Zijn trip naar Portland en Seattle starte vanmorgen en zijn vlucht ging om 8.00 uur. Goedemorgen zonder zorgen.
Na een lift naar Hato, een kus en een zwaai ben ik weer vertrokken, de rest kan hij zelf wel.
Om 06.00 uur zat ik dan, buiten op een stoeltje om de honden even te laten plassen en poepen. Daarna werd het een eenzame opsluiting met mij in de slaapkamer. Ach als dat het ergste van de dag is.
Om 7.00 uur kwam Gilbert onze tuinman. Dat was de rede dat ik met de honden in de slaapkamer verbleef. Ze doen lelijk tegen hem als hij het gras maait. En de bladblazer vinden ze ook een verschrikkelijk ding. Ik snap het wel, ik hou ook niet van herrie.
Na schooltijd kwam Youri met het idee dat we samen maar eens moesten gaan lunchen. Daar kon ik me wel in vinden. Zo kom je nog eens op het strand.
Je zou bijna vergeten dat het eiland ook zulke mooie plekken heeft.
Als het heel stil is in de tuin is het altijd tijd om eens te gaan kijken waar de honden uithangen. Of ze liggen heerlijk te chillen of ze zijn op jacht.
In dit geval het laatste. Met z'n allen hingen ze om de zwembadrand. Dan weet ik al hoe laat het is.
Zie je hem liggen? Ja hij kan zwemmen. En lang onder water blijven ook, maar het houdt een keer op. En op dat moment wachten de honden. Het moment dat de leguaan zich met zijn laatste krachten over de rand probeert te trekken. Ik ga daar dus niet op wachten.
Om twee redenen, ik vind het zielig voor de leguaan om zo te eindigen en twee, ik heb geen zin in het opruimen van een bloedbad en honden die leguanenpoten uitkotsen. Dus heb ik deze zwemgigant met het schepnet uit het water getrokken en op het hok gezet. Daar koos hij ervoor in de boom op te drogen. Gelukkig wel hoog genoeg, want mijn vierpoters verzinnen van alles om erbij te komen.
We waren nog niet uitgered vandaag. Terwijl ik eens een keer binnen at, dat doe ik niet vaak dus dat heeft zo moeten zijn, zie ik een duif in de tuin. Nou is dat verre van bijzonder, ik zie regelmatig duiven in de tuin. Maar toen de honden het spelletje "pak de duif" deden, deed de duif niet mee.
Hij vloog niet weg maar hupte wat en bleef weer zitten. Omdat ik ook geen zin had in uitgekotste veren ben ik al schreeuwend de tuin in gerend. Je begrijpt dat dit er raar uit ziet. Het maakte bij de honden ook zo veel indruk dat ze meteen bleven staan. En dat was precies de bedoeling. Snel een handdoek meegegrist en de duif gered.
Ik heb meneer duif even in de bench op het aanrecht gezet. Eerst even verder eten en dan is hij aan de beurt.
Dat werd een ritje naar de duivendokter. Die zit hier vlakbij. Een eerste onderzoek wees niks uit. Niks gebroken, geen letsel. Het is nog even een raadsel waarom hij niet kon vliegen, maar dat wordt daar verder onderzocht. De dierenarts vroeg nog of mijn honden hem misschien gevangen hadden. Eh nee, want dan had ik hier met alleen drie veren en een snavel gestaan. Wie weet is hij alleen moe en vliegt hij morgen weer vrolijk rond.
Ik heb wel een verzoek aan meneer duif. Kom dan niet weer in onze tuin zitten, want ik garandeer niet dat ik je een tweede keer red. Meestal zijn mijn vierpoters sneller en veroberen ze een duif alsof het een late night snack is. Het is maar een advies, doe er mee wat je doen wilt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten