Ik ben namelijk al twee dagen in Nederland en (bijna) niemand die het wist.
De afgelopen weken liep ik al met het idee om als verrassing op mijn vaders verjaardag te komen.
Maar ga ik wel, ga ik niet, ik wist het niet. Het was een hoop geld en ook praktisch gezien moest er wel het éen en ander geregeld worden.
Het heeft tot afgelopen dinsdag geduurd voor de kogel door de kerk was. Ik ga het doen!
Alleen mijn schoonmoeder en broer van Erik zaten in het complot.
Donderdagmiddag ben ik op het vliegtuig gestapt om vrijdagmorgen aan te komen.
Ik had van te voren goed nagedacht hoe ik mijn aanwezigheid in Nederland geheim kon houden.
Er waren een aantal factoren die mij konden verraden. Het blog was daar één van.
Ik heb in het vliegtuig het blog van donderdagavond geschreven. Nadat ik geland was ben ik snel ingelogd op de WiFi van Schiphol en heb meteen mijn blog geplaatst.
Curacaose tijd 01.30, Nederlandse tijd 07.30. Het was later dan normaal, maar we deden net alsof er niks aan de hand was.
Gisteravond moest er natuurlijk weer een blog komen. Het thuisfront dacht goed mee dus kreeg ik wat foto's van spelende honden en van de regen. Mooi, dank je Maud. Genoeg weer om een stukje te schrijven.
Ik ben speciaal wakker gebleven tot 02.30 om hem op een normale Curacaose tijd te kunnen plaatsen.
Tot zo ver liep alles op rolletjes.
Ondertussen had ik met mijn zus de afspraak gemaakt dat ik speciaal voor mijn vader om 06.00 uur Curaçaose tijd op zou staan om te facetimen en hem zo te kunnen feliciteren. Wisten zij veel dat ik op dat moment al in het restaurant zou staan.
Vijf minuten voor 'FaceTime tijd' heb ik één van mijn zwagers een berichtje gestuurd. Ik vertelde hem dat ik er als surprise was en of hij foto's wilde maken. Wel zo leuk voor later toch? En voor het blog natuurlijk.
Het feest werd gehouden in een restaurant met een grote buffetzaal en kleinere eetzaaltjes erom heen.
Bij binnenkomst moest ik eerst uitvinden waar ze zaten. Hier zat enig risico aan omdat er naar het buffet heen en weer gelopen werd. Maar daar ging het nog niet eens mis. Ik stond in de gang bij de toiletten toen Daan, mijn jongste neefje langs liep. Chips. Sssttttt niet zeggen dat ik hier sta.
Op hoop van zegen maar dat hij inderdaad zijn mond hield. Kort daarna een berichtje van mijn zwager. Snel weg, je vader gaat naar de toiletten. O god, daar stond ik precies. En ook nog bij de herentoiletten. Daarnaast was het invalidetoilet, snel daar naar binnen en wachten tot ik bericht kreeg wanneer de kust weer veilig was.
Daarna ben ik onopvallend naar de ruimte gelopen die naast de zaal lag waar mijn familie zat.
Wat een mazzel, hier hing een gordijn die de ene ruimte van de andere afscheidde. Dit kwam supergoed uit. Nu kon ik straks zo door dit gordijn naar binnen komen.
Ik was er klaar voor. Ik belde in voor het FaceTime gesprek. En dat op nog geen 7 meter afstand van de ruimte waar ze zaten.
Ik durfde niet eens hard te praten, bang dat ze me zouden horen.
Na twee keer te hebben gedaan alsof de verbindingen slecht waren en ik niemand kon verstaan, zou ik even een ander plekje gaan zoeken waar het beter was. Op dat moment kwam ik achter het gordijn vandaan. Wat een giller, iedereen compleet in shock en emotioneel. Dit was echt een Robert ten Brink momentje.
Nadat ik iedereen gedag gezegd had kwam ik Daan weer tegen. Die zegt nog tegen mij, ik zag je wel staan hoor. Zo blij dat hij keurig niks verraden had.
En nu natuurlijk genieten. Agenda's worden omgegooid, vrienden worden afgezegd want er is nu kans op qualitytime met mij.
En de hondjes? Die doen het nu een weekje zonder mij. Maar via het thuisfront word ik op de hoogte gehouden en zal ik het hier ook vermelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten