Zo was er op het werk van Erik geregeld dat hij vandaag vrij was.
Helaas kon het niet de hele week, omdat hij nog een trip naar een ander eiland had staan. Daar was niet onderuit te komen, dus zal hij morgenmiddag vertrekken. Gelukkig blijft Maud nog tot volgende week woensdag, voldoende tijd nog om van elkaar te kunnen genieten.
We hebben onze dag goed besteed. Youri moest helaas wel gewoon naar school, maar na schooltijd hebben we op kokomo geluncht.
Een dag vrij hebben is op Erik z'n werk wel te regelen, maar dat geldt voor mijn werk/hobby/bezigheid niet.
Mijn telefoon gaat de hele dag door. Erik opperde dat ik daar maar eens iets over moest schrijven.
Ik denk dan wat is daar voor leuks aan, maar hij heeft gelijk, het is wel hetgeen wat mijn dag vult.
Vanmorgen kreeg ik een belletje van een dame waarvan ik de hond mocht of eigenlijk meer moest komen ophalen.
Ik wist naar aanleiding van haar verhaal over welke hond dit ging. Deze woont in boca Sami en daar is iemand mee bezig.
Vanmorgen nog was de persoon die zich het lot van de hond aantrok langs geweest. Zij vertelde mij dat ze buurtbewoners gesproken had en die zeiden nee de hond is van niemand. We voeren ze alleen.
Het verhaal aan de telefoon was anders. Ze zei toch echt, je moet de hond ophalen. Ik wil hem niet meer.
O stoom komt me dan altijd uit de oren. Hoezo wil hem niet meer! Nou omdat hij geen haren meer heeft, daarom. Hij is helemaal roze en lelijk.
Dit is de hond waar het om gaat. Ik vertelde haar dat we daar medicatie voor hadden en mee konden helpen. Ze bleef maar drammen dat hij weg moest.
Ik ontplofte zowat. Ik zei haar het is geen paar oude schoenen die je weg doet, het is een levend wezen die hier ook niet om gevraagd heeft.
Toen verbrak ze de verbinding. Ja weet je, ik kan niet altijd maar vriendelijk en aardig blijven. Alsof ik het maar normaal moet vinden dat je zo met je dier omgaat.
Ondertussen gaan de appjes, voice berichtjes en messenger berichten ook gewoon door. Tussen ons als bestuur is dagelijks via de app overleg.
Wie regelt wat, hoe is dit of dit afgelopen en wat gaan we doen met die of die hond.
Dan weer een belletje. Er zou ergens bij landhuis pannenkoek een aangereden hond in de struiken liggen.
Oke, pannenkoek is niet naast de deur, wie woont daar in de buurt die ik kan vragen? Ja, oplossing bedacht en Arina een berichtje gestuurd.
Die is twee keer gaan kijken, maar tot op heden niks gevonden.
Dan het volgende belletje. Een bekende van mij. Zij is van hier en doet veel voor de honden. Ze is bezig in een wijk waar veel honden op straat leven en mager zijn. Ze hebben of hadden een eigenaar. Soms is het geen verschil en zien ze er hoe dan ook slecht uit.
Of we konden helpen met een sterilisatie. De eigenaar zou de hond via dierenhulp laten steriliseren, maar ze kwam erachter dat hij dat niet heeft gedaan.
Tig smoesjes, maar de tijd begin te dringen aangezien ze snel weer loops zal zijn. Ik heb haar toegezegd dat ze dit teefje op de kosten van Rescue Paws kan laten helpen. Beter nu geld uitgeven aan een sterilisatie dan straks moeten helpen met weer 8 pups.
Tijdens het koken weer een belletje. Iemand die op een industrie terrein woont en waar op de parkeerplaats vele honden leven die er zijn gedumpt.
Éen van die honden heeft letsel, wat ze eraan konden doen.
En ja hoor, het houdt niet op, weer gaat de telefoon. Het is inmiddels een uur of 19.30 denk ik.
De moeder van een vriendin van Maud. Zij was de kinderen ophalen van het sporten en één van die kinderen zag dat er een hond aangereden werd.
De dame die dat deed bekommerde zich totaal niet om het dier en liep zo de sportschool in. Ik geloof dat de dochter daar nog het meest van ontdaan was.
Wat ze nu konden doen? Eh, weet je waar de hond is? Ze zijn gaan kijken en vonden hem ergens achter een auto.
De schade viel gelukkig mee. De hond was vast net zo geschrokken als het meisje, maar kon staan en lopen. Er was geen zichtbare schade.
Afgesproken het dan te laten voor was het was.
En toen pas was het pas tijd voor koffie en even ontspannen.
Een dag als deze is geen uitzondering. Soms is het lastig, soms verpest het je humeur. Zeker als mensen zo emotieloos vertellen dat ik hun hond maar even moet komen ophalen. Maar het is ook positief te noemen dat men ons belt bij bijvoorbeeld een aangereden hond.
Werd er voorheen doorgereden, nu gaat de telefoon. Het is hier af en toe net een 112 alarmcentrale. Denk dat als ik in Nederland terug ben daar maar eens ga solliciteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten