Wat doe je?

Er is niks zo fijn dan genieten van wat je hebt. Ik heb een fijn gezin, een boel leuke honden om me heen en een zwembad.

Een zwembad? Je zou het bijna vergeten. Zonde om daar niet nog even optimaal van te genieten en te beseffen dat het super bijzonder is.

Dat ik een bikini aan ging doen werd meteen opgemerkt.

Wat ga je doen baas? Waarom trek je midden op de dag je kleren uit? O waarom doe je nu weer wat anders aan?

He jij daar, bemoei je er niet mee. Ik stuur ze wel weg hoor baas. Kleed jij je maar rustig om.
Toch fijn al die hulp van viervoeters. Ook daarna op het bedje wisten ze me wel te vinden. Maar het is me gelukt en ik heb zowaar een tijdschrift uit kunnen lezen. 

Dit gaan we maar eens proberen vol te houden tot vertrek. 

Aan het eind van de dag is het zo mooi om te zien hoe iedereen zich weer in zijn eigen mandje nestelt en daar totaal ontspannen in ligt. De bullenbaaidames liggen vaak al eerder dan dat ik zelf naar de slaapkamer ga. Ieder hun eigen plekje, en zoals je ziet wordt dat gewaardeerd. 

We houden hem erin

Na gisteren met m'n iPad op een oranje kleedje te hebben gezeten was het vandaag ophaaldag.

De grote vraag is dan natuurlijk of iedereen zich aan zijn woord houdt. Ik hoor daar veel mensen over klagen en mocht het vandaag dan ook zelf ervaren.

De eerste 'klant' zou om 9.45 komen, maar is niet geweest. Lekker dan. Zonder ook maar iets te melden. Waar is het fatsoen tegenwoordig gebleven.

Dat je ergens vanaf ziet kan, maar meldt het gewoon even. Ik stuur heus de hond niet op je af. Hooguit een heel swat team.

Maar mocht diegene nog op de lijn komen dan heeft hij mooi pech, het artikel is naar de volgende gegaan.

Alle andere kopers zijn gelukkig wel geweest. Het was hierdoor tussen 10.30 en 16.00 een zoete inloop. Waren de honden om 10.30 nog bloedfanatiek, om 16.00 uur hadden ze het wel gezien. Gelukkig maar, want met zo vele maken ze flink herrie. 

Het was mooi dat iedereen om 16.00 uur geweest was. Ik wilde namelijk graag een stukje lopen met de honden. Ik heb dat uiteindelijk gecombineerd met het ophalen van Youri. Die heeft weer een dag gewerkt en moest om 18.00 uur opgehaald worden. Een mooie tijd, want hierdoor was wandelen qua temperatuur goed te doen.

Als Tico en Luna los mogen zijn ze niet te houden. Luna moet en zal vooruit sprinten.

Tico rent dan mee maar komt ook weer snel terug. Die is heel baasgericht en blijft beter in de buurt. Luna komt zich ook wel weer melden, maar dat is dan van korte duur en dan gaat ze weer. Ach ik vind het prima. Als ze maar komt als ik haar roep. 

Ondertussen genieten we van het prachtige uitzicht.

En als dan om 18.05 de telefoon gaat kan ik Youri vertellen dat ik inmiddels weer bijna beneden bij de auto ben.

Zo heb ik mooi twee dingen kunnen combineren. De honden vonden het echt een geweldig initiatief. Ik denk dat we hem er in houden. Waarom ook niet, ik moet elke zaterdag toch die kant op.

Koningsdag gevoel

Ik kan zo ontzettend genieten van Pluto. Pluto is het laatste pupje dat over is gebleven van mama Astra.

Mama Astra kreeg ik vandaag trouwens een foto van, is ze niet prachtig!

Pluto heeft een heel zacht en broos karakter. Hij is niet extreem bang, maar meer behouden en daar is niks mis mee.

Pluto kan enorm goed zichzelf vermaken. Dat vindt hij ook leuk, want keuze uit speelmaatjes is er natuurlijk genoeg. Maar toch rent hij net zo hard in zijn eentje door de tuin als dat hij dit doet met de andere. Het is zo aandoenlijk om te zien hoe hij dan rondjes rent met een knuffel in zijn bek. 

Lekker schudden en dartelen, ik word daar gewoon blij van.

Blij werd ik vandaag ook van mijn eigen vrijmarkt. Niet op een oranje kleedje, maar gewoon thuis achter mijn pc.

Gisteren natuurlijk overal foto's van gemaakt en vanmiddag op Facebook geplaatst. 

Blijkbaar waren de dingen die ik in de verkoop had precies de dingen die half Curacao net nodig had. Of ik ben te laag met mijn prijzen geweest. Maar maakt niks uit. Weg is weg en ik ben er alleen maar blij mee dat er interesse voor is.

Morgen is de grote ophaaldag. Het is even afwachten of dan alles ook echt opgehaald wordt. Zo niet dan heeft bijna elk artikel wel een reserve koper. 

Heerlijk zo'n uitverkoop en zo had ik toch een beetje het Koningsdag gevoel.

Extra hulp

Het was een lekkere dag vandaag. Niet te warm en met voldoende wind. Een prima dag om verder te gaan met het uitzoeken van spulletjes die we niet mee zullen nemen. 

Wat niet mee gaat kreeg, indien nodig, een poetsbeurt en kwam op de foto. Daarna naar het bureau achter in het huis waar het verzameld wordt tot een koper zich meldt. Hopelijk is dat snel, want het bureau staat best vol. Er komt meer uit de kasten en lades dan gedacht.

Youri had school tot 14.15 vandaag. Die was dus de hele ochtend en een deel van de middag niet aanwezig. Maar zijn thuiskomst was ook maar van korte duur. Hij bracht zijn fiets en tas thuis en ging daarna door met een vriend mee naar huis. Daar blijft hij ook slapen, dus heb ik zowaar ineens het rijk alleen. En niet alleen overdag, want dat heb ik wel vaker, maar nu ook 's avonds en 's nachts. Ach, het maakt voor mij niks uit, mijn dag blijft hetzelfde.

Het is nu niet zo doordat ik alleen thuis ben ik alles van me af gooi en het zwembad in duik. Nee hoor, we blijven doen wat er op het programma stond.

En in dit geval was dat dweilen. Dat doe ik niet alleen, daar krijg ik hulp bij.

Waar gaat dat water nou eigenlijk heen??

De andere viervoeters helpen nooit mee dweilen hoor. Die zorgen er juist alleen maar voor dat er gedweild moet worden. Heb je niks aan.

Morgen Koningsdag. Dat heeft wel iets weg van het feest als in Nederland, maar toch ook weer niet. Je kunt niet zomaar je kleedje neerleggen en verkopen. Alleen maar door een plek of een stand te huren. Niet leuk dus. Plus de prijzen zijn over het algemeen ook niet echt leuk.

Volgend jaar ga ik weer ouderwets de avond ervoor op koopjesjacht, nu al zin in. En koffie met een oranje tompouce. Lekker.

Bekende rituelen

Het is toch altijd een beetje gekke dag als er een hond vertrekt. Ook al is dat pas in de avond, toch ben je er de hele dag mee bezig.

Je houdt het aanstaande baasje op de hoogte van de laatste dag Curacao. Laatste maaltijd, laatste keer spelen, bench in orde maken enzovoort.

Behoudens dat het leuk is voor het baasje om er zo in betrokken te worden is het voor mij ook een manier om het goed af te sluiten.

Ik denk dat elke foster zo wel z'n rituelen kent. 

De honden kennen mijn rituelen zeer zeker. Op alle vlakken. Hoe mijn verdeling in het geven van het voer is, wanneer we naar bed gaan, wanneer ik boodschappen ga doen. Ze kunnen het allemaal van me aflezen en weten dan precies wat er van ze verwacht wordt.

En zo weten ze dus ook dat als ik deze rituelen uitvoer en weer een hondje op reis gaat. Tenminste, dat denk ik.

Jill ligt het zo eens te bekijken en zal zich misschien wel afvragen wie er zal gaan. De gelukkige in kwestie is er nou juist éen die er nog niet zo lang is en geen idee heeft. Misschien maar goed ook. Lola heeft de hele dag nog lekker gerend en gespeeld en zich nergens druk om gemaakt.

Alle andere hadden vandaag een fotoshoot. Ik zou ze toch graag allemaal een keer in een bench naar Nederland zien vertrekken. Of in ieder geval zeker degene die daarvoor geschikt zijn. Tot nu toe telkens weinig reacties als mijn honden een keer op Facebook voorbij kwamen.

Volwassen honden plaatsen is lastig. Het makkelijkst is het als mensen voor een hond komen en zelf zien hoe lief en leuk ze zijn. Ze doen niet onder bij een pup. 

Vandaag dus nieuwe foto's voor een nieuwe poging ze aan de man te brengen.

Lola heeft nooit op een professionele foto gestaan, die heeft zichzelf verkocht. Het was liefde op het eerste gezicht toen ik haar voorstelde.

De instagram foto waarbij ik haar optil en ze haar poten om mij heen sloeg was de doorslag. Deze lieve hond wilde ze graag adopteren. 

En dus bracht ik haar vanavond weg. Ze vond het heel spannend. Maar morgen wordt ze liefdevol opgevangen en krijgt ze een top huisje.

Nu de rest nog.

Geen uitgekotste leguanenpoten

Mag het nog ietsje vroeger? Ja hoor, vanmorgen ging de wekker om 05.30. Niet eens voor honden dit keer, maar voor Erik.

Zijn trip naar Portland en Seattle starte vanmorgen en zijn vlucht ging om 8.00 uur. Goedemorgen zonder zorgen.

Na een lift naar Hato, een kus en een zwaai ben ik weer vertrokken, de rest kan hij zelf wel.

Om 06.00 uur zat ik dan, buiten op een stoeltje om de honden even te laten plassen en poepen. Daarna werd het een eenzame opsluiting met mij in de slaapkamer. Ach als dat het ergste van de dag is.

Om 7.00 uur kwam Gilbert onze tuinman. Dat was de rede dat ik met de honden in de slaapkamer verbleef. Ze doen lelijk tegen hem als hij het gras maait. En de bladblazer vinden ze ook een verschrikkelijk ding. Ik snap het wel, ik hou ook niet van herrie.

Na schooltijd kwam Youri met het idee dat we samen maar eens moesten gaan lunchen. Daar kon ik me wel in vinden. Zo kom je nog eens op het strand.

Je zou bijna vergeten dat het eiland ook zulke mooie plekken heeft.

Als het heel stil is in de tuin is het altijd tijd om eens te gaan kijken waar de honden uithangen. Of ze liggen heerlijk te chillen of ze zijn op jacht.

In dit geval het laatste. Met z'n allen hingen ze om de zwembadrand. Dan weet ik al hoe laat het is.

Zie je hem liggen? Ja hij kan zwemmen. En lang onder water blijven ook, maar het houdt een keer op. En op dat moment wachten de honden. Het moment dat de leguaan zich met zijn laatste krachten over de rand probeert te trekken. Ik ga daar dus niet op wachten.

Om twee redenen, ik vind het zielig voor de leguaan om zo te eindigen en twee, ik heb geen zin in het opruimen van een bloedbad en honden die leguanenpoten uitkotsen. Dus heb ik deze zwemgigant met het schepnet uit het water getrokken en op het hok gezet. Daar koos hij ervoor in de boom op te drogen. Gelukkig wel hoog genoeg, want mijn vierpoters verzinnen van alles om erbij te komen.

We waren nog niet uitgered vandaag. Terwijl ik eens een keer binnen at, dat doe ik niet vaak dus dat heeft zo moeten zijn, zie ik een duif in de tuin. Nou is dat verre van bijzonder, ik zie regelmatig duiven in de tuin. Maar toen de honden het spelletje "pak de duif" deden, deed de duif niet mee.

Hij vloog niet weg maar hupte wat en bleef weer zitten. Omdat ik ook geen zin had in uitgekotste veren ben ik al schreeuwend de tuin in gerend. Je begrijpt dat dit er raar uit ziet. Het maakte bij de honden ook zo veel indruk dat ze meteen bleven staan. En dat was precies de bedoeling. Snel een handdoek meegegrist en de duif gered. 

Ik heb meneer duif even in de bench op het aanrecht gezet. Eerst even verder eten en dan is hij aan de beurt.

Dat werd een ritje naar de duivendokter. Die zit hier vlakbij. Een eerste onderzoek wees niks uit. Niks gebroken, geen letsel. Het is nog even een raadsel waarom hij niet kon vliegen, maar dat wordt daar verder onderzocht. De dierenarts vroeg nog of mijn honden hem misschien gevangen hadden. Eh nee, want dan had ik hier met alleen drie veren en een snavel gestaan. Wie weet is hij alleen moe en vliegt hij morgen weer vrolijk rond.

Ik heb wel een verzoek aan meneer duif. Kom dan niet weer in onze tuin zitten, want ik garandeer niet dat ik je een tweede keer red. Meestal zijn mijn vierpoters sneller en veroberen ze een duif alsof het een late night snack is. Het is maar een advies, doe er mee wat je doen wilt.

Crimineel gedrag

Met de aankomende verhuizing in het zicht gaan we opnieuw kritisch door onze inboedel. Er zijn toch nog items gevonden die heel zijn, het is een wonder. Het is onder andere speelgoed van Youri dat nog mee heen is gegaan, vervolgens nooit is aangeraakt en nu dan ook niet terug hoeft. Wat nu al weg kan, kan vast op Facebook. Zo gezegd zo gedaan.

Ik heel braaf allemaal foto's gemaakt die ik op 2dehandscuracao wilde plaatsen. Daar was ik al wel lid van maar plaatste eigenlijk nooit wat.

Mijn geuploade advertentie moest eerst "goedgekeurd" worden. Oke, het zal.

Die werd vervolgens geplaatst. Mooi, daarna de rest dacht ik. Nou dacht het dus niet. Ik had meerdere advertenties geüpload, maar zag ze maar niet komen. Zie ik een messenger berichtje. Ik had me niet gehouden aan de regels en was uit de groep gezet. Nou ja! Ik had de regel overschreden van meer dan éen advertentie per dag. Ja ik weet het, het is gewoon crimineel gedrag wat ik laat zien. En in plaats van even melden van joh weet dat enz, nee hop zo verwijdert. Nou stik er lekker in. Op naar de volgende verkooppage. Eentje waar je wel meerdere advertenties per dag mag plaatsen. 

En met succes. Vandaag is al het eerste item opgehaald en volgen nog er deze week nog meer.

Nog een paar dagen en dan vertrekt Lola ( eerst Jacky). Ze is een grappige verschijning met haar flappies. Haar oren horen naar beneden te hangen, maar ze zitten meer omgekruld dan naar beneden. Het gaat eigenlijk vanzelf. Of zal ze zo hard rennen dat de wind ze om wappert? Hard rennen kan ze namelijk heel goed! Het is net een hazewindhond als ze door de tuin gaat. En haar zus doet natuurlijk dan ook lekker mee. Haar zus heeft de oren ook veel omgeklapt, maar het is toch vooral Lola die er vaak zo bij loopt. Ze heeft er in ieder geval echt geen last van. En ik ook niet, ik vind het wel grappig.

Een kopzorg minder

Beseffen dat je voor nog een aantal fosterhonden een plek zoekt is slopend. In die zin dat het elke dag wel door mijn hoofd gaat en ik me er zorgen om maak.

Ik weet heus dat ze niet aan hun lot overgelaten zullen worden en zo weet ik ook dat éen van onze fosters vast twee plekjes voor mijn lievies vrij houdt, maar toch voelt het niet goed. Het feit dat je een fosterperiode niet kunt afsluiten met een forever home, maar dat ze ergens opnieuw moeten wennen voor ze geplaatst zullen worden doet pijn. Je gunt ze zo graag het allerbeste, het allerliefste en allerfijnste huisje wat ik dan zelf nog uitgezocht heb. Of in ieder geval zeggenschap in heb gehad. De vragen spoken door je hoofd. Komen ze straks wel terecht op een plek waar ze ook een lekker mandje krijgen en waar ze straks heerlijk op hun rug in totale relax stand kunnen slapen? En zullen ze wel begrijpen wat er in de nieuwe omgeving van ze verlangd wordt?

Oei wat is het lastig om dat straks los te moeten laten, misschien nog wel het lastigst van alles. Ik heb nog 9 weken om een forever home voor ze te vinden. Maar voor 1 hebben we dat gevonden. En wel bij ons. 

Met al die vragen die door mijn hoofd spookte bleef ook de grote vraag hangen hoe we het Lexa zo makkelijk mogelijk konden maken.

Lexa is gewoon een geval apart. Hoe leuk en lief ze voor ons is, een buitenstaander ziet dat absoluut niet. Daar blaft ze alleen maar naar of blijft op afstand. Er is nog niemand geweest die daar doorheen keek. Een nieuwe fosterplek zou haar weer een paar stappen terug zetten. En daarna misschien alsnog een plaatsing is weer een deuk in het zelfvertrouwen. 

Lexa was toen ze bij ons binnen kwam ook ontzettend bang. Wij zaten zelf in Amerika en onze huisoppassers hebben haar ontvangen. In die tijd is ze de kooi niet uit geweest. Dit is nu precies een jaar geleden. Inmiddels is ze voor ons een ontzettend aanhankelijke hond. En waarschijnlijk ook ouder dan gedacht. De sterilisatie heeft ervoor gezorgd dat ze niet meer dat gestroomlijnde lijf heeft van vorig jaar. Ook dat maakt haar adoptie kansen kleiner.

Ik blijf het wel proberen. Wie weet komt er iemand op haar pad, maar zo niet dan gaat ze als derde hond met ons mee naar Nederland. 

Desi was natuurlijk ook lange tijd zo'n twijfelgeval. Ook die gunde we nooit meer een wissel van baasje. Vooral omdat ze al zo beschadigd zijn.

Maar Desi was ook bang voor de lijn en kon niet mee aan de riem naar buiten. Dat is in Nederland niet te doen.

Lexa heeft daar gelukkig geen last van. Haar schade zit hem vooral in het niet durven vertrouwen van onbekende mensen. Aan de lijn lopen hadden we dus al een paar keer met haar gedaan en dat doet ze prima.

Vanmiddag mocht ze ook mee. Net als Lola, Tico en Luna.

Luna voorop, het liefst zo ver voorop dat het bijna uit het zicht is.

Tico blijft altijd netjes in de buurt en komt elke keer even bij je terug.

En Lexa is net als thuis ook buiten een rolletje plakband. Dicht bij degene die ze vertrouwd.

Het besluit Lexa mee naar Nederland te nemen is een kopzorg minder.

Geen leven zonder oven

Vanmorgen vroeg was het gauw gedaan met het uitslapen en de vakantiestemming. Om 8.15 was er erg veel onrust in de straat.

Alle honden gingen te keer. Wat bleek, de Jehova's vonden het weer eens nodig onze straat te bezoeken. Om qua herrie nog erger te voorkomen hebben we de bel er maar uit getrokken.

Sorry hoor, maar daar kan ik echt zo boos om worden. Val mij alsjeblieft niet lastig met jouw geloof, ik kom toch ook niet aan jouw deur om te vertellen waarom ik niet geloof. Langs de deuren is zo van de vorige eeuw. Mocht je interesse hebben dan is tegenwoordig een mailtje zo gestuurd.

Ik was dan wel vroeg wakker, maar dat betekent nog niet dat ik ook meteen inzetbaar was. Dat heeft z'n tijd nodig. Ondertussen heeft Erik Youri naar zijn baantje gebracht. Daar gaat hij nog steeds elke week met plezier naartoe. Zoals het in de horeca gaat heeft hij het de ene keer knetterdruk en kan het de week erna weer ontzettend rustig zijn, maar juist die afwisseling bevalt hem prima.

Ik heb vandaag een keukendagje gehouden. Lief dinnetje Estherelle met gezin kwam eten en zij hebben thuis geen oven. Mijn taak dus om lekkere dingen te maken die zij niet kunnen eten omdat ze die zonder oven niet kunnen maken.

Ik ben begonnen met het toetje, dat was een appeltaart. 

Tijdens het maken van de taart was er even een flashback. Storm was altijd dol op slagroom. Hoezo denk ik nu ineens aan slagroom?

Door de mixer. Als we de mixer al pakte stond Storm naast ons. Die had dan graag een likje. De honden die we nu hebben hebben geen idee wat de mixer inhoudt en wat voor lekkers je ermee kunt maken. Storm wel, hij bedelde niet veel, maar wel als je stond te mixen. Het is alweer bijna twee jaar geleden dat we afscheid namen van Storm.

Hierna heb ik alle voorbereiden getroffen voor een rijk met groente gevulde lasagne. Iets wat wij met regelmaat eten.

Ik kan me geen leven zonder oven voorstellen. Wij gebruiken hem zo veel, soms wel dagelijks. 

De ovengerechten werden gewaardeerd, het was erg gezellig. 

Moe en voldaan is de dag weer geëindigd. 's Avonds als we naar bed gaan weet iedereen zijn plekje. Ik kan er echt van genieten als ik zie hoe de honden genieten. Zo'n contrast van bange schaapjes in de mundi naar volledig ontspannen hondjes in een mandje in de slaapkamer. Het heerlijke leven wat je elke hond gunt.

Vakantiestemming

Het voelt als een zaterdag, maar het is nog vrijdag. Dat betekent dat we nog een heel weekend voor de boeg hebben. Dat is een lekker vooruitzicht.

Erik was vandaag vrij, hij gaat volgende week met z'n broer op vakantie. Zijn vakantiegevoel is vandaag vast begonnen.

Ik doe gewoon lekker mee. Niet dat ik op vakantie ga, maar ik deel mee in de vakantiestemming. Iets langer uitslapen, rustig op gang komen en daarna alsnog als een malle alles doen om geen tijd te kort te komen, haha. 

Voor Youri is het vandaag geen begin van de vakantie zoals het wel het geval in Nederland is. Hij heeft zijn vakantie onlangs nog met Pasen gehad, toen wij in Nederland waren. Wel is hij volgende week vrijdag op Koningsdag vrij en is hij de week erna op maandag en dinsdag vrij. Dinsdag is het dan dag van de arbeid. Wordt hier ook als vrije dag gezien. Hier zijn ze in staat ook nog vrij te geven voor nationale pannenkoekendag, de dag dat de julianabrug voor het eerst bereden werd, de dag dat de pontjesbrug gerenoveerd werd, de dag van de zee en zo kan ik nog wel 10 dingen verzinnen. Er wordt in ieder geval ruim vrije dagen geschonken waarbij ik bij sommige dagen wel een beetje mijn twijfels heb. Maar ach, ik heb er verder geen last van. 

Verder was er eigenlijk niets wat noemenswaardig was om te vermelden. Geen adoptie, geen kastje naar de muur taferelen, eigenlijk heel saai maar ook wel eens lekker. 

Mooie update

Het mooie weer in Nederland geeft leuke plaatjes van onze westpointers. Die zijn natuurlijk wel een flink heet zonnetje gewend en vinden het niet snel te warm. Zo kwamen er dus foto's binnen van mensen in de schaduw en Westpointers vol in de zon. Pakken wat je pakken kan zullen ze wel gedacht hebben.

Ik kreeg vandaag wel meer leuke foto's binnen. En gisteren toevallig ook.

Gisteren kreeg ik Ted. Wat is hij toch prachtig. En de clown zoals hij hier was is hij nog steeds. Kijk hem zitten met z'n dikke billen tegen Karel.

Hij was zo bijzonder met z'n pluizige vacht. 

En laat ik nou net vandaag een update van Lady krijgen. Lady heet Buddy en doet het ook uitstekend. Ook zij is flink gegroeid en heeft haar lange haren nog.

Aan haar pootjes te zien is ze nog niet uitgegroeid. 

En Mickey, ook die doet het super goed en geniet van het mooie weer. Hij is natuurlijk nog maar een maand in Nederland, maar voelt zich er helemaal thuis.

Zo leuk om op de hoogte gehouden te worden over je ex fosterhondjes. Ik ben ooit een fosteralbum gestart waarin ik alle honden beschreef die we gefosterd hadden. Met een beginfoto en een eindfoto. Het is er bij in geschoten om het bij te houden, maar wel leuk om dat alsnog aan te vullen.

Ik ben dan ook wel heel benieuwd hoeveel het er uiteindelijk geweest zijn. Ik kan ze nu wel tellen en afronden, want er komt toch niks meer bij.

Wat ik nog foster probeer ik te plaatsen, maar nog aannemen kan echt niet meer. 

Hopelijk lukt het me voor alle een fijne plek te vinden. Vanaf volgende week gaan we nieuwe foto's maken en ze aanbieden. En dan duimen dat we een plek voor ze vinden. Zo niet dan verhuizen ze naar een andere foster, maar liever niet. Ik rond het liever zelf af. 

Voor lieve Pluto gaan we ook ons best doen. Onbegrijpelijk dat daar nog niemand op gereageerd heeft. Ook hij heeft van die prachtige langere haren.

Ach, Pluto maakt het niks uit. Die vindt het prima bij ons. Die heeft geen idee dat er binnenkort een verhuizing aan zit te komen.

Extra aandacht

Nadat ik vanmorgen de honden gevoerd had en zelf ook had ontbeten ben ik naar UTS gereden.

Filiaal drie inmiddels, in de hoop hier nu dan eindelijk voor elkaar te krijgen wat ik wilde. Zonder werkgeversverklaring en dat soort onzin hoor.

Ik vond het zo associaal dat ze daarom vroegen. Het gaat ze geen ene moer aan waar Erik werkt. Sterker nog, het staat op mijn naam en ik heb geen werk. Ik was dus in een hele strijdvaardige bui, kom maar op ik lust ze rauw, kreeg ik een hele behulpzame dame die helemaal niet om een werkgeversverklaring vroeg. Ze vroeg eigenlijk niks, nou ja toch wat. Ik moest een rekening van ze tonen om te checken of het wel klopte dat ik die gene was van het contract wat ze voor zich had. Waar halen ze het vandaan, al die gekkigheid en onnozele regeltjes om iets aan te melden of op te zeggen. Gelukkig krijg ik hun rekeningen online en kon ik er één via mijn telefoon tonen. Daar konden ze ook niet meer omheen.

Als het goed is, is het nu opgezegd. We moeten nog wel de modem en de huistelefoon straks inleveren. Dat doe je dan weer in filiaal vier aan de andere kant van het eiland. Waarschijnlijk zijn ze bang dat je in die 4,5 jaar het eiland nog niet voldoende gezien hebt ofzo. 

De honden zijn altijd zo blij als je weer thuis komt. Die blijheid en dankbaarheid kunnen ze de hele dag wel tonen.

Ik moest iets onder een kastje vandaag hebben. Nou, het feit dat je even laag bij de grond was werd direct ingezet voor een moment van extra aandacht.

Jenna klom direct bij me op schoot en lag tegen me aan.

Vanavond zijn Erik en ik even samen op pad geweest. We wilden uit eten. Youri niet, dus die bleef thuis.

We zagen net een cruiseschip vertrekken en de ander lag nog aan de kade. Het blijft machtig mooi om zulke grote schepen van zo dichtbij te zien.

De herinnering aan onze cruise kwam ook weer naar boven. Het is een zege dat we met elkaar zulke mooie reizen hebben kunnen maken. We koesteren dan ook de herinneringen.

Helemaal gek

Vandaag stond er weer een dierenartsbezoek gepland. Dit maal de foto van de achterpoot van Jill. Ze laat nog steeds een wisselend beeld zien.

Dan rent ze er weer mee en vervolgens ontlast ze hem en houdt hem opgetrokken. Een fractuur in het bot leek me onwaarschijnlijk, maar op deze manier voor 100% uit te sluiten.

Omdat ze zich natuurlijk niet laat behandelen kreeg ze weer een snuitje om.

Staat haar prima en wel zo veilig. Voor de handjes van de dierenarts dan. Ze heeft haar prikje gehad om te gaan slapen en daarna werd de foto gemaakt.

Hierop was inderdaad geen botbreuk te zien. Wel een beetje vocht in de knie. Het zou dus band of spierletsel kunnen zijn. Dat is een stuk lastiger te behandelen. Ik ga van de eigen dierenarts horen hoe nu verder.

Vanmiddag weer verder met de UTS soap. Het kantoor was in ieder geval open, dat was al heel wat.

Na een uurtje wachten kon ik mijn verhaal doen. Meer dan ik wil graag vast opzeggen voor als we straks het eiland verlaten was het niet.

Ik had een einde huurcontract van de woning mee ( voor de zekerheid) en m'n contract van UTS. Geregeld? Tuurlijk niet!

Ze vonden dat er nog meer nodig was. Een bewijs van de werkgever dat we terug gingen naar Nederland en een uitschrijving bij kranshi ( het gemeentehuis). En die moet je dan later langs brengen zodra je uitgeschreven bent. En als klap op de vuurpijl, het kan alleen maar bij het filiaal in otrabanda. Ik wist dat ze gek waren, maar zo gek! Hoezo een verklaring van de werkgever omdat ik een abonnement wil opzeggen.

Misschien wil ik wel als monnik leven zonder internet. Ik moet toch gewoon op kunnen zeggen, ook als ik niet van het eiland ga. Heel bijzonder.

Morgen deel drie in deze soap.

De dames die gisteren gesteriliseerd waren doen het al weer super goed. Alsof er niks gebeurd is. Sunny is graag bij je en lekker nieuwsgierig.

Ze kijkt graag mee in de keuken. Beetje brutaal is het wel, maar aan de andere kant ook best schattig.

We aten op tijd. De heren wilden graag naar de bioscoop. De film begon om 18.00 uur dus zijn ze om 17.45 al vertrokken.

Gelukkig kreeg ik ander gezelschap aan tafel. Zo was ik toch niet helemaal alleen.

Lang leve UTS

Iedereen in mijn nabije omgeving weet dat ik geen ochtendmens ben. De vroege ochtendglorie is niet aan mij besteed.

Ja, ik hou heus van zingende vogeltjes en de prachtig opkomende zon, maar ik ben dan gewoon nog niet wakker genoeg om daarvan te genieten.

Vanmorgen om 8.00 uur stond ik op de stoep bij de dierenarts. Jacky en Sunny werden gesteriliseerd. Het eerste wat hij zei is "zo jij bent vroeg".

Ja duh, omdat jij geen inloop voor operaties om 10.00 uur doet, anders kwam ik zeker weten later. Ik heb speciaal de wekker hiervoor gezet. Je moet wat over hebben voor je beestjes.

De dames vonden het spannend. Snap ik wel. Sunny was het eerst aan de beurt. Die kreeg een slaapmiddel toegediend en mocht blijven rond zwalken. Jacky ging naar achter, zij mocht wachten in een hok.

Met moeite heb ik haar achtergelaten. Kijk die oogjes, ze begreep er niks van. Maar ja, het is echt nodig. Loopse honden in de tuin is wel het laatste waar we op zitten te wachten.

Ondertussen deed Sunny de administratie van de praktijk. Of was dat een slimme manier om je te verstoppen? Nou ja, wat het dan ook was geholpen heeft het toch niet, want uiteindelijk viel ze in slaap en kon ze naar de tafel.

Om 12.00 uur kon ik de dames weer halen. Ze hadden alles goed doorstaan en waren alweer op de been.

Nu snel opknappen, dan kan er weer gerend en gespeeld worden.

Toen bleek dat de dames het prima deden en zich wel redde, kon ik op pad. Behalve de bank en het betalen van de electra en internet rekening stond ook UTS op het programma.

Vier jaar geleden was UTS een hot topic in mijn blog. UTS heeft namelijk nogal de neiging om je van het (internet)kastje naar de muur te sturen.

Het zou natuurlijk gewoon saai zijn als ik daar aan zou komen, alles zou regelen en klaar. Dat is voor mijn blog toch niks aan!

Gelukkig ging het dan ook niet zo. 

Ik reed eerst naar het UTS kantoor waar ik voorheen altijd naar toe ging. Voor de lezers van het eiland, dat was in St Maria.

Daar aangekomen zag het er ernstig verlaten uit. Een billboard vertelde mij dat er nog drie lokaties waren waar ik terecht kon.

Het was inmiddels 15.20 en ik koos voor het kantoor dat tot 18.00 uur open was. De andere twee sloten om 16.00 wat ik misschien niet zou redden.

Vol goede moed met een stapeltje papieren waarvan ik dacht dat ze daar naar zouden kunnen vragen ging ik naar het kantoor.

Daar aangekomen trof ik dit aan.

Niks geks denk je. Tv staat aan met reclame, op de deur staat open, maar die was dus mooi dicht. En vraag me niet waarom. Het was nog voor 16.00 uur voor het geval dat de tijd op het billboard niet klopte. De lichten binnen waren uit en er was geen mens te zien.

Wat moet je hier toch mee! Mijn gevoel zegt dat dit wel weer eens een long story kan worden voor ik mijn internet abonnement kan opzeggen.

Lang leven UTS.

 

Lekkerste periode

De dag begon vanmorgen al vroeg. Youri was gevraagd extra te komen werken omdat er vandaag een evenement op het strand was. 

Dat begon vroeg dus hij ook. Om 08.00 uur moest hij er zijn. Erik heeft hem gebracht, maar we waren allemaal wakker.

In de ochtend is het lekker toeven, niet te warm, briesje erbij, zo is het wel uit te houden.

Het is jammer dat het niet het hele jaar zo aangenaam is. Dit is echt de lekkerste periode in het jaar. 

Ik hoop dat de hele hete periode niet te vroeg start dit jaar, ik hou dit wel vol tot ons vertrek.

Ik had het de honden beloofd, we zijn een lekkere wandeling met ze gaan maken. Tico en Luna stuiterde rond toen we de riemen uit de kast haalden.

Die zijn zo happy als ze mee kunnen. We namen Jacky als extra hond mee. Aangezien ze snel vertrekt wil ik haar wat nog wat extra bagage meegeven.

De eerste meters zijn altijd spannend, maar als ze eenmaal begrijpen wat de bedoeling is dan is het al snel leuk.

En zo ging het vandaag ook. Al op de hoek van de straat was de staart omhoog en de lijn slap.

Eenmaal in de mondi ging het prima.

Het liefst was ze ook los zodat ze met de andere mee kon rennen, maar dat kan echt nog niet.

Zoals je aan de struiken kunt zien is de laatste goede regenbui alweer even geleden. Het is door en droog. Het is qua temperatuur nu wel het lekkerst maar qua natuur niet het mooist. Dat is het in en net na het regenseizoen als je de bomen en struiken weer groen ziet worden en het ook fris ruikt.

Voor de honden maakt het niks uit, groen of niet groen, bladeren of geen bladeren, als ze maar lekker kunnen struinen.

Vanmiddag was er dan eindelijk ook een beetje tijd voor niks doen.

De honden vinden dat een mooi moment om aandacht te komen halen. Krijgen ze normaal natuurlijk ook niet, ahum.

Ik ben tot bladzijde 43 gekomen. Toen ging de bel en kwam er een gezin nog even langs om wat volwassen honden te bewonderen.

Het was van korte duur aangezien ze al wat pups gezien hadden die toch wel heel leuk waren. Ach ja, pups worden ook groot enz. Maar mijn argumenten konden weinig meer bijdragen. Geeft niet, ben al lang blij als er met een hond een match is.

Mislukt of gelukt?

En daar was alweer het weekend. De week is voorbij gevlogen. 

Youri is vanmorgen weer naar kokomo gebracht voor z'n zaterdagbaantje. Hij had er zin in, de laatste keer dat hij heeft gewerkt was 17 maart.

Hij zou vandaag dan ook nog zijn salaris van maart ontvangen. Een extra motivatie om te gaan natuurlijk. 

Ik zou boodschappen gaan doen, wat vegen en daarna niks meer. En onder niks meer versta ik hangen aan de rand van het zwembad met een boek en een drankje. Maar voordat ik boodschappen zou doen wilde ik eerst even alle berichtjes beantwoorden. 

Toen ik die klaar had kwam er net weer een aanmelding van een gezin dat hier op vakantie is en graag een hondenmaatje wil uitzoeken.

Dan pak je dat natuurlijk meteen weer op. Daar wil je direct op inspringen en ze honden voorstellen voor ze elders gaan informeren en kijken.

Daar ben je dan ook wel weer even zoet mee. Daarna een aanmelding nieuwe foster, een vakantieganger die op bezoek geweest was en nu de hond waar ze geweest was wil adopteren en nog een ouder stel dat morgen aankomt en ook op zoek gaat naar een nieuw vierpotig gezinslid. Daar moest ik nog wat info aan doorgeven. En toen was het 16.30 en moesten er nog steeds boodschappen gedaan worden. Blehhhhh.

Morgen wil ik perse met mijn eigen honden en een fosterhond op stap. Ik denk met Jacky. Zij mag binnenkort naar Nederland en mag nog wel wat bijgespijkerd worden. Of ik nog  aan even niks doen toe kom zal moeten blijken. Voor vandaag is het helaas mislukt.

Maar ik kijk liever naar wat wel gelukt is. Twee adopties, een nieuwe foster, een gezin dat morgenochtend z'n eerste bezoekjes aan honden gaat afleggen en een ouder stel dat een lijstje honden doorgekregen heeft die geschikt zouden zijn waar ze een keuze uitgaan maken. Ze willen in ieder geval bij mij langskomen voor Lexa. Duimen maar weer. 

Meer dan een baan

Vandaag ben ik voor de eerste keer met de bezem door de kast gegaan. Niet letterlijk, maar figuurlijk.

Er zijn kledingstukken die zeker weten hier achterblijven. Waarom die in de kast laten tot de laatste dag als ze eigenlijk nu al niet meer gedragen worden.

Hop, in de zak ermee. Het begin van het inpakken en opruimen is gemaakt. 

Toen we 4,5 jaar geleden hetzelfde deden voor de heenreis moesten we onze hele inboedel reduceren tot 30 kuub. Dat is voor een vierpersoons huishouden niet heel veel. Voornamelijk alle noodzakelijke huisraad. Wij besloten wat meubels in Nederland achter te laten en die plek op te vullen met een loungeset en wat ligbedden. Dat was een prima keus. Je meubels binnen staan er voornamelijk voor de sier. We hadden nog veel meer achter kunnen laten. Zo hadden we ons tv meubel met tv meegenomen, nou de tv is niet eens aangesloten. Het zal best voor iedereen verschillen wat hij wel of niet gebruikt, maar wij kijken liever buiten op de iPad een programma via uitzending gemist.

Het gevoel dat de laatste weken steeds dichterbij komen geeft dubbele gevoelens. Aan de ene kant ga ik het eiland, maar vooral mijn werkzaamheden voor de honden ontzettend missen. Het proces van een hoopje ellende naar een dankbare gezonde hond is prachtig. Keer op keer verbaasd mij de flexibiliteit van de dieren. Ondanks alle energie die het fosteren me kost is de liefde die je ervoor terug krijgt onbetaalbaar.

Aan de andere kant ben ik natuurlijk niet alleen foster, maar ook medebestuurslid, aanspreekpunt voor een deel van de fosters, regel ik de vluchten, ontvang alle mail, beantwoordt samen met de anderen de social media en dan vergeet ik vast ook nog wel wat.

Het is soms stress, snel handelen, problemen oplossen, consessies doen, mensen aansturen. Het is meer dan een baan, dat is een ding wat zeker is.

Vooral de machteloosheid bij het niet kunnen vinden van een foster, te laat zijn bij een dier, het verdriet bij inslapen, de mentaliteit die je keer op keer zo boos maakt, dat zijn dingen die ik niet ga missen. 

Maar eerst nog even volop genieten van de laatste maanden. Door alle energie en tijd die ik in de honden stop heb ik in de 4,5 jaar dat ik hier woon nog niet eens alle stranden gezien. Nu ben ik niet iemand die je van 9.00 tot 16.00 op een strand kunt zetten. Ik ben het na een uur of twee meer dan zat. Dan stuiter ik ongeveer het strand af. Maar ik moet ze wel allemaal even gezien hebben toch? Dat wordt het doel van de aankomende periode.

En inpakken en zorgen dat alle honden een plekje krijgen. 

Vanavond heb ik wel weer twee honden naar Hato gebracht die een plekje in Nederland hebben. De twee geadopteerde bullenbaaiers zijn vertrokken. 

Exact drie weken geleden kon ik ze eindelijk van die nare vuilnisbelt weg halen en vandaag vliegen ze naar hun forever home. Hoe snel kan het gaan.

Lekker saampjes in de bench. 

Wat gaan we doen baas?

Nog even wachten tot de bench gescand is en dan mogen ze in de airco wachten tot ze het vliegtuig in mogen.

En weet je wat zo gaaf is? Jacky, bullenbaaier drie heeft ook een plekje in Nederland gekregen. Ze zijn populair, maar dat is ook wel begrijpelijk. Ze zijn heel makkelijk en lief. Nu nog een plekje voor de laatste, maar dat komt ook wel goed.

Aandoenlijk

Vanmorgen had ik een afspraak bij doc. De dierendoc hoor, gelukkig wel.

Meteen maar voor flink wat honden de afspraak ingepland, dat leek me praktisch.

Als het dan zo ver is vraag ik me altijd weer af of het nou echt zo praktisch was. Zo veel honden in de auto is best een dingetje.

Het liefst heb ik ze allemaal in een bench, in ieder geval de pups, maar dat werd lastig. Uiteindelijk heb ik de drie kleinste pups van zeven weken in een bench vervoerd, twee oudere pups achterin ernaast en Pluto en Jill voorin.

Zeven honden de praktijkruimte innemen is een beetje te druk, maar in de auto laten zitten is geen optie.

Gelukkig kreeg ik hulp. Éen van de oudere pups ging namelijk door naar een andere foster. Deze foster bood aan te komen helpen en dan daarna haar fosterpup meteen mee naar huis te nemen. Jill en Pluto hebben keurig buiten met Anja gewacht tot ze aan de beurt waren.

De pups kwamen voor de entingen. Niet zo spannend voor ons, maar wel voor de hondjes zelf.

Pluto kwam voor zijn laatste enting. 

Jill was mee omdat ze al lange tijd last van haar poot had. Omdat ik weet dat ze zich niet makkelijk laat behandelen had ik een snuitje mee.

En die was ook echt nodig. Madame was het absoluut niet eens met de handelingen die verricht werden. Er gaat een foto gemaakt worden, maar dat wordt onder een roesje gedaan. Zonder roesje gaat ze dat echt niet toelaten. Volgende week weten we meer over haar blessure.

Nadat alles en iedereen weer thuis gebracht was kon ik meteen door naar onze Rescue Paws vergadering. Gelukkig was dat op een plek waar je ook kon lunchen, want daar had ik echt geen tijd voor gehad. 

Het was een zinvol bestede middag. Altijd fijn om weer even wat concrete afspraken met elkaar te maken.

En dan kom je thuis en dan is Jacky zo blij. Die geniet enorm van alle liefde die ze krijgt. Dat hele dankbare is zo mooi.

Toen ik haar optilde klemde ze haar poten om mij heen en legde haar kop op mijn schouders. Hoe aandoenlijk.

Eigenwijs he

Voor vandaag had ik heel actief opruimen en schoonmaken gepland.

Twee weken afwezigheid en een man alleen in huis maakt het er niet beter op. 

Het viel niet mee om geconcentreerd te blijven met waar je mee bezig bent. De telefoon pingt maar door.

Zelfs Maud belde tussendoor nog even op FaceTime, die hebben we ergens neergezet en ondertussen veegde ik gewoon door.

Kan prima hoor, zolang je maar in het zicht bent. 

Ik had zelfs de hele buitenbank deel voor deel weg geschoven en eronder schoongemaakt. Kussens eraf, bank weg, vegen, kussen er weer op.

Ik had veel hulp. Of eigenlijk vooral suport. Nou zijn zij de grootste vervuilers, dus een beetje steun van de schuldige partij is dan wel fijn.

Hierna ben ik gaan stofzuigen. Weg suport. Dan ben ik ineens minder leuk. 

Er is er altijd maar 1 die blijft liggen, maar die is gewoon lui.

Ze kan het niet echt waarderen, maar ja ik kan niet daar ook nog eens rekening mee houden. 

In het kader van we moeten ook de mooie dingen van Nederland waarderen, kijk ik erg uit naar minder schoonmaken.

Ik heb me daar echt op verkeken. Ik was er vanuit gegaan dat je doordat je buiten leeft binnen minder te doen had. Maar niks is minder waar, je hebt juist veel en echt veel meer werk. De vrijwel altijd aanwezige wind, het stof en het zand en de ramen en deuren altijd open maakt dat er nooit een einde aan komt.

Om even een idee te geven tot waar het zand is terug te vinden. We hebben in de slaapkamer twee kasten met louvredeuren. In éen daarvan hangt de winterkleding. Ik had naar Nederland wat vesten meegenomen. Daar moest ik eerst het stof van de schouders kloppen voordat ik ze mee kon nemen. En dat dus in een kast. Laat staan wat er allemaal ligt buiten een kast. Onbegonnen werk. En ik denk dan ook toen de honden mij één voor één aankeken terwijl ik aan het poetsen was, dat ze me dat eigenlijk wilde duidelijk maken. Maar ja, eigenwijs he.

Snel doorlopen

Vanmorgen was ik weer op tijd wakker. De biologische klok is nog niet helemaal goed ingesteld. Maar in dit geval kwam dat ook prima uit aangezien de tuinman vroeg zou starten. 

Wel een beetje rare dag. Maud is jarig, maar wij zijn hier en zij is daar. Het is de eerste verjaardag waar wij niet bij zijn. Gelukkig neemt de familie haar vandaag een beetje onder haar hoede.

Om 9.00 uur ging de telefoon. Iemand had gezien dat een hond werd aangereden. De dader reed door, zoals gewoonlijk, en de hond bleef in de berm gewond achter. Hij kon niet meer lopen en sleepte met zijn achterpoten. Ook de dame die belde had geen tijd, dus ben ik gaan kijken.

In eerste instantie op de verkeerde plek omdat ik haar niet goed begrepen had. Weer gebeld en toen de juiste lokatie gehoord.

Daar aangekomen zag ik nergens een hond. Nog even geparkeerd en onder de auto's gekeken, maar niks.

Thuis gekomen zag ik dat dezelfde melding ook in onze appgroep stond. En laat nou toevallig die hond bij een dierenarts gebracht zijn terwijl één van onze vrijwilligers daar ook stond. De hond was door een medewerker van de dierenbescherming gebracht, die hem toevallig zag liggen op de weg terug naar het asiel. Dat is dan wel fijn om te horen. Het is zo sneu als zo'n beestje zich toch nog ergens heen had weten te slepen en een nare dood zal sterven.

Nu is hij vredig ingeslapen. 

In de middag hadden we weer een afspraak bij de orthodontist staan. De zoveelste, maar het eind is nu in zicht. Na drie jaar mag dan eindelijk die beugel eruit. Voor we naar Nederland vertrekken zijn Youri zijn tanden weer glad en elastiekjes en draadjes. Hij kijkt er met smacht naar uit.

Zo ook naar de prijzen in Nederland van vers fruit. We waren na de ortho even de appie ingelopen. Daar zagen we heerlijke aardbeien staan, maar de prijs liet ons toch echt wel snel doorlopen. Lekker of niet, we wachten wel tot we weer in Nederland zijn. €9 voor een bakje aardbeien is me te echt te gek, zelfs als ze in de aanbieding zijn.

En dan de laatste twee nieuwkomersvan bullenbaai. Wat zijn dat toch een schatjes zeg. Ik dacht dat ik de liefste honden ever inmiddels wel allemaal gefosterd had, maar deze zijn nog weer aanhankelijker. Ongelofelijk, wat een lieverds. Ze zitten het liefst bij je op schoot en geven je dan kusjes in je nek. Zo veel dankbaarheid, het is een wonder hoe dat nog mogelijk is nadat je zo bruut gedumpt bent. 

De school van mijn zus heeft weer meegeholpen met het bedenken van namen. Het is geworden:

Jacky

En Sunny. 

Structuur

Geheel volgens verwachting was ik vandaag om 7.30 klaar wakker. Normaal niet hoor, alleen op de dag na een vlucht naar Curacao. Als je dus een sprong in de tijd terug hebt gemaakt. 

Meteen konden we aan de slag met een hoop administratie en het huishouden. Ik moest een aantal gezondheidsverklaringen aanvragen. Toen bleek dat om 7.30 wakker zijn niet betekent dat je brein ook helemaal uit 'gejetlagd' is. Ik maakte een aantal stomme fouten, ik was er dus zeker nog niet helemaal bij.

Ook de hoofdpijn gaf aan dat het niet een dag zoals andere dagen was. Even een beetje rustig aan doen maar. 

Youri had school vandaag, ook best pittig, en dan ook nog eens tot 14.15. Maar hij heeft het volgehouden. 

Zo'n eerste dag na een lange reis is gewoon pittig, daar moet je echt even doorheen.

De honden zijn super blij dat alles weer 'normaal' is. Ze vonden het lastig dat sommige dingen anders gingen. Of zelfs al lastig dat niet ik het gaf maar Erik. Zo heeft onze bange zwarte mama geen enkele keer op haar vertrouwde plekje naast Lexa gegeten. Ze was een beetje de weg kwijt en wist het niet meer. Zij heeft twee weken op de bank gegeten. 

Luna deed alsof ze het niet meer wist. Die heeft denk ik gewoon gebruik gemaakt van de situatie. Die heeft twee weken met de andere groep meegegeten terwijl ze echt wel weet waar haar plekje is. En als ze klaar was probeerde ze voer van de bullenbaaiers te stelen. Wat een figuur.

Gisteravond heeft Erik nog voor een laatste keer op zijn manier gevoerd, vanmorgen ben ik weer op oude voet verder gegaan. En hoe bijzonder, ze wisten meteen weer het oude ritme op te pakken. Onze bange mama stond weer klaar naast Lexa en Luna at ook aan de goede kant.

Het is best bijzonder om te zien hoe gevoelig honden zijn voor verandering en hoe gebaat dus bij structuur. Maar zijn we dat stiekem allemaal niet een beetje? 

Einde tijdperk ratjes

Vanmorgen heel vroeg om 5.45 ging de wekker. Mijn wekker gelukkig, want later bleek daf zonder mijn wekker we waarschijnlijk lekker hadden door geslapen.

Youri had zijn weker gezet. Normaal laat ik het daar dan ook bij, twee wekkers op hetzelfde tijdstip is wat overdreven.

Maar op een of andere manker had ik een voorgevoel. Ik had ook mijn wekker gezet. En maar goed ook dus, want die van Youri bleek op de verkeerde dag te staan en was niet afgegaan. 

De vlucht was lang, saai en vervelend. Het voor een puber o zo belangrijke tv scherm was kapot. Er was niks op te kijken. Dat was flink balen. Je gaat er van uit dat je de beschikking over entertemaint hebt en vervolgens heb je niks. Youri had daar ook totaal niet op gerekend en heeft uit verveling negen uur lang muziek op z'n telefoon geluisterd. 

Na die negen lange uren stonden we dan eindelijk weer op vertrouwde bodem. Veel tijd om te acclimatiseren kreeg ik niet, ik moest het vertrek van ratje voorbereiden. Die ging eind van de dag en ik moest de bench nog in orde maken.

Ratje vond de airport best spannend. Eerst liep ze vrolijk aan de riem mee, maar ze had toch ook haar bedenkingen.

Dan maar optillen, misschien wilde ze dat gewoon heel graag.

Tijdens het wachten om naar achter te mogen hebben we meteen nog wat educatie kunnen geven. Deze kinderen vonden ratje heel erg lief en ratje hun ook.

En nu is ratje dan op weg naar haar forever home. Als laatste uit het nest van vijf dat gevonden werd op corredor. Toen geschat op een week of vijf en nu met zeven maanden eindelijk naar haar nieuwe baasje. Ze krijgen een uitzettend leuk hondje. Ze is super sociaal naar alle andere honden, heel leergierig, speels en een knuffel. We zullen haar hier wel missen, maar het is goed zo. Einde van het tijdperk ratjes.