Ik ben er gewoon

Het is jullie velen niet ontgaan, maar vandaag was het mijn verjaardag. In de ochtend was er al een hele stroom felicitaties binnen gekomen. Dat gaf al een heel jarig gevoel. Maar meer dan dat werd het ook niet hoor. Geen tijd en ook niet echt de behoefte om mijn verjaardag te vieren.

Ik was namelijk gevraagd door een baasje van één van mijn oud fosterhonden ( Binkie, voor de diehard blog lezers onder ons) om hem bij te staan op Hato. Deze mensen gingen terug naar Duitsland. Zijn vrouw was daar al en hij volgde vandaag met hun twee honden, twee koffers en handbagage. Hij had mij gevraagd of ik alsjeblieft kon helpen op het vliegveld met de honden. Tja, dat kan ik toch niet afslaan? Nee hoor, jarig of niet, ik ben er gewoon! 

Dat werd erg gewaardeerd en was voor de honden ook fijn aangezien het baasje nogal gestresst was.

De honden waren dat ook en wisten niet zo goed wat ze met de situatie aanmoesten. 

Arme Binkie, nu Snoopy, geen idee wat hem te wachten staat. Ik weet het wel! Eerst door naar Berlijn en over een half jaar naar Menorca. Niks mis mee toch.

Nadat alles op Hato geregeld was zijn we doorgereden naar dierenarts Sjoerd. Daar was gisteren een hond gebracht die langs de kant van de weg lag. Hij was duidelijk aangereden. Hij had schaafwonden op zijn heupen en een gebroken voorpoot. Ik was gisteravond alvast voor mijn verjaardag uit eten en wilde op dat moment daar ook even van genieten. Ik was dan ook blij dat de vindster bereid was zelf even de hond naar de dierenarts te brengen. Gisteren was er nog sprake van dat hij mogelijk meer letsel had en misschien ook wel ingeslapen moest worden. Dit bleek toch niet het geval en tja dan is daar meteen weer die vraag 'wat nu?' We hebben geen onuitputtelijke pot fosters, hadden we die maar. Op dit moment blijft hij nog bij Sjoerd. Die geeft hem medicatie en houdt hem in de gaten. Zodra de poot iets geslonken is wordt hij gespalkt. Dit geeft weer even ruimte om een plek voor hem te zoeken. Het is in ieder geval een lieverd, dat heb ik al mogen ervaren.

Eenmaal thuis en na het eten ben ik eens gaan zitten om alle felicitaties door te nemen.

Het geeft een enorm warm gevoel dat er zo veel mensen zijn die aan je denken. Ik vind het ook wel heel bijzonder hoeveel mensen ik in de ruim 3,5 jaar dat ik nu op het eiland woon heb leren kennen.

De honden verbreden mijn horizon, op alle vlakken!

Dank je wel familie, vrienden, bekenden en bloglezers voor alle felicitaties!