Straks duurt lang

Niet alleen oma is inmiddels weer in Nederland, ook Erik vertrok weer voor twee dagen naar een ander eiland. Het is dan ineens wel stil in huis. Gelukkig heb ik mijn honden nog, stel je voor dat ik me zou vervelen!

Ik wilde vandaag de mama van mijn pups gaan vangen, maar alweer kwam er wat tussen.

De plantjes krijgen op dit moment geen water. Er zijn problemen met het dripsysteem.

Vorige week zijn ze er al mee bezig geweest, maar van het weekend stopte het systeem weer.

Omdat het ook al heel lang droog is en er ook geen regen verwacht wordt is het dripsysteem van groot belang. Alle waterslangen worden voorzien van water door een pomp in een waterput oftewel de deepwell. Vorige week is de pomp vervangen. Wat er nu aan de hand is weten we niet.

De monteur zou straks komen. Maar straks duurt altijd even hier op het eiland. Ondertussen kon ik mooi niet weg. Je zal net zien als ik weg ben hij voor mijn poort staat. 

Geen mama vangen dus. Wel aan het eind van de dag de hond opgehaald die door de kapster gevoerd wordt en vrijdag door ons bij de dierenarts was afgezet.

De dierenarts hing al aan de lijn wanneer ik haar kwam halen. Het was namelijk een uitbreekster.

Ze had zich door de bench spijlen heen gevreten om te ontsnappen. Ze kon niet ver, maar had in de nacht wel behoorlijke schade aangericht in de kamer waarin ze verbleef.

Mmm, toch niet geschikt als huishond. Ze wilde echt heel graag naar buiten.

We hebben haar weer in de auto meegenomen naar haar vertrouwde plekkie.

Toen we de deur open deden zag je haar kijken en ruiken. Ze herkende het direct.

Ze was blij dat ze weer thuis was. Ik tilde haar uit de auto en ze rende direct weg. 

Waar naar toe is en blijft de vraag. De kapster weet namelijk niet waar ze zich nou overdag bevindt.

In een tuin? Of bij een snack? We weten dan ook niet waar ze nu naar toe ging. Haar volgen was geen optie, bij het eerste hek moesten we al afhaken. Zij kon er onder door, maar dat was voor ons niet te doen. Nou ja, het maakt ook niet uit. Voor deze hond nooit meer puppy's. Weer een zorg minder.

Voor haar en voor ons!

Zen zondag

Voor mijn gevoel was het al weer een lange tijd geleden dat ik een zen zondag heb gehad.

Een zondag waarbij er niks hoeft, geen afspraken staan, niemand met mijn taxi heen en weer gebracht hoeft te worden en er zelfs geen honden opgehaald of gebracht moeten worden.

Ze zijn schaars die zen zondagen, maar af en toe zitten ze er tussen.

Eigenlijk zou ik op pad gaan om de moeder van mijn pups op te halen, maar de vangkooi was dringend nodig voor een andere stichting. Dan lenen we hem met liefde uit.

Ik heb erg in dubio gestaan waar ik goed aan zou doen. De pups doen het fantastisch, maar zijn nog wel klein. De moeder zou ze nog kunnen voeden en een hoop leren.

Aan de andere kant weet ik dat moeder geen sociale hond is. Tenminste dat heb ik van horen zeggen door lokale mensen, maar hun kijk op honden en hoe ze er mee om gaan is niet zoals wij dat zien en doen. Een niet sociale hond geeft verkeerde signalen af aan haar kinderen.

Zie het als in de mensenwereld. Mama is bang voor honden en tilt haar kind op als er een hond voorbij komt. Vervolgens wordt het kind aangeleerd bang voor honden te zijn omdat ze er altijd van wordt weggehouden. Zo werkt het met puppy's net zo.

Een tweede ding is natuurlijk dat voor elke hond van straat weer een baasje gezocht moet worden.

Zeker als de hond wel bijtrekt en socialiseert, dan kan ik haar niet over een paar weken weer terug zetten. Moeilijk, moeilijk al die dilemma's. Maar gelukkig hoef ik er niet in mijn eentje over te mijmeren.

We helpen elkaar waar nodig en dus heb ik met een hondengedragskundige gesproken over wat nu het beste is in deze kwestie. We kwamen er toch uit dat mama hond bij pups van vijf weken eigenlijk onmisbaar is. Zelfs als ze niet sociaal gedrag vertoont. Dat wordt alsnog vangen dus.

Vanuit een andere stichting kreeg ik weer tips wat ik de pups het beste kon geven qua eten.

Ik heb nog niet eerder zulk jong spul zonder moeder gehad. Ik kreeg de tip om Brinta te geven en om daar de brokken in te weken.

Dat ziet er dan ongeveer zo uit.

Iemand een hapje? Ik vond als kind pap al vies, nou er is nog niks veranderd. Alleen die geur al.

Maar de pups vinden het heerlijk.

Vanmiddag heb ik ook lange tijd met mijn zus geskypt. Hadden we ook eens fijn voor.

Zo kwamen we zen zondag wel door. Doe er nog maar een paar, kom je van tot rust.

Even voorstellen

Vandaag hebben we geen honden gevangen of gespot, maar ben ik op een andere manier met dieren bezig geweest.

Ik had vanmiddag een overleg. Bij dit overleg is van elke stichting 1 afgevaardigde aanwezig en proberen we gezamenlijke afspraken te maken. Op deze manier kunnen de problemen grootst aangepakt worden. Éen van de projecten waar hard aan gewerkt wordt is een groots sterilisatie plan.

Het zou toch fantastisch zijn als we wijk voor wijk alle zwerfhonden kunnen steriliseren.

En na de zwerfhonden de honden met een baas, die ondanks dat ze ergens wonen toch op straat lopen. Het idee is goed en begint op papier al vorm aan te nemen. Nu het financiële deel nog en dan de uitvoering. Wat zal het in de toekomst een hoop puppy's schelen. Dadelijk ga ik me nog vervelen als foster. Zou ik dan eindelijk tijd hebben voor het schrijven van mijn boek?

Maar zo ver is het nog niet. Op dit moment hebben we onze handen nog vol.

Puppy's zijn altijd schattig, lief, leuk en aandoenlijk, maar zijn ook veel werk.

Ze eten meerdere keren per dag kleine porties en zijn uiteraard niet zindelijk. Maar ik mag niet klagen.

Deze twee kleine dames doen het ontzettend goed. Ze zijn al erg enthousiast als je ze uit het hok komt halen. Woensdagmiddag gekomen en zaterdag zijn ze al helemaal aan mensen gewend. 

Dat gaat de goede kant op. We gaan er net zulke knuffelkonten als de drieling van maken.

Maud heeft de namen deze keer verzonnen. 

Mogen wij aan u voorstellen,

Lilly

En Layla. 

Een geweldige dag

Wat een geweldige dag was het vandaag!

Soms heb je baaldagen omdat je te veel leed ziet en het gevoel hebt dat er geen einde aan komt.

En soms komen er dagen voorbij waarbij je inbreng zeer gewaardeerd wordt en waarbij uitgesproken wordt dat er verbetering zichtbaar is. Zulke dagen geven extra energie en vandaag was zo'n dag.

Gisteravond kreeg ik van de Nederlandse stichting Perla and Friends de melding dat er vakantiegangers op het eiland waren die graag voer wilden komen brengen bij een foster.

Vanmorgen had ik via Facebook contact met ze en vanmiddag stonden ze al voor de deur.

Ze kwamen met een opdracht. De dochter van het stel is een enorme dierenvriend en wilde graag iets voor de honden hier betekenen. Zelf was ze in Nederland maar had haar ouders met een missie op pad gestuurd. Nou de ouders hebben het prima gedaan. Ze hebben een zak voer gebracht en een donatie gedaan. Natuurlijk heb ik ze rondgeleid in de dierentuin. Verteld over het fosteren, hoe het vangen in zijn werk gaat en hoe we een nieuw baasje weten te vinden.

Daarna ook even een kijkje in het puppenhok, want klein grut doet het altijd goed.

Er was een familielid mee dat hier op het eiland woont. Zij vertelde dat ze in de afgelopen jaren echt minder straathonden is gaan zien. Het duurt misschien nog lang, maar we moesten vooral doorgaan!

Eerder deze week kwam er een klm vliegtuig aan met een hele enthousiaste crew die erg van dieren houdt. Zij hadden het geweldige initiatief genomen om ieder in hun koffers spullen voor de honden mee te nemen. Dit resulteerde in een hele berg dierenbenodigdheden. Van koekjes tot speciale huidcreme en van smulpaté tot vitaminesuplementen. Van alles wat dus en afgeleverd bij één van onze fosters.

Vandaag kreeg ik ook een deel uitgereikt. Wat geweldig. Alles is bruikbaar hier, zeker de spullen die voor een slechte huid zijn. Een slechte huid heeft vrijwel elke fosterhond bij binnenkomst.

En jawel, deze week was er nog een donatie! Een dame die een tijd geleden dierenspeelgoed uit Nederland had meegebracht voor de kerstmarkt was nu weer in Nederland geweest. 

Ook dit keer had ze speeltjes meegenomen. Was het niet voor de verkoop, dan was het voor de fosterhonden.

Op zulke momenten voel je je echt gewaardeerd. Fosteren en het vangen van zielige honden klinkt allemaal heel mooi en prachtig, maar dat is het zeker niet. Het kost je bij elk zware geval weer een stuk van je hart. Dan zijn zulke gulle momenten echt even een energieboost.

De hele week stond ook al in het teken van het vangen van een zwangere straathond. Deze wordt al een jaar gevoerd door onze kapster. Helaas was het niet gelukt om de hond voor haar loopsheid te vangen, dus was de missie nu om haar na de loopsheid zo snel mogelijk te laten helpen.

Ik had hier deze week voor ingepland. De hond kwam op vaste tijden eten en als ze er dan was zou ik gebeld worden. Ik met een bloedgang met vangkooi die kant uit en dan zouden we het wel even regelen. Nou, ik denk dat de hond het telefoongesprek afgeluisterd had. De eerste drie dagen na dat gesprek was er geen hond op de vaste tijd.

Vandaag had Youri bij dezelfde kapster een knipafspraak staan. We namen maar voor de zekerheid de kooi mee, want toevallig was de afspraak ook rond etenstijd van de hond.

Bij binnenkomst zei de kapster al dat ze ook vanmorgen de hond niet gezien had. 

Maar toeval bestaat niet, wie staat er voor de deur om 17.00? Precies!

De kapster dacht dat het hondje te slim was om de kooi in te gaan. Maar een rommelende maag doet het verstand op nul zetten. Een spoortje pens leidde haar zo de kooi in.

Met een dierenarts hadden we een open afspraak staan. We zouden haar brengen wanneer we haar hadden. Nou bij deze dus. Op naar de dierenarts voor een sterilisatie.

Helaas zal ze daarna wel weer terug haar oude leventje in gaan, dus weer de straat op. Het lukt niet om voor elke hond een baasje te vinden. Maar ze heeft het niet slecht. Ze krijgt twee keer per dag voer van de kapster en daar ook haar aandacht. Menig straathond heeft het slechter.

 

Zo schattig

Vandaag was oma haar laatste hele dag op Curaçao. Ze is een hele maand geweest, maar zo voelt het niet. De tijd is omgevlogen. In die laatste week bedacht ik me dan ook dat ik eigenlijk nog niet echt iets met haar ondernomen had. Om het goed te maken had ik dat voor vandaag staan.

Maar oma hoefde niet weg. Ze vond het veel leuker om mij bij te staan bij het laatste stuk verven.

Nu kon ze nog helpen en wilde dat ook graag. Dus zijn we vanmiddag weer de ladder opgeklommen en hebben we ons in het zweet gewerkt. Op één muur na is alles af. Wat een heerlijk gevoel geeft dat.

Echt een dikke streep door een klus die al even stond. 

Als we even een pauze wilde gingen we naar de puppy's. Die zijn zo klein, maar ook zo schattig.

Het is al weer even geleden dat ik zulke jonge pups had. De pups van het afgelopen half jaar waren allemaal 8 weken en ouder. De laatste keer dat ik pups van vijf weken had is bijna een jaar geleden.

Toen was oma er ook. We kregen vorig jaar eerst de pups van Rosa en later die van Coco.

Helaas kon ik de hele dag geen contact leggen met de meldster van de pups. Ik had zo graag de moeder erbij gehad.

Vanavond na het eten werd ik eindelijk gebeld. De moederhond woont in de knoek bij mensen in de achtertuin. Ze hadden de moederhond weer gespot, maar zonder de derde pup. Ze hadden geen idee waar die kon zijn.

Ondanks dat het donker was ben ik toch gaan kijken. Ik heb de vangkooi meegenomen en een goede zaklantaarn. 

Helaas is het niet gelukt om mama te vangen. Ze kwam niet in de buurt. 

Morgen heb ik al een andere actie gepland staan, dus de pups zullen even geduld moeten hebben.

Maar het komt goed, ik ga zeker nog een tweede poging wagen.

Heksje Gina

Onze oude heks Gina bleef het conflict opzoeken met de laatst binnen gekomen fosterhond. 

Dat was een reu en ouder dan we dachten, dus we hielden er al rekening mee dat het mis zou kunnen gaan. Helaas was dit ook zo en gebeurde het te vaak om het zo te laten.

Gelukkig konden we intern wat verschuiven, waardoor de zwarte reu nu bij een andere foster zit.

Daar doet hij het prima. Hij kan er lekker rennen en spelen zonder lastig gevallen te worden door de heks.

Voor Macho was het vandaag de grote dag. Vanmorgen hier zijn laaste maaltje gegeten. Zijn volgende maaltijd staat in Nederland voor hem klaar.

Ik had de bench waar Mandy in vervoerd was voor hem in elkaar gezet. Toen het tijd was om hem in de bench te zetten, zagen we dat hij er eigenlijk inmiddels te groot voor was. Gelukkig heb ik hier vanuit de stichting in Nederland meerdere benches staan. Hop, volgende gepakt, in elkaar gezet en klaar.

Ik wist dat de vluchtbegeleider zonder bagage vloog, dus ik had wat marge in de kilo's.

Het moment van afscheid nemen blijft lastig. Ik weet hoe goed hij het gaat krijgen, maar toch is het even verdrietig om hem dan voor die laatste keer die aai over zijn bol te geven.

Het was een bijzonder hondje. Net zo lief en schattig als zijn zusjes die al eerder geplaatst werden.

Elke avond klom hij bij je op schoot en legde dan zijn koppie in zijn nek. Hier doet hij dat voor de laatste keer bij mij. Vanaf morgenavond zijn de nieuwe baasjes de gelukkigen bij wie hij dit mag doen. 

Zij zitten met smart op hem te wachten.

En wat lag er met smart op mij te wachten toen ik terug kwam van Hato?

Gevonden, onder een rots bij piscadera. Er schijnt er nog één te lopen samen met de moeder.

We gaan maar eens kijken hoe we dat gaan doen. Er werd me gezegd dat ze al wel een week of 8 waren, maar dat zijn ze niet. Eigenlijk hebben ze mama en hun overgebleven broertje of zusje heel hard nodig. Vrees dat dit een vangactie gaat worden. Voor nu zitten deze twee in ieder geval warm, droog en veilig.

Storm op zee

De hond die gisteren voor mijn deur was achter gelaten en ontsnapt was, werd later in de avond toch weer op dezelfde weg gesignaleerd. Helemaal weer terug gelopen om daar hetzelfde rondje te blijven lopen. Hoe sneu is dat! Hij bleef maar hopen dat zijn baasje hem langs die weg weer zou komen ophalen. Wij wisten wel beter en konden niet anders dan hem behoeden van een vreselijke dood als hij aangereden zou worden.

Vanmorgen werd ik gebeld door iemand die de hond had gespot. Ik moest op dat moment nog eten en ook de honden waren nog niet gevoerd. Eerst dus maar even snel mijn eigen dingen en dan gauw op pad. We hadden bij de supermarkt afgesproken. Net voordat ik wilde vertrekken werd ik gebeld dat hij alweer gesignaleerd was aan de andere kant van de weg. Nu weer bij het resort. Daar lag hij onder een graafmachine bij te komen van zijn rondje zoeken.

Ik had allemaal ideeën hoe ik hem zou kunnen benaderen, maar dat was helemaal niet nodig.

Hij liet zich de riem over zijn kop doen en ik kon hem zo onder de graafmachine vandaan halen.

Hij liet zich optillen en aaien. Echt een hele lieve hond. Het leek wel alsof hij het inmiddels allemaal oke vond. Hij had zich gisteren natuurlijk al laten oppakken en vandaag weer. Langzaam aan was hij aan het opgeven. Kan ik me voorstellen na een ruime week van zoeken en rennen.

Het dierenasiel had een plekje voor hem, dus mocht hij mee in de auto naar zijn nieuwe tijdelijk onderkomen.

Ik hoop voor hem dat er ooit een plekje bij iemand in de tuin komt waar hij de rest van zijn leven welkom is. 

Nu we toch aan de andere kant van de brug moesten zijn, konden we net zo goed direct boodschappen doen bij Albert Hein. Dat zit redelijk in de buurt van het asiel.

Ik had een behoorlijke lijst. Er waren namelijk bij de centrum supermarkt veel lege vakken. Vervelend als veel vaste producten er langdurig niet zijn.

Maar helaas gold dit bij Albert Hein ook. Daar waren ook lege vakken. Alleen hadden ze daar een blaadje opgehangen waardoor ze die lege vakken hadden.

Bij de andere Albert Hein hingen dezelfde blaadjes met een iets andere tekst.

Daar stond op dat er storm op zee was geweest en er daardoor vertraging was.

Op zulke momenten merk je echt dat je op een eiland zit en dat aanvoer alleen per boot gebeurd.

Valt dat weg dan heb je pech. We zullen niet verhongeren, maar leuk is anders.

Kadootje

Het doel van deze week is om de woonkamer volledig geverfd te hebben.

We zijn nu op de helft en er staat nog een pittig deel met vervelende gordijnrailsen te wachten.

Nu oma er nog is en graag wil helpen meubels verplaatsen maak ik graag gebruik van haar hulp.

Alleen dan moet ik wel de tijd krijgen om te verven.

Ik had vanmorgen een koffie afspraak. Die was gepland, daar had ik dan ook rekening mee gehouden.

Helaas werd deze wat ingekort doordat ik met Maud naar de huisarts moest. Zij heeft allemaal uitslag op buik en ledematen. Aangezien dat het behoorlijk jeukte was een bezoekje aan de huisarts wel op z'n plaats. We weten nu dat het een allergische reactie ergens op is. Alleen weten we niet waarop.

Nu maar hopen dat het minder wordt en dat we zien te achterhalen waardoor het kwam.

Bij thuiskomst van de huisarts stond mij een kadootje te wachten. Er stond een hond aan de boom.

Moet niet gekker worden toch! Ik was compleet verbaasd, geïrriteerd en verbolgen tegelijk.

Deze hond is vorige week hier vlakbij gedumpt. Dat heb ik niet gezien, maar kan ik herleiden uit zijn gedrag. Hij liep volledig in paniek over de weg van de supermarkt naar een ingang van een resort en weer terug. Degene die de hond gebracht heeft had ik vorige week verteld over de hond. Ik had haar gezegd dat ik het zielig vond en hem desnoods met de vangkooi wilde weghalen. Maar voordat ik dat wilde ondernemen moest ik wel weten waar hij daarna naar toe kon. Ik had nog niks geregeld. 

Nu was de hond gevangen. De bedoelingen hierachter waren vast heel goed, maar nu werd het wel ineens mijn probleem. Ik moest maar zorgen voor opvang, want de persoon die hem gevangen had moest weg.

Oma was compleet overdonderd. De hond kon de tuin niet in. Daar heb ik er al genoeg lopen, waarvan één probleemgeval. Ze liet hem maar aan de boom zetten.

Daar gaat je hele planning. Stel dat ik een hele belangrijke afspraak had. En een hond aan de boom voor de deur. Lekker dan. Fijn dat mensen jouw agenda bepalen.

Godzijdank kon ik na een belletje naar het asiel de hond daar brengen. Na snel een broodje gegeten te hebben wilde ik op pad gaan. Buiten gekomen was er geen hond meer te bekennen.

Hij was ontsnapt. Alleen de riem lag er nog. Potverdorie, dat kan er ook nog wel bij.

Kan ik nog een zoektocht gaan houden ook. Na een kwartier door het wijk heen gereden te hebben heb ik het opgegeven. Dan maar niet. Ik heb een oproep op Facebook geplaatst met de vraag uit te kijken naar deze hond. Ik ging er van uit dat hij zich wel weer zou laten zien op dezelfde plek.

En inderdaad, na een paar uur kwamen de eerste berichten dat hij weer op dezelfde weg gezien was.

Maar inmiddels was het asiel gesloten en kon ik hem er echt niet bij hebben.

Ik heb in de oproep erbij gezet dat hij naar het asiel kan. Nu maar hopen dat iemand het initiatief neemt om hem op te pakken en ook weg te brengen. En dan bedoel ik niet dat diegene hem bij mij thuis afzet. Misschien lukt het dan toch nog om mijn huiskamer te verven.

Stress

Gina blijft een lastige dame. Ze heeft hier al de bijnaam "oude heks".

Nadat we ons wat vergist hadden in de leeftijd van de zwarte reu, was het spannend hoe Gina het zou doen tegenover hem. De reu is helemaal niet geïnteresseerd in Gina, maar zij wel in hem.

Gisteren ging het allemaal prima. Helaas vandaag toch een aanvaring. Dit keer niet om aandacht maar om eten. Op zulke momenten is fosteren niet leuk. Het geeft stress. Stress bij mijn eigen honden die toch wel ontdaan zijn na een vechtpartij en stress bij ons. Je wilt niet voordurend conflicten. Je wilt vooral dat ze allemaal happy en dankbaar zijn en gewoon lekker genieten van het zorgeloze leventje dat ze vanaf nu leiden. Maar vindt maar eens een oplossing! 

Ik had van de week al een oproep op Facebook gezet. Daar kwam niks uit. Wel tips over hoe ik het zou kunnen aanpakken. Onder andere met medicatie. Ik ben naar aanleiding van die tips direct begonnen met homeopatisch rustgevende druppels.

Ik heb niet het idee dat het werkt. Kan na zulke vechtpartijen beter zelf zo'n flesje naar binnen gieten.

Nu dus maar weer opnieuw wat lijnen uitgegooid in de hoop dat iemand wat weet of kan helpen.

Inslapen werd als advies gegeven, maar dat gaat me toch echt te ver. Gina is geen agressieve hond. Naar mensen toe is er absoluut geen probleem. Ze geniet juist enorm van mensen aandacht.

Ik vind inslapen dan ook onterecht en niet eerlijk tegenover Gina. Nu maar hopen dat er spoedig een andere oplossing komt. 

Heel soms kan ik ook wel eens iets doen wat verder niks met honden te maken heeft.

Vanmiddag heb ik dat gedaan. We waren uitgenodigd voor een borrel bij een collega. 

Even weg van de tuin met de heks. Het was erg gezellig en zonder dat we het door hadden werd het snel laat. Youri was met oma thuis gebleven. In de auto terug naar huis vroegen we ons al af hoe lang het nog zou duren voordat Youri zou bellen. Nog geen vijf minuten waren we onderweg en ja hoor tringggggg. Wat denk je dat een puber vraagt? Nou niet, hoe gaat het? Was het gezellig? Kan ik al iets doen? De vraag was, hoe laat gaan we eten? Gelukkig heb ik nog een potje kalmerende druppels.  

Kinderboerderij

Gisteravond had ik een heel gezellig etentje waardoor ik laat thuis was. Ik heb mijn blog na middennacht nog geschreven. Dat is één van de weinige momenten dat ik het schrijven als moeten ervaar. Meestal vind ik het geen probleem om een stukje te schrijven, maar als je bijna je ogen niet meer kunt open houden, maar wel nog iets zinnigs moet schrijven is dat zwaar. 

Gelukkig komen die momenten maar zelden voor.

Maar hierdoor waren er bijvoorbeeld geen foto's geplaatst van de afscheiding rondom de poort.

Die hebben jullie nog te goed. Dus bij deze.

Volgens de kinderen is het hier nu net een kinderboerderij. Mooi, dan kan die geit er ook komen. Of ik begin een ezelopvang. Nee, ik snap hun mening. Het is ook niet de allermooiste oplossing. Maar wel effectief. Ik ga geen duur hekwerk neerzetten voor iets wat maar tijdelijk is. Als we weer naar Nederland vertrekken moet het er weer uit.

Maar als ik het straks wit geverfd heb zal het er al heel anders uit zien. En als ze het dan nog lelijk vinden? Jammer dan. 

Afgelopen woensdag werd ik gevraagd te komen helpen bij een aangereden hond. Eenmaal daar aangekomen bleek de hond niet aangereden, maar wel erg zwak. Hij lag in een rolletje aan de kant van de weg, waardoor men dacht dat hij aangereden was.

De meldster is met hem naar de dierenarts gegaan waar hij een paar dagen kon bijkomen en wij in die tussentijd op zoek konden naar een foster.

Het is weer hopeloos met het aantal gedumpte en zwakke honden en iedereen zit vol.

Ik eigenlijk ook. Er waren nog pups gespot die mogelijk bij mij kwamen. En er zou misschien een hond naar mij terug komen die ik vorig jaar geplaatst had. Het gezin waar deze hond woonde moest met spoed naar Nederland terug had een woning kunnen huren waar het volgens hun niet mogelijk was om ook de hond te houden. Gisteren hoorde ik dat de pups allemaal verdwenen waren en dat er voor de hond een nieuw baasje gevonden was. Aankomende woensdag vertrekt Macho naar Nederland dus dan hou ik alleen Gina over. Daar kan er nog wel één bij. En dus ben ik naar de dierenarts gereden om hem op te halen.

Wat een stakker weer he! Het bekende verhaal van schurft, karpattenziekte, mager en bang voor mannen. Omdat hij al een paar dagen bij de dierenarts bijgekomen was, heb ik hem vanmiddag meteen gewassen. Hij stonk zo verschrikkelijk en had ook zo veel jeuk, dat ik hem niet langer zo kon laten lopen. Maar kijk eens wat een verschil na een heerlijk douchebeurt!

Door al het gekrab heeft hij wel veel wondjes. Maar dat komt wel goed.

Het is een ontzettend lief beestje, nu al zo dankbaar. Geeft je likjes en kwispelt hard.

Het was natuurlijk even spannend wat Gina zou doen. Moet ook zeggen dat ik eigenlijk dacht dat hij jonger zou zijn, een maand of 6 a 7. Dat zou geen probleem zijn bij Gina. Maar nu in daglicht en na wat dagen zorg bij de dierenarts zag ik dat hij toch echt wel een jaar of twee was. En niet gecastreerd.

Maar ja, als ik ja zeg, zeg ik daarna geen nee. Gelukkig heeft Gina niet echt interesse in hem. Die is veel te druk met Tico stalken. Dat is al meer dan een dagtaak voor haar. Nu maar hopen dat dit ook zo blijft.

Kitten problematiek

Wat een geweldige reacties weer naar aanleiding van mijn vraag om beesies.

Er zijn me er een aantal toegezegd, dus we kunnen weer even voor uit. De kleine buigbare beesies zijn ook zeer welkom. Die worden weer doorgegeven aan de kitten fosters.

Het kittenprobleem is iets waar ik niet veel over schrijf, maar wat er wel degelijk is. Misschien zwerven er wel meer katten dan honden op Curacao. Je ziet ze alleen niet zo. Honden hebben de mens nodig om aan voedsel te komen. Katten kunnen zich beter redden in de natuur. Maar het probleem blijft hetzelfde, ze planten zich voort.

Soms wordt er een doos kittens afgegeven, maar meerendeel komen de kittens bij fosters omdat ze met de moederpoes op een onmogelijke plek wonen. Dan worden ze gevangen en meegenomen naar fosters. 

Deze hummeltjes zitten nu bij een foster. Afgelopen week gebracht.

Ik hou het bij honden. Dat is al druk genoeg.

Dat het druk is met de honden is thuis vooral te merken bij de poort. Luna vindt het al tijden fantastisch om uit te breken als de poort open gaat. Vera had er ook een handje van.

Toen we terug kwamen van vakantie en we met moeite alles binnen konden houden waren we het zat.

Er komt een afscheiding en wel nu! Alleen zo werkt dat meestal niet op Curacao.

Maar ze bestaan toch! Ik heb een bedrijf gevonden dat in de week dat ze een offerte uitgaven ook de werkzaamheden konden verrichten.

En nu heb ik dus een afscheiding om de poort. Wel heel simpel van pallethout, maar heel effectief.

We kunnen nu de poort in en uit rijden zonder dat we honden hoeven te vangen of vast te houden.

Dat we dit niet eerder bedacht hebben! Ik moet het nog wel gaan schilderen. Dan past het wat beter bij het hek. Gelukkig hoef ik bij dit klusje geen rekening te houden met strepen. Zou het dus kunnen uitbesteden. Zou kunnen.

Beesie

Met de hulp van oma zijn we vandaag behoorlijk opgeschoten met het verven.

Dat is ook maar goed ook. Ik ben van de afwisseling. Na twee dagen verven heb ik het wel weer gezien. Als ik het echt fantastisch werk had gevonden was ik wel schilder geworden. Helaas ben ik dus niet in te huren.

Gelukkig is goed zichtbaar waar ik al wel en waar niet overheen ben gegaan. Dat maakt dat je wel eer van je werk hebt, dat motiveert tenminste.

Zo tussen de bedrijven door heb ik Erik nog opgehaald van Hato. Zijn trip naar Nederland zat er al weer op. Toen hij belde dat hij door de douane was had hij even pech. Was net met een muurtje bezig en deze perfectionist wil geen strepen. De enige die nu strepen heeft is Erik. Roodverbrand, van het wachten in de zon. 

Als je oudere kinderen hebt kun je met een gerust hart verven. Al doe je het dag en nacht drie weken lang, denk niet dat het ze zou boeien. Als de koelkast maar gevuld blijft.

Ik heb meer werk aan de honden. Die willen nog wel vermaakt worden. Ook eigenlijk alleen de twee jongsten. 

De oudste boeit het net zo weinig als mijn kinderen. Als de bak voer maar twee keer per dag gevuld wordt.

Het meest favoriete speeltje van de honden is een beesie. Deze was tijdens het WK voetbal in 2010 verkrijgbaar bij Albert Hein. Ze hadden toen van die kleintjes die je om iets heen kon vouwen.

En je kon sparen voor een hele grote.

Die hele grote is hier een enorm succes. Menig fosterhond heeft samen met Tico en beesie de eerste stappen in het spelen gemaakt. Hij is lekker lang, dus ieder aan één kant en trekken maar.

Dat hij het nog zo lang volgehouden heeft is een wonder, maar beesie is al niet zo lang meer en begint wat uit elkaar te vallen.

Voordat beesie echt onherstelbare schade heeft opgelopen, zijn vast op zoek naar een nieuw beesie.

Wie heeft toevallig nog ergens op zolder een stoffig en vergeten beesie liggen? Of iets wat er op lijkt?

Ik maart kom ik op familiebezoek naar Nederland en kan hem dan meenemen.

Wie heeft hem nog?? Je doet onze honden en vooral de fosterhonden er een groot plezier mee.

Zelf doen

Elke morgen halen we oma op uit haar resort. We? Ja we, Luna en ik.

Luna is gek op auto rijden. Maakt niet uit waar we heen gaan, als ze maar achterin mag zitten.

Ik gun haar dat ritje wel. Voor mij is het een genot om te zien hoe ze ervan geniet, dus neem ik haar lekker mee.

Wat een lekker bekkie is het toch! 

Gina begint ook echt een lekker bekkie te krijgen. Ze laat steeds meer zien dat ze blij is.

Behalve als Tico voorbij komt. Dan verandert dat lekkere bekkie in een heksen face.

Wat een kreng kan ze dan zijn! Ze stalkt hem ook echt. Loopt achter hem aan en jaagt hem op die manier weg. Gisteren was Tico de liptrekkerij van Gina zat en hapte. Vandaag was er een paar keer weer bijna conflict, maar door snel ingrijpen hebben we dat kunnen vermijden.

Eigenlijk kom je ogen tekort, maar ik kan niet als een soort agentje de boel blijven sussen.

Mijn oproep om een andere foster heeft niks opgeleverd, dus zullen we het zelf moeten oplossen.

Maar zelf doen is een zin die ergens hoog genoteerd staat in mijn gebruiksaanwijzing.

Als kind wilde ik al snel alles zelf doen en dat is nooit meer goed gekomen. 

Ik blijk ook een echte zelf doen reputatie te hebben. Daar werd ik vandaag mee geconfronteerd.

Ik ben namelijk aan het verven. De muren krijgen een frisse nieuwe lik. 

Eigenlijk helemaal geen tijd voor, maar dat heb ik nooit dus dan maar nu. Qua temperatuur is het nu ook de beste tijd om dit soort dingen te doen.

Terwijl ik verf komen Maud en Davy binnen. Davy vraagt meteen of hij niet ergens mee hoeft te helpen.

Met afplakken of misschien met verven? Waarop Maud zegt "ze zegt toch geen ja, ze wil altijd alles zelf doen!" Oke, werd even met mijn eigen perfectionisme geconfronteerd. 

Ja zegt ze nog, als een ander het doet ziet ze toch nog overal strepen. Ben ik echt zo erg?

Blijkbaar wel. Maar ik hou ook niet van strepen. En niet van afraffelen en niet van half werk en niet van........ Oke, ik geef toe. Ik ben echt heel erg.

Kunst en vliegwerk

Tada, het is gelukt! Vanaf vandaag rij ik weer keurig met een geldige sticker. Ik heb mijn wegenbelasting voor dit jaar betaald.

Gisteren was ik het ook al van plan, maar toen kon het niet. Het systeem wat de gegevens moest verwerken deed het niet. Ach ja, ik kijk nergens meer van op.

Vandaag was alles weer op orde, dus werd het tijd om de rij te gaan trotseren.

Ik neem tegenwoordig maar een boek mee. Je telefoon in handen houden is strikt verboden, een boek mag wel. Na bladzijde 32 was ik aan de beurt. Ben nu 394 gulden armer en een sticker rijker.

Vanmiddag was ik weer bij de supermarkt. De aangereden hond was weer als vanouds op de parkeerplaats aanwezig. Hij liep nog wat stram, maar heeft niets gebroken. Hij heeft echt een beschermengeltje op zijn schouder gehad. Ik hoop maar dat hij zo geschrokken is dat hij aan de goede kant van de weg blijft.

Na de boodschappen ben ik gaan tennissen. Dat was alweer even geleden doordat de vakantie er tussen zat.

Het waait behoorlijk op dit moment. Volgens de geleerden is het vliegerseizoen weer begonnen.

Tennisballen kunnen ook vliegen. Echt hoor! Als ze aangespeeld worden en met de wind worden meegenomen kunnen ze alle kanten uit vliegen. Met veel kunst en vliegwerk doe ik dan weer alle moeite om die bal terug te slaan. Mijn tenniskunsten zagen er vandaag zo raar uit dat de tennisleraar overwoog een filmpje te maken. Niet voor Facebook maar voor dumpert. Dacht het niet!

De relatie tussen Gina en de andere honden is achteruit gegaan.

Toen ze nog zo zwak trok ze al wel haar lip op tegen Storm of Tico. 

Vandaag was er een echte fight. Gina is nog te zwak om te winnen, maar ze begon wel. 

Tegen Tico die er meteen fel tegenin ging. Ik zag het van een afstand gebeuren. Ik had gedacht dat als Tico terug zou bijten Gina wel zou stoppen, maar dat was niet zo. Ik heb ze uit elkaar moeten trekken.

Nu is de situatie in de roedel wat gespannen. Gina blijft haar lip optrekken tegen Tico. Hij loopt er met een boog omheen, maar dat geeft geen garantie. Dat zagen we vanmiddag ook.

Ik hoop maar dat het hierbij blijft, anders zal ik een ander plekje voor Gina moeten gaan zoeken.

Het is echt een lief hondje voor mensen. Ze komt het beste tot haar recht bij mensen zonder andere honden. Heeft ze alle aandacht voor zichzelf. Kan ze eindelijk terug halen wat ze al jaren gemist heeft.

Mocht er al een lezer zijn die na het lezen van dit stukje Gina wil adopteren of tijdelijk wil fosteren? Graag! Kosten worden vergoed. Ik gun het haar zo. Ik snap haar frustratie naar de andere honden ook wel. Ze heeft altijd moeten vechten voor haar eten, maar ook tegen de reuen die haar constant dekte als ze loops was. Ze zit nog in die overlevingsmodus en dat heeft tijd nodig. Wie geeft haar die tijd?.

Geschrokken

Altijd als ik boodschappen doe bij de supermarkt hier in de buurt kijk ik even rond. Op zoek naar jou.

Al lange tijd woon jij daar. Hoe je er ooit gekomen bent weet ik niet. Heb je de weg zelf gevonden of ben je hier gedumpt? Helaas kan je het ons niet vertellen.

Je bent niet echt benaderbaar door vreemden en gaat je eigen gang. Je loopt regelmatig tussen de auto's door op zoek naar wat lekkers. Er zullen vast toeristen zijn die je af en toe wat extra's toestoppen. Gelukkig hoef je geen honger te lijden. De baas van de supermarkt staat toe dat je op zijn terrein woont. Je krijgt van de slager elke dag te eten. Natuurlijk kan het altijd beter, maar dit is voor een hond op straat best een goed leven.

Vandaag had ik weer mijn boodschappen gedaan en zag je staan. Dit maal aan de overkant van de straat. Je maakte aanstalten om over te steken en richting de supermarkt te komen.

De eerste weg ging goed, het tweede stuk ging het mis. Er kwam een auto aan die jou heus wel zag, maar niets deed. Ze remde niet, ze ontweek je niet, nee ze reed je gewoon aan! Zo voor onze neus.

Ik was met oma in de auto en beide gilden we van schrik. Nee!! Na een paar seconden die veel langer leken te duren zag ik je opstaan en weer weg rennen. Terug de weg over naar de struiken.

Je huilde van de pijn en ik huilde met je mee! We zagen dat je met één poot hinkte, maar hem wel gebruikte. Gelukkig vielen je verwondingen zo op het eerste oog mee.

Nog verstijfd van schrik zaten oma en ik in de auto. We zagen de bestuurster uitstappen. Ik dacht dat ze naar de hond zou lopen, maar dat was te mooi gedacht. De hond interesseerde haar niks! Ze keek alleen maar of ze schade had opgelopen, foeterde wat boze woorden en vertrok.

Onze schrik sloeg om in woede. Op wat voor eiland leef ik toch! Waar materiaal belangrijker is dan een dierenleven.

Jij was inmiddels de bosjes in vertrokken en zal daar wel hebben liggen bijkomen.

Ik wilde je niet nog meer overstuur maken dan je al was en heb je met rust gelaten.

Vanavond laat ben ik nog naar je op zoek gegaan. Ik sprak de beveiliging van de supermarkt.

Zij vertelde mij dat je elke dag bij ze komt kijken en daarna weer op je vaste plekje achter wat troep gaat slapen. Je was nog niet geweest. Samen met de beveiliger zijn we gaan kijken of je er wel was.

Gelukkig vonden we je. Niet helemaal op je zelfde plekje, maar er in de buurt. Je had nog pijn, dat zagen we aan je. Je hield je pootje omhoog. De beveiliger kon je wel benaderen en mij laten weten dat hij verder geen verwondingen zag. Laten we maar hopen dat het inderdaad alleen je pootje is en dat deze over een paar dagen weer belast kan worden.

Ik was blij dat ik je daar zag. Het had veel erger kunnen aflopen. 

Helaas was het vandaag wel weer duidelijk dat we de mensen hier nog een hoop bij te brengen hebben. 

Toch was er een klein lichtpuntje. De beveiliger die ik sprak was erg begaan met de hond.

Hij vertelde dat er nog een hond liep die elke dag tussen 21.15 en 21.30 kwam en de hele nacht bij de beveiligers bleef liggen. Als er mensen in de buurt kwamen ging de hond blaffen.

Zij waren blij met deze bewaking en ik denk dat dit wederzijds is. De hond is blij met hun gezelschap en de hapjes die ze voor haar meenemen. Mijn reactie dat als je goed bent voor de hond, de hond goed is voor jou kon hij beamen. Ik hoop maar dat mensen die dieren respecteren ooit in de meerderheid zullen komen.

Dubbel afscheid

Vandaag was Valentijnsdag niet lekker samen met je geliefde leuke dingen doen.

Al hoewel, het is maar wat je onder leuke dingen doet verstaat.

Wij hadden vanmorgen de afspraak staan om Vera en Mila naar hun forever home te brengen.

Staat bij mij niet genoteerd als 'leuk'. Ik hou niet van afscheid nemen, en al helemaal niet als een hond al zo'n lange tijd bij je is. Vera was al sinds begin oktober bij ons. Dat is lang. Zo lang dat afscheid nemen met de dag moeilijker werd. Tuurlijk werden alle opties weer besproken. Konden we haar niet houden, kan ze mee met oma enzovoort enzovoort. Maar eigenlijk weet je het antwoord al. Nee, ze kan niet blijven. Met drie honden terug naar Nederland is echt meer dan genoeg.

Misschien dat tegen die tijd Storm niet meer leeft, maar daar kan ik niet van uit gaan. Ik ga dus uit van drie en eigenlijk is dat al veel.

Maar Vera mocht vriendinnetje Mila meenemen. Dat is voor haar erg fijn. Het is en blijft een hond met weinig zelfvertrouwen. Als er maar iets gebeurd ligt ze op haar rug en geeft ze zich over. 

Mila is wat krachtiger en kan haar het goede voorbeeld laten zien. Daarbij kunnen ze samen ontzettend leuk spelen. Een prima combi dus.

De kinderen hadden thuis al afscheid genomen. Zij wilden niet mee om te brengen, dit was al moeilijk genoeg.

In de auto deden Mila en Vera het prima.

Bij het nieuwe baasje aangekomen viel het me reuze mee hoe Vera het deed. 

Ik had echt gedacht dat ze naar haar nieuwe baas zou blaffen, omdat het voor haar een onbekende is.

Ook had ik verwacht dat ze zich zou gaan verstoppen. Maar beide gebeurde niet. Vera ging eigenlijk vrij snel op onderzoek uit. 

En Mila kwam al snel binnen kijken.

Dat was voor mij een hele geruststelling. Zo kon ik ze wel achterlaten. Ik had erg opgezien tegen het afscheid van Vera. Ze voelde zich zo happy bij ons. Kon het met alle honden vinden en was van bang haasje naar een hele lieve knuffelhond getransformeerd. Eigenlijk wilde ik haar geen nieuwe omgeving aandoen, maar we hadden geen keus. Dat is het harde leven als foster.

Gelukkig maakte Gina weer veel goed op zo'n rotdag. Vanmiddag hebben we een filmpje gemaakt van haar allereerste speelmoment. 

http://youtu.be/a3NusGX-ynA

Dat doet me goed. Net zoals volgend filmpje.

http://youtu.be/06rgDGy-e9c

Maar ja, ook voor Gina zal in de toekomst een ander huisje worden gezocht. Zo lang ze bij ons is genieten we van elke stap die ze maakt.

Aan het eind van de dag nam ik afscheid van Erik. Die moest voor het werk weer naar Nederland.

Niks geen Valentijnsdinner of ander romantische afspraak. Gelukkig is het maar voor een paar dagen. En dat diner halen we wel een keer in.

Sterke dame

Na zo'n week vakantie heb je weer nieuwe energie.

Dingen waar ik voor de vakantie geen zin en geen tijd voor had komen nu eindelijk aan bod.

Zo staat achter in de tuin al een tijdje onze trampoline werkeloos te wezen.

Helaas gaan attributen als trampolines hier niet lang mee. De zon droogt alles uit en ook de silte zeelucht maakt veel kapot. Hierdoor was de trampoline niet meer veilig. Tijdens het springen vlogen de veren je om de oren. Het doek was gescheurd en hierdoor was de trampoline als springtoestel afgeschreven. Maar hij blijft nuttig. Ik ga er namelijk een puppenren van maken.

Om het frame ga ik gaas spannen zodat jonge pups wel lekker de ruimte hebben om te spelen, maar ik niet voortdurend hoef op te letten dat ze niet vervroegd aan hun zwemles starten.

Het doek is ook hergebruikt. Dit heb ik op maat geknipt en lang het hondenhok gespannen.

Nu is dat hoekje volledig met schaduw en windluw. Zo wordt een trampoline toch nog nuttig besteed.

Gina gaat met stappen voor uit. Ze drentelt lekker achter me aan en kwispelt wat af.

Ik vond het vandaag wel een mooi moment om haar eens lekker te wassen. Ze heeft wat meer spek op de ribbetjes en heeft voldoende vertrouwen.

De eerste kennismaking met water uit de tuinslang vond ze heel eng. Ze wurgde zich bijna in haar halsband. Het hielp toen ik over haar heen ging staan. Niet om haar met mijn benen vast te zetten, want dat deed ik niet. Maar ik liet haar voelen dat ik er was en samen werden we nat. Het duurde niet lang voordat ze rustiger werd. De spanning ging van de riem en ze liet het over zich heen komen.

Het water was zo vies wat van haar af kwam! Ze was echt smerig. Ze ruikt nu ook wat prettiger.

Na haar wasbeurt ging ze heerlijk in de zon liggen drogen.

Oma had voor alle hondjes wat lekkers meegenomen uit Nederland. Dat lag nog keurig op ze te wachten.

Na zo'n heftige wasbeurt verdiende Gina wel wat lekkers. En de rest werd natuurlijk ook niet vergeten.

Gina had geen bot gekregen maar wat zachte koekjes. Die krijgt zo iets hards niet weg zonder tanden.

Toch is het wel knap wat ze allemaal eet en hoe ze het eet. Ze weet zich aardig te behelpen.

Aan haar tanden kunnen we niks doen. Aan haar oog in principe ook niet, maar daar zien we wel verbetering in. Ze had een hele witte waas over één van haar ogen. De vraag was of ze blind was of dat dit door de karpattenziekte kwam. We zien de waas langzaam minder worden. Ook is het oog niet zo vuil meer. Maar net zoals met haar gebit, met maar één oog redt ze zich prima.

Het is een sterke dame die Gina!

Weer thuis

Vanmorgen hebben we de koffers ingepakt en een laatste rondje over het eiland gemaakt.

We waren keurig netjes op tijd op het vliegveld, maar dat had niet gehoeven.

Er was 2 uur voor vertrek nog geen enkele bedrijvigheid zichtbaar bij de incheckbalie.

Je gaat dan bijna aan je zelf twijfelen. We zouden toch om 13.40 vliegen?

Op de borden stond dat de vlucht uit Curacao van 09.30 2 uur vertraging had. O nee, wij zullen toch niet met die zelfde 2 uur vertraging verder gaan? Zo geen zin in doelloos hangen op een vliegveld!

We zijn maar keurig blijven wachten totdat er iemand kwam aan wie we het konden vragen.

Na een ruim half uur was er beweging zichtbaar. Zo uit het niets stond er een persoon bij de desk en kon er ingecheckt worden. Volgens de medewerkster zouden we ook gewoon op tijd vertrekken.

Eerst zien, dan geloven dachten we. Maar iets later dan gepland kon er toch ook ingestapt worden en vlogen we om 13.40 richting huis. Eindelijk weer naar de hondjes die ik natuurlijk gemist had.

Ze stonden allemaal bij de poort te wachten.

Macho man kon niet wachten tot we binnen kwamen. Die kwam onder de deur door eens kijken waar we bleven.

Eenmaal binnen werden we bedolven onder zeven blije honden. Allemaal waren ze door het dolle.

Ook Gina stond bij de deur te wachten. En met een heel hoog blafjes liet ze ook blijken hoe blij ze was met onze terugkomst. Zo schattig.

Gina is in de afgelopen week goed vooruit gegaan. Je mag het nooit over een vrouw schrijven, maar ze is voller geworden. Voller in gewicht en met haar vacht. Ik denk dat ze me deze woorden wel vergeeft.

Net zoals ze allemaal al weer vergeten zijn dat we een week weg waren. We zijn er toch weer? Dat is het belangrijkste! 

Zeesterren

Vandaag was alweer de laatste echte vakantiedag op Aruba.

Morgen weer terug naar huis met natuurlijk meteen een update over de honden.

Maar vandaag nog even over Aruba.

Ik wilde heel graag nog ergens snorkelen, maar waar? Er staat een behoorlijke wind die zorgt voor sterke stromingen. Ik wilde geen onnodige risico's nemen en ga op die plaatsen er liever niet in.

Via een oproep op een bepaalde Facebook pagina kreeg ik mooie lokaties door die als alternatief gebruikt konden worden. We hebben er één van uitgekozen en het was een schot in de roos.

Het was er echt fantastisch! Er lagen wel meer dan 50 zeesterren. Die heb ik nog nooit ergens in zee zien liggen.

Ze lagen er in het geel, oranje en rood. Van klein tot groot. Bij het see aquarium op Curacao liggen ze in grote bakken. Daar wordt je uitgelegd hoe je ze vast mag en kan pakken.

Met die informatie in ons achterhoofd hebben we er ook een paar opgedoken en vast gehouden.

Het is toch wel erg bijzonder en ik had het niet willen missen.

Vanavond hadden we een afspraak met een lokale collega om te gaan eten bij een pizzeria.

Het leuke van mee gaan met lokale mensen is dat je terecht komt bij lokale restaurantjes.

Veel leuker dan waar de massa toeristen zich ophoudt. Dit vanwege de aankleding maar ook vanwege de prijs. 

Er was tegelijk met ons gezelschap ook een andere grote groep aanwezig. Zij kwamen een verjaardag vieren. Leuk om te zien hoe dat gaat. Iets minder leuk was dat zij hun bestelling van 8 XXL pizza's net gedaan hadden voor onze bestelling wat resulteerde in heeeeeeeel lang wachten.

Maar de pizza's maakten het goed, die waren heerlijk.

We hebben nog lang niet alles van Aruba kunnen bewonderen. Baby beach staat nog op het lijstje, Maud wil er nog een keer windsurfen en de mooiste snorkelplek moet ook nog een keer bezocht worden als het minder hard waait. Alle rede dus om nog eens terug te komen. 

Maar voor nu is het gedaan. Ik ben het helemaal eens met de slogan van Aruba.

I ❤️ Aruba. See you next time.

Zondagskind

Ik heb de gave om veel geluk om mij heen te vergaren. Nou ben ik ook op zondag geboren en wordt daar vaak van gezegd dat dit geluk brengt.

Ik ga er van uit dat het zo. Ik heb al zo veel meegemaakt dat ik wel kan stellen dat het klopt.

Of het komt doordat ik al snel vind dat ik geluk heb, ook al is het iets kleins. Ik ben gewoon positief ingesteld, laten we het daarop houden.

Vandaag hadden we een dagje bijzondere natuur ingepland en wel een trip naar de natural pool.

Het was best nog een aardige puzzel om er te komen. Er werd ons van te voren verteld dat het ruig terrein zou zijn en alleen grote auto's er konden komen.

Dit was eigenlijk niet helemaal waar. Zelfs grote auto's konden er niet komen, alleen jeeps met 4x4 aandrijving.

Tja, en die hadden wij dus niet. We hebben een behoorlijk stuk van de route gereden tot dat het echt te gek werd. Overal lagen uit de grond stekende stenen, gaten in de weg en los grind. 

We konden niet anders dan beslissen niet verder te rijden en de rest maar te lopen. Zonde om weer om te draaien als je al zo'n end bent.

Daar loop je dan in de dessert.

Deze foto is net gemaakt op een punt waar het wel weer ging, maar tijdens ons stuk lopen werden we alleen maar bevestigd in onze keuze. Het was de enige juiste.

Het was toch nog een aardig stuk wandelen en zo in de middagzon is dat best pittig.

Maar toen kwam mijn geluk weer om de hoek kijken. We werden gepasseerd door een jeep die onderweg was naar beneden. De chauffeuse zag ons lopen en vroeg of we een lift wilden.

Ja heel graag! Alleen Erik wilde graag blijven lopen. Prima, maar de rest nam dit aanbod graag aan.

Het was erg winderig vandaag. Dit was direct terug te zien aan de ruige zee die tegen de rotsen bonkte.

Helemaal links op de foto zit tussen de rotsen de natural pool. 

Helaas kon hier vanwege de wind en de ruige zee niet in gezwommen worden.

Het leek wel rustig, maar ondertussen.....

Op de momenten dat het water met veel kabaal erover heen kwam steeg het waterniveau waardoor het hard ging stromen. Ook vanaf de andere kant sloeg het water naar binnen. Echt niet te doen, ook niet voor ervaren zwemmers. Sterker nog, juist doordat ik een ervaren zeezwemmer ben weet ik als geen ander hoe gevaarlijk de zee kan zijn. Ik hield de pootjes dus droog.

Ons geluk kon niet op toen we met dezelfde jeep ook weer de rit terug konden maken.

Het werd een enerverende rit terug naar de auto. We waren nu dubbel zo blij met dit aanbod, want naar beneden lopen is nog te doen maar terug de heuvel op is wel even andere koek.

Ook Erik heeft dit niet gelopen. 

Zo werd het een bijzondere middag met het geluk aan onze zijde. We zijn de chauffeuse van de jeep eeuwig dankbaar!