Desi is echt een gevalletje apart. Alleen al het zorgen dat ze in de auto komt is een hele onderneming.
Dan moet je de deuren van het huis sluiten zodat ze binnen is. Als ze buiten loopt en het idee heeft dat je iets van haar wilt, dan is ze niet te pakken.
De hele morgen was ik met mn hoofd al bezig met het afscheid. Na mijn lunch lag iedereen een beetje binnen te chillen.
Ik heb Youri gevraagd om de deuren te sluiten. Als ik in beweging kom komt alles in beweging. Dit was een goede manier om alles binnen te houden. Daarna heb ik één voor één de honden naar de auto gebracht. De rest was benieuwd wat we gingen doen. Stel je voor dat ik uit zou gaan zonder ze mee te nemen. Drukte van belang dus bij de deur. Ze moesten eens weten.
In de auto ging het prima. Senna is niet zo bang aangelegd en gaf het goede voorbeeld aan Desi.
Ted had ik ook bij me. Die was overal en nergens.
Dan zat hij weer bij de andere en dan liep hij weer tussen de stoelen. Wat een banjer is dat toch.
Zoals wel verwacht gingen Ted en Senna vrij snel op onderzoek uit. Desi vond het spannend, maar nieuwsgierig was ze ook. Ze kwam toch kijken naar wat de andere deden. En ook kwispelde ze al vrij snel hard met haar staart. Ze wilde wel, maar vond het ook heel lastig.
Het is fijn dat ze Senna als vriendin bij zich heeft. En Ted en nog drie fosterpups om zich heen heeft. Ze is zeker niet alleen.
Een uurtje later ben ik weer naar huis gegaan. Het voelde heel raar om haar daar achter te laten. Na een jaar en drie maanden zorg voor haar voelt het als een soort verraad. Maar ik moet er doorheen. Ik kan er echt niet meer dan twee mee naar Nederland nemen. En al helemaal niet als ze niet aan de riem kunnen en zo bang zijn. De telefoon lag in de buurt stand-by voor het geval dat ze zou ontsnappen.
Gelukkig bleef het stil. Vanavond nog even contact gehad over hoe het ging. Desi vindt het nog heel lastig om daar naar binnen te gaan. Hopelijk stapt ze snel letterlijk en figuurlijk over deze drempel heen. Als ze vannacht alleen buiten is hoop je maar niet dat ze op zoek gaat naar ontsnap mogelijkheden. We gaan het zien.
Amy het ratje heeft niet zo'n last van drempelvrees. Die zit in Nederland al naast de bank alsof ze er al jaren woont.
Ze vond het alleen wel heel koud toen ze uitgelaten werd. Het arme ding gaat ook ineens van 30 graden naar een gevoelstemperatuur van -4.
Ach, ook in Nederland wordt het vanzelf warmer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten