We waren keurig netjes op tijd op het vliegveld, maar dat had niet gehoeven.
Er was 2 uur voor vertrek nog geen enkele bedrijvigheid zichtbaar bij de incheckbalie.
Je gaat dan bijna aan je zelf twijfelen. We zouden toch om 13.40 vliegen?
Op de borden stond dat de vlucht uit Curacao van 09.30 2 uur vertraging had. O nee, wij zullen toch niet met die zelfde 2 uur vertraging verder gaan? Zo geen zin in doelloos hangen op een vliegveld!
We zijn maar keurig blijven wachten totdat er iemand kwam aan wie we het konden vragen.
Na een ruim half uur was er beweging zichtbaar. Zo uit het niets stond er een persoon bij de desk en kon er ingecheckt worden. Volgens de medewerkster zouden we ook gewoon op tijd vertrekken.
Eerst zien, dan geloven dachten we. Maar iets later dan gepland kon er toch ook ingestapt worden en vlogen we om 13.40 richting huis. Eindelijk weer naar de hondjes die ik natuurlijk gemist had.
Ze stonden allemaal bij de poort te wachten.
Macho man kon niet wachten tot we binnen kwamen. Die kwam onder de deur door eens kijken waar we bleven.
Eenmaal binnen werden we bedolven onder zeven blije honden. Allemaal waren ze door het dolle.
Ook Gina stond bij de deur te wachten. En met een heel hoog blafjes liet ze ook blijken hoe blij ze was met onze terugkomst. Zo schattig.
Gina is in de afgelopen week goed vooruit gegaan. Je mag het nooit over een vrouw schrijven, maar ze is voller geworden. Voller in gewicht en met haar vacht. Ik denk dat ze me deze woorden wel vergeeft.
Net zoals ze allemaal al weer vergeten zijn dat we een week weg waren. We zijn er toch weer? Dat is het belangrijkste!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten