We zijn nu op de helft en er staat nog een pittig deel met vervelende gordijnrailsen te wachten.
Nu oma er nog is en graag wil helpen meubels verplaatsen maak ik graag gebruik van haar hulp.
Alleen dan moet ik wel de tijd krijgen om te verven.
Ik had vanmorgen een koffie afspraak. Die was gepland, daar had ik dan ook rekening mee gehouden.
Helaas werd deze wat ingekort doordat ik met Maud naar de huisarts moest. Zij heeft allemaal uitslag op buik en ledematen. Aangezien dat het behoorlijk jeukte was een bezoekje aan de huisarts wel op z'n plaats. We weten nu dat het een allergische reactie ergens op is. Alleen weten we niet waarop.
Nu maar hopen dat het minder wordt en dat we zien te achterhalen waardoor het kwam.
Bij thuiskomst van de huisarts stond mij een kadootje te wachten. Er stond een hond aan de boom.
Moet niet gekker worden toch! Ik was compleet verbaasd, geïrriteerd en verbolgen tegelijk.
Deze hond is vorige week hier vlakbij gedumpt. Dat heb ik niet gezien, maar kan ik herleiden uit zijn gedrag. Hij liep volledig in paniek over de weg van de supermarkt naar een ingang van een resort en weer terug. Degene die de hond gebracht heeft had ik vorige week verteld over de hond. Ik had haar gezegd dat ik het zielig vond en hem desnoods met de vangkooi wilde weghalen. Maar voordat ik dat wilde ondernemen moest ik wel weten waar hij daarna naar toe kon. Ik had nog niks geregeld.
Nu was de hond gevangen. De bedoelingen hierachter waren vast heel goed, maar nu werd het wel ineens mijn probleem. Ik moest maar zorgen voor opvang, want de persoon die hem gevangen had moest weg.
Oma was compleet overdonderd. De hond kon de tuin niet in. Daar heb ik er al genoeg lopen, waarvan één probleemgeval. Ze liet hem maar aan de boom zetten.
Daar gaat je hele planning. Stel dat ik een hele belangrijke afspraak had. En een hond aan de boom voor de deur. Lekker dan. Fijn dat mensen jouw agenda bepalen.
Godzijdank kon ik na een belletje naar het asiel de hond daar brengen. Na snel een broodje gegeten te hebben wilde ik op pad gaan. Buiten gekomen was er geen hond meer te bekennen.
Hij was ontsnapt. Alleen de riem lag er nog. Potverdorie, dat kan er ook nog wel bij.
Kan ik nog een zoektocht gaan houden ook. Na een kwartier door het wijk heen gereden te hebben heb ik het opgegeven. Dan maar niet. Ik heb een oproep op Facebook geplaatst met de vraag uit te kijken naar deze hond. Ik ging er van uit dat hij zich wel weer zou laten zien op dezelfde plek.
En inderdaad, na een paar uur kwamen de eerste berichten dat hij weer op dezelfde weg gezien was.
Maar inmiddels was het asiel gesloten en kon ik hem er echt niet bij hebben.
Ik heb in de oproep erbij gezet dat hij naar het asiel kan. Nu maar hopen dat iemand het initiatief neemt om hem op te pakken en ook weg te brengen. En dan bedoel ik niet dat diegene hem bij mij thuis afzet. Misschien lukt het dan toch nog om mijn huiskamer te verven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten