Ze komen er wel

We kregen de afgelopen dagen veel meldingen van dumpingen binnen en dan voornamelijk van schurfthonden. Er is hier op het eiland heel veel onwetendheid over schurft. Men vindt het vies en het stinkt. Hoe en dát ze het zouden kunnen behandelen wordt niet door iedereen bedacht. Dan wordt er soms gekozen voor de meest makkelijke maar ook meest onvriendelijke oplossing en dat is afstand nemen van het probleem, dus het dumpen van de hond. En dat terwijl schurft best goed en makkelijk te behandelen is. Dat kost echt geen duizenden guldens. Maar ja, als je dat niet weet en het ook niet bij een dierenarts navraagt, dan blijft de onwetendheid. 

Zo werd er vorige week een foto op Facebook gedeeld en werden wij ook in een bericht benaderd of we hulp konden bieden aan een moeder met pup die waren achtergelaten. De security had gezien hoe ze uit een auto werden gegooid. En daar lig je dan. 

Een bewoner uit het wijk trok zich het lot van de twee aan en voerde ze elke dag. Ondertussen deden wij ons stinkende best een foster te vinden. 

En gelukkig werd die gevonden. Onder onze eigen fosters, die ondanks dat ze vol zaten dit niet konden aanzien.

Er werd voor vanmorgen een vangactie georganiseerd in de hoop de twee van straat te kunnen halen.

Ik zou ook meegaan, maar dat werd toch even anders. Want daar was gisteren ineens Joep. En Joep zat bij de dierenarts te wachten op wat komen ging.

Er had zich een nieuwe foster aangemeld waar Joep naar toe zou gaan, maar eerst ben ik hem gaan ophalen. Hij was ondertussen lekker gewassen door Estherelle. Daar heeft hij van genoten.

Toen hij mij zag kon er een kwispeltje van af, zo schattig! En zo fijn, daar had hij nu weer energie voor.

Met mand, een lekker zacht kussen, voer en voerbakken ging ik onderweg naar de foster.

Daar werd Joep vriendelijk onthaalt door de honden van de foster.

Joep vond het prima, zijn koppie zag er al zo anders uit dan gisteren. Er zat weer levenslust in.

In de loop van de dag kreeg ik nog een foto van een Joep die heerlijk lag bij te komen in zijn mand.

Ondertussen was de vangactie ook gelukt, maar konden de honden nog niet naar de foster. Die kwam pas vanavond thuis. Wat nu? Ik werd gebeld waar ik op dat moment was. Dat was bij de Albert Hein.

Dat werd de rendez vous plek voor de overdracht van moeder en kind. Ze gingen lekker met mij mee om bij te komen in onze kennel en dan later vanavond naar de foster te gaan.

Och och, wat was het allemaal spannend. Ze zaten saampjes in een bench en zijn daar al die tijd niet uitgekomen.

Maar ook zij gaan behandeld worden tegen hun jeuk en gaan een fijn leven tegemoet. 

Ook van hun foster kreeg ik vanavond al bericht dat ze uit de hand aten en goed te aaien waren. Fijn! Ze komen er wel.