Ik weet heus dat ze niet aan hun lot overgelaten zullen worden en zo weet ik ook dat éen van onze fosters vast twee plekjes voor mijn lievies vrij houdt, maar toch voelt het niet goed. Het feit dat je een fosterperiode niet kunt afsluiten met een forever home, maar dat ze ergens opnieuw moeten wennen voor ze geplaatst zullen worden doet pijn. Je gunt ze zo graag het allerbeste, het allerliefste en allerfijnste huisje wat ik dan zelf nog uitgezocht heb. Of in ieder geval zeggenschap in heb gehad. De vragen spoken door je hoofd. Komen ze straks wel terecht op een plek waar ze ook een lekker mandje krijgen en waar ze straks heerlijk op hun rug in totale relax stand kunnen slapen? En zullen ze wel begrijpen wat er in de nieuwe omgeving van ze verlangd wordt?
Oei wat is het lastig om dat straks los te moeten laten, misschien nog wel het lastigst van alles. Ik heb nog 9 weken om een forever home voor ze te vinden. Maar voor 1 hebben we dat gevonden. En wel bij ons.
Met al die vragen die door mijn hoofd spookte bleef ook de grote vraag hangen hoe we het Lexa zo makkelijk mogelijk konden maken.
Lexa is gewoon een geval apart. Hoe leuk en lief ze voor ons is, een buitenstaander ziet dat absoluut niet. Daar blaft ze alleen maar naar of blijft op afstand. Er is nog niemand geweest die daar doorheen keek. Een nieuwe fosterplek zou haar weer een paar stappen terug zetten. En daarna misschien alsnog een plaatsing is weer een deuk in het zelfvertrouwen.
Lexa was toen ze bij ons binnen kwam ook ontzettend bang. Wij zaten zelf in Amerika en onze huisoppassers hebben haar ontvangen. In die tijd is ze de kooi niet uit geweest. Dit is nu precies een jaar geleden. Inmiddels is ze voor ons een ontzettend aanhankelijke hond. En waarschijnlijk ook ouder dan gedacht. De sterilisatie heeft ervoor gezorgd dat ze niet meer dat gestroomlijnde lijf heeft van vorig jaar. Ook dat maakt haar adoptie kansen kleiner.
Ik blijf het wel proberen. Wie weet komt er iemand op haar pad, maar zo niet dan gaat ze als derde hond met ons mee naar Nederland.
Desi was natuurlijk ook lange tijd zo'n twijfelgeval. Ook die gunde we nooit meer een wissel van baasje. Vooral omdat ze al zo beschadigd zijn.
Maar Desi was ook bang voor de lijn en kon niet mee aan de riem naar buiten. Dat is in Nederland niet te doen.
Lexa heeft daar gelukkig geen last van. Haar schade zit hem vooral in het niet durven vertrouwen van onbekende mensen. Aan de lijn lopen hadden we dus al een paar keer met haar gedaan en dat doet ze prima.
Vanmiddag mocht ze ook mee. Net als Lola, Tico en Luna.
Luna voorop, het liefst zo ver voorop dat het bijna uit het zicht is.
Tico blijft altijd netjes in de buurt en komt elke keer even bij je terug.
En Lexa is net als thuis ook buiten een rolletje plakband. Dicht bij degene die ze vertrouwd.
Het besluit Lexa mee naar Nederland te nemen is een kopzorg minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten