Niks drempelvrees

Ik had vandaag natuurlijk een missie, TUI was de naam. Maar voordat ik daar naar op pad ging lagen er eerst andere klussen te wachten. Ik begin in de ochtend altijd met het voeren van alle honden. En is dat gebeurd dan is het tijd om mijzelf te voeren met een bakkie koffie en een licht ontbijt. 

Dit is weer nodig om de volgende klus te doen, namelijk het schoonmaken van de kennel. Dat kan je maar beter niet met een lege maag doen. Ondertussen heeft vaak de eerste was dan gedraaid die we  vast ophangen. En daarna is het dan pas tijd om naar tui te rijden. Nee, dan ben ik niet de eerste, dat klopt. Maar ik had de tijd. En die had ik ook hard nodig. Het zat er weer stampvol. Alsof je gratis kunt vliegen. Ik was er om 11.00 en om 13.30 stond ik pas buiten. Ondertussen had ik toch maar een bakkie genomen hoor, het duurde zo lang. En, ik zag dat iemand anders ook nam zonder gevolgen, toen durfde ik ook wel. Maar o wat duurde dit weer belachelijk lang! Maar goed, het is geregeld.

Vanmiddag vond ik het tijd voor de ukkies om de wereld te gaan verkennen. Ze hadden een goede week in de kennel gezeten en waren dat meer dan zat. Omdat ze het super goed doen, geen rare poep hebben en vreten als bootwerkers, vond ik dat ze uit quarantaine mochten. Alsof ze er al jaren woonden liepen ze zo achter mij aan naar binnen. Niks drempelvrees. Zelfs de kat vonden ze niet eng.

Het drietal is voornamelijk in huis gebleven. Soms schopte ik er per ongeluk één opzij. Het krioelt af en toe voor je voeten en is zo klein. Lastig om ze constant te ontwijken.

Het is nog veel spelen, eten, slapen en dat dan weer opnieuw. 

Als er dan zo'n ukkie op het kleed van éen van de andere ligt zie je pas hoe klein ze zijn. 

Over een paar maanden neemt dit kleine jochie ook het halve kleed in beslag. Let maar op, die komt er wel!