Bedankt!

Sinds er een nieuw kabinet is, was er de hoop dat er nu dan ook eindelijk eens iets op het gebied van dierenwelzijn zou gebeuren.

We hadden het idee dat er naar ons geluisterd werd, maar daar bleef het dan ook bij.

Dit kabinet is net als alle andere. Ze durven niks, hebben geen geld enzovoort. Allemaal prachtige praatjes, maar weinig daadjes.

De berichtgeving vanmorgen in de krant was weer om te huilen.

We schrijven wel dat er meer dan 6000 honden op straat lopen, maar we gaan er lekker niks aan doen want daar is geen geld voor.

Nee neem dan het volgende tegenstrijdige bericht wat ook vandaag gepost werd.

We gaan wel 1000 koeien op een kluitje zetten, vetmesten en slachten. Nou dat zal vast allemaal wel weer diervriendlijk gaan, not.

Dadelijk rijden toeristen niet alleen met zakken hondenvoer in de auto, maar ook met balen hooi. Krijgen we van die Oostvaardersplassen taferelen.

Ze gaan ex gedetineerde inzetten om voor de koeien te zorgen. Pfff, die hebben niet eens respect voor mensen laat staan voor dieren.

En hoe ze het gaan doen met de enorme hoeveelheid mest en stikstofuitstoot weten ze nog niet. Nee net als zoveel andere dingen die ze eigenlijk niet weten of niet willen weten.

Ik weet genoeg. Van deze regering hoeven we op het gebied van dierenwelzijn echt helemaal niks te verwachten. Ze vinden ons vast alleen maar zeurders die zich overal mee bemoeien.

Dus verder met hoe we al bezig waren. Dat gaat niet veranderen. We kregen al niks en we zullen dat ook niet van ze krijgen.

Wij maken zelf het verschil voor de honden die op ons pad komen. 

Zo was ik vanmiddag maar weer op pad voor m'n vier gedumpte vriendjes. Vier van de 6000 straathonden. Tsja, kost te veel om daar wat aan te doen.

Mij kost het een zak voer wat ik er met liefde voor over heb. 

Had wel even een hartverzakking vanmiddag. Ik zag in de verte twee bulten op de weg. Het leek net of er twee honden lagen. Nee het zou toch niet!

Gelukkig was het niet zo. Het waren kussens in kussenslopen die er langs de weg gedumpt waren.

Alle vier de honden waren er nog en super blij me weer te zien.

Bedankt hoor regering! Dank voor de hulp aan deze arme stakkers. Doordat er geen enkele voorziening getroffen wordt dit probleem groter aan te pakken, moeten zij daar tussen het afval blijven zitten. 

112 alarmcentrale

Nog bijkomend van het feit dat Maud ineens voor de deur stond, waren er nog een aantal dingen die ik niet wist.

Zo was er op het werk van Erik geregeld dat hij vandaag vrij was. 

Helaas kon het niet de hele week, omdat hij nog een trip naar een ander eiland had staan. Daar was niet onderuit te komen, dus zal hij morgenmiddag vertrekken. Gelukkig blijft Maud nog tot volgende week woensdag, voldoende tijd nog om van elkaar te kunnen genieten.

We hebben onze dag goed besteed. Youri moest helaas wel gewoon naar school, maar na schooltijd hebben we op kokomo geluncht.

Een dag vrij hebben is op Erik z'n werk wel te regelen, maar dat geldt voor mijn werk/hobby/bezigheid niet.

Mijn telefoon gaat de hele dag door. Erik opperde dat ik daar maar eens iets over moest schrijven.

Ik denk dan wat is daar voor leuks aan, maar hij heeft gelijk, het is wel hetgeen wat mijn dag vult.

Vanmorgen kreeg ik een belletje van een dame waarvan ik de hond mocht of eigenlijk meer moest komen ophalen.

Ik wist naar aanleiding van haar verhaal over welke hond dit ging. Deze woont in boca Sami en daar is iemand mee bezig.

Vanmorgen nog was de persoon die zich het lot van de hond aantrok langs geweest. Zij vertelde mij dat ze buurtbewoners gesproken had en die zeiden nee de hond is van niemand. We voeren ze alleen. 

Het verhaal aan de telefoon was anders. Ze zei toch echt, je moet de hond ophalen. Ik wil hem niet meer.

O stoom komt me dan altijd uit de oren. Hoezo wil hem niet meer! Nou omdat hij geen haren meer heeft, daarom. Hij is helemaal roze en lelijk.

Dit is de hond waar het om gaat. Ik vertelde haar dat we daar medicatie voor hadden en mee konden helpen. Ze bleef maar drammen dat hij weg moest. 

Ik ontplofte zowat. Ik zei haar het is geen paar oude schoenen die je weg doet, het is een levend wezen die hier ook niet om gevraagd heeft.

Toen verbrak ze de verbinding. Ja weet je, ik kan niet altijd maar vriendelijk en aardig blijven. Alsof ik het maar normaal moet vinden dat je zo met je dier omgaat. 

Ondertussen gaan de appjes, voice berichtjes en messenger berichten ook gewoon door. Tussen ons als bestuur is dagelijks via de app overleg.

Wie regelt wat, hoe is dit of dit afgelopen en wat gaan we doen met die of die hond.

Dan weer een belletje. Er zou ergens bij landhuis pannenkoek een aangereden hond in de struiken liggen.

Oke, pannenkoek is niet naast de deur, wie woont daar in de buurt die ik kan vragen? Ja, oplossing bedacht en Arina een berichtje gestuurd.

Die is twee keer gaan kijken, maar tot op heden niks gevonden. 

Dan het volgende belletje. Een bekende van mij. Zij is van hier en doet veel voor de honden. Ze is bezig in een wijk waar veel honden op straat leven en mager zijn. Ze hebben of hadden een eigenaar. Soms is het geen verschil en zien ze er hoe dan ook slecht uit.

Of we konden helpen met een sterilisatie. De eigenaar zou de hond via dierenhulp laten steriliseren, maar ze kwam erachter dat hij dat niet heeft gedaan.

Tig smoesjes, maar de tijd begin te dringen aangezien ze snel weer loops zal zijn. Ik heb haar toegezegd dat ze dit teefje op de kosten van Rescue Paws kan laten helpen. Beter nu geld uitgeven aan een sterilisatie dan straks moeten helpen met weer 8 pups.

Tijdens het koken weer een belletje. Iemand die op een industrie terrein woont en waar op de parkeerplaats vele honden leven die er zijn gedumpt.

Éen van die honden heeft letsel, wat ze eraan konden doen.

En ja hoor, het houdt niet op, weer gaat de telefoon. Het is inmiddels een uur of 19.30 denk ik. 

De moeder van een vriendin van Maud. Zij was de kinderen ophalen van het sporten en één van die kinderen zag dat er een hond aangereden werd.

De dame die dat deed bekommerde zich totaal niet om het dier en liep zo de sportschool in. Ik geloof dat de dochter daar nog het meest van ontdaan was.

Wat ze nu konden doen? Eh, weet je waar de hond is? Ze zijn gaan kijken en vonden hem ergens achter een auto.

De schade viel gelukkig mee. De hond was vast net zo geschrokken als het meisje, maar kon staan en lopen. Er was geen zichtbare schade.

Afgesproken het dan te laten voor was het was. 

En toen pas was het pas tijd voor koffie en even ontspannen. 

Een dag als deze is geen uitzondering. Soms is het lastig, soms verpest het je humeur. Zeker als mensen zo emotieloos vertellen dat ik hun hond maar even moet komen ophalen. Maar het is ook positief te noemen dat men ons belt bij bijvoorbeeld een aangereden hond. 

Werd er voorheen doorgereden, nu gaat de telefoon. Het is hier af en toe net een 112 alarmcentrale. Denk dat als ik in Nederland terug ben daar maar eens ga solliciteren. 

Verrassing

Vanmorgen had ik een onverwachts ritje naar de dierenarts. Gelukkig niet voor één van mijn eigen (foster) honden, maar voor iemand anders.

De meldster had van haar moeder gehoord dat haar hond voor de deur was aangereden. Zij zat op haar werk en kon er niet weg en niemand kon verder helpen. Of wij dat wilden doen.

Ze wilde zelf de kosten dragen, maar vond het sneu als de hond er tot vanavond moest liggen omdat zij op haar werk zat.

Omdat het bij mij in de buurt was ben ik gaan kijken. De hond had zich terug naar de tuin gesleept en lag onder een paar struiken. Zijn poot zag er belabberd uit. Het was goed dat hij al bij de dierenarts terecht kon.

Ent was een lieve makkelijke hond. Zonder moeite heb ik hem kunnen inladen en meenemen.

Na dit ritje ben ik gelijk maar doorgereden naar de bullenbaai hondjes. De twee zwarte hebben we gisteren niet kunnen vinden en ook vandaag waren ze er niet. Gek! Misschien dat iemand anders ze mee genomen heeft?

De vier nieuwe honden zaten er wel nog steeds. Totaal niet schuw meer. Ze waren zo blij en sprongen tegen me aan.

We aten vanavond op tijd. Ik had natuurlijk weer een uitzwaaimoment van een fosterhond staan.

Een kwartiertje voor ik zou vertrekken waren de honden erg onrustig. Erik was gaan kijken en kwam met een verrassing terug.

Wie had er stiekem een ticket naar Curacao geboekt?

Totaal onverwachts stond Maud voor ons neus. Hoe leuk is dat!

Haar onverwachtse binnenkomen werd door Najim, een hele goede vriend van Maud, gefilmd. 

Ik moest toch echt naar Hato. Ik kon de foster en de vluchtbegeleider er niet langer laten staan.

Daar ging alles gelukkig heel soepel. Binnen een half uur was de hond ingecheckt en naar achter en kon ik weer naar huis.

Gelukkig vandaag geen twee uur wachten. Dat zou voor Maud niet leuk zijn geweest.

Onbeschoft

Ooo eindelijk was het weer eens genieten van een droge dag. Waar een mens al niet blij van kan worden.

Ik word dat dus oprecht van een dag zonder regen en met een straaltje zon. Mijn vitamine d peil is vandaag meteen meters de lucht in geschoten.

Mijn humeur daarintegen schoot met een diepgang naar beneden. Dat kwam door de enorme klantvriendelijkheid van KLM.

Vanmiddag gingen er drie honden van ons naar Nederland. Saampjes gezellig in éen bench.

Het inchecken ging nog prima, maar daarna volgde het buiten wachten bij de bijzondere bagage. Je wacht dan op een medewerker die de bench van je overneemt en scant. Dat is iemand van de vluchtmaatschappij.

En dat wachten duurde en duurde. Er was ons een tijd gezegd, maar die werd ruimschoots overschreden.

Binnen terug bij de balie een medewerker aangesproken die heel onbeschoft met z'n ogen begon te rollen naar een andere medewerker.

En dat terwijl we buiten dus echt al een uur stonden te wachten. Ik wist nu ik deze reactie van dit o zo vriendelijke personeel had gezien dat ik nog wel een tijd zou moeten wachten. Dat noemen we dan lekker klanten pesten. Reken maar dat ik hier een klacht over ga schrijven, hoe onbeschoft!

Voor de honden duurde het ook heel erg lang. 

Na een uur en drie kwartier kwam er eindelijk eens iemand aangesjokt die verantwoordelijk was voor de bijzondere bagage.

Er kwam geen zinnig woord uit. Nog niet eens een excuus voor het lange wachten. Helemaal niks. 

Ben ik blij dat de meeste honden met TUI vliegen. Daar gaat dat toch echt heel anders. Morgen sta ik er weer voor een tui vlucht. Dat doe je tenminste met plezier. Aardig personeel, vaak mogen we even voor met de bench enz. Waarschijnlijk hebben zij een andere cursus klantvriendelijkheid gedaan dan het personeel van klm.

Verrot

Het gaat goed op de camping.

Het vele regenwater maakt dat de tuin meer dan verzadigt is. We kunnen modder gooien, een modderbad nemen of een mudrun organiseren.

Dat laatste doen de honden ook dagelijks. Het gevolg daarvan is dat ik nog net niet zandknarsend in mijn bed lig, maar dat duurt niet lang meer.

Net als op de camping heb ik voor de deur een oude handdoek liggen die een heel klein beetje de ergste viezigheid moet tegen gaan.

Maar weet je wel hoe leuk het is om met die handdoek door het huis te rennen. Daarna leg je hem in de tuin en wacht je tot het geregend heeft. Nog leuker is het om met een kledder natte handdoek door het huis rennen. Dat trekt zo'n mooi spoor. Ik heb gewoon hele creatieve pups.

Vanmiddag hebben we een logeetje ontvangen. Naud heet hij. Maar goed dat Maud hier niet meer woont, want dat had geheid voor verwarring gezorgd.

Naud zijn foster kreeg van haar man een verrassings weekendje weg. Alleen voor de fosterhond was nog een plek nodig. Ach, zet maar hier.

Hij doet het prima. Laat eigenlijk alles een beetje over zich heen komen. Zelfs de regen. 

Gelukkig kan je bij ons op de bank weer een beetje bijkomen en droog worden.

Helaas zit dat voor deze hondjes er niet in.

Vier nieuwe honden, achter gelaten omdat ze ergens niet meer gewenst of nodig waren.Kan jou het schelen dat ze er geen eten kunnen vinden. Of dat ze totaal geen beschutting hebben tegen de regen.

Oja en de rest van de troep uit de tuin gooien we er ook meteen bij. Weg is maar weg toch!

En zo zijn er vele van dit soort plekken. Vol troep wat overbodig was en waar honden worden achter gelaten. Het is en blijft op dat gebied echt een verrot eiland. 

Nutteloze banen

Soms stel je dingen uit omdat je er gewoon geen zin in hebt. Maar ja, uiteindelijk moet het wel gebeuren.

Dat had ik nou met de rekening van Aqualectra, het bedrijf dat ons voorziet van water en electriciteit.

Ik had in januari erg laat de maandafrekening van december gekregen. Dit kwam doordat ze een nieuw systeem hadden wat een soort van ingewerkt moest worden ofzo. Hierdoor werd mijn betaling van december te laat verwerkt om meegenomen te kunnen worden op de bon van januari.

Het bedrag wat er op stond dat ik moest betalen klopte dus niet. Ik zou december van januari kunnen aftrekken en wat overblijft betalen, maar ik dacht laat ik dit nou netjes regelen en even precies het juiste bedrag opvragen. Maar dat betekent dus naar het kantoor van Aqualectra en wachten.

Ze weten de banen bij Aqualectra wel te creëren. Als je binnen komt staat er een soort gastvrouw die je vraagt wat je komt doen om je vervolgens te begeleiden naar een tafel waar een meneer van de beveiliging zit die je een nummertje geeft. En niet te vergeten, dit ook nog in een schrift noteert.

Zeer belangrijk, vergis je niet. Ben je namelijk aan de beurt geweest, dan wordt je nummer doorgestreept. Voor het geval niemand meer weet welk nummer ook weer aan de beurt was.

Ze hebben een aantal loketten, twee voor info en één voor betalen. Ik werd geholpen aan de balie info. Daar kreeg ik te horen welk bedrag ik ze verschuldigd was. Nou zou het zo handig zijn geweest dat nu ik hier toch was meteen de rekening ook kon betalen. Vergeet het maar. Betalen kan alleen bij het loket betalen en die dame had nou net lunchpauze. Ja, ik mocht er wel op wachten. Tsss ben je gek ofzo. Ik betaal wel ergens anders.

Na mijn eigen lunchpauze was het de beurt om op de knieën keukenkastjes te poetsen. Zowel van binnen als van buiten. Nou is van buiten met dit bagger weer wel wat zinloos, maar ik creëer ook graag nutteloze banen, net als bij Aqualectra. 

De gastheer vroeg mij door het raam eerst wat het plan was.

Eenmaal bezig was daar de controleur. Hij keek in zijn schrift en vond dat dit kastje wel een andere keer kon.

Ahh top, die medewerkers bij mij begrijpen de klant. 

Experimenteren

Het gaat uitstekend met de gesteriliseerde dames. Gisteren waren ze nog wat stilletjes en wilde Astra niet eten, maar vandaag was er al niet veel meer aan de hand. Heel bijzonder hoe snel dat gaat. Ratje patatje rende al weer rond. Die moet je vast binden als je wil dat ze rust houdt. Rust staat niet in haar woordenboek. Maar ach, ik ben blij dat ze zich alweer zo happy voelt.

Vanmorgen had ik app contact met Hilly-Ann. Zij neemt regelmatig een pup onder haar hoede die Nederland gaat. Die pup krijgt het hele eiland te zien. Precies wat nodig is voor een zo optimaal mogelijke socialisatie. We hadden het erover welke pups zouden gaan vliegen en wie zij dan zou nemen.

Tot de vraag kwam "heb jij dan niks wat naar nl gaat?" Eh jawel, ik heb Buddy die over vier weken vliegt. Nou dan haal ik die toch op.

Oei dat is wel heel fijn. Met al het geregel rondom het huis hier en in Nederland kom ik eigenlijk tijd te kort. Daar doe ik Buddy en haar baasjes te kort mee. Heel fijn dus dat ze nu net even meer aandacht krijgt dan bij mij. Nog diezelfde middag is ze vertrokken.

Vorige week was er die melding van twee honden op bullenbaai. Toeristen hebben deze honden een aantal dagen gevoerd, maar zijn inmiddels naar huis. 

Ik kan niet rustig slapen als ik weet dat er een aantal kilometer verderop twee honden zitten die met honger en dorst wachten op wat komen gaat.

Dan ga ik ze wel voeren. Hopelijk kan feed friends meehelpen met een feeder zodat het verdeelt kan gaan worden. Als ieder een paar dagen doet is het prima te doen. 

Eerst was het afwachten op het juiste moment. Het is nog steeds erg nat en de buien zijn echt behoorlijk.

We hadden de waterbak van de honden onder de rand van het dak gezet. Nou de bak was zo vol.

Toen het weer droog was zijn we gaan voeren. 

De honden zien er goed uit. De vraag is nu of dat komt omdat ze door de toeristen gevoerd zijn, omdat ze ook van iemand anders eten krijgen of toch van iemand zijn. 

De brokken gingen er in ieder geval goed in. Ze hadden mazzel, want de zak viel uit handen waardoor het extra veel werd.

En terwijl je dan op pad bent begint Youri vast aan de maaltijd. Die stage op kokomo heeft hem goed gedaan. Hij was altijd al geïnteresseerd in koken en alles in de keuken. Dat was een tijdje weg en waren de ideeën qua vervolgstudie richting een uniform beroep. Maar nu na zijn stage is de interesse weer terug. We zullen zien wat het voor studie gaat worden. Hij heeft nog even om daar over na te denken. Ondertussen kan hij mooi wat experimenteren in onze eigen keuken.

 

Luna streek

Dat ze er nog in trappen bij mij! Als ik om 7.15 al naast mijn bed sta is dat eigenlijk bijna altijd om een hond voor een ingreep naar de dierenarts te brengen. Beter dus dat je dan maar niet beweegt en blijft liggen. Voor je het weet zit je in de auto en ben je onderweg naar iets waarvan je dan nog denkt dat het leuk is.

Het overkwam ratje en Astra vanmorgen. Hier hebben ze nog geen idee wat ze te wachten stond. De drukke ochtendspits was reuze interessant.

Niet lang daarna waren we op de plek van bestemming. Dat was ook nog wel oke, tot dat ik ze achterliet en ratje smekend door het gaas keek. Ze voelde zich verraden. 

Gelukkig weet ik dat ze morgen alles weer vergeten zijn. 

Toen ik ze vanmiddag kwam halen had ik Luna en buddy ook bij me. Ja elke rit wordt nuttig besteed.

Luna was toe aan een cocktail. Als het aan haar lag iets met blue Curacao gemixt met iets anders, maar het werd een cocktail distemper en Parvo. Dat was een tegenvallertje. En het werd nog erger, ze kreeg ook nog een rabies enting. Ze was het er niet mee eens en de bitch in haar kwam naar boven. Ze probeerde namelijk de dierenarts te happen. Niet gelukt natuurlijk. En alsof dat niet gebeurd was staat ze daarna gewoon de assistente een beetje in te palmen met haar charmes. Hoe erg kan je zijn. Nu Luna ook haar rabies heeft gehad zijn alle dieren die mee naar Nederland gaan klaar. Het kan maar gebeurd zijn.

En zo was dat ook voor buddy. Die kreeg haar rabies en chip. Zij is nu ook klaar voor Nederland. Buddy liet het allemaal maar gebeuren. Happen naar de dierenarts is gelukkig bij haar niet in haar koppie opgekomen. Dat is gewoon een echte Luna streek. 

Wat is normaal

Het is druk. Druk met van alles en nog wat.

Vanmorgen had ik een afspraak bij de veterinaire dienst om papieren af te leveren. Er vliegen vele honden naar Nederland, maar dat vergt nog een hele organisatie. 

Ondertussen is de herfst op het eiland ingetreden. Ik heb Erik gebeld en gevraagd of ik mocht verhuizen naar een land waar de zon scheen. Hier is hij al een tijdje geëmigreerd. Het regent, het waait. Ik ben er klaar mee.

Dubbel zo veel regen als normaal. De vraag is wat is normaal! Ik vind dit niet normaal, maar dat klopt dus ook. 

De honden baggeren natuurlijk vrolijk door de tuin. En niet te vergeten daarna door mijn huis.

Door de drukte van het regelen van vluchten, maar ook met het zoeken en mailen naar tijdelijke woningen had ik nog geen tijd gehad om mijn huis schoon te maken. Ik zou wel een makelaar over de vloer krijgen, maar die kwam voor buiten. Dacht ik. Oei en dat was dus niet zo. En dan baal ik heel erg. Als ik iets vreselijk vind is het wel dat andere zouden kunnen denken dat het hier altijd een smeerboel is.

Het is hoe dan ook een heel karwei om hier alles schoon te houden. Niet alleen de vloer. De wind en het feit dat altijd alles open staat maakt dat alles maar dan ook alles onder het zand cq stof komt te zitten. Zelfs m'n jassen in de kast hebben stof op de mouwen.

Wat in de kast ligt ligt er prima. Ik schud het stof er wel af als ik het nodig heb, maar zo werkt dat helaas niet met alles. 

Van een vieze huis, geen zon en huiseigenaren die niet op mailtjes reageren kan je best chagrijnig worden. En dan te weten dat die regen nog wel even aanhoudt, blehhhhh zo geen zin in.

FC Bullenbaai

Langzaam aan zullen de verhalen steeds minder over honden gaan en steeds meer over onze terugkeer naar Nederland en wat daarbij komt kijken.

We zijn heel hard aan het nadenken of we onze auto mee naar Nederland zullen nemen. Over het algemeen krijg je op Curacao meer voor je auto dan in Nederland. Alleen voor die van ons geldt dat nou net niet. Op de welbekende autoverkoopsites zien we dat onze auto in Nederland bijna twee keer zoveel waard is dan dat ik er hier voor krijg. Omdat we geen kosten hebben aan het verschepen is het echt het overwegen waard.

Maar hoe het er dan na aankomst in Nederland aan toe gaat is een beetje grijs gebied. Hoe weet ik of mijn auto Nederland geschikt is, welke kosten zal ik gaan krijgen enzovoort enzovoort. Een hulpvraag op een vragenpagina op Facebook heeft al wat verheldering gebracht. En uiteraard wat tips van mensen die er verstand van hebben. Het is gewoon lastig. Terug sturen als er toch te veel kosten aan blijken te zitten gaat niet, het moet dus een echt goed doordachte keuze zijn. En zo loop je tegen zo veel vraagstukken aan. Ik zal jullie maar niet met elk vraagstuk lastig vallen.

Onze honden hebben geen last van moeilijke vraagstukken. Éen van de weinige vragen op de dag zijn wanneer ze eten krijgen en of we nog iets leuks gaan doen.

Was het leven voor elke hond maar zo eenvoudig. Vrijdag werd ik door toeristen op een hond bij playa Lagun geattendeerd. Super lief en mager schooiend over het strand. Gelukkig las ik een dag later dat mensen van een vakantie resort haar hadden opgevangen. Fijn, deze is weer van de straat.

Maar het houdt echt niet op! Vandaag een nieuwe melding van bullenbaai. Weer twee honden die daar langs de weg zitten.

Opnieuw toeristen die dit zien en melden. Deze mensen zijn voor ons vluchtbegeleider en erg begaan met de dieren op het eiland.

Met een grote zak rijden ze bewust dumpplekken af om honden te spotten en te voeren. En tja, dan zijn ze gespot en dan?

Twee super lieve honden. Zo blij met de aandacht die ze kregen. Bizar! En dat is dan gewoon weg gegooid. Echt, ik moet het niet zien! Ik sta niet voor mezelf in. 

Die drie bij kokomo zitten er ook nog steeds. En deze twee een stukje verder op. Ik zou FC bullenbaai bijna tot een geheel elftal kunnen laten uitgroeien.

We lachen erom, maar het is in en in triest hier. Ik weet het gewoon niet meer. Wat kan je nog als de overheid helemaal niks maar dan ook echt niks doet.

Vijf honden dus in de wachtrij om opgevangen te worden. Vijf zielen die zonder pardon als oud vuil langs de weg gezet zijn.

Ik vraag wel eens aan lokale mensen die wel begaan zijn met de dieren waarom de omgeving niet ingrijpt of er wat van zegt als er duidelijk sprake is van verwaarlozen of mishandelen. Ze vertellen regelmatig dat ze zich er liever niet mee bemoeien. Ze willen geen ruzie met de buren. 

Tja, ik kan me dat hier nog wel voorstellen, maar meldt het dan in ieder geval aan een stichting of bij de dierenbescherming. Wegkijken is net zo erg.

Even verversen

Een tijd geleden had ik problemen met mijn blog. Hierdoor kon ik ze niet via blogspot uploaden.

Heel lastig en eigenlijk is me nog steeds onbekend wat de oorzaak was.

Ik dacht dat het misschien aan de app lag en wilde deze verversen. Even eraf gooien en daarna weer op nieuw downloaden.

Maar nergens die app meer te vinden. Alleen andere nieuwere versies. Toen die er maar opgezet.

Ik zie alleen nu bij deze app dat die mijn foto's heel erg vergroot, hierdoor zien ze er korrelig en onscherp uit terwijl ze dat niet waren.

Lastig, misschien moet ik op zoek naar weer een andere blog app die mijn foto's er wel neerzet zoals ik ze gemaakt heb.

Vandaag heb ik deze foto gemaakt.

Nou ja, ik dus niet maar Erik.

Het was vandaag de beurt aan Astra om mee te mogen wandelen. De eerste 30 meter vond ze verschrikkelijk. En ineens was daar de ommekeer, het besef dat het eigenlijk best leuk was. Dat Tico en Luna het ook erg leuk vonden en ontzettend enthousiast deden hielp hier ook in mee.

En van ongeveer meegetrokken worden was het al snel dat ik achterop liep en Astra voorop. En zo is het gebleven. Ze had zelfs wel graag los gelopen net als de andere twee, maar daar is het nog wat te vroeg voor. Plus, het gaat om leren lopen aan de lijn. Dat ze los mee rent geloof ik wel.

We zullen haar nog regelmatig meenemen om extra te wennen, zodat ze straks ook Nederland geschikt is. Aan de meeste andere voorwaardes voldoet ze al, ze is zindelijk, sloopt niet, houdt van autorijden, lief voor kinderen enz. Ideale hond toch!

Patatje

Youri is vandaag begonnen aan zijn bijbaantje. Was het de vorige keren als stagiaire zonder inkomen, nu verdient hij er een zakcentje mee.

Hij is chef patat, een zeer serieuze zaak. En is er geen bestelling, dan snijd hij de voorraad tomaten en uien.

Zijn stage was doordeweeks, zijn baantje op zaterdag. In het weekend is het toch beduidend drukker op kokomo, dus flink aanpoten.

Maar hij kwam voldaan van zijn werk thuis. Het was leuk. Top, dat hoor ik graag.

Het was een minder leuke middag voor ratje. Bijnaam ratje patatje. Is dat toeval of niet. Nee wij zijn niet geobserdeerd door patat al zou je het bijna gaan denken.

Ratje patatje zag een maribomba aan voor een lekker hapje. Dat is niet zo'n handige actie.

Het was even in de gaten houden hoe ze het zou doen. Dat ze gestoken was hoorde we direct. Piepen, onrustig, het deed haar duidelijk goed zeer. 

Maar waar was ze gestoken en hoe zou haar lichaam daar op reageren, dat was nog even spannend.

Ik heb al een paar keer gehad dat een hond na een steek veel last van zwelling kreeg. Nou is dat normaal niet zo heel erg, maar wel als ze in de mond of keel gestoken worden. 

Die zwelling kwam er. Alleen ging het gelukkig goed en blokkeerde het niet de luchtwegen. Maar ze zag er niet uit.

Haar onderkin was goed dik. Denk niet dat ze nog eens aan een hapje maribomba zal beginnen.

Het is een beetje harde les, maar hij werkt wel. 

Oef, het valt niet mee

Vandaag hebben we weer grote stappen gemaakt in het project 'repat'.

We weten nu wanneer we ingepakt gaan worden en wanneer de container onderweg gaat. Nu kunnen we dus ook onze tijdelijke woonplek gaan regelen.

Dat zal 2,5 week hier op het eiland zijn en daarna nog een aantal weken in Nederland. Dit is niet omdat we dat nou zo graag willen, maar puur noodzaak.

Doordat je huisraad weken onderweg is ben je genoodzaakt ergens een plek te zoeken waar je kunt verblijven tot je weer de beschikking hebt over je spullen.

De keuze is dan wel zo door ons gemaakt dat we het een beetje verdelen. Een beetje hier en een beetje in Nederland.

Als we in Nederland zijn zullen we druk zijn met het opknappen van ons huis. Hier op Curacao zullen de laatste weken heel rustig zijn. Echt als afsluiting.

Nu ik de datum weet benauwd het me wel. Ik weet dat de tijd vliegt en het dus snel zo ver zal zijn. Ik heb nog honden waar ik een fijn plekje voor moet vinden voor ik vertrek. Het liefst een forever home natuurlijk, dat zou het mooiste zijn. Het moeilijke vind ik nu al dat ik stakkers voorbij zie komen op Facebook, maar niks meer kan doen. En dan bedoel ik niks meer als foster. Ik moet echt af gaan sluiten en zorgen dat ik kwijt raak wat ik nog heb. Er weer bij zetten maakt het alleen nog maar ingewikkelder. Oef het valt niet mee. Ik wil zo graag.

Behoudens Lexa die wat lastiger te plaatsen is, heb ik eigenlijk geen moeilijke gevallen. Ja de schuwe mama van vorig jaar die niet meer terug mocht waar ze eigenlijk vandaan kwam. Die mama mag naar st Dog. Daar ben ik heel blij mee, want dat is geen plaatsbare hond.

De andere waaronder de bullenbaai lady's zijn prima honden. Alleen hebben mensen vaak liever een pup. En dat terwijl deze honden toch ook echt een plekje verdienen. Ze zijn super lief, leuk en makkelijk. Ze zijn al happy met het feit dat ze mogen zijn wie ze zijn, kunnen spelen en rennen en elke dag gevoerd worden. Ze zijn zindelijk en sociaal. Ook naar elkaar.

Om dat nog even extra te tonen lagen twee van de bullenbaais vanavond samen in éen mand. Ze hadden samen een oude knuffel waar ze ontzettend plezier mee hadden. Ik kan daar echt van genieten. En zij dus ook. Hier moet toch een huisje voor te vinden zijn!

Ik durf het niet

Het was vandaag weer tijd voor een rondje prikken. De drie pups waren aan de beurt voor hun derde enting en ons ratje voor de vierde en tevens laatste.

Ook de mama hond die Astra is genoemd ging mee. Zij had nog niks gehad, dus was het even kijken door middel van een bloedonderzoek of haar karpatten ziekte nu voorbij was en of ze hartworm had. 

Ze vond het naar en in de auto gaan wel heel spannend. Misschien herinnerde ze zich iets van haar dumping wat haar nu zo'n stress gaf.

Bij de dierenarts deed ze het prima. Gelukkig had ze geen hartworm. Dat is namelijk een nare ziekte overgebracht door muggen die ook in de behandeling duur, vervelend en langdradig is.

Maar Astra is gezond verklaard, geen karpattenziekte meer. Dat betekent een enting en een afspraak voor de sterilisatie.

De drie pups kregen hun derde enting en allemaal een check up wat betreft ledematen. Ze hebben natuurlijk alle drie mank gelopen door Senna. De éen heftiger dan de ander, maar schade was er wel. Bij alledrie is daar gelukkig niks meer van te merken. Ze lopen, rennen en stoeien weer als vanouds.

En dan ratje. Ze heeft haar gebit inmiddels bijna volledig gewisseld. Vijf a zes maanden is ze zeker wel. Met haar 8 kilo is het een kleine opdonder.

Om te voorkomen dat ze ineens loops wordt en nog ouder bleek te zijn dan wij denken, wordt ook zij volgende week gesteriliseerd.

En ja dat kan, ze gaat niet meer op reis. Nog niet in ieder geval.

Er is helemaal geen contact meer met de adoptant. Dat was er wel en dan voornamelijk via whats app. Ik heb menig filmpje en foto gedeeld.

Tot 1,5 week geleden. Toen kwamen mijn berichtjes niet meer binnen. Op haar Facebook profiel zag ik dat ze schreef dat haar telefoon stuk was. 

Ik heb haar een vriendschapsverzoek gestuurd en een pm. Op beide is niet gereageerd. Ik snap het niet, ze was heel enthousiast.

Misschien is er echt een goede rede, maar op dit moment voelt het niet goed. Als je hondje volgende week aankomt zorg je toch dat je in contact blijft. Daar zou ik dan toch niet achteraan moeten? Dat heb ik wel gedaan, maar zonder resultaat. Ik durf het niet aan. Ik ben bang dat er straks niemand op Schiphol staat die haar op komt halen. Dus nee, ze vliegt niet en kan hierdoor volgende week gesteriliseerd worden.

Echt heel blij met dit nieuws was ze niet.

Astra vond de terugweg zeker leuker dan de heenweg. Al een stuk meer ontspannen zat ze in de auto.

Een lieverd is het. Als ik in Nederland een boerderij had zou ik het wel weten.

Krokodillen fosteren

Het blijft maar regenen en regenen. De tuin is onderhand flink verzadigd en begint wat op een moeras te lijken.

Nog even en we kunnen ook krokodillen gaan fosteren, ik heb genoeg plassen in mijn tuin. Vinden de honden natuurlijk geweldig. Die plassen, niet die krokodillen. Ze drinken het liefst water uit een plas, dat smaakt echt tien keer beter dan uit de bak. Regenwater is natuurlijk ook puur biologisch, ik snap ze wel. Het druilerige weer houdt de temperatuur ook een stuk lager, eerlijk gezegd ook meer aangenaam.

Het was in de namiddag maar 24 graden, dat is gewoon fris!

Ondanks de regen hebben we toch nog een productief dagje gehad. Vanmorgen heb ik mensen ontvangen die van alles voor ons hadden meegenomen, van frisbees tot koekjes. Hartstikke fijn!

En ook vanmiddag had ik visite van een hele lieve dame die ons kwam bezoeken. Het was heel fijn om te zien dat Lexa het bij beide visites heel goed deed. Vanmorgen was ze kort wat blafferig en verder alleen wat terughoudend als ze aangesproken werd, maar vanmiddag bij het tweede bezoek kwam ze zelfs kijken en heel even snuffelen. Dat was heel fijn om te zien. Lexa maakt nog steeds grote stappen. 

Vanavond zou Erik iemand moeten ophalen van Hato. 1,5 uur voor het zo ver was bleek het toch niet nodig te zijn. Toen was er ineens een vrije avond.

Youri was bij Lindsey die we later die avond op zouden halen. Dit gaf  ruimte om weer eens een keer samen uit eten te gaan. En dat op Valentijnsdag. Daar hebben we helemaal niks mee, dus hadden we er ook niet mee stil gestaan dat het wel eens druk kon zijn.

We hebben heel lief moeten kijken voor een tafeltje voor twee, maar gelukt. Het speciaal voor vandaag gecreëerde Valentijnsmenu was een aangename verrassing. Zo was het ineens een totaal andere invulling van de avond dan gepland, maar erg leuk. Quality time is ook heel belangrijk.

We hebben gestreden

Het zou eigenlijk een dag zonder al te veel bijzonderheden worden. Zo was de planning.

Youri moest naar de ortho. Ik zou mij bezig houden met mijn honden en alles wat daarbij komt kijken.

Net terug van de ortho krijg ik een whats app binnen. Of ik een bepaalde post op Facebook heb gezien waarin een achtergelaten zieke hond werd gemeld. Nee niet gezien, maar ik ben ook geen lid van die pagina.

Het hondje zou in boca Sami liggen, dat is een wijk hier in de buurt. Daar had ik ook de wrakpups zitten. Niet echt een geweldig diervriendelijke buurt.

Er lopen daar veel honden over straat, ziek, mager, met pups. Echt een wijk waar educatie en (verplicht) steriliseren geen kwaad zouden kunnen,

Maar nu dus een gedumpt hondje. De locatie was me onbekend. De persoon die me geappt had kon gelukkig met de melder in contact komen om zo aan mij door te geven waar het was. De eerste melding was in de buurt van de voetbalvelden, maar daar kan je dus ook onderlangs voorbij rijden.

Dit hondje lag aan de andere kant van het veld. De meldster was bereid om op mij te wachten zodat ze me de plek aan kon wijzen.

En inderdaad tussen wat struiken zwaaide een dame naar mij. 

Op de grond lag een doos met daarin een zeer zwakke hond. Met een laken, dat was erbij gedumpt. Is dat om je dan minder schuldig te voelen ofzo?

Wat moet het beestje met een laken als het geen eten, geen drinken en geen liefde krijgt. 

Het leek alsof het hier om een pup ging, maar een check up om te zien hoe zijn tandvlees eruit zag gaf meteen ook aan dat het geen pup meer was.

Dit was een hondje van minstens zeven maanden, z'n gebit was al gewisseld. Zijn tandvlees was helemaal wit. Zelfs z'n tong was wit.

Dat duid op zware bloedarmoede waarschijnlijk veroorzaakt door karpattenziekte. Daarbij was hij extreem vermagert en uitgedroogd.

Maar ja, hij had een laken dus kwam het goed. Wat een zieke geesten heb je hier toch.

Toen begon de volgende uitdaging, een dierenarts vinden die open was en te bereiken was. En dan bedoel ik te bereiken qua telefoon, maar vooral met het er naar toe rijden. Voor de laatste optocht van vanavond waren al weer vele wegen afgesloten. Het zou heel lastig worden om naar de andere kant van het eiland te komen.

Gelukkig kon ik bij de dierenarts in mijn eigen wijk terecht. Beter! Dat scheelde veel gedoe met rijden. 

Het hondje zijn conditie werd met de minuut slechter. Zijn temperatuur bleek 36,3 te zijn en dat terwijl een hond een temperatuur ergens rond de 38, 38,5 heeft. Ook nog onderkoeld dus. Er werd snel een warme kruik gemaakt.

Ondertussen hebben we hem gewogen. Vier kilo en dat voor een hondje van 7 maanden.

Maar terwijl we hard voor hem bezig waren verslechterde zijn conditie. Die was natuurlijk al minimaal en hetgeen wat hem er boven op kon helpen kon hem ook juist tegenwerken. En in dit geval was dat zo. Zijn hartje kon het niet aan en stopte ermee.

Ach arm ding. Welke gevoelloze nietsnut heeft je toch weer zo verwaarloosd, je geen enkele medische zorg verleend en je vervolgens maar weg gegooid. 

Ik mag hopen dat die persoon opgevreten wordt door de haaien. 

Ga maar spelen met je vriendjes achter de regenboog kleine man. We hebben voor je gestreden, al was het maar kort, maar het kwam uit een goed hart. Hopelijk heb je daar nog iets van meegekregen.

Duimen!

De schoolvakantie is begonnen, maar los daarvan was het vandaag voor (bijna) iedereen een vrije dag.

De dag na de grote carnavalsoptocht is hier traditie getrouw een vrije dag. Het is op het eiland dan net zo uitgestorven als op eerste kerstdag, lekker rustig.

De Albert Heijn was wel open. Daar was nu vrij snel te komen. Bijna geen verkeer en nog geen afgesloten wegen.

Vanavond wel weer, dan is er weer een optocht. Dit keer met de kinderen die vorige week ook al gelopen hebben, maar nu als afsluiting en dan in het donker. Alles is dan versierd met lichtjes en daardoor net weer even anders.

Morgenavond loopt alles en iedereen van de grote optocht van zondag ook weer een afsluitende tocht met lichtjes. Respect hoor. De route is 10 kilometer waarvan de meeste deze lopen op niet heel comfortabele schoenen. En dat dus twee keer.

Wij hebben ook gelopen. Wel op comfortabele schoenen natuurlijk. Nou ja, niet modieuze birckenstocks, maar ze lopen wel fijn.

Erik was weer aanwezig, dus konden er meer honden mee. Natuurlijk de eigen honden die altijd mee gaan, maar ook nog eens bijzonder handig zijn. Zij geven het goede voorbeeld.

Lexa en ratje 2 waren de gelukkigen. Ik had al wel met ze in de omgeving gelopen, maar nu konden ze even echt mee naar iets totaal nieuws.

Ze deden het allebei super goed. 

Ik was heel benieuwd hoe Lexa het deed. Er is namelijk een oudere dame in Nederland die een hondenmaatje zoekt.

Ze is alleen, geen kinderen/kleinkinderen en heel veel thuis. Voor Lexa zou dat fantastisch zijn. Kan ze dee hele dag de kroelkip uithangen.

Maar er zijn meer honden als Lexa die we dit plekje gunnen. We gaan dus meerdere honden voorstellen en dan even zien naar wie de voorkeur uitgaat.

Om Lexa voor te kunnen stellen moest ik weten hoe ze het in een andere omgeving zou doen. Ze deed het uitstekend, boven verwachting.

Er passeerde ons twee keer een golfkarretje waar ze niet op reageerde. Niet blaffen, niet weg duiken niks. Mocht die mevrouw voor Lexa kiezen dan ga ik zeker voor die tijd nog vele malen met haar op stap, maar we moesten eerste weten of we haar überhaupt konden voorstellen. En dat kan dus, blij mee!

Nu duimen dat ze voor haar kiezen!

Raar geluid

Gisteravond had ik nog een ritje naar Salina. Lindsey, het vriendinnetje van Youri was de hele dag hier geweest en die zou ik vast een stuk op weg brengen. Haar vader zou haar dan weer oppikken en vanaf daar mee naar huis nemen.

Zo doen we het wel vaker en scheelt een goed stuk rijden. De afstand tussen haar huis en die van ons is 35 minuten. Even ophalen kost je dus meer dan een uur. We spreken altijd af bij de KFC in Salina. Daar naast de parkeerplaats is een stuk braakliggend terrein waar we op elkaar wachten.

En zo dus gisteravond ook. Bij het weer weg rijden hoorde ik een raar geluid. Het kwam duidelijk bij mijn wiel vandaan en raakte de wielkast bij het rond draaien. Ik ben gestopt en ben gaan kijken. Er zat een stuk ijzer aan mijn band vast door een pin die echt in mijn band stak. Ai, dat kon wel eens dieper zitten dan ik zou willen, maar ik kon zo ook niet doorrijden. Ik heb de pin die zo groot als een spijker was eruit gewrikt.

En ja hoor, ik hoor gesis. Daar sta je dan, 20.30 's avonds en echt geen zin hebbende in uren wachten in een road service.

Ik besloot toch te gaan rijden, zo snel kon hij ook weer niet leeg zijn. Eenmaal thuis gekomen zag ik niks. Hij oogde niet zachter, er leek eigenlijk niks aan de hand. Tot vanmorgen, toen was hij toch echt wel leeg.

Nu had ik dan echt geen keus meer. Toch die road service maar bellen. Maar beter nu zo overdag en bij mij voor de deur, dan in het donker in de avond ergens in Salina.

Het duurde en het duurde. Nou had ik gelukkig pas om 16.30 mijn eerste activiteit buiten de deur gepland. Een groot deel van Curacao is niet of slecht bereikbaar door het carnaval. Dat was uiteindelijk ook de rede waarom het hij er zo lang over had gedaan vertelde de man van de road service.

Maar ik was allang blij dat hij er was. Ik kan heel veel, maar een band verwisselen laat ik graag aan anderen over. Plus het zit in mijn verzekeringspakket, dus waarom moeilijk doen. Deze band was bij aankoop door een bedrijf met een machine vast gezet en zat ook echt vast. Deze meneer moest ook even flink kracht zetten om hem los te krijgen.. Maar gelukt, mijn reserveband zit er nu op en de andere band ligt achterin. Hopelijk is daar nog een goede oplossing voor. De band is pas een jaar oud. We gaan het zien. Dat wordt een klusje voor na carnaval, de aankomende dagen is alles toch beperk geopend of dicht. Ruim voor 16.30 was ik weer inzetbaar.

Om 16.30 had ik mijn eerste rit Hato om Erik op te halen. Die heeft een ruime week op een ander eiland gewerkt. 

Om 18.00 stond ik er weer. Nu met Marley die aan zijn grote reis naar Nederland ging beginnen.

Marley deed het prima. Hij vond het wel heel spannend, maar liet het maar gebeuren.

Weer een hondje met een mooie toekomst in Nederland. 

Leuker dan schoonmaken

Toen we vanmorgen wakker werden heb ik eigenlijk niet eens alle berichten eerst gecheckt. Dat is natuurlijk wel hoe ik de dag normaal begin.

Nee, we zijn gestart met de judo grand prix in Parijs. Ook al judo ik zelf al een tijd niet meer en heb ik m'n laatste judoles een week voor vertrek uit Nederland gegeven, het blijft toch mijn interesse houden. 

Als het even kan volg ik de Nederlandse ploeg tijdens hun wedstrijden. De ene keer is dat lastiger dan de andere keer, het is maar net waar de wedstrijd gehouden wordt. Nu dus in Parijs en dat komt qua tijd redelijk uit. Ik mis de meeste voorrondes, maar net bij de laatste paar en dan vanaf de kwart finales pak ik hem op. 

Helaas voor de twee Nederlandse dames die vandaag meededen werd het geen succesvol toernooi. Misschien gaat het morgen beter met degene die dan moeten judoën. We zullen zien, morgen ben ik weer van de partij. Online dan wel, over een tijdje ook weer in het echt.

Dat ik mijn ochtend en begin middag achter een beeldscherm door bracht kon makkelijk. Ik kon verder toch weinig doen.

Het regende en was goed nat. Dan houden veel dagelijkse bezigheden al op. Geen was, geen vegen en geen dweilen. Is toch zinloos.

Dan besteed ik mijn tijd liever aan iets wat wel leuk is, want ik kan nou niet echt zeggen dat schoonmaken leuker is dan judo kijken.

Dat het zo nat was vonden de honden ook maar saai. Ze hingen maar wat in stoelen of lagen te chillen in hun mand.

Er zijn natuurlijk ook van die die-hards die op het allerlaatste droge plekje in de tuin wachten tot de bui voorbij is.

Regen of geen regen, het hele eiland bereid zich voor op de grote carnavalsoptocht van morgen. Dat houdt in dat echt het halve eiland onbereikbaar is en plat ligt.

Nou staat er voor morgen een vlucht gepland en woont de foster midden in het gebied waar de optocht voorbij komt. Die heeft dus niet zo veel keus, kijken of niet kijken, maar weg kan ze niet. Ook dus niet om haar fosterhond naar Hato te brengen.

Tja, ik woon vijf minuten van Hato vandaag en zit voldoende ver weg om geen last van de optocht te hebben. Nu logeert Marley dus een nachtje bij mij en breng ik hem morgen weg.

Marley vindt het allemaal prima. Het is net de broer van Jenna van FC bullenbaai. Het is dat Marley een tuigje om heeft, want als je snel kijkt zie je geen verschil.

Antieke hond

Helaas kan ik het niet voor me uit blijven schuiven. De repat naar Nederland komt steeds dichterbij en dus zal ik daar echt voor aan de bak moeten.

Zo heb ik even geleden al een mailtje van het verhuisbedrijf ontvangen. Ik had er nog niet echt zin en tijd voor gehad om die nou eens uitgebreid te lezen. Vandaag dus toch maar aan begonnen. Ik moest eerst inloggen en vervolgens kwam ik bij een inventarislijst uit.

Deze was niet alleen om in te schatten hoeveel kuub we zouden gaan meenemen, maar meer voor hun om te weten voor welk bedrag ze onze inboedel moesten verzekeren.

Nou, ik kan je verzekeren er valt hier weinig te verzekeren. De helft van die lijst heb ik niet eens. Wat dacht je van een piano, zilver, een antieke kast.

Haha, ik heb een antieke hond die me goud waard is. Zal ik dat maar invullen dan?

Tafel linnen? Ik heb alleen met kerst zo'n gezellig papieren kleed die er na een paar kerstdagen al niet meer uit ziet. 

Je wordt gewoon een beetje melig van die lijst. We waren dus snel klaar. Het meeste blijft hier. Het is of kapot, verkleurd door de zon, uitgewoond door de honden of niet meer nodig in Nederland. Klein containertje dus deze keer. Op de heenweg was het nog flink proppen en spannend of alles meekon. Daar hoeven we ons nu totaal geen zorgen om te maken.

Zorgen maakte ik me om totaal iets anders. De honden hadden weer eens wat gevonden. 

Jill van FC Bullenbaai was met me mee naar buiten toen er een bench werd opgehaald. Even een rondje rennen door de straat doen ze een moord voor.

Alleen ik wist niet dat ze dit zo letterlijk namen. Jill had bijna een jonge vogel vermoord. Die liet ze gelukkig uit haar bek vallen toen ik op een nogal luide wijze liet weten dit echt niet leuk te vinden.

Binnen meteen een handdoek en een bench gehaald. En zo zaten we opnieuw weer met een jonge vogel die op het nippertje gered was.

Gelukkig zit de dierenarts die in vogels is gespecialiseerd hier vlak bij. Ik kon hem er inderdaad achterlaten en heb al sorry zeggend voor het moordende tuig dat ik in mijn tuin heb een vrijwillige bijdrage in het vondelingen potje gedaan.

Hopelijk vliegt dit duifje nog eens op veilige hoogte over en zal zich nog eens achter de kop krabben over dit avontuur.

Stagiaire op vier poten

Vanmorgen heb ik Youri alweer voor de laatste dag stage weg gebracht. Maar, ik zal de route nog regelmatig blijven rijden, want hij heeft er namelijk een bijbaantje aan over gehouden. Ze waren zeer tevreden over hem en konden hem goed gebruiken. Gelukkig ligt Kokomo hier vlak bij en had hij geen strandtent op Westpunt uitgezocht.

Ondertussen was ook de tuinman in de tuin begonnen. Best een klus om nat gras te maaien en droog te blijven tijdens de buitjes.

Hij kreeg in ieder geval hulp. Ook een soort stagiaire maar dan op vier pootjes.

Het is bijna niet te zien door alle takjes die er liggen, maar buddy had ook een takje bij haar. Er was genoeg te doen en takjes slepen is heel zinvol.

Je wordt er wel moe van. Zoiets als klein lijf, grote takjes of veel takjes. Nou ja, ze heeft even lekker uitgerust bij haar mama.

Luna doet de hele dag niet anders dan uitrusten. Maar die denkt natuurlijk ook veel aan takjes oprapen, rennen door de tuin en leguanen jagen.

Alleen al van het eraan denken wordt ze zo moe, dat moet je niet onderschatten. Een powernapje is dan ook echt wel op z'n plaats.

Dus niet storen mensen, ik neem het er even van.

Aan het eind van de middag heb ik Youri weer opgehaald. Dat combineer ik dezer dagen telkens met het voeren van drie honden die daar ook in de buurt zitten. Wonen kan ik het niet noemen. Ze hebben ook niet zelf voor deze lokatie gekozen, maar zijn er gedumpt. Elke dag worden ze gevoerd en omdat ik nu toch dagelijks hier moest zijn heb ik ze de afgelopen dagen gevoerd. Twee zijn er inmiddels goed benaderbaar, de derde vindt het nog wat spannend.

Als er fosterplekken vrij komen kunnen ze er weg. En tot die tijd zitten ze dus daar. Triest, maar waar.

Even lekker

Het is lange tijd geleden dat ik met mijn twee eigen honden op pad ben geweest.

Het was de afgelopen keren altijd in combinatie met een hond die gereed gemaakt moest worden voor Nederland of met Desi.

Desi kon natuurlijk niet aan de lijn, dus deed ik vaak het tripje naar de watertoren en dan alle paden rondom die plek. Daar kon ze dan los naartoe en ik liep met de andere aan de riem erachteraan.

Ook leuk hoor, maar op een gegeven moment heb je het daar wel gezien en wil je ook wel eens wat anders.

Vandaag had ik daar dus zin in. Ik zou eigenlijk ratje 2 mee moeten nemen, maar dat komt de volgende keer. Het is ook makkelijker als Erik er is, dan kunnen we meerdere honden meenemen. Hij is er nu niet, dus kon dat ook niet. En ik had eigenlijk ook gewoon zin om even met Tico en Luna weg te gaan. Verdienen ze ook wel eens. Eerst met de auto en daarna ergens wandelen.

Ik kan Luna geen groter plezier doen dan een ritje met de auto.

Ze was al eerder op de dag met me meegeweest om Youri op te halen.

Eind van de middag mocht ze dus weer mee in de auto. Saampjes met Tico achterin. Op de achterbank. Verder achterin heeft geen zin. Nog voor ik achter het stuur zit, zit madame al op de achterbank. Wil ik dat voorkomen, dan zou ik een rekje moeten plaatsen. Ach, ik was er op voorbereid en had een oud dekbedovertrek over m'n bank gelegd. Ik ben naar Blue Bay gereden en heb helemaal achterin naast het hotel mijn auto geparkeerd.

Dan links van het strand kan je heerlijk wandelen. Deels langs de kust of over het pad.

Ik zag met het uitstappen al een hele dreigende lucht hangen. Gelukkig begon het te regenen toen we nog konden schuilen. 

Ze waren we wat ongeduldig, maar dit was echt even te veel regen om gewoon door te lopen.

Maar na de bui mochten ze eindelijk. Heerlijk vonden ze het. Lekker rennen. Vooral Luna, die rent ver weg en weer terug. Tico kijkt altijd goed waar de baas is. Dat is zo'n trouwe hond.

We hebben een lekker stuk gedaan tot het begon te schemeren.

Ik moet zeggen, het beviel me heel goed. Het was heel fijn om met maar twee honden op stap te zijn. Het was alleen goed te doen, ik kon eens ergens anders heen,  had geen zorgen om een Desi die de weg op zou kunnen schieten en weet van deze twee ook dat ze luisteren en goed aan de riem lopen.

Het blijft toch echt een streven om met maar twee honden terug naar Nederland te gaan. Hoewel ik ze het allemaal gun om met me mee te gaan, heb ik vanmiddag mogen ervaren dat twee toch wel erg makkelijk en fijn is.