Van jonkvrouw tot kangoeroe

Vandaag was het tijd voor de aankleding en niet voor de inrichting. 

Een ritje praxis en gamma was dan ook wat er op het programma stond. De bedoeling was om uit het kleurenpalet wat kaartjes te scoren van kleuren die ons aanspraken.

De kleurmogelijkheden waren overweldigend. Maar de namen op de kaartjes nog meer.

Sterker nog, ze leiden wat af van waar we eigenlijk mee bezig waren. Keken we eerst naar de kleur, na verloop van tijd viel alleen de naam op het kaartje nog op.

Het is ook gewoon lachwekkend als je de kleur trend, argwaan, fantasie of kimono pakt. Wie bedenkt dit? Of zou het pure willekeur zijn?

Het duizelde in kleuren. We gingen voor zandkleurig en eindigde bij mosgroen. Help!

Het is de bedoeling dat één muur in huis éen van deze kleuren gaat krijgen, maar welke? Ja welke muur weet ik wel, maar welke kleur.

Na een schifting in daglicht vielen er al zeker 20 af. De rest mengen we gewoon bij elkaar en smeren dat op de muur. Beetje jonkvrouw met wat kangoeroe, moet kunnen toch?

Keuzes maken

Deze periode in Nederland is ook voornamelijk bedoeld als voorbereiding op onze terugkomst.

Door het klimaat op Curacao zijn vele meubels verschoten, kapot of uitgedroogd. Zoals ze op Curacao ook zeggen, niks blijft heel en dat is echt zo.

Helaas, want dat betekent behoorlijk wat kosten om alles in Nederland weer in te richten.

Als je alles bij Ikea kunt vinden dan weet je dat je het binnen een paar dagen in huis kunt hebben. Koop je het ergens anders, dan heb je vrijwel altijd met een lange levertijd te maken. Een bank is al snel zes tot acht weken. Als we die pas bestellen als we weer definitief in Nederland zijn, duur het veel te lang voor we alles compleet hebben. Dat betekent dus dat ik op meubeljacht ga en alles door app naar Erik.

Die heeft de halve meubelzaak al in z'n app staan. Met kleur stalen en al.

Het valt niet mee hoor. Ik neem regelmatig maar Maud mee op stap voor een beetje feedback.

En dan nog zo iets lastigs. Een auto. Het klinkt allemaal decadent, maar toen we vertrokken hebben we onze auto verkocht. Nu we weer terug komen is er weer een auto nodig. Erik zal toch echt naar zijn werk moeten en fietsen is een tikkeltje te ver.

We hadden een ford focus. Of we daar nu weer voor kiezen weet ik niet. Om daar achter te komen is een proefrit noodzakelijk. Lekker in een nieuwe. Niet dat ik die kan kopen, maar of ik nou in een oudere rij of in een nieuwe, doe dan maar een nieuwe. 

Ik heb een uurtje rond gereden, maar ben niet overtuigd. Vond hem eerlijk gezegd wat tegenvallen. De volgende auto die een kans krijgt is de Kia. Die hebben we nu op Curacao ook en bevalt prima. 

En zo komen we de dagen wel door. Of alle keuzes aan het van deze vakantie gemaakt zijn durf ik niet te zeggen. We zullen zien hoe ver we komen.

Beter laat dan nooit

In tegenstelling tot normaal kon ik het gisteravond niet meer opbrengen het blog te schrijven.

Ik had een lange dag achter de rug, waarvan een deel bestond uit het mij verplaatsen per auto. Ik heb gemerkt dat in het donker in de regen file rijden je behoorlijk kan uitputten.

Omdat gisteren een leuke en zinnige dag was waar ik graag goed over wilde schrijven, heb ik de keus gemaakt er vandaag over te schrijven. Zo weet ik zeker dat de zinsopbouw klopt en het niet geschreven is alsof ik twee flessen whiskey achter de kiezen heb.

Uiteindelijk plak ik toch gisteren en vandaag in één blog, omdat mijn dagen hier stukken minder interessant zijn dan op Curacao.

Ik denk dat ik niet voldoende stof zou hebben om na de ochtend ook nog een blog te schrijven over de rest van de dag.

Gisteren begon de dag vroeg. Ik had om 9.00 uur een afspraak in Lelystad staan om Mickey op te halen. Het baasje van Mickey vond het geen enkel probleem om hem een dagje aan mij uit te lenen. Voor dit doel deed ze dat graag. Mickey was heel blij om mij weer te zien. Zijn kont schudde alle kanten uit toen hij mij weer zag. Samen hadden we het goed koud zo 's morgens buiten. Snel maar weer in de warme auto en op weg naar Den Haag.

In Den Haag had ik een afspraak staan bij de Bavinckschool. De basisschool waar mijn zusje werkt en waar dit jaar gekozen is om Rescue Paws als zendingsproject te ondersteunen. Elke maandagochtend begint de dag met een stukje over mijn week dat ik ze gestuurd heb. Zo hebben ze een idee waar het geld wat ze sparen naar toe gaat. Hierdoor waren ze ook al op de hoogte van mijn komst en wisten ze ook dat ik Mickey zou meenemen.

Mickey kenden ze uit mijn stukjes, ik heb hem natuurlijk zelf gefosterd.

Ik heb de lezing in drie delen gedaan. De eerste was voor de kleintjes, de kleuters van groep 1 en 2, daarna voor groep 3,4,5 en ik eindigde met de groepen 6,7 en 8.

Mijn powerpoint was voor alle groepen hetzelfde, maar de uitleg paste ik aan naar de leeftijd van de kinderen. 

Het was erg leuk om te merken hoe het onder de kinderen leefde. Zeker de oudste groepen hadden goede passende vragen bedacht. 

Het geld wat tot nu toe verzameld was werd mij overhandigd. Plus wat de kinderen vandaag als verrassing werd meegenomen. Er waren er heel wat die iets lekkers voor de honden op Curacao bij zich hadden.

Na een ochtend voorlichting ben ik samen met Mickey op bezoek gegaan bij mijn andere zus. Die is afgelopen kerst verhuisd. Alleen had ik het huis nog niet kunnen bewonderen. Nu dus eindelijk wel.

Rond de spits was het tijd om naar huis te gaan. Niet de meest handige tijd om te vertrekken, zeker niet als het ook nog eens regent. Helaas stonden er veel files. Ik had om 19.00 uur een afspraak met Maud bij de bloedbank. Ze zou voor de eerste keer bloed geven en daar moest iemand bij aanwezig zijn.

Ik heb het net gered. Dit maakte wel dat ik Mickey nog niet naar huis kon brengen. Die is dus maar mee gegaan bloed doneren.

Om 19.45 was Maud klaar. Ze moest nog wel even bijkomen en verplicht een drankje doen. Om 20.15 konden we dan eindelijk Mickey naar huis brengen. Daar werd met smart op hem gewacht. Ondertussen was het 21.30 toen we eindelijk thuis kwamen. Ik was behoorlijk gaar en was wel toe aan een stukje ontspanning. Dat is een blog schrijven niet, dus dat heb ik maar even gelaten voor wat het was.

Vandaag alsnog dan een verslag van de dag. Beter laat dan nooit toch.

Ondertussen krijg ik ook berichtjes vanuit Curacao. Erik houdt mij goed op de hoogte over hoe het met de honden gaat. De twee extra bullenbaaiers doen het prima. De rest van de roedel doet wat moeilijk en blijft wat blafferig naar de nieuwelingen. Gelukkig trekken de nieuwe zich er niet zo heel veel van aan. Die hebben elkaar, dat is meer dan genoeg.

Morgen meer

Wegens een hele drukke dag en een nu heel moe hoofd, schrijf ik morgen ochtend mijn blog. Ik denk dat er met nieuwe energie iets beters op papier komt dan dat ik dat nu nog doe.

Welterusten en tot morgen. Zzzzz

Zijn zaken, mijn zaken

Na een goede nachtrust is het heerlijk om door de winkel te struinen. Wij worden er heel hebberig van. Lekkere broodjes, verse groentes en fruit en prijzen waar we van dromen op Curacao. Het valt niet mee om alleen mee te nemen wat je nodig hebt. Het liefst zou ik vast inslaan voor in de zomer, maar gelukkig word ik daarin tegen gehouden door Maud. Die verteld heel verstandig dat alles hier zo vaak in de aanbieding is, daarvoor hoef je het echt niet nu te kopen. Oke, ik geloof het direct.

Vanmiddag ben ik met Youri op stap geweest voor een paar nieuwe schoenen, een portomonnee en een bankrekening. Nu al zijn zaken geregeld waren was het tijd voor mijn zaken. Niet dat Youri daar zin in had, maar hij had gewoon niet zo veel keus. Ik wilde vast oriënteren en hij had even pech.

Ik ben voor een vloer wezen kijken. Valt nog niet mee om daar een keus in te maken. Het stukje wat je ziet is zo klein en in een relatief donkere ruimte. Geen idee hoe het in onze woonkamer zal staan.

Zou het een laminaatvloer met tegellook worden? Of gaan we voor een eikenkleurige vloer.

Ik hoef er gelukkig vandaag nog niet over te beslissen.

Erik had vandaag wel wat te beslissen. Die werd benadert door de foster van de vier bullenbaai makkers. Dat het toch te veel en te druk was om er vier te houden. Er moesten er dus twee weg. Uuhhh ja, waarheen is een vraag die we wel kunnen stellen maar waar we het antwoord al wel op weten. Nergens heen. Alles zit nokvol en zeker nu het vakantie is en er ook al wat onder fosters geschoven is.

Erik heeft de dames opgehaald en maar bij ons neergezet. Een andere keuze was er niet.

Ratje komt eens kennismaken. Die is altijd in voor een nieuw speelkameraadje.

Ik ben eind van de middag nog even terug gegaan naar de supermarkt. Ik ben op de foto gegaan met het allerleukste broodmeisje van Albert Heijn.

Ze wist ook nog precies waar het beschuit lag. Super handig ;-)

 

Heel koud

En ja hoor, daar was die dan toch. De jetlag 2.0. 's Morgens niet te laat eruit, de hele dag lekker bezig geweest en dan 's avonds toch ineens klaar wakker.

Youri en ik lagen beide om 02.00 uur nog wakker. Dit gebeurd ons helaas elke keer. Maar ach, we moeten toch ook weer de Curacaose tijdzone in.

Nu even doorbijten dus.

Ik had vandaag een dag rust. Die heb ik ingevuld met het halen van heerlijke bakker Bart broodjes en salades van de keurslager. Die salades daar kijken we elke keer echt naar uit. Het voelt als een soort kadootje aan ons zelf, even omrijden om dat ene speciale bakje salade te halen. Ooit woonden we in Almere en ontdekte we deze slager. In 2006 verhuisden we naar Dronten en bleven we als we in de buurt waren toch langs de slager gaan. En nu we op Curacao wonen en één keer in het jaar in Nederland zijn, blijven we de slager bezoeken. Als je iets maar één keer in het jaar kunt eten proeft het extra lekker. En zo was het inderdaad ook.

Vanmiddag heb ik wat tv programma's gekeken. Ik kan op Curacao niets van SBS 6 kijken, ook niet via de nl-ziet app. Niet dat ik dat echt mis, maar nu ik het wel kan bekijken is het toch wel leuk. 

Het is voor ons nog erg koud. Ondanks dat de zon schijnt (soms) en het een stuk minder koud is dan vorige week, merken we dat wij echt dikke truien nodig hebben om warm te blijven. 

Toen Youri door oma gevraagd werd om buiten het gaas in de tuin te verwijderen moest hij zich daar ook even naar kleden.

Oma's oude jas en een muts van Erik die we in de kast vonden waren warm genoeg om het aan te durven.

Het gaas is verwijdert. Missie volbracht. En nu weer opwarmen in bad. 

Een hele eer

Of een jetlag niet al erg genoeg is, mochten we vannacht ook nog de klok op zomertijd zetten. Vanmorgen was het wat brak wakker worden, ondanks dat we toch echt voldoende uren hadden geslapen. Maar misschien was het ook wel weer goed om een uur korter te blijven liggen, des te eerder komen we in het ritme.

Er is iemand die het heel fijn vindt ons weer te zien. Tommy heet hij. Hij geniet van de extra aandacht en laat ons dat weten door flink te spinnen.

Hij is inmiddels goed ingeburgerd. Ondanks al mijn verwoede pogingen vorige zomer om de tuin katproof te maken, heeft hij toch gaatjes en mogelijkheden gevonden om de tuin uit te komen. Dat is nu prima. Hij weet inmiddels prima waar zijn tuin is en hoe hij weer thuis moet komen.

Loeder de buurtkat waarvoor we vreesden dat hij Tommy wel even alle hoeken van de tuin zou laten zien is inmiddels dikke vrienden met Tommy.

Loeder mag zelfs uit het etensbakje van Tommy eten. Wie had dat ooit gedacht?

Vanmiddag waren we uitgenodigd bij de boekpresentatie van het kookboek van Shane Kluivert. De familie Kluivert is natuurlijk al lange tijd betrokken bij het dierenleed op Curacao. Ook Shane, de jongste Kluivert heeft meermaals met eigen ogen gezien hoe het er op Curacao aan toe gaat.

Zijn kookboek werd vandaag gelanceerd. Van elk verkocht boek gaat €1,00 naar de dieren op Curacao. Dit zal gaan via stichting dierenlot die speciaal een bankrekening hebben voor Curacao. Het was een hele eer om op de presentatie aanwezig te mogen zijn.

Het publiek was heel gemêleerd, van klasgenoten van Shane tot wat bekende Nederlanders. In ieder geval was het best druk. De hapjes die werden uitgedeeld kwamen uiteraard uit het kookboek en waren door Shane gemaakt. 

We hebben als Rescue Paws Shane bedankt voor zijn inzet voor de honden van Curacao. 

Het kookboek kregen we als gift mee. Laten we maar hopen dat er heel veel van verkocht worden en de rekening flink gevuld zal worden.

Het boek is prachtig, echt een leuk kado als je als kind geïnteresseerd bent in koken. Duidelijke foto's, een simpele uitleg en gerechten met ingrediënten  die voor iedereen herkenbaar zijn. Wij zijn fan.

Koud en moe

Vanmorgen na aankomst in Nederland heb ik mijn blog online gezet. Maar een paar uurtjes later dan normaal.

Vanaf nu dan twee weken een blog van Nederlandse bodem op een Nederlands tijdstip.

De reis was prima gegaan. Ook Mickey heeft hem goed doorstaan. Wat was hij blij toen hij ons weer zag. We moesten lang op onze koffer wachten. Zo lang kon Mickey niet wachten. Ik heb hem lekker even stiekem uit de bench gehaald en geknuffeld. Daarna was de overdracht aan de nieuwe baasjes,

Daarna op naar Almere. Tjonge wat is het koud! En voor Youri helemaal. Hij had geen winterjas meer. Hoe koud was het? Nou zo koud!

En na een lange vlucht heb je sowieso geen energie meer om je lichaam warm te houden.

Het eerste wat voor vandaag op het programma stond was een winterjas voor Youri aanschaffen. Dat is gelukt. Gelukkig ook maar, want alleen met een warme trui was echt niet te doen.

Het eerste wat voor Erik op het programma stond was de bullenbaaiers naar de foster brengen. Ze hadden de nacht goed doorstaan en waren erg blij om Erik te zien.

Ze doen het prima bij de foster. Ze zijn ontzettend lief en aanhankelijk en vooral ook heel moe. 

En moe ben ik ook. Ik heb de dag goed door kunnen trekken zonder te slapen. Maar nu worden de oogleden toch echt zwaar. Tijd om er aan toe te geven. Morgen weer een dag.

Geen tijd voor wijsheid

Een later blog dan gewoonlijk. De dag begon vroeg en eindigde op het vliegveld. Daar had ik de hoop nog even mijn blog online te zetten.

Helaas zat dat er niet in.

Vanmorgen vroeg toen Youri zijn laatste uren school volbracht zijn Erik en ik op pad gegaan op de bullenbaaiers op te halen. Het is altijd afwachten hoe zo iets gaat lopen. Ondanks dat ze makkelijk en sociaal ogen kan oppakken en in een auto zetten toch voor paniek zorgen.

We hadden dan ook van te voren bedacht welke hond we als eerste zouden pakken. Dat was de meest terug houdende. Als we die hadden dan kon de rest alleen maar meevallen. Aangekomen op de plek zagen we ze al snel uit de bosjes komen. Alle vier weer net zo enthousiast als altijd. 

De witte was direct op te pakken. Zonder enig protest kon ze zo de auto in. En de rest volgde ook. Binnen twee minuten zat alles in de auto en konden we  weer weg. Ik geloof dat dit de snelste vangactie ooit was.

Daarna zijn we naar de dierenarts gereden. We hadden ze alle vier mee naar binnen. Je moet wel. In de auto is het snel veel te warm.

De witte hond was als eerste aan de beurt. Die liet alles soepeltjes gebeuren. Ook nummer twee was onder de indruk, maar ook niet meer dan dat.

Nummer drie was de zwarte reu. Die was het absoluut niet eens met de plannen die we hadden. De spanning die hij toch al had werd verergerd toen de vrouw van de dierenarts binnen kwam en riep dat de politie gebeld moest worden. Er werd op dat moment ingebroken in auto's voor de praktijk in de straat.

De stress van het oppakken en mee de auto in, de dierenarts en dan ook nog dit erbij maakte dat het voor de reu te veel werd. Hij hapte en greep mij in mijn hand. Vier gaten in mijn hand waren het resultaat. Niet fijn en zeker niet zo voor het vliegen.

Erik heeft mij overgenomen en ik ben gaan spoelen. Daarna nog even een flinke dot alcohol erop en door. We hebben ze naar het asiel gebracht en in het quarantainehok achter gelaten. Ze begrepen er niks van. Morgen zullen ze wel zien waar ze heen gaan. Ze gaan van de afvalberg naar een prachtige plek.

We waren nog maar net thuis toen Mickey weer gebracht werd. Zijn broertje was vooral heel blij hem weer te zien. Binnen een paar minuten hadden ze elkaar weer gevonden en speelden als vanouds. Heel leuk om te zien. Helaas was het natuurlijk van korte duur. Vanavond vliegt Mickey met mij mee naar Nederland. Mickey gaat Rumar heten en een leven als therapiehond tegemoet. Hij heeft zelfs al een eigen instagram, Ruman the rescueddog. Hoe leuk is dat!

Omdat we het nog niet druk genoeg hebben had ik ook voor vanmiddag een kappersbeurt voor Youri ingepland staan. Kon precies toch. 

Ondertussen lekte één van de bijtwonden nog steeds. Eigenlijk zou een hechting misschien een goed idee zijn, maar ik weet ook dat je bij bijtwonden het vuil eruit moet kunnen laten komen. Wat is wijsheid? Is er wel tijd voor wijsheid? Nee eigenlijk niet. We hadden nog van alles te doen voor we naar Hato moesten.

En daar op Hato was het dus ook nog eens hartstikke druk. Rijen dik stond het er bij de immigratie. Ze wisten natuurlijk ook sinds vandaag pas dat er twee klm en één tui vlucht gepland stond. Het idee om tijdens het wachten om te mogen boarden het blog te schrijven was leuk bedacht, maar zat er niet in. Dan maar in het vliegtuig. De vlucht duurt negen uur, dus tijd genoeg. 

Youri had nog even zijn verwondermomentje. De laatste check voor we het vliegtuig in konden werd door een klm dame gedaan.

Ze herkende me van Facebook. Ze vroeg of ik degene van de hondjes was. Ik was toch wel een soort van verrast en vereert. Hoe grappig dat je herkent wordt. Youri was echt helemaal verbaasd en verwondert. Ja Youri, zo voelt het als je met een bekende bc'er op reis gaat. Wen er maar vast aan.

Blij, heel blij

O ik ben zo blij. Ik kan morgen met een gerust hart naar Nederland. De bullenbaaiers zullen dan weg zijn van die vreselijk gevaarlijke plek.

Na mijn oproep gisteren meldde zich vandaag toch iemand die de twee geadopteerde wilden opvangen.

Toen ik haar belde om afspraken te maken kwam ter sprake dat het er eigenlijk vier zijn en dat er voor twee vooralsnog geen oplossing was.

Ze was direct bereid die andere twee er dan ook bij te nemen. De tuin was groot genoeg, verder geen andere honden en ook tijd genoeg om er bij te zijn en te zien hoe ze het doen. Erik zal wel back up blijven als er toch verdeeld moet worden. 

Omdat ze er pas zaterdag heen kunnen en ik Erik niet alleen ze wilde laten ophalen, laten checken bij de dierenarts en door brengen, was de grote uitdaging van vandaag om een plek voor een nacht te vinden. En ook die is gevonden. Ze mogen een nacht met elkaar in een quarantaine hok bij het dierenasiel. Ook de afspraak bij de dierenarts is direct geregeld. Nu gaan we ze dus morgenochtend ophalen, dan naar de dierenarts en daarna door naar het asiel. Daar blijven ze één nachtje tot Erik ze de dag erna weer ophaalt en naar de foster brengt. Beetje omslachtig wel, maar nu kunnen we het nog samen regelen en kunnen ze morgen van de straat. Ik ben blij, heel blij. En de nieuwe baasjes ook, die hebben we het goede nieuws ook direct verteld.

Ik had voor vandaag ook een afspraak bij de dierenarts. Ik heb nog overwogen die door te schuiven naar morgen, dan ben ik er immers met de bullenbaaiers, maar met vier op een afspraak komen is al druk genoeg. Deze twee pups moesten bij de foster opgehaald en weer terug gebracht worden, dat leek me ook niet handig met de andere vier in de achterbak. Dus vandaag een ritje en dan morgen gewoon weer.

De pups van vandaag zijn wel snoepjes hoor. Nog niet geadopteerd. Begrijp je toch niet, kijk dan wat een leukerds!

Achterhaald

Of ik ben niet zo handig, of ik snap de app niet of de app snapt mij niet. In ieder geval was gisteravond na het doen van alle handelingen toch het blog niet via Facebook gedeeld. Vreemd. Vandaar dus zo maar ineens midden op de dag een blog. Het blog van gisteren en dan nu die van vandaag.

Het blog van gisteren is alweer achterhaald. Ik vertelde over de toerist die zo zijn best doet voor de bullenbaai honden en er voor eentje een huisje had gevonden. Vandaag kreeg ik heel goed nieuws. Hij neemt er zelf ook eentje. Het kleine bruine meisje. Hij had er een hele week over na willen denken om geen onverstandige keuze te maken, maar kwam op de lijn dat hij er al uit was. Het kleine meisje mag zijn kant uit.

Super fijn! Voor alle twee natuurlijk. Het lastige alleen nu is dat ik vrijdag naar Nederland ga. Zelf in huis nemen zit er niet in. Maar ik zou het wel heel fijn vinden als ze nog voordat ik vertrek daar weg kunnen. Dat geeft mij ook een fijner gevoel als ik in Nederland ben.

Een oproep op Facebook heeft tot nu toe nog niks opgeleverd. Jammer, juist nu het ook echt maar voor een week of vier is, hoopte ik dat er wel iemand zou reageren. Ik heb nog twee dagen om een oplossing te bedenken. Maar wat er ook gebeurd, Erik blijft in de twee weken dat ik er niet ben als het moet gewoon heen en weer rijden.

Verder was het niet zo spannend vandaag. Ik had een 'ik blijf liever thuis dag' ingepland. Zo kon ik werken aan de powerpoint voor school waar ik volgende week sta en wat adoptie contracten in orde maken. Administratie is niet mijn hobby, ik ben niet zo'n stilzitter, maar helaas wel heel belangrijk.

De hondjes kunnen zulke thuis dagen wel waarderen. Die hangen waar ik hang. Alleen mama lana niet, die hangt waar Tico is.

Tico weet nooit zo goed wat hij met al aandacht moet, maar accepteert het allemaal wel. Echt de goedzak zelve. Ik ben wel heel benieuwd hoe hij het straks in Nederland gaat vinden.

Huisjes en baasjes

Nou, ik ben geweest hoor. Ik heb mijn trouwboekje geshowd bij de balie van het ministerie van onderwijs. Van alles werden kopieën gemaakt. Je mag je afvragen waarom en wat ze ermee doen. Ben er nooit zo happig op als er maar klakkeloos kopieën van mijn paspoort worden gemaakt.

Maar ja, ik heb ook geen zin in gezeur dus hou ik wijselijk mijn mond.

Voorheen kreeg je de toestemmingsverklaring meteen weer mee. Tegenwoordig word je gebeld wanneer je het kan komen ophalen. We gaan meemaken of dat op tijd is. 

Daarna door naar de veterinaire dienst. Ik neem Micky vrijdag mee naar Nederland. Dat hij precies mee kon en ook nog eens heel dichtbij komt te wonen kwam heel goed uit. In overleg met zijn nieuwe baasjes neem ik hem volgende week mee naar school.

De basisschool waar mijn zus werkt heeft als zendings project Rescue Paws. Hoe leuk is het om een pup uit één van de verhaaltjes mee te nemen!

Ik heb er nu al zin in.

Nu nog een baasje zien te vinden voor het allerlaatste pupje uit het nest van de langharige mama. Het is zo'n mooierd met z'n zwarte glanzende vacht. Door z'n opstaande oren is het net een Duitse herder. 

Ik kan wel merken dat hij zich wat verloren voelt. Hij speelde heel veel met micky, maar die is nu natuurlijk op nl cursus. Ratje speelt niet met hem, die rent liever met de grote honden rondjes door de tuin. Tja, dan kijk je dus hoe de rest lol heeft. Jammer dat hij dan toch niet besluit alsnog mee te doen.

Ik heb wel ander goed nieuws als we het over huisjes en baasjes hebben.

Ik vertelde vorige week toch over de toerist die ik was tegen gekomen tijden het voeren van het bullenbaai kwartet. Deze man zei toen al dat als hij weer in Nederland was hij er alles aan zou doen om een baasje voor de hondjes te vinden. Nou, dat is hem al voor éen gelukt.

Het zwarte reutje mag naar Nederland. Wat een geluksvogel. Hij weet het nog niet en zit ook nog steeds daar op z'n dumpplek. Ik moet even overleggen en zoeken naar mogelijkheden om hem voor een paar weken op te vangen. 

Hopelijk bedenken we snel een oplossing. Zou niet leuk zijn als hij voor die tijd iets ergs overkomt.

En dan de rest nog, die moeten er natuurlijk ook weg. Dit witte teefje was de laaste die zich liet aaien. Ze was de enige die wat terughoudender was. De rest hing vanaf dag éen al aan mijn broek. En nu? Dit is zo'n schat. Dit is er zo éen die in je broekzak kruipt als ze de kans kreeg. Wie weet vindt de toerist daar ook nog iemand voor. Hij bleef zijn best doen zei hij. En ik ook, ik voorzie hem dagelijks van nieuw beeldmateriaal. 

Fixen of faxen

Ik heb in de loop van de jaren toch ook wel gezien dat niet alleen Nederland bijzondere en soms zelfs bizarre regels heeft, Curacao kan er ook wat van.

Het zijn niet zo zeer de handhavingsregeltjes, want die zijn er amper, maar meer wat een bedrijf je allemaal kan opleggen voor je wat voor elkaar krijgt.

Zo moet je soms documenten inleveren waarvan je denkt hoezo dan? En dan graag getekent door iedereen in de familie, inclusief je nog ongeboren kind en je al overleden oma. O, dat gaat niet? Tja dan kunnen we uw aanvraag niet behandelen.

Wat hebben we nu weer? De school van Youri heeft paasvakantie van 24 maart tot en met 8 april. Wij zijn precies die periode van het eiland.

De lokale scholen beginnen eerder. Hun vakantie stopt op 4 april en 5 april begint school. Nu komt het, omdat onze school een andere vakantie hanteert dan de lokale scholen moet ik bij het ministerie van onderwijs toestemming gaan halen om langer van het eiland te mogen zijn. 

En dat terwijl ik niks verkeerd doe, ik hou me keurig aan de vakantie die door school is opgelegd. Iedere douanier die denkt dat ik ongeoorloofd weg ben kan op de website van de school zien dat het vakantie is. Maar nee, dat is niet voldoende. Morgen dus naar het ministerie van onderwijs. En wat moet ik meenemen? Paspoort van mij, paspoort van Youri, tot zo ver logisch, en ons trouwboekje. Trouwboekje? Wat heeft dat in godsnaam te maken met extra vrije dagen die niet extra zijn maar door school bepaald. Geen idee. Vanavond dus het hele dressoir ondersteboven getrokken op zoek naar dat trouwboekje waarvan we zeker wisten dat we het hadden. We hebben het gevonden, net als de al lang verdwenen pasjes van flying blue en wat euro's.

Die laatste kunnen we volgende week wel gebruiken. Zo was dat zoeken tenminste nog ergens goed voor. De aanvraag kan trouwens vijf werkdagen duren. Maak me gek, ze fixen het maar of faxen het maar. Denk alleen voor er iets gefaxt mag worden er eerst weer toestemming gevraagd moet worden aan de hele familie plus achterneven. 

Steeds moeilijker

Ik wilde vandaag heel graag even een momentje genieten van de zon en mijn boek uitlezen.

Maar voordat ik daaraan toe kom leg ik mezelf altijd eerst wel tig verplichtingen op. Zo moet ik geveegd hebben, de vaatwasser uitgeruimd, de adoptiecontracten op orde en zo nog wat zaken waarvan ik vond dat die vandaag af moesten zijn.

En dan ook eerst naar de bullenbaaiers, anders zit ik net en kan ik alsnog die kant uit.

We waren daardoor wel wat vroeger dan normaal bij ze, maar zoals altijd waren ze weer even blij.

Ze kropen tegen de auto aan voor wat schaduw. De arme beestjes hebben het zwaar daar.

De allerkleinste is zo'n knuffel kont. Het is met de dag moeilijker om ze er achter te laten.

Na het voeren kon ik precies nog van 16.00 tot 17.30 even relaxen. Mijn boek heb ik net uit kunnen krijgen. Daarna was het weer in het Rescue Paws shirtje naar Hato waar het volgende hondje weer uitgezwaaid werd.

Saar was aan de beurt vandaag. De afgelopen week gingen er veel. Aankomende vrijdag vlieg ik zelf en neem ik Mickey mee.

En dan is het even een korte pauze wat betreft alles met de hondjes. Een klein voorproefje voor als ik straks echt terug ga.

Nationale pannenkoekendag

Het is vandaag nationale pannenkoekendag. De grootse pannenkoek van de week is natuurlijk meneer Dwarkasing die na onze ongezonden brief niets van zich heeft laten horen. Hoe arrogant ben je als je denkt dat je boven alles staat en gewoon werk weigert. Want dat is het eigenlijk. Dat nummertje geven behoort tot zijn werkzaamheden. Maar we gaan door. De volgende stap wordt een advocaat.

Vanmiddag ben ik met Bianca meegeweest om Naud weg te brengen. Er was iemand helemaal verliefd geworden op zijn prachtige kop.

Dat begrijp ik ook wel. Hij is mooi en breed en ook nog eens heel lief. 

We zouden gaan kennis maken en als het goed was mocht hij blijven. Er waren nog twee reutjes. Dat zou geen probleem moeten opleveren. Naud leefde nu zelfs met drie reuen om hem heen. Het was meer hoe de reuen van de adoptant er op zouden reageren.

Maar die vonden het heel gezellig. Eerst werd de hele tuin doorsnuffelt en gemarkeerd. Daarna was de kennismaking. Die ging prima. Al snel werd er zelfs al gespeeld. Dat werd dus een afscheid. En hoewel je er op voorbereid bent is dit echt het moeilijkste van fosteren.

Naud is nu op proef. Maar we gaan er van uit dat dit een blijvertje is. Het ging al zo snel goed. 

Met onze honden hebben we vanavond een nieuwe route gelopen. De route bij malpais. Eerst even een stukje met de auto wat Luna en Tico alleen maar geweldig vinden en daarna een lekkere wandeling.

Pluto hadden we ook bij ons. Die vond het eerst weer heel spannend tot hij er achter kwam dat dit eigenlijk toch best wel leuk was. Niet veel later liep hij niet meer achter ons maar voor ons.

Het was er heerlijk lopen. We liepen in een soort geul waar als het heel hard zou regenen water door afgevoerd werd.

Het is nu alweer een tijdje droog. Geen natte voeten dus, maar alleen maar droog zand.

 En daarna als avondeten pannenkoeken. Het is nationale pannenkoekendag of niet, toch?

Voetjes hoog, pootjes gestrekt

Wat heb ik vandaag een drukke, maar zeer zinvol bestede dag gehad!

Ik kan er nog niet veel over kwijt, dat volgt later wel, maar het was in ieder geval nuttig.

Tja als je ergens nog niet zo veel over kwijt kunt is het lastig een blog te vullen natuurlijk.

Maar ik ben 'gelukkig' ook nog op Hato geweest. Ik behoor al bijna tot het interieur. De mensen die zondag langs waren geweest en op zoek waren naar een hond gingen weer naar Nederland. Met hond! Dat is gelukt. Ze hebben een keus kunnen maken. Dat is ook niet zo heel ingewikkeld op dit eiland.

Jill werd het helaas niet, maar Milo was de gelukkige. Ook prima natuurlijk. Weer een hond van ons die een super leven tegemoet gaat. Weer mensen die ons hebben weten te vinden en tevreden en met hond naar huis gaan. Ze gaan de Westpointer promoten, zo enthousiast waren ze. 

Na Hato door naar bullenbaai. Weer eerst een hartverzakking toen we de hoek om kwamen. Het bleek gelukkig een hoofdkussen te zijn, maar man wat schrik je elke keer weer. 

Ze zijn zo ontzettend blij als we komen. Er is helaas nog steeds geen zicht op plek. Als ik straks in Nederland ben blijft Erik dagelijks rijden. We houden vol, net zo lang tot ze er weg kunnen. 

We kwamen ook de zwarte hondjes onderweg tegen. Die waren eerder gespot en zaten dichter in de buurt bij wat huizen. Drie weken lang waren ze spoorloos en nu zag ik ze bij de huizen lopen met wat andere honden. Het lijkt alsof ze zich daar hebben aangesloten. Ze zagen er in ieder geval goed uit. 

En nu is het dan tijd voor de voetjes hoog. Of pootjes gestrekt. Of ja, ik weet eigenlijk niet wat mijn honden denken als ze gaan zitten of liggen.

Ik denk vooral dat ze vooral genieten. Tico doet dat dan ook nog eens op een heel toepasselijk kussen.

Bijzonder hondje

Ik had vandaag een ritje dierenarts met een klein bijzonder hondje.

Vorige week dinsdag was ze achtergelaten in een doos. Ze zat toen onder de luizen, vlooien, teken en alles wat er verder nog op je huid kan kruipen.

Na wat eerste medicatie is ze toen naar haar foster gebracht. Vandaag was het tijd voor een check up.

De schurft heeft er helaas voor gezorgd dat ze bijna geen haar meer heeft. Arm ding, gelukkig leven we op een tropisch eiland en niet in Nederland want anders had ze het goed fris gehad. Kleine Daisy maakt het allemaal niks uit. Haar of geen haar, ze heeft al een aardig willetje maar met een super lief karaktertje. Dat mooie van buiten komt wel, van binnen is het overduidelijk aanwezig.

.

Nadat ik Daisy en de foster weer naar huis had gebracht ben ik meteen doorgereden naar de bullenbaai hondjes. Ik was er toch in de buurt, dus dat scheelde in de middag weer een ritje.

Terwijl ik bezig was met de waterbakken stopte er een autootje. Een witte Kia picanto, dat zijn vrijwel altijd toeristen. Haha ja dat is dus echt zo.

We raakten aan de praat over hetgeen wat ik daar deed en over Rescue Paws. Ze waren zeer teleurgesteld in het eiland.. Ze vonden het eiland prachtig, maar de troep en de zieke magere dieren overal was ze niet ontgaan. Ze konden maar niet begrijpen dat die vier lieve hondjes die daar rondliepen achter gelaten waren om te sterven. Zij met een visitekaartje van Rescue Paws en ik een met een donatie rijker zijn we weer vertrokken.

Ik snap wel dat het mensen zo veel doet. Ik kan het als dierenvriend ook niet begrijpen, maar kan, nee moet leven met het feit dat het hier gebeurd.

Als je als toerist hier echt zo mee geconfronteerd wordt is heftig. 

Eenmaal weer thuis was het tijd voor wat ontspanning. Dat zocht ik in de slaapkamer op bed. Dat is een fijn plekje waar het heerlijk door waait.

Ik lag er uiteraard niet alleen. Er zijn altijd een paar viervoeters die dit als quality time zien en lekker meegenieten.

Ik dacht gezien te hebben dat al die tijd al dezelfde honden op dezelfde plek lagen.

Maar dat moet ik mis hebben. Hetgeen wat er ineens ook ontspannen bij lag is er niet vanzelf tussen gekropen.

Het leek erop dat deze hagedis ook genoot van het briesje door de ramen. Dichterbij gekomen zag ik dat hij zijn laatste adem had uitgeblazen.

Het is wat met die killers hier. Maar dat ze hem daarna ook nog op m'n bed neer leggen had niet gehoeven. Stelletje viespeuken.

Ingezonden brief

Het is al tijden gedoe met de invoer van westpointers naar Nederland.

Vorig jaar augustus meldde ik al dat we ineens geen machtigingen meer konden aanvragen bij de veterinaire dienst.

Dit was omdat de Nederlandse overheid meer inzicht wilde in de binnenkomende honden. Zij vroegen of de stichtingen onder de loep gehouden konden worden. De meneer van de veterinaire dienst had hier allemaal geen tijd voor en gaf geen machtigingen meer uit,

Wij wilde dat inzicht best verstrekken. Hoe eerder hoe beter, dan konden we tenminste weer verder.

We hebben daar wel medewerking van de veterinaire dienst bij nodig. Wij zijn van ze afhankelijk voor het verkrijgen van een bepaald nummer. 

En dat geven ze ons steeds maar niet. Eerst was het omdat ze geen tijd hadden, daarna omdat desbetreffende meneer het niet eens was met onze manier van werken. Al met al houdt hij de boel lekker op en is de rede hiervoor onduidelijk.

Tijd voor actie dus. En dat hebben we gedaan met een ingezonden brief naar de krant.

Zie hieronder wat inmiddels aardig viraal gaat. Hopelijk geeft het schot in de zaak.

** Ingezonden brief Amigoe Woensdag 14 maart 2018:**

Beste heer Dwarkasing,

Vorig jaar augustus moesten wij als stichting Rescue Paws Curaçao alsmede andere Stichtingen via de krant vernemen dat we geen honden meer met een vluchtbegeleider naar Nederland over mochten laten vliegen.

De reden? De douane in Nederland wilde graag meer inzicht in de stichtingen die zich op het eiland bezig houden met de zwerfhonden en de export daarvan.

Dat inzicht vroegen ze aan u, als hoofd Veterinaire Dienst, maar dat kregen ze niet.

Wij waren graag met u om tafel gegaan om te overleggen hoe nu verder, maar daar had u geen tijd voor. U gooide gewoon de deur dicht en gaf alleen nog maar gezondheidsverklaringen uit aan eigenaren. 

Wij hebben als stichting zelf in Nederland contact gezocht met de desbetreffende instanties die hierover gaan en hebben nagevraagd wat ze precies van ons wilden weten.

Zo bleek dat we ons als ontvangende stichting in Nederland moesten inschrijven. We hebben Rescue Paws Nederland opgericht. Kosten notaris: €500.

We hebben ons keurig aangemeld bij de RVO en bij de NVWA. 

Bij de laatste instantie kregen we een tracés nummer; een soort bedrijfsnummer waarmee we digitaal honden kunnen aanmelden bij de NVWA. Zo weten ze op Schiphol precies wanneer welke hond aankomt. Om dit formulier juist in te vullen heeft ook de verzendende stichting een tracés nummer nodig. Rescue Paws Curaçao dus. 

En dat nummer is op te vragen bij de veterinaire dienst, bij u. 

Wij dachten dat u wel blij zou zijn met al onze goodwill en verrichte inspanningen, maar het enige dat we te horen kregen was dat u en uw collega's het te druk hadden en er zeker tot na kerst niet naar konden kijken. Jammer, dit digitale systeem zou ook de veterinaire dienst veel tijdwinst opleveren. Nu wordt alles nog met de hand uitgeschreven, straks kan dat digitaal.

Inmiddels is het half maart, kerst ligt al ver achter ons en nog steeds hebben we geen tracés nummer. 

Bij opnieuw navragen wanneer we het nummer konden krijgen kregen we te horen dat we als stichting niet goed bezig waren, we moesten niet alles maar willen redden. 

Meneer Dwarkasing, ik vraag u helemaal niet om uw mening, ik vraag om een tracés nummer wat u steeds maar weigert uit te geven. Heeft u zich wel eens één dag verdiept in wat wij daadwerkelijk doen? We moeten meer inslapen zegt u. Wij slapen wekelijks, zo niet dagelijks, zieke, zwakke en oude dieren in. Maar nee, wij weigeren gezonde, sociale jonge honden in te slapen die in Nederland zeer gewenst zijn. Er is veel vraag naar onze Westpointers. Mensen in Nederland lopen met trots met hun Westpointer. Ze doen het zeer goed in Nederland meneer Dwarkarsing en zijn daar meer dan welkom, maar u wilt ons, maar vooral de honden, daar maar niet bij helpen. 

Grootschalig inslapen is niet de oplossing, een mentaliteitsverandering is het enige wat helpt. 

U mag met ons meedenken en meehelpen hoe we dit kunnen aanpakken, maar u kent ons niet eens. We hebben elkaar nog nooit gesproken.

Het heeft er alle schijn van dat u uw vuile was niet wilt buiten hangen. Geen honden naar het buitenland? Zodat het lijkt alsof we geen hondenprobleem hebben?

Maar kom op nou toch, één druk op de sociale media knop en we weten wel beter.

Wij hopen nog steeds dat onze minister Suzy Camelia-Römer u zal aansporen om gewoon uw werk te doen. Bovenstaande behoort nu eenmaal tot uw takenpakket. Helaas is dat tot nu toe niet gebeurd, maar wij zullen ook de minister hiertoe blijven aansporen. 

We zouden het bijzonder waarderen als we nu eindelijk eens verder kunnen en niet verder tegen worden gewerkt. Wij hebben keurig gedaan wat er van ons verlangd werd, nou u nog!

Bestuur Rescue Paws Curaçao en bestuur Rescue Paws Nederland.

Een bak minder

Gisteren meldde zich via de pm van Rescue Paws een nieuwe foster. Daar zijn we natuurlijk altijd blij mee.

Deze mensen hadden 2,5 week geleden éen van hun honden moeten laten inslapen en zagen dat de overgebleven hond nu erg verdrietig en neerslachtig was. Ze wilde gaan fosteren om te zien wat het met hem deed.

Om te beginnen wilde ze graag een hondje waar al een 'einddatum' aan zat. Dat konden ze ook beter aan hun kinderen uitleggen.

Oke, met z'n allen nadenken. Welke pup gaat naar Nederland en maakt bij doorschuiven een plek vrij? Eh, niet één.

Ja we hebben er wel die naar Nederland gaan, maar de ene foster gaat bijna bevallen en bouwt daarom af en ik heb de andere pup en ga over 1,5 week naar Nederland. Bij mij dus ook even niks erbij. De rest zit al bij kleinschalige fosters die veel rijd steken in het naar buiten gaan.

Omdat mijn pup wat ouder was en de hond bij deze mensen wat groot en lomp was Mickey de beste keus.

Ik ben eerst vanmorgen naar de dierenarts gereden om te zorgen dat Mickey z'n laatste enting kreeg. Zo hoefde de foster daar niet meer achteraan.

En daarna meteen door naar z'n nieuwe logeerplekje.

Het was heel mooi om te zien hoe de verdrietige hond op de komst van Mickey reageerde. Hij kwam snuffelen door het hek en ik hield Mickey hem voor. Er werd gepiept en gekwispeld van enthousiasme.

Ook binnen werd hij heel blij begroet. Ja, hier deden ze hun hond een groot plezier mee. 

Mickey mag morgen meteen mee naar school en krijgt een extra lesje riem lopen. Top! 

En zo vulde ik vanavond toch vrij onverwachts weer een bak minder.

Weer iets minder druk in het hok als ik de bakken vul. Daar zijn ze graag bij. Ze denken namelijk dat ik dat niet kan zonder morsen.

Tuurlijk lukt mij dat wel, maar zij blijven hopen.

Ontspannen

Ik ben niet zo van de ochtendprogramma's, maar die had ik vandaag wel. En hij werd onverwachts nog druk ook.

Om 9.30 stond ik al bij de veterinaire dienst te wachten op iemand die papieren kwam ophalen. Omdat deze mevrouw speciaal voor vandaag een auto had gehuurd wilde ze daar ook optimaal gebruik van maken en van alles bezoeken. Zo ook mijn huis en de honden.

Ik wilde wel eerst even naar de Albert Heijn. Dat stond al op de planning en had ik Youri beloofd. Die had wat speciale wensen die alleen daar te halen zijn. Dat werd snel door alle gangpaden rennen en door naar de kassa.

Ik was nog geen kwartier thuis of de bel ging. Precies gered dus. Met zelfs de boodschappen al opgeruimd in de kast.

Na deze mevrouw kwam Hilly Ann een bench halen. Aankomende donderdag vliegt Buddy naar Nederland. Buddy is het langharige bruine pupje van de langharige mama Astra. Buddy was mee. Toen we haar in de tuin zette vond ze het toch wel spannend. En dat terwijl ze alle hondjes kende en de hondjes haar. Mama en haar broertje kwamen meteen kijken.

O en de rest natuurlijk. Je ziet haar bijna niet, maar ze is er wel hoor. Ze zit meteen voor de deur.

Na Hilly-Ann kwam de adoptant van Astra. Het was een komen en gaan wat wel te merken was aan Lexa. Die werd er wat onrustig van.

Ze had het de afgelopen dagen heel goed gedaan. De mensen die er zondag waren hadden haar zelfs kunnen aaien, maar nu was het klaar. Ze ging weer in haar blafmodus. Het is goed dat er voor de aankomende dagen geen bezoek staat.

Astra vond het ook allemaal heel spannend. Die voelde aan dat er iets stond te gebeuren en liep niet zo maar mee. We hebben haar uit de tuin moeten tillen en in de auto moeten zetten. Daar was het na wat aaien en praten beter en ontspannende ze weer wat.

Dat ontspannen dat kunnen wel meer honden. Kijk maar naar Pluto, die neemt het er ook even van.

En weet je wie er ook steeds meer ontspannen is? De hele schuwe mama. De mama van de pups van vorig jaar mei die niet meer terug kon naar de plek waar ze woonde en gevoerd werd.

Die mama ligt tegenwoordig dagelijks op de bank en speelt met de honden. De afstand tussen haar en ons wordt steeds kleiner. Zat er eerst minstens vier meter tussen, nu likt ze soms aan mijn hand. Meer niet hoor, ik mag haar niet aanraken. Het komt echt als initiatief van haar. 

En sinds kort ligt ze ook onder de tafel net als Tico. Dat is bijzonder. Hieruit kan je wel concluderen dat ze zich fijn en veilig voelt. 

Alles in de gaten houden en weg rennen als je onder de tafel ligt is een stuk lastiger. Tico is haar vriend. Net als bij zovele. Tico ligt goed bij de dames.

Als ze Tico ziet staat ze om hem heen te draaien en te piepen. Tico vindt dat prima. Die is zo makkelijk en sociaal.

Voor deze schuwe mama is een plekje bij stichting Dog gereserveerd. Heel fijn, want dit is niet een hond die je makkelijk plaatst. Het zal voor haar wel weer wennen zijn, weer een nieuwe omgeving en zonder Tico, maar ze krijgt daar vast weer nieuwe vriendjes.

Eerste indruk

Vanmorgen hebben we iedereen in de zondagse kleding gehezen. Ze moesten er een beetje appetijtelijk uit zien, want er stond nogal wat op het spel.

Een plek in een liefdevol huisje in Nederland. Daar wilden ze wel hun best voor doen.

De enige die het liet afweten was Jenna. Jenna die uitermate geschikt zou zijn en helemaal in het profiel van deze mensen paste ging leguanen jagen.

Prioriteiten stellen heet dat. Nu hebben de andere de blits gemaakt. Jenna kwam nog wel buurten, maar ja iets met eerste indruk enzovoort.

Jill is nu in de race voor dat felbegeerde plekje in Nederland. Of ze het gaat worden weten we pas in de loop van de week, want deze mensen gaan meerdere honden bezoeken voor ze hun keuze zullen maken.

Niet veel later kwam het volgende bezoek. Deze mevrouw was afgelopen donderdag ook geweest en had haar keus al deels gemaakt. Eerste keus Astra en tweede keus Lexa.

Ze kwam vandaag voor een tweede keer op bezoek en wilde graag met Astra wandelen. Nou, Astra vindt wandelen heel erg leuk dus dat werd zeer gewaardeerd.

De rest bleef wat beteuterd achter omdat zij niet mee mochten. Ja jongens, zo gaat dat.

Astra heeft het keurig gedaan. Zo goed dat ze morgen op proef mee gaat. Het is even afwachten wat de kat van deze mevrouw gaat vinden van deze indringer. Astra zelf maakt katten niks uit.

Ook Kiki is definitief gereserveerd voor Nederland en Micky mag in Lelystad gaan wonen. Wat een mooie week qua adopties. Nog even afwachten wat het voor Jill gaat worden. Wie weet mag ze vrijdag meteen al mee naar Nederland. 

En zo komt er langzaamaan wat rust in huize Boerboom. 

Vanavond was ik ook op Hato. (Nog) niet voor éen van mijn eigen beestjes, maar om een ander hondje te begeleiden.

Ik ben echt heel blij dat steeds meer mensen voor het mooie karakter van de Westpointer vallen.

 

Onopgeloste moordzaak

Het is een dolle boel hier. Of soms een dooie boel.

Als je al een tijd twee honden niet gezien hebt en ze zelfs niet komen wanneer er koekjes uitgedeeld worden, is het tijd om op onderzoek uit te gaan.

Lopend in de tuin zie ik iets wits liggen en zie daar, ja wel mijn twee vermiste honden.

Dichterbij komend zie ik dat het witte een leguaan is die op z'n rug ligt. Een leguanenbuik is dus wit, voor de niet kenners onder ons.

Dat hij op zijn rug ligt is niet vanzelf gekomen. En dat hij niet meer leeft had ook overduidelijk geen natuurlijke oorzaak.

Reanimatie was niet meer mogelijk. We hebben vredig afscheid genomen.

Maar toen kwam de dadervraag. Was het Jenna of Jill? 

Een kort verhoor gaf geen duidelijkheid. Allebei waren ze de onschuld zelve.

Volgens Jenna lag hij daar al en volgens Jill was hij uit de lucht komen vallen. Mmm waarom geloof ik dit niet.

Getuigen waren er niet, die stonden allemaal braaf in de rij toen de koekjes werden uitgedeeld.

Ik heb het onderzoek niet kunnen afronden, de honden weigerden DNA af te staan. Helaas zal dit een onopgeloste moordzaak blijven.

Meneer de zuiger

Over het algemeen weet ik niet beter dan dat alles hier te laat komt. Heel soms op tijd, maar zeker nooit te vroeg.

Groot was mijn verbazing dan ook toen vanmorgen 09.30 de telefoon ging en ik het bedrijf aan de lijn had dat eigenlijk in de middag zou komen.

Ze vroegen me hoe precies te rijden, want ze kwamen er aan. Oei chips, totaal niet op gerekend. Ik moest me nog effe snel een beetje fatsoeneren en alle honden naar binnen halen. Daarna mijn auto voor de poort weg halen, want er kwam een joekel van een vrachtwagen de tuin in.

Het ging allemaal net voor het bedrijf op de stoep stond. Ik waardeer het als afspraken nagekomen worden, maar dit vond ik eigenlijk niet prettig.

Mijn hele schema door de war. Ik had de honden nog niet gevoerd, maar nu moesten ze plotsklaps naar binnen. Omdat ik niet precies wist voor hoelang wilde ik wachten met voeren. Meestal na het eten is het tijd voor poepen en plassen. En om dat nou van zoveel honden binnen op te moeten ruimen, daar had ik geen zin in. 

Het bedrijf kwam trouwens ook voor poep en plas. Van mensen wel te verstaan. Er is al enige tijd een put overvol en er was wat onduidelijkheid waardoor. Om dit te kunnen zien moest de put leeg gezogen worden en werd er daarna met een camera gekeken waar het probleem zat.

De put leegzuigen was zo gebeurd. Daarna was het wachten op de meneer van de camera. En daarna was het weer wachten op de meneer van het cement die de boel weer netjes zou dicht metselen. Ondertussen zaten de honden nog steeds binnen. Ik dacht toen we aan het wachten waren op de metselaar dat de meneer van de grote zuiger in zijn auto zat. Ik zag hem in ieder geval niet in de tuin. Dacht ik..... Ik liet de honden dus even los en ja hoor, meneer de zuiger werd gevonden. Het waren net een stel politiehonden op zoek naar een inbreker. En als je hem dan vindt mag je heel hard tegen hem blaffen.

Ik geloof dat deze meneer nogal geschrokken was. Kan ik me iets bij voorstellen. Al die bloeddorstige westpointers die naar je staan te azen.

Nou ja, toch maar met de bakken rammelen en voeren. Binnen no time waren ze allemaal weer binnen. Snel de deur dicht voor meneer de zuiger het in z'n broek zou doen en er nog meer poep en plas op te zuigen was.

Ik denk dat hij best blij was toen hij weer mocht vertrekken. Gek mens met al die honden. 

Het paste trouwens maar net. Met ingeklapte spiegels kon hij net door de poort.

Vanavond tijdens het koken ging de telefoon. Ik zag de naam van een bekende op het display. Een dame waarvan haar man voor TUI werkt.

Het eerste wat je denkt is oke, wat voor hond of hoeveel pups zullen ze gevonden hebben. Maar het ging over iets totaal anders.

Wel over een loslopende hond, maar die liep dus los in het ruim van de dreamliner die net de vlucht van Amsterdam naar Curacao had gemaakt.

De hond was met zijn baasje onderweg naar Bonaire, maar had zijn bench vernield. Zo vernield dat het laatste stukje van Curacao naar Bonaire zo niet kon. 

Er werd heel hard nagedacht hoe dit op te lossen. In het ergste geval moest het baasje de vlucht verlaten, op Curacao blijven, een bench aanschaffen en morgen zelf weer verder met een vlucht naar Bonaire. Ik weet niet of deze persoon op vakantie ging of misschien wel ging emigreren, maar hoe dan ook is het gedoe. De man die voor TUI werkt kwam op het genieuze idee om stichting Rescue Paws te vragen. Zijn vrouw had mijn nummer en zo kwamen ze bij mij. Of wij een bench te leen hadden zodat deze persoon verder kon. Geen idee of deze persoon nog rustig zat niet wetende wat er gaande was, of dat hij met spanning zat te wachten op het verlossende woord of het opgelost kon worden. Maar dat kon het. Toevallig is deze week een deel van onze benches weer terug uit Nederland gekomen en zaten daar ook een paar grote tussen. Om 18.22 was ik gebeld, om 18.40 stond ik met bench op Hato en om 18.53 was ik weer thuis. Zo opgelost. Wat zal die persoon opgelucht zijn. En de meneer van TUI zorgt er weer netjes voor dat de bench terug komt. Super geregeld zo.

Wachten op plek

We denderen maar door met wat we doen. Elke dag is er wel wat te doen in Rescue land. Het leed is de ene dag erger dan de ander.

Met elkaar proberen we op te vangen en te redden wat er te redden valt. Getagd worden in berichten helpt ook niet echt mee, hoe goed bedoelt ook.

Ik zie echt heus de berichten op Facebook zelf ook wel. Als je getagd wordt ligt er ook een bepaalde verwachting die je echt niet altijd waar kunt maken. 

En als je op een melding afgaat is het ook meteen jouw probleem. Zo werkt dat. Omdat andere stichtingen net zo vol of overbelast zijn als wij.

Is een dier er slecht aan toe, maar niet zo slecht dat het ingeslapen moet worden, dan zit je direct met het probleem voor opvang.

En heb je een melding gedumpte honden op bullenbaai dan ben je dus weken zelf op en neer aan het rijden om ze te voeren tot er plek is.

Benzine en voerkosten zijn voor mijzelf en er is nog geen vooruitzicht op een fosterplek. Ik zit te wachten op de dag dat ik de bocht om rij en er eentje dood op straat zie liggen. Het zijn gedumpte honden zonder straat ervaring, ze kennen de gevaren helemaal niet! Vandaag reed ik achter een andere auto die gelukkig redelijk rustig reed en dat was maar goed ook. Ze liepen alle vier op de weg.

Ze staken net op hun dooie gemak over. Dit kan niet goed gaan natuurlijk. Net zoals dat ze ook achter mijn auto aan beginnen te rennen als ik weg rij.

Ik heb nu maar de tactiek bedacht dat ik een groot blik natvoer meeneem en op het laatste moment uit strooi, zodat ze daarop gefocust zijn en niet meer op mij. Maar het is er gewoon heel gevaarlijk. Ik heb geen enkele andere uitwijk mogelijkheid ze ergens anders te voeren. Het is echt wachten tot er plekken voor ze vrij komen, bij welke stichting dan ook. 

Vandaag waren ze dus weer door het dolle heen. Drie dametjes en een heer. Ze springen nog net niet in m'n auto, maar dat zal ook niet lang meer duren.

Hoe fijn zou het zijn als je een melding kreeg van zoiets als dit, er heen kan rijden, meenemen en klaar. Dat er gewoon meer dan genoeg mogelijkheden zijn voor deze arme stakkers.

Het is gewoon zo verdrietig om ze elke dag maar weer achter te moeten laten.

Laten we maar hopen dat ze dit alle vier zullen overleven en er snel een oplossing voor ze komt.