Voor mijn gevoel vierden we dit drie maanden geleden nog.
Dat alles zo snel gaat, maakt ook dat voor ik het wist Erik vandaag weer aankwam op Curacao.
Het viel hem vies tegen hoe warm het was. Het is toch elke keer weer een behoorlijke omschakeling.
Nu had hij in Nederland nog net even die hele warme dag meegemaakt, maar ook de plensbuien van de dagen erna.
Het is voor hem geen verrassing wat hij qua honden aantreft, daar hou ik hem echt wel van op de hoogte, maar om ze dan in het 'echt' te zien is weer anders.
De twee nieuwelingen hadden weinig moeite met een extra gezinslid in huis. Ze vinden alles best.
Knuffelen, spelen, koekje, wat kan een hond toch snel tevreden zijn.
De foto's van Mariska de fotograaf zijn klaar en inmiddels uitgezet onder wat mensen die interesse hadden in een pup. Tja, als je zo'n droppie in je postvak ziet ben je toch meteen verkocht?
In de tussentijd dat ze bij logeren leren ze elke dag weer wat bij. Ik hoef zelf niks voor te doen, dat doet de rest. Honden zijn echte structuurbeesten. En als ik hierin de duidelijk geef komt het vanzelf goed.
Zo is er in de avond het medicatie momentje. In een stukje leverworst verdwijnen wat pillen die dan uitgedeeld worden.
De lang zittende weten hoe dit werkt en weten ook dat iedereen wat krijgt, met of zonder pil.
Voor de kleintjes is het lastiger.
De eerste lichting kleuters blijft al keurig laag, maar de nieuwelingen weten dat nog niet.
Maar ze kunnen wel hoog tegen me aan springen, ik beloon ze er toch niet voor. Pas als ze laag zijn krijgen ze wat. Ze gaan dat best begrijpen, het is bij de rest immers ook gelukt.
Het is op zulke momenten een drukte van belang in de keuken.
Er is er éen die zich afzijdig houdt, maar toch voor het worstje komt. En dat is maar goed ook, want voor haar is al deze poespas. Zij heeft een kuur vanwege karpattenziekte. Ze gaat er steeds beter uitzien, maar blijft op veilige afstand.
Geeft niks, ik mik het worstje wel die kant uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten