Er zijn kledingstukken die zeker weten hier achterblijven. Waarom die in de kast laten tot de laatste dag als ze eigenlijk nu al niet meer gedragen worden.
Hop, in de zak ermee. Het begin van het inpakken en opruimen is gemaakt.
Toen we 4,5 jaar geleden hetzelfde deden voor de heenreis moesten we onze hele inboedel reduceren tot 30 kuub. Dat is voor een vierpersoons huishouden niet heel veel. Voornamelijk alle noodzakelijke huisraad. Wij besloten wat meubels in Nederland achter te laten en die plek op te vullen met een loungeset en wat ligbedden. Dat was een prima keus. Je meubels binnen staan er voornamelijk voor de sier. We hadden nog veel meer achter kunnen laten. Zo hadden we ons tv meubel met tv meegenomen, nou de tv is niet eens aangesloten. Het zal best voor iedereen verschillen wat hij wel of niet gebruikt, maar wij kijken liever buiten op de iPad een programma via uitzending gemist.
Het gevoel dat de laatste weken steeds dichterbij komen geeft dubbele gevoelens. Aan de ene kant ga ik het eiland, maar vooral mijn werkzaamheden voor de honden ontzettend missen. Het proces van een hoopje ellende naar een dankbare gezonde hond is prachtig. Keer op keer verbaasd mij de flexibiliteit van de dieren. Ondanks alle energie die het fosteren me kost is de liefde die je ervoor terug krijgt onbetaalbaar.
Aan de andere kant ben ik natuurlijk niet alleen foster, maar ook medebestuurslid, aanspreekpunt voor een deel van de fosters, regel ik de vluchten, ontvang alle mail, beantwoordt samen met de anderen de social media en dan vergeet ik vast ook nog wel wat.
Het is soms stress, snel handelen, problemen oplossen, consessies doen, mensen aansturen. Het is meer dan een baan, dat is een ding wat zeker is.
Vooral de machteloosheid bij het niet kunnen vinden van een foster, te laat zijn bij een dier, het verdriet bij inslapen, de mentaliteit die je keer op keer zo boos maakt, dat zijn dingen die ik niet ga missen.
Maar eerst nog even volop genieten van de laatste maanden. Door alle energie en tijd die ik in de honden stop heb ik in de 4,5 jaar dat ik hier woon nog niet eens alle stranden gezien. Nu ben ik niet iemand die je van 9.00 tot 16.00 op een strand kunt zetten. Ik ben het na een uur of twee meer dan zat. Dan stuiter ik ongeveer het strand af. Maar ik moet ze wel allemaal even gezien hebben toch? Dat wordt het doel van de aankomende periode.
En inpakken en zorgen dat alle honden een plekje krijgen.
Vanavond heb ik wel weer twee honden naar Hato gebracht die een plekje in Nederland hebben. De twee geadopteerde bullenbaaiers zijn vertrokken.
Exact drie weken geleden kon ik ze eindelijk van die nare vuilnisbelt weg halen en vandaag vliegen ze naar hun forever home. Hoe snel kan het gaan.
Lekker saampjes in de bench.
Wat gaan we doen baas?
Nog even wachten tot de bench gescand is en dan mogen ze in de airco wachten tot ze het vliegtuig in mogen.
En weet je wat zo gaaf is? Jacky, bullenbaaier drie heeft ook een plekje in Nederland gekregen. Ze zijn populair, maar dat is ook wel begrijpelijk. Ze zijn heel makkelijk en lief. Nu nog een plekje voor de laatste, maar dat komt ook wel goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten