Het gaat hier qua opbouw vooraf toch wel anders dan op Curacao. Op Curacao wordt al weken tevoren gewerkt aan het opbouwen van hele bouwwerken om overdekt en vooral in de schaduw naar de optocht te kunnen kijken. Deze bouwwerken zijn soms al bijna bouwvallen voordat ze weer eens een keer opgeruimd worden.
Hier wordt er niks van te voren gebouwd. Gisteravond 23.00 uur werd het startsein gegeven om je plekje te bemachtigen en je tentje op te bouwen. Daarna blijf je om toerbeurt de plek beschermen.
Aan het eind van de dag wordt alles weer mee naar huis genomen.
Wij hoefde gelukkig niks te veroveren of te beschermen. Heel lief van ze. Al had ik met mijn zwarte band mikado echt wel van me af kunnen prikken.
De eerste berichten waren dat we om 11.00 er zouden zijn anders kon je nergens meer je auto kwijt.
Vanmorgen nog werd dat 12.00 uur er zijn en nog geen uur later was het 12.00 uur vertrekken.
De optocht zou om 14.00 starten. We zouden ruim op tijd zijn dus.
Wij keurig op z'n Nederlands 12.00 vertrokken, mooi dat de lokale collega er pas 1,5 uur later was.
Daarna was het wachten tot de optocht begon. En wachten, en wachten en nog eens wachten.
Denk nou niet dat ze keurig om 14.00 startte. De eerste mensen om ons heen waren al dronken voordat er ook maar 1 carnavalsgroep voorbij gekomen was.
Zonde toch. Zie je na zo lang wachten nog niks maar lig je laveloos op een stoel.
Wij hebben een hoop lol gehad met spa blauw en waren nog kraakhelder toen het dan echt begon.
Toen was het inmiddels 16.00. Ons geduld werd aardig op de proef gesteld. Als het aan Youri had gelegen waren we allang rechtsomkeert gegaan. Hij vindt het allemaal maar zozo en dat wachten is helemaal tien keer niks. Toch nog teveel Nederlands bloed denk ik. Gelukkig is het ook heel normaal om allerlei hapjes mee te nemen. Hele pannen soep, stoofvlees en bakken met pasteitjes hebben we voorbij zien komen. Ook de mensen die bij onze tent hoorden hadden lokale gerechten gemaakt.
De optocht was prachtig. Het draait hier voornamelijk om de kostuums en niet zoals wij in Nederland gewend zijn om de praalwagens. Heel soms komt er iets grootst voorbij.
Maar merendeel was zo.
Maud heeft een vriendin die in de zomer van 2015 naar Aruba verhuisd is. Heel jammer natuurlijk, maar gelukkig is Aruba nog te overzien. Het vriendinnetje liep ook mee in de optocht en wist dat wij aan de kant stonden.
En dan eindelijk is er dat weerzien na elkaar een ruim half jaar gemist te hebben.
Alleen daar al voor was het het ellenlange wachten meer dan waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten