Best wel lekker

Het was gisteren erg onduidelijk wanneer we nou daadwerkelijk last zouden gaan krijgen van orkaan Matthew. De één had het over 20.00 uur, de volgende sprak over 23.00 uur, maar 02.00 uur 's nachts hadden we ook gehoord.

Maar niemand kreeg gelijk. Matthew kwam niet, of nou ja, hij ging niet over Curacao. Net niet, het enige dat hij deed was alle wind meenemen naar de volgende lokatie. Het heeft vannacht wel wat geregend, maar ook niet schikbarend veel.

Alle voorzorgsmaatregelen waren dus voor niks. Ook goed. Beter maar zo dan dat alles kapot gewaaid was. 

Het normale leven lag vandaag nog wel op zijn gat. Bedrijven en scholen waren gesloten, want dat was gisteren zo bepaald. Ook waren sommige stranden nog dicht. Dit omdat de zee nog gevaarlijk ruw was en de golven verder het strand opkwamen dan normaal. Daaruit was zichtbaar dat er ergens op zee echt wel iets afgespeeld heeft.

Voor vandaag stond het staartje van de orkaan gepland. We zouden veel regen en onweer moeten verwachten.

Tot vanmiddag was er nog weinig van merkbaar, maar om 13.30 ging dan toch de kraan open.

Er zijn dan honden die ondanks wat gerommel en wat lichtflitsen echt nergens last van hebben.

Er zijn er ook die dan heel zielig zijn en het liefst bij je op schoot kruipen.

Ondertussen deden wij een spelletje Colonisten. Samen met Luna. Die hebben we ondersteund met wat lieve woordjes en aaitjes.

Het is een beetje wisselvallig gebleven. Dan was het weer even droog, maar kwam er niet veel later weer een nieuw buitje over. Het was niet heftiger dan een regenachtige dag in het regenseizoen.

Het waait alleen wat harder dan normaal en de temperatuur is lager. Eigenlijk is dat helemaal niet verkeerd, best wel lekker zelfs.

De honden vonden deze dag ook helemaal niet verkeerd en best wel lekker. Vannacht hadden ze het al keurig gedaan binnen. En vanmiddag vonden ze het binnen hangen ook prima. Heerlijk al die aandacht toch.

Stilte voor de storm

Het was een rare en bijzondere dag. Je weet dat er iets heftigs aan staat te komen, maar geen idee hoe heftig en wanneer het precies komt.

Vanmorgen om 05.30 begon het te regenen. Eigenlijk is het een groot deel van de ochtend nat gebleven. 

Door de regen kon er niet in de tuin gespeeld worden. Er zijn honden die dat echt wel heel jammer vonden.

Het is natuurlijk op Facebook en bij de radiostations het gesprek van de dag. De storm wordt voortdurend gemonitord waarna het parlement dan weer beslissingen neemt.

Langzaam komt toch naar buiten dat er een hoop ellende verwacht gaat worden. Een crisisteam wordt in paraatheid gebracht en besloten wordt de verkiezingen uit te stellen naar volgende week.

Alle scholen zijn morgen gesloten en bedrijven wordt geadviseerd morgen dicht te blijven zodat werknemers geen gevaar lopen omdat ze naar hun werk zouden moeten.

Dat school morgen gesloten is vindt Youri de beste beslissing ooit. Ook Erik is morgen vrij, dus eigenlijk hebben we een lang weekend. Waarschijnlijk wel een aantal dagen binnen zitten, maar dat zijn we wel gewend vanuit Nederland.

Ik heb nog wat laatste boodschappen gedaan. Het was druk bij de winkel!! Alsof het de dag voor kerst was, zo veel mensen.

Vanmiddag kwam het bericht dat de tropische storm is opgewaardeerd naar een orkaan categorie 1.

Oke, nog maar wat meer uit de tuin weghalen dan.

We hadden nog een pingpong tafel staan die wind kon vangen en nog wat andere dingen die we liever niet zagen kapot waaien. 

We hebben het één en ander onder de pallapa gezet en gelegd in de hoop dat het daar safe staat.

Alles binnen gaat ook niet.

Poes vond het wel oke. Die weet nu in ieder geval waar ze hoog en droog kan schuilen.

In de namiddag werd het volledig windstil. De vogels waren erg druk aan het kwetteren zoekende naar een plek waar ze straks konden schuilen.

En nu, nu is het bijna 21.00 uur en is het stil, muisstil. Je hoort helemaal niets. Geen verkeer, geen mensen, geen dieren. Dit is nou echt de stilte voor de storm, letterlijk.

Wij hebben alles gedaan wat mogelijk was. Alle honden mogen straks binnen slapen. Er is er niet éen die straks angstig en in paniek buiten moet blijven. Ik heb speciaal de bank al helemaal onder de kleden gelegd. Dat wordt hun plekje.

Mijn gedachte is bij al die honden waar niet zo goed voor gezorgd wordt. Die buiten aan een ketting zitten zonder afdak voor de regen. Omdat ze vast zitten kunnen ze ook niet weg op zoek naar een schuilplaats. De straathonden zijn dan nog beter af. Die kunnen op zoek gaan naar een droog plekje.

Je hoopt nu maar zo dat de mensen enigszins wat gevoel in hun donder hebben en hun hond naar binnen halen. Kom op, voor éen nacht moet dat toch kunnen.

Zorgen en sjouwen

Het was een pittig druk dagje vandaag.

Maud hobbelt hier wat door het huis op haar krukken. Die hebben we te leen gekregen en komen eigenlijk supergoed van pas. De wond bloed nog steeds, dus om de zoveel tijd verwissel ik het verband om te voorkomen dat het doorlekt of aan de wond gaat plakken.

Voor Youri stond vanmorgen ook een afspraak gepland. Gelukkig niet bij de chirurg, maar bij de huisarts. Hij klaagt weer over zijn oor. En dat kon kloppen. De huisarts zag dat het oor weer onrustig was. We hebben een andere antibiotica gekregen in de hoop dat het nu definitief verdwijnt.

In de tussentijd mantelzorg ik rustig verder. Pleistertje hier, drankje daar. Gelukkig zijn moeders zelden ziek.

Deze moeder heeft zich vanmiddag een breuk gesjouwd. De depressie is een tropische storm geworden met de naam Matthew. Morgenavond zal hij Curacao aandoen wat gepaard zal gaan met veel regen en wind. De regen zal al eerder op de dag starten. Geen idee wanneer precies natuurlijk, dus bedacht ik dat ik beter vandaag in droog weer kon sjouwen dan morgen in de zeikregen.

Ik had wat hulp van een aantal nieuwsgierige snuiters. Vooral Sientje vond het een interessante bezigheid dat sjouwen.

Wat doe je baas? Waarom kijk je er zo moeilijk bij? Heb je dan echt geen tijd om mij even te knuffelen?

Nou even dan.

En daarna weer verder. Alles ging naar binnen of naar het pomphok. Aan het eind van de middag zag het er zo uit.

En de tuin zo.

Alle stoelen en ligbedden zijn opgeruimd. Ziet er wel lekker ruim uit zo. Waarschijnlijk zal het zwembad vol lopen met modder. Daar kunnen we weinig aan doen. Maar als het daarbij blijft ben ik al tevree.

We hebben water en genoeg voedsel in huis, zaklantaarns opgeladen en de radio voorzien van batterijen. Mocht er morgenavond geen blog zijn dan hebben we een stroomstoring. Dan komt de update de dag erna. Tot laters.

Mazzel

Vandaag was de grote dag voor Maud. Geen hele grote ingreep, maar toch iets waar je behoorlijk tegenop kan zien.

Een klein lichtpuntje was er wel. Bij het zien door de arts van de beide tenen werd besloten om er maar één te behandelen. De ander was inmiddels aardig rustig waardoor hij het niet nodig vond om die nu zo groots aan te pakken. Dat scheelde weer drie prikken, anders waren het er zes geweest.

De ingreep was niet voor niks. Er is een behoorlijk stuk ingegroeide nagel verwijdert. De vorige behandeling was zonder dat er echt een heel stuk gezonde nagel werd verwijdert. Nu is dat wel het geval. De nagel is meteen met een goedje behandeld waardoor hij nooit meer kan ingroeien. Gelukkig maar, want om hier nou een jaarlijks uitje van te maken leek ons ook geen feestje. Met drie hechtingen en een dik verband om de teen zijn we weer vertrokken. Nu maar hopen dat het goed geneest zonder ellende van ontstekingen. Helaas heb je die hier door de warmte erg snel. Het is dus opletten geblazen.

Gelukkig heeft Maud veel steun van de dieren. Die voelen natuurlijk dondersgoed aan dat er iets gaande is. Zelfs Renzo kwam even kijken. En dat terwijl hij eigenlijk nooit in de kamer van Maud te vinden is.

Ondanks dat ik druk was met de doktersafspraak van Maud en de afspraak bij de kapper voor Youri stond mijn telefoon gewoon aan. Ik zou natuurlijk gebeld gaan worden door "die meneer die er verstand van heeft" van de poorten winkel. Nou echt niet he. Ook geen gemiste oproep. 

Nou weet ik niet of ik er morgen aan toe kom om mijn beklag te gaan doen. We moeten ons toch echt op gaan maken voor slecht weer. Hoe slecht zullen we morgen gaan horen. Maar hoe dan ook zal het gaan waaien en regenen.

Ik ga morgen alles uit de tuin halen wat kapot kan gaan. Denk aan benches die wel droog staan, maar toch weg kunnen waaien, het wasrek, tuinstoelen, ligbedden enzovoort. Best nog een hele klus, maar ja als het stuk waait is ook zo zonde. 

Als we dan donderdag de storm gehad hebben zijn er vrijdag de verkiezingen. Dan ligt ook het hele eiland weer op z'n gat. Hebben ze bij de poortenwinkel mazzel, want eerder dan volgende week maandag zal ik er niet staan. Maar ik kan ze vast meegeven dat ik maandag niet eerder weg ga dan wanneer het geregeld is. Ik verdenk ze er namelijk van dat er helemaal geen "meneer die er verstand van heeft" werkt. Als je een beetje verstand hebt ben je bij zo'n zaak allang vertrokken.

 

Lichte paniek

Vanmorgen dacht ik ineens "he, ik ben helemaal nog niet terug gebeld door de winkel van de poorten en hekken". Dat was niet de afspraak. Ik zou de dag erna al terug gebeld worden. Omdat ik heus wel snap dat dit niet altijd haalbaar is gaf ik ze nog een dag. Maar daarna was het uit mijn hoofd verdwenen. Tot vandaag dus.

Ik had al zo'n vaag voorgevoel dat ik maar beter langs kon gaan dan te bellen en dat klopte precies.

Het was er nog net zo als vorige week. Twee radio's aan en een mevrouw achter een bureau wat er nog erger qua troep uitzag als dat van Youri. Nou dat zegt wel wat.

Toen ik vertelde waar ik voor kwam was er een lichte paniek. Er werden dozen geopend, laatjes bekeken, papieren verschoven, maar mijn onderdeel van de poort kwam niet tevoorschijn.

Had ik het echt achter gelaten? Ja, ik had het er echt achter gelaten. En bij wie was dat? Nou bij u.

Ze keek me aan alsof ik echt iets heel raars zei, maar het was toch echt de waarheid. 

Er werd weer een nieuwe bon geschreven waarop ik opnieuw mijn naam en telefoonnummer moest achterlaten. Geloof het of niet, maar morgen ga ik weer door die meneer die er verstand van heeft terug gebeld worden. Geloof je het zelf? Ik niet. Ze zijn mijn onderdeel gewoon kwijt. Ik vermoed dat ik er woensdag weer sta. Nee, ik ga ze nu geen dag extra geven, ze hebben al een hele week gehad.

Lichte paniek begint er op het eiland ook te ontstaan door de dreigende orkaan. We komen stapje voor stapje dichter bij de vrijdag en nog steeds ligt zijn koers onze kant op. Waar eerst een beetje lacherig op gereageerd werd begint nu toch al wat serieuzer te worden. Daarbij is de vraag ook in welke vorm we hem gaan ontvangen. Als depressie, tropische storm of als orkaan. Als we dat weten is ook duidelijk welke maatregels we moeten gaan treffen. Hier in huis is iedereen er heel nuchter onder. Het huis waarin we wonen staat al een tijdje dus het zal deze storm ook wel overleven. 

Vanavond was er wat lichte paniek bij een bekende van mij. Zij had Erik en mij gebeld, maar beide hadden we de oproep niet gehoord. Als je ons beide probeert te bereiken dan is er vast iets aan de hand. Een half uurtje later gaat de deurbel. Zonder te kijken wist ik al wie er zou staan. De vraag was meer wat ze bij zich had, want dat ze er met een hond zou staan was wel duidelijk.

En inderdaad, op de achterbank zat Sientje. Sientje was in april op dezelfde dag en plek gevonden als Toby. Wij denken dat ze familie van elkaar zijn aangezien ze qua tekening wel wat van elkaar weg hebben. Sientje heeft een tijdje bij haar vindster gezeten en is daarna naar een andere foster gegaan. Die foster wilde haar van de éen op de andere dag er niet meer bij hebben en verzocht de vindster haar per inmiddelijk weer op te halen. Ik weet als geen ander dat je dat dan doet. Alles voor de hondjes. Maar zij kon er absoluut geen hond bij hebben. Wat nu? Ach ja, arm dier. Wordt je in de auto drie uur lang het eiland over gereden omdat niemand plek heeft. Kom dan maar hier. 

Sientje is door de honden verwelkomd en besnuffeld. 

Het was al snel goed. Het is dan ook een heel lief en makkelijk meisje. 

Ze had geluk, ze kon zo aanschuiven bij het eten. De andere maakte graag een plekje voor haar vrij.

Voor haar vinden we ook wel weer een baasje. Wie wil er nou niet zo'n lieverd?

Oranje boven

Maud heeft pech. Eigenlijk heeft ze zelfs dubbel pech. Nee nog erger, drie dubbel pech.

Haar eerste pech is dat haar beste vriendin uit Nederland over zou komen en dat gaat toch ineens niet door. Dat is als je je daarop verheugd hebt natuurlijk heel erg jammer.

Haar andere pech zijn haar tenen. Bij haar beide grote tenen zijn de nagels toch weer ingegroeid. Twee tenen is dus twee keer pech.

We waren afgelopen week weer bij de chirurg geweest en die had niet echt fantastisch nieuws.

De eerdere ingrepen hadden niet geholpen, hij ging nu over op plan b. En dat is echt de nagel eruit snijden, hechten enzovoort. Het complete plaatje waar je nou niet bepaald op zit te wachten.

Aankomende dinsdag gaat het gebeuren. Niet iets om naar uit te kijken, maar helaas het enige middel om van de constant ontstoken tenen af te komen.

Omdat we dan al zeker weten dat er donderdag niet gesurfd kan worden, heeft Maud dat vandaag gedaan. Ik kan niet zeggen dat ik er echt veel moeite mee had. Ze hebben er genoeg stoelen en schaduw, dus ik vermaak mij wel.

Zelfs als Maud niet geholpen zou worden aan haar tenen is er misschien nog een rede waardoor er donderdag niet gesurft kan gaan worden. 

Er is een tropische storm onderweg waarvan ze nog niet goed kunnen inschatten of die over de benedenwindse eilanden zou gaan en in welke mate. Het zou kunnen dat hij zich ontwikkeld tot een orkaan. Maar dan blijft de vraag of dat hij de eilanden aandoet of dat hij afbuigt. We worden twee keer per dag op de hoogte gehouden over de laatste ontwikkelingen. 

Mocht hij er komen dan zal dat vrijdag zijn. Er worden nu al flyers via internet verspreid met wat te doen als hij er komt. Onder andere moeten we voor voldoende water en houdbaar voedsel zorgen en alles wat los staat of ligt uit de tuin verwijderen. 

Wat mij betreft komt hij niet. Een beetje regen is wel welkom, maar zo'n storm richt zoveel schade aan! De laatste keer was in november 2010. Dat heeft iedereen hier nog vers in het geheugen.

Ik maak me vooral zorgen om de vele straathonden die geen veilige plek hebben om te schuilen. Puppy's die door de overstromingen mee gezogen worden. Nee, doe allemaal maar niet. Wat mij betreft buigt hij af naar boven.

Boven, boven, dat is een woord wat zeker in Floppy's woordenboek voorkomt. Ze moet altijd overal bovenop staan. Bovenop de bank, bovenop de ligbedden en bovenop de schutting.

Het is en blijf bijzonder als je zo binnen gehaald wordt. Een soort van oranje boven.

Mevrouw regelt alles zelf. Wanneer ze naar buiten gaat en wanneer ze de tuin weer in komt.

Meestal is ze nog geen 10 minuten weg. Het is natuurlijk ook veel te leuk hier.

Ze heeft in Luna 2 een nieuw vriendinnetje gevonden. Ze was beste maatjes met Layka, maar met Luna 2 vermaakt ze zich ook prima.

Luna 2 is echt een lieverd. Die loopt hier rond alsof ze er al maanden woont. Wat een enthousiaste lieve dame is het toch. 

Mister positive

Gisteren kreeg ik een leuk berichtje. Of ik vandaag tussen 12.30 en 13.00 thuis was.

Eh ja, dat denk ik wel. Het enige dat voor vandaag op de planning stond was het eventueel vangen van Stip, maar dan moest hij wel gezien worden.

Nu had ik gisteren de vangkooi uitgeleend en die persoon die hem geleend had kon de kooi pas na 13.00 uur weer inleveren. Eigenlijk kon ik voor 13.00 uur dus toch niet zo veel.

Maar waarom moest ik nou thuis blijven? Ik kreeg een flitsbezoek van iemand die je op tv in een flits voorbij ziet komen. Hier op Curacao is hij een held, maar een hoop Nederlanders kennen hem ook.

Ik kreeg bezoek van Churandy Martina. De atleet die onder de Nederlandse vlag meedeed aan de Olympische Spelen. Hij staat bekend als mister positive en dat is hij zeker. Ik vind het een geweldige mentaliteit dat als je vierde wordt je daar intens blij mee kunt zijn, omdat je meedoen zo veel belangrijker vindt dan winnen. En mister positive kwam dus bij mij in de tuin een rondje rennen. Haha nee, dat had hij vast gedaan als Renzo hem achterna was gegaan, want al die honden was toch wel een beetje spannend. Maar Renzo koos ervoor om zich wat afzijdig te houden.

Er was een andere hond die besloot dat dit haar moment of fame was. Onze Luna. 

Wat een portret! Toen Churandy bezig was met één van de pupjes kwam Luna er doodleuk even bij staan. En die kop dan naar die camera, om je te bescheuren! Alsof ze weet wat ze doet.

De foto is niet helemaal goed belicht, maar ik zet hem er toch bij. Gewoon even om te laten zien wat voor portret het is.

Uiteindelijk heeft Churandy onderstaande foto gebruikt voor op zijn officiele pagina. Zo is Luna ineens een beroemde hond.

De andere Luna, die nog steeds Luna heet omdat ze er zo goed naar luistert vond het bezoek ook erg gezellig. Misschien waren ze onder de indruk van die enorme spierballen, maar de dames waren overal voor in en hadden nergens moeite mee.

Binnen no time lag Luna 2 op haar rug.

En wat denk je? Zelfs ukkie die even langs was gekomen met haar foster liet zich vasthouden door mister Martina himself.

Misschien moet die man vaker langskomen. Dat positieve van hem zet zich voort in de dieren. 

Inmiddels staan er wat foto's op zijn website en delen wij die natuurlijk via Rescue Paws. Naamsbekendheid is erg fijn, maar niet het belangrijkste. Waar het vooral om gaat is dat als een bekend persoon zijn mening geeft over dierenwelzijn dat toch anders opgepakt wordt dan dat wij daar iets over roepen. Laten we hopen dat de positieve inbreng van Churandy niet voor niks was.

Wij hebben in ieder geval een leuke middag gehad.

Feestelijk

Wat een heerlijk wakker worden was het vanmorgen met al die felicitaties op mijn tijdlijn van Facebook.

Erik had een dagje vrij genomen waardoor we heerlijk de ochtend rustig konden opstarten en doorkomen.

Omdat Maud vanavond moest oppassen ( nee dat vond ik helemaal niet erg, heeft ze me ook keurig eerst gevraagd) zijn we vanmiddag met z'n allen gaan lunchen. Dat doen we eigenlijk nooit, dus was het erg leuk om te doen.

Wel met de klok in de gaten houdend, want ik had ook tennis wat ik heel graag door wilde laten gaan.

Tijdens de lunch werd ik nog gebeld over een hond die sinds gisteren al ergens lag en er slecht uit zag.

'S morgens had ik nog op de post op Facebook gereageerd dat ik wel mogelijkheid had om te helpen indien ze er nog lag. Inmiddels waren we alweer een aantal uur verder en was nu op pad gaan geen optie meer. Vanmiddag las ik dat er gelukkig toch andere helden zijn gaan kijken en haar hebben kunnen meenemen. Helaas hebben ze haar moeten laten inslapen.

Diep in mijn hart ben ik blij dat ik er verder niks meer mee van doen had. Zo'n moeilijke en moedige beslissing nemen om een dier te laten gaan gaat je niet in de koude kleren zitten. Dat zijn echt hele emotionele momenten, zeker omdat het diertje als het wel goed verzorgd was het wel had overleefd. 

In dit geval had de karpattenziekte zijn weergaloze slag geslagen en kon er niet anders gekozen worden voor levensbeëindiging. Zo'n feestelijke dag als vandaag wilde ik even niet huilend in hoekje zitten nadat zo'n besluit genomen is. Respect voor degene die het vandaag opgepakt hebben.

Mijn dag is feestelijk gebleven. Ik ben na de tennisles naar het asiel gereden waar ik mama hond heb opgehaald. Ze moest weer in die verschrikkelijke auto, maar gelukkig heeft ze er door de naweeën van de narcose waarschijnlijk niet veel van mee gekregen.

De eigenaar was ontzettend blij haar weer te zien en ook erg dankbaar. Er was familie van de man aanwezig die graag wilde weten wat ze moesten betalen als ze ook hun hond zouden laten helpen.

Na een beetje gepeild te hebben wat ze veel en niet veel aan kosten vonden heb ik ze het nummer van St dierenhulp doorgegeven. Bij deze stichting kan het gratis. Ik heb liever niet dat ze gaan twijfelen over de kosten. Maar wel weer een winstpunt dat de volgende weer inziet dat steriliseren beter is. 

Mama hond was eenmaal in de tuin weer redelijk snel op de been. Haar pups waren blij dat ze er weer was.

Eenmaal thuis waren mijn honden heel nieuwsgierig wie er in de bench gezeten had. Die rook toch wel zo bijzonder!

En nu, nu ben ik al mijn felicitaties aan het beantwoorden. Ik besef mij hoe gelukkig ik ben dat ik in goede gezondheid en met een fijn gezin om mij heen hetgeen kan doen waar mijn hart ligt. Er zijn voor de dieren die ons nodig hebben. 

Happy end

Vanaf afgelopen maandag wordt er al hard gewerkt bij het dierenasiel. De sterilisatieweek is van start gegaan. Een hoop vrijwilligers waaronder de dierenarts en zijn assistente zetten dagelijks weer een hele prestatie neer om alles naar wens te laten verlopen. Ik heb niet echt meegeteld, maar op minstens 40 honden en katten zitten ze nu toch wel.

Ik heb me nog niet kunnen inzetten als vrijwilliger. Het is toch wat lastiger om doordeweeks als de kinderen ook hun activiteiten hebben een hele dag mee te helpen. Ik was een soort van stand by. Ik zou aankomende maandag mogelijk bijstaan, maar ook dan is het niet nodig. Er zijn voldoende vrijwilligers. Dat is goed nieuws! Niet dat ik niet nodig ben, maar dat er genoeg mensen wilde helpen.

Ik heb vandaag wel de mama hond van de oude man opgehaald. Ik had een tijd met hem afgesproken wanneer ik de hond zou ophalen en vast naar het asiel zou brengen. Zo wist ik zeker dat ik haar zou hebben en dat ze echt de volgende dag goed nuchter zou zijn. Ik was benieuwd of ik haar zou aantreffen, maar jawel, meneer had keurig de hond aan de ketting gelegd zodat ze niet op pad kon. Bij hem lopen de honden ook op straat, dus de kans dat ze er op het moment dat ik zou komen niet zou zijn was aanwezig. Gelukkig was er meegedacht en stond de hond keurig klaar.

Ik heb haar achter in mijn auto in de bench gezet. Het arme beest wist niet wat zich overkwam. 

Nu wacht ze op wat komen gaat en haal ik haar morgen weer op. Ik ben wel heel blij dat dit project echt afgesloten is met een happy end. Twee gezonde pups en een mamahond die gesteriliseerd mag worden. Daar word ik heel blij van. 

Vanmiddag had Maud surfles. En zie eens wie we daar elke week tegenkomen?

Dit mooie mannetje heeft eventjes bij mij in fostercare gezeten. Hij is het broertje van Kaya die naar Nederland is gegaan.

Misschien is er meer herkenning als ik deze foto van toen ze nog klein waren laat zien?

Rechts Kaya en links het hondje van de bovenste foto die nu Thatjo heet.

Thatjo heeft een geweldig leven. Als zijn baasje aan het werk is mag hij mee. Zijn baasje is surfleraar, dus dat is geen slechte plek om mee naar toe te mogen. Als de surfleraar op het water is gaat Thatjo even vast, maar de rest van de tijd struint hij er heerlijk rond en krijgt van alles en iedereen aandacht. 

Ook weer een happy end, heerlijk.

Vanavond heb ik een poging gedaan om voor nog weer een hond een happy end te gaan regelen.

Deze hond woont sinds twee maanden plotseling op straat tussen een roedel van andere al bekende straathonden. Er is iemand die hier heeft gewoond en nu in Nederland is, verliefd geworden op dit hondje. Nu kwam de vraag of ik kon zorgen dat hij van straat kon. Als dat namelijk lukt en hij is bij mij een beetje op gewicht gekomen en gesocialeerd dan mag hij naar Nederland. De meldster wil hem graag een forever home bieden. Dat zijn nog eens leuke berichten. Daar wil ik graag mijn energie in steken. Maar helaas dacht Stip daar anders over. Hij heeft heerlijk gesmuld van mijn gehakt met tranquigel, maar na een dubbele dosis liep hij nog steeds rond.

Soms ging hij even liggen en hadden we de hoop dat hij eindelijk in slaap zou vallen, maar zodra je in de buurt kwam wist hij toch weer op te staan en er vandoor te gaan.

Het duurde en het duurde en inmiddels was het pikdonker. We hebben het maar gelaten voor wat het was. In het weekend gaan we poging twee doen, maar dan met de vangkooi.

Weer terug

Zoals beloofd vandaag meer over de hond die sinds gisteren bij ons vertoefd.

Vorig jaar rond kerst was het weer hopeloos wat betreft dumpingen. De éen na de andere hond werd gevonden en moest worden onder gebracht. Gedumpte honden hebben echt geen idee hoe ze op straat moeten overleven, kennen de gevaren van het verkeer niet en gaan op zoek naar mensen.

Al een paar dagen werd er toen een teefje gespot met dikke tepels. Ze zou pups moeten hebben, maar die had nog helemaal niemand gezien. De vraag was dan ook of ze misschien zonder pups op straat gezet was.

Omdat ze echt ontzettend mager was, erg graag bij de mensen kwam en uiteindelijk die pups niet gezien waren werd besloten een foster te zoeken voor deze hond.

Op dat moment hadden wij nog wel plek een plekje vrij voor éen hondje erbij.

Ze werd dus gebracht en had meteen onze harten gestolen. Wat een lieverd was het. Zo'n heel dankbaar hondje dat van gekkigheid niet weet hoe hard ze moest kwispelen om te laten zien hoe blij ze was.

Ze had al snel een heerlijk plekje bij ons op de porche gevonden en genoot van de aandacht.

Tot twee dagen later toch ineens vier pups uit de mondi kwamen zetten. Omdat die kans er al die tijd geweest was werd de dumpplek in de gaten gehouden. En met positief resultaat. Vier hongerige pups waren op zoek naar hun moeder. Maar wat nu? We hadden echt al met de mama hond een uitzondering gemaakt en konden er echt niet nog eens vier honden bij hebben. 

Er werd een oproep op Facebook gedaan voor een andere foster en gevonden. De pups en mama hond werden daar herenigt en waren zeer blij elkaar weer te zien.

Dat was allemaal december 2015. Best lang geleden al, maar ze is nooit uit mijn gedachte geweest.

Als er een volwassen teefje ter adoptie gevraagd werd stelde ik regelmatig haar voor.

Één keer is ze op proef ergens geplaatst maar liep ze er weg. Al die tijd heeft ze dus bij haar foster gezeten. Daar had ze het prima, maar ze moest er weg. De foster gaat terug naar Nederland en zocht een plek voor haar. Ik wilde haar die plek graag geven. Ik gun haar een mooi leven zonder overhaaste beslissingen die misschien later in haar nadeel zouden kunnen zijn. We gaan rustig op zoek naar een huisje dat zomaar wel eens in Nederland zou kunnen staan.

Dus zo kwam ze weer hier.

En ze is nog steeds de schat zoals ik haar kende. Heel blij en knuffelig. 

Ze heet ook Luna wat natuurlijk totaal niet handig is met onze Luna. We zoeken nu naar een naam die ook eindigt op een a om voor haar te kunnen gebruiken. Suggesties zijn van harte welkom.

Beetje hoop

Onze tuin is voorzien van een poort, een electrische als het mee zit. Maar dat zit het al een tijdje niet.

Het is al een geruime poos een poort zonder electra. Nu doen we elke morgen de poort van het slot, zetten de auto's buiten en doen dan de poort weer terug op slot.

'S avonds als ik de honden voer en ze dus geen interesse hebben om uit te breken haalt Erik weer pijlsnel de auto's binnen en doet de poort weer op slot.

Er komt dan zo'n dag dat je dat zat bent, meer dan zat eigenlijk. Je wilt gewoon weer eens lekker lui en makkelijk op de remote klikken en daarmee de auto binnen rijden zonder uit de auto te komen.

He, het is wel 34,5 graad dus elke seconde langer in de airco is mooi meegenomen.

Vandaag dus maar eens een veel te lang uitgesteld bezoekje aan de poorten en hekken winkel.

Het kon niet missen waar het was. Ik reed er eigenlijk eerst voorbij, maar zag dikke ijzeren hekken met een openslaand tweedelige poort. Daar moest het zijn. Het was zo anders dan de rest van de straat, geen twijfel over mogelijk.

Natuurlijk ging de poort automatisch open en ook de deur had geen deurklink. Mooie reclame hoor.

Maar daarna werd het al snel minder mooi. 

Er zat een kauwgom kauwende dame achter een bureau. Ze had twee! radio's aan staan. De éen was met een praatprogramma en de ander met muziek. In de paar minuten dat ze me liet wachten werd ik al horendol van de herrie. Natuurlijk ging ook nog eens de telefoon en stond ze door de hoorn te blèren. Ik denk dan zet die radio uit of in ieder geval zachter, dan hoef je niet zo te schreeuwen.

Toen ik aan de beurt was had ik echt moeite om me te focussen op wat ze nou vertelde. Waarschijnlijk keek ik er heel onnozel bij, want wonderwel stond ze op om één van de twee radio's uit te zetten.

Wat een verademing. Kon ik eindelijk horen dat het te bestellen onderdeel nog zeker 1,5 maand zou duren. Ach wat is 1,5 maand op een mensenleven. Ik zou zeggen niet veel, maar eigenlijk had ik zo gehoopt gewoon volgende week die poort weer te kunnen gebruiken. Want tja, als je het dan zat bent wil je eigenlijk nog dat het gisteren voor elkaar was.

Maar misschien was er hoop. Ik had het kapotte onderdeel meegenomen en mocht het achterlaten. 

Morgen was er iemand die ernaar kon kijken en wie weet ook wel fiksen. Dat zou wel heel fijn zijn.

Terwijl ik in die zweterige bloedhitte stond te tennissen kwam er iemand een hond brengen.

Voor de trouwe lezers een oude bekende. Morgen zal ik in daglicht foto's maken zodat ik kan vertellen en laten zien wie er weer even tijdelijk bij ons woont.

Kleintje

Vanmorgen had ik een koffie afspraak bij een vriendin. Luna is er dan ook altijd welkom als vriendinnetje voor de hond des huizes.

Luna natuurlijk helemaal happy dat ze mee mocht in de auto. 

Ik weet wel altijd dat als ik Tico of Luna meeneem floppy geheid over het hek springt. Die wil dan ook mee. Niet eens zo zeer in de auto, maar mee naar buiten. En als ze dat dan niet van mij mag regelt ze het zelf wel.

Nog voor ik Luna achterin had zitten stond floppy als naast mij. Ik hoef geen moeite te doen om haar te vangen en weer binnen te zetten. Dat lukt echt niet, daar is ze veel te gehaaid voor. Ik weet dat ze zelf ook wel weer de tuin in terug komt, dus vertrek maar gewoon. Gelukkig rent ze ook niet met auto's mee. Maar ideaal is het natuurlijk niet dat ze dit doet.

Bij dit soort honden zeggen we altijd "je haalt de hond wel van de straat, maar de straat niet uit de hond". Het even op straat zijn, overal snuffelen en bij de buurthonden kijken, voor Floppy is het dagelijkse kost en onderdeel van haar leven. Dit maakt dat ze moeilijker plaatsbaar is. Haar nieuwe omgeving moet hier wel op ingericht zijn. Ach net als bij Renzo maak ik me daar niet zo druk om. Er komt vast een keer iemand op mijn pad die een klik heeft met Floppy of Renzo.

Vanmiddag weer een bezoekje orthodontist met Youri. Zelf op de fiets gaan zit er niet in, dus staat taxi Sandra op tijd voor om meneer Youri te brengen.

Een hele meneer vindt hij zich echt! Ik moet ongeveer 20 keer per dag horen dat hij inmiddels groter is dan ik. Tuurlijk ben ik het daar niet mee eens en dan gaan we maar weer eens meten.

Meten is weten toch? De uitkomst was dat we nu beiden even groot zijn. Dat zal vrees ik niet lang meer zo zijn en dan ben ik de kleinste in huis. Goede rede om iedereen die langer is dan mij in te zetten voor allerlei klusjes als bovenste keukenkastjes uitruimen, lampen schoonmaken, muggen van het plafon halen en zo weet ik vast nog wel meer te bedenken. Telkens als ik eraan herrinert word dat ik eigenlijk maar een kleintje ben weet ik nog wel een taakje. Ik vermoed zo maar dat dit dan geen dagelijks onderwerp van gesprek meer zal zijn. Mijn wraak is zoet, tssssss kleintje. 

Veerkracht

Vanmorgen werden we gewekt met een fikse regen en onweersbui. Het was een beste bui en ook de klappen waren heftig. Tenminste dat vond Luna, die is echt anti onweer. En anti vuurwerk, maar gelukkig duurt dat nog even.

Vanmiddag ben ik mijn vangkooi gaan ophalen. Deze was uitgeleend voor een vangactie bij het vliegveld. Helaas is deze zonder succes afgerond, de hond is er niet ingetrapt en later ook niet meer gezien.

Nu is de kooi dus weer bij mij, want mogelijk heb ik hem deze week nodig. Daar van de week meer over.

Het adres waar ik voor de kooi moest zijn was vlakbij de shut. Dat is de illegale dumpplek van afval waar ook honden worden achter gelaten. Vorige week is er nog een pupje gevonden dat helemaal onder de karpatten zat.

Als ik er in de buurt ben rij ik er ook altijd even in. De dumpplekken voor honden zijn helemaal aan het begin en aan het eind bij zee.

Als je afval bij de officiele vuilstort wilt inleveren schijnt dat geld te kosten, dus dumpen we het elders.

Alles ligt er. Koelkasten, autostoelen, matrassen, wasmachines en ook overleden dieren.

Gelukkig geen levende dieren vandaag.

Met mijn levende dieren heb ik weer eens een keer een lekkere wandeling gemaakt.

Meestal is het broeierig na een regenbui, maar vandaag viel dat wel mee. Om 17.00 uur was het best aangenaam en zijn Maud en ik op pad gegaan.

Als we de riemen uit de kast halen staan er vier honden om ons heen te dansen, zo geweldig vinden ze het. Het eerste stuk richting groen staat in het teken van spanning en sensatie.

We moeten dan altijd even langs een paar huizen waar andere honden wonen. Zullen ze er zijn en komen ze ook bij het hek blaffen? Als we dat stuk gehad hebben komt er meer rust en is er tijd voor de eerste sanitaire stop. En als we dat gehad hebben kunnen we in fors tempo de lanen op en de paden in. Ze willen allemaal voorop, maar ach, dat kan.

Dat het de afgelopen week veel geregend heeft was goed zichtbaar. De natuur heeft een flinke oppepper gehad en is van grauw grijs in fris groen veranderd.

Wat bijzonder is het toch hoeveel de natuur kan hebben. En dat geldt ook voor onze rescue honden.

Wat een veerkracht hebben ze. Van bange straathond naar sociale huishond.

Alles met een rede

Ik had deze week een beetje het gevoel alsof ik achter de feiten aanliep.

Nou is dat tijdtechnisch gezien natuurlijk ook echt zo. In Nederland loopt de klok 6 uur voor.

Hier moest ik weer in het ritme komen en was het alsof ik achter de tijd aanliep.

Ik moest echt weer even nadenken hoe laat er nou bijvoorbeeld tennis was. En dan was het haasten om er op tijd te zijn.

De hele week ben ik ook erg vroeg wakker geweest, nou dat is echt niks voor mij.

Vandaag was voor mijn gevoel de eerste dag die weer als vanouds voelde. Gelukkig maar, het geeft meer energie. Energie die ik graag in hondjes stop.

Ik heb wat leuke foto's gekregen van de reis van Layka zoals deze toen ze ingeladen werd.

Layka heeft het ontzettend goed gedaan. Ze was eigenlijk helemaal niet gestresst toen ze de bench uit mocht. Ze liep op Schiphol alsof ze er al jaren kwam en vond de eerste ontmoeting met haar nieuwe baasjes heel gezellig. Zonder problemen liep ze aan de riem mee haar nieuwe leven tegemoet.

De eerste ontmoeting tussen Layka en Boris is op mijn Facebook profiel terug te zien. Er was wel degelijk herkenning tussen die twee. Boris is nooit zo heel vrij naar andere honden, hij wacht het liever altijd even af, maar liep wel direct op Layka af. Er werd gesnuffeld en gekwispeld, het was meteen goed. Layka krijgt een hoop aandacht van de drie kinderen uit het gezin en speelt zelfs al met touwtjes en balletjes. Dat gaat wel goedkomen. Het cirkeltje is nu rond. Ooit zaten ze samen in een tuin op Curacao. Zwaar verwaarloosd en ondervoed. En nu zitten ze weer samen in een tuin. In Nederland. Gezond en gelukkig. Hoe bijzonder is dat! Ik ben heel blij dat het zo heeft moeten zijn. Ik geloof niet in toeval, alles gebeurd met een rede.

Wat de rede was voor Maud haar keukenuitspattingen weet ik (nog) niet, maar gewaardeerd werd het zeker. Vanavond bij de koffie hadden wij een heerlijke zelfgemaakte appel cake. 

Niet ontevreden

Het was vandaag weer een vrijdag als zovele. Je zou niet denken dat gisteren het hele eiland plat gelegen heeft. Toch is het echt zo, maar ben ik weer heel blij dat het voorbij is.

Behoudens dat veel winkels en bedrijven gisteren niet open konden, waren ze ook nog eens niet bereikbaar. De huistelefoon deed het nergens meer. 

Ik moest eigenlijk nog voor Renzo een afspraak voor zijn tweede enting maken, maar kreeg de praktijk niet te pakken. De mobiele telefoon van de dierenarts is zijn spoedlijn. Die wilde ik vrij houden voor echte spoed. Een enting valt daar absoluut niet onder. Die komt wel.

En die kon vandaag nog. Het was niet zo druk, dus mocht ik even met Renzo tussen door komen.

Renzo wil niet graag met de auto mee. Ik denk dat dit komt door zijn nare ervaring van herplaatsen, maar of dat echt zo is weet ik natuurlijk niet. Het zou zo fijn als je gewoon tegen ze kunt zeggen dat je alleen maar naar de dierenarts gaat en dat ik hem echt niet zal weg brengen. Nou zeg ik hem dat ook, maar heb natuurlijk geen idee of hij er wat mee kan.

Eenmaal bij de dierenarts zelf vond Renzo het wel weer oke. 

We waren snel weer klaar wat Renzo ook niet erg vindt. Heel eerlijk gezegd is hij geen fan van onze dierenarts. Als hij wat lekkers voorgehouden wordt draait hij gewoon zijn kop weg. Nee hoor, hij is ook niet om te kopen. De terugweg in de auto vond Renzo prima. Hij heeft heerlijk met z'n neus uit het raam gehangen.

Vanmiddag ben ik weer bij de oudere man met zijn moederhond en pups geweest. 

Helaas zijn er weer twee pups overleden. Toen de melding kwam waren er acht pups. Toen ik voor het eerst kennis maakte zag ik er vijf en nu zijn het er nog twee. De eigenaren hebben echt wel goede bedoelingen. Ik kwam er vandaag om de pups te ontwormen. Toen ik dat vertelde kwam de dochter met een doosje dat ze bij de petshop gekocht had. Het waren ontwormingstabletten die wij normaal aan volwassen honden geven.

Ze vertelde dat ze elke pup een hele tablet had gegeven. De dag erna waren er twee pups overleden.

Ik legde ze uit dat ze overleden konden zijn aan een overdosis. Ze had ze namelijk voor het gewicht van 10 kilo gegeven terwijl de hondjes rond de 1,5 kilo zijn. 

Boos kan je er niet om worden, ze doen hun best en willen goed doen. Ze geven geld uit aan ontworming en dan gaat het nog mis. Of ze echt hieraan overleden zijn weet ik natuurlijk niet. Ze hadden al geen reserve en waren zwak. Dit kan best de druppel zijn geweest waardoor het lijfje het niet meer aankon. 

De twee overgebleven pups beginnen nu wel wat meer body te krijgen. Ze zien er gezonder uit en gedragen zich hier ook naar. De vorige keer lagen de pups maar te liggen. Nu liepen ze rond en speelden met elkaar.

Dat de moederhond met het puppenvoer mee eet is ook goed zichtbaar. Ze heeft eindelijk wat meer spek op de ribben.

Al met al ben ik niet ontevreden. De mensen gaan nu beter met hun honden om en zijn bereid er geld aan uit te geven. 

Volgende week wordt de moederhond gesteriliseerd en dan is het klaar. De mensen hebben zelf nieuwe eigenaren gezocht voor hun puppy's. De pups zijn van hun, ik kan ze alleen maar adviseren maar mag en kan er niet over bepalen. Ik heb het nummer van st dierenhulp achter gelaten voor de nieuwe eigenaren van de pups met het nadrukkelijke verzoek om ze over 8 maanden te laten steriliseren.

Dit kan dan gratis dus niks hoeft te belemmeren dat ze geholpen kunnen worden. Nu maar hopen dat dit daadwerkelijk gedaan wordt. In ieder geval zullen er op dit adres geen nestjes pups meer geboren worden. 

Een zooitje

Het rommelde al een paar dagen op het eiland.

Zoals ik vorige week al ergens een keer schreef was er onrust onder personeel van de isla, de olieraffinaderij.

Zij hadden samen met de vakbond bepaalde eisen neergelegd die maar niet gehoord werden.

Vorige week en begin deze week uitte zich dit in wat kleine demonstraties en stakingen.

Maar blijkbaar hielp dat niet genoeg. Dinsdagmiddag werd er voor vandaag een eilandbrede staking aangekondigd.

Tja, waar moet je dan aan denken en waar moet je rekening mee houden?

Uit een soort van solidariteit gingen er ineens nog 23 vakbonden meedoen met de staking waardoor het vandaag echt een zooitje werd.

Zo kwam 400 man personeel van Aqualectra niet opdagen wat grote problemen gaf in de electra voorziening. Om 7.00 uur vanmorgen ging bij ons de electra eraf. En niet alleen bij ons, bijna het hele eiland had op een paar wijken na geen stroom meer.

Niemand wist hoe lang het zou gaan duren wat natuurlijk heel vervelend is. Je kunt geen fan aanzetten om wat af te koelen en met lede ogen kijk je toe hoe de producten in de koelkast en vriezer warmer en warmer worden.

Om dat wat te vertragen ben ik een zak ijsblokjes gaan halen in de supermarkt. Onze supermarkt was wel open, maar er waren ook heel veel winkels gesloten. Alleen de winkels met aggregaat konden open. Op de weg was het uitkijken geblazen omdat vrijwel nergens de verkeerslichten het deden.

In de supermarkt was het lekker, daar stond de airco lekker aan.

Ik was niet de enige die een zak ijs wilde om te redden wat er te redden viel. De kast was goed leeg en dat is hij normaal niet.

We hebben thuis de ijsblokjes verdeeld over plastic bakjes en verdeeld over de koelkast en de vriezer in de hoop dat alles nog wat langer koud zou blijven.

Onder tussen werd het later en later en hadden we nog steeds geen stroom.

Wel gas gelukkig. Een kopje koffie heb ik dus gezet met een pannetje gekookt water.

Na het surfen van Maud ben ik snel eten gaan koken. Dit wilde ik graag nog even in het licht doen.

Ik vind kaarsjes erg romantisch, maar niet handig met koken.

Om 18.45 hoorde we via de telefoon van Erik die een internet bundel heeft en hierdoor het nieuws kon volgen dat de overheid geld beschikbaar had gesteld voor de stakers. De betekende dat de eis ingewilligd was en de staking voorbij. Wijk voor wijk zou weer voorzien gaan worden van stroom.

Om 20.30 was dan eindelijk ons wijk aan de beurt. O wat kan je daar blij mee zijn.

Het licht kan weer aan, maar vooral de airco kan draaien. We hadden al noodscenarios bedacht wat we zouden doen als er vannacht nog steeds geen stroom was.

Gelukkig was dat allemaal niet nodig.

Ik heb het moment van stroom krijgen niet meegekregen. Ik was met een grote groep dames in de bioscoop. Heerlijk in de airco trouwens. 

En nu vanavond na de film kan ik eindelijk lezen hoe het met Layka is gegaan en hoe de ontmoeting met Boris was. Hehe, ik heb er wel heel lang op moeten wachten.