Twee weken afwezigheid en een man alleen in huis maakt het er niet beter op.
Het viel niet mee om geconcentreerd te blijven met waar je mee bezig bent. De telefoon pingt maar door.
Zelfs Maud belde tussendoor nog even op FaceTime, die hebben we ergens neergezet en ondertussen veegde ik gewoon door.
Kan prima hoor, zolang je maar in het zicht bent.
Ik had zelfs de hele buitenbank deel voor deel weg geschoven en eronder schoongemaakt. Kussens eraf, bank weg, vegen, kussen er weer op.
Ik had veel hulp. Of eigenlijk vooral suport. Nou zijn zij de grootste vervuilers, dus een beetje steun van de schuldige partij is dan wel fijn.
Hierna ben ik gaan stofzuigen. Weg suport. Dan ben ik ineens minder leuk.
Er is er altijd maar 1 die blijft liggen, maar die is gewoon lui.
Ze kan het niet echt waarderen, maar ja ik kan niet daar ook nog eens rekening mee houden.
In het kader van we moeten ook de mooie dingen van Nederland waarderen, kijk ik erg uit naar minder schoonmaken.
Ik heb me daar echt op verkeken. Ik was er vanuit gegaan dat je doordat je buiten leeft binnen minder te doen had. Maar niks is minder waar, je hebt juist veel en echt veel meer werk. De vrijwel altijd aanwezige wind, het stof en het zand en de ramen en deuren altijd open maakt dat er nooit een einde aan komt.
Om even een idee te geven tot waar het zand is terug te vinden. We hebben in de slaapkamer twee kasten met louvredeuren. In éen daarvan hangt de winterkleding. Ik had naar Nederland wat vesten meegenomen. Daar moest ik eerst het stof van de schouders kloppen voordat ik ze mee kon nemen. En dat dus in een kast. Laat staan wat er allemaal ligt buiten een kast. Onbegonnen werk. En ik denk dan ook toen de honden mij één voor één aankeken terwijl ik aan het poetsen was, dat ze me dat eigenlijk wilde duidelijk maken. Maar ja, eigenwijs he.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten