Kinderboerderij

Gisteravond had ik een heel gezellig etentje waardoor ik laat thuis was. Ik heb mijn blog na middennacht nog geschreven. Dat is één van de weinige momenten dat ik het schrijven als moeten ervaar. Meestal vind ik het geen probleem om een stukje te schrijven, maar als je bijna je ogen niet meer kunt open houden, maar wel nog iets zinnigs moet schrijven is dat zwaar. 

Gelukkig komen die momenten maar zelden voor.

Maar hierdoor waren er bijvoorbeeld geen foto's geplaatst van de afscheiding rondom de poort.

Die hebben jullie nog te goed. Dus bij deze.

Volgens de kinderen is het hier nu net een kinderboerderij. Mooi, dan kan die geit er ook komen. Of ik begin een ezelopvang. Nee, ik snap hun mening. Het is ook niet de allermooiste oplossing. Maar wel effectief. Ik ga geen duur hekwerk neerzetten voor iets wat maar tijdelijk is. Als we weer naar Nederland vertrekken moet het er weer uit.

Maar als ik het straks wit geverfd heb zal het er al heel anders uit zien. En als ze het dan nog lelijk vinden? Jammer dan. 

Afgelopen woensdag werd ik gevraagd te komen helpen bij een aangereden hond. Eenmaal daar aangekomen bleek de hond niet aangereden, maar wel erg zwak. Hij lag in een rolletje aan de kant van de weg, waardoor men dacht dat hij aangereden was.

De meldster is met hem naar de dierenarts gegaan waar hij een paar dagen kon bijkomen en wij in die tussentijd op zoek konden naar een foster.

Het is weer hopeloos met het aantal gedumpte en zwakke honden en iedereen zit vol.

Ik eigenlijk ook. Er waren nog pups gespot die mogelijk bij mij kwamen. En er zou misschien een hond naar mij terug komen die ik vorig jaar geplaatst had. Het gezin waar deze hond woonde moest met spoed naar Nederland terug had een woning kunnen huren waar het volgens hun niet mogelijk was om ook de hond te houden. Gisteren hoorde ik dat de pups allemaal verdwenen waren en dat er voor de hond een nieuw baasje gevonden was. Aankomende woensdag vertrekt Macho naar Nederland dus dan hou ik alleen Gina over. Daar kan er nog wel één bij. En dus ben ik naar de dierenarts gereden om hem op te halen.

Wat een stakker weer he! Het bekende verhaal van schurft, karpattenziekte, mager en bang voor mannen. Omdat hij al een paar dagen bij de dierenarts bijgekomen was, heb ik hem vanmiddag meteen gewassen. Hij stonk zo verschrikkelijk en had ook zo veel jeuk, dat ik hem niet langer zo kon laten lopen. Maar kijk eens wat een verschil na een heerlijk douchebeurt!

Door al het gekrab heeft hij wel veel wondjes. Maar dat komt wel goed.

Het is een ontzettend lief beestje, nu al zo dankbaar. Geeft je likjes en kwispelt hard.

Het was natuurlijk even spannend wat Gina zou doen. Moet ook zeggen dat ik eigenlijk dacht dat hij jonger zou zijn, een maand of 6 a 7. Dat zou geen probleem zijn bij Gina. Maar nu in daglicht en na wat dagen zorg bij de dierenarts zag ik dat hij toch echt wel een jaar of twee was. En niet gecastreerd.

Maar ja, als ik ja zeg, zeg ik daarna geen nee. Gelukkig heeft Gina niet echt interesse in hem. Die is veel te druk met Tico stalken. Dat is al meer dan een dagtaak voor haar. Nu maar hopen dat dit ook zo blijft.