Toch nog wel even wat laatste instructies, want ik wil vooral graag dat het goed gaat.
Goed met de honden onderling en ook goed met oma en alle handelingen die ze moet doen.
Gina heeft extra zorg nodig. Oogdruppels en antibiotica. Gelukkig laat ze het allemaal toe.
Ze is alleen nog erg beschermend naar haar eten en om aandacht. Ze geniet er zo van dat ze het eigenlijk niet wil delen. Nu kan ik dat allemaal wel van hondentaal naar mensentaal vertalen, maar of oma dat lukt? Daarom toch nog maar een keer een extra uitleg. Dan weet ik zeker dat ik met een gerust hart wegkan. Ik kan het ook bijna niet loslaten. Het voelt toch een beetje of ik mijn kinderen achterlaat.
De reis naar Aruba was zo gemaakt. Dat stelt eigenlijk niks voor. Je zit langer op het vliegveld te wachten dan dat je vliegt. Binnen een half uur ben je op het buureiland.
Meteen al op het vliegveld merk je dat het eiland anders is dan Curacao. Het is er ordelijk en netjes.
Ze hebben net als op Curacao veel hokjes van de immigratiedienst alleen het grote verschil is dat in de hokjes op Aruba mensen aan het werk zijn en op Curacao niet. Daar is meestal maar een hokje of drie in gebruik waardoor de rij wachtende ellenlang is.
Het appartement is prima. We hebben bewust gekozen voor iets wat niet zo heel erg in de toeristendrukte ligt. Dat hoeft voor ons niet. We zoeken de drukte wel op als we daar behoefte aan hebben, maar willen die ook weer kunnen verlaten. Arme kinderen, nu al van die ingekakte ouders.
Ach die oersaaie ouders hebben die kinderen meegenomen naar een hip restaurant. Hard rock cafe, daar is toch niks saais aan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten