Meneer brekebeen

Weekend of niet, juist in het weekend hebben we adopties. Mensen hebben en nemen de tijd om langs te gaan bij onze fosters en bekijken of de hond van de foto de hond is die ze in gedachte hadden.

Ik ben daar niet altijd bij. De meeste fosters kunnen dit prima zonder mij. Als er dan een definitieve ja is, dan zorg ik dat ik erbij ben als de hond wordt opgehaald. Vandaag was er een bezichtiging bij de grootste hond die we hadden. Dat zochten deze mensen specifiek, een grote hond. Prima, dan starten we bij de grootste en kunnen we indien nodig naar steeds kleiner. De foster waar Dex, de grote hond zat is pas sinds een paar weken foster. Alles is nieuw. Dan laat ik ze natuurlijk de eerste keer niet alleen. Dus was ik er vanmorgen bij toen de adoptanten verliefd werden op Dex. Nou deed hij ook ontzettend zijn best. Iedereen kreeg van hem persoonlijke aandacht. Ook ik natuurlijk.

Zijn kap heeft hij om omdat hij zijn castratiewond ontzettend interessant vond. De eerste hechtingen heeft hij zelf vast verwijdert. Omdat dit toch echt wat te vroeg was, hebben we voor de rest een stokje gestoken door hem de kap om te doen. Het maakt hem allemaal niets uit. Deze lobbes wil vooral lief gevonden worden. Over twee weken verhuisd hij naar zijn nieuwe baasjes.

Daarna door naar meneer brekebeen, de hond die vorige week vrijdag aangereden werd gevonden.

Hij heeft de hele week bij de dierenarts gelogeerd. Die kon hem rustig observeren en na het slanker worden van zijn gezwollen voorpoot hem spalken. Hij redt zich er prima mee. Maar verhuizen naar de foster was wel even eng. Eerst in een auto en dan nieuwe mensen met nieuwe honden. 

Hij trok zich nog even terug.

Maar kwaad zat er absoluut niet in. Hoe spannend hij het dan ook vond, ik mocht hem aaien en oppakken. Wat is en blijft het toch bijzonder hoe snel een hond je het vertrouwen geeft.

Terwijl we vanavond aan de koffie zaten las ik de berichten op Facebook. Potverdorie, een melding dat ze voor de deur van het asiel een pup in een doos achtergelaten hadden. Het was inmiddels natuurlijk donker, maar dit koppie keek mij op de foto zo aan, ik moest er gaan kijken.

Helaas hebben we niks gezien of gevonden. Geen hond, maar ook geen doos. Hopelijk is hij al door iemand anders meegenomen.

Het gaat alweer volgens de voorspellingen hard regenen. Dat zou het afgelopen nacht ook doen, maar toen bleef het droog. Als het deze nacht wel echt los barst dan hoop ik maar dat dit kleine hondje ergens veilig en droog zit. 

Sneeuwwitje en de zeven dwergen

Nadat ik gisteren al met drie pups en een kat bij de dierenarts was geweest, was ik er nu weer.

Vandaag hadden we zeven dwergen van zeven weken bij ons.

Ze zitten bij een andere foster, maar om die nou in haar eentje met zeven dwergen op stap te laten gaan! Ik heb Sneeuwwitje dus ook meegenomen en samen zijn we richting dierenarts gereden.

Geen van de zeven was het er mee eens! Piepen dat ze deden! Misschien had ik een appel in de bench moeten leggen. Hadden we ze wel wakker gekust als we weer thuis waren.

In ieder geval waren ze allen gezond en APK goed gekeurd. Snel daarna weer naar huis om verder te spelen. Dat is toch echt veel leuker dan een ritje dierenarts.

Hier in huis is het toch aannemelijk stiller nu Goof weg is. Goof was vaak als eerste bij de poort als je thuis kwam. Altijd blij en kwispelen zodat z'n hele kont ervan schudde. Ik kwam vanmiddag thuis en toen stond er niemand voor de poort. Naja, wat is dit zeg! Lagen ze allemaal een beetje voor apegapen in huis. Wel raar hoor! Er hoort er toch minstens één bij de poort blij te zijn. Van het weekend maar eens een functioneringsgesprek houden. Dit kan zo echt niet!

Voor dat gesprek hebben we alle tijd. Als we de weerberichten moeten geloven gaat morgen het regenseizoen van start. En niet alleen op papier, maar ook in real life. Er staan regen en onweersbuien op het programma voor een groot deel van het weekend en ook volgende week. Voor ons en voornamelijk de natuur zeer welkom. Voor de toeristen is het wat minder. 

Gekke clown

Groot was toch wel mijn verbazing vanmorgen toen ik het jonge vogeltje nog levend in de badkamer aantrof. Hij was wel ons zelfgemaakte nest uit gehupt. Gelukkig lag dat nest in de wasbak en kon dat dus geen kwaad. Dat huppen zal hij vast ook gedaan hebben bij zijn echte nest waardoor hij onder een boom terecht gekomen was. En daarna dus in de bek van poes.

Ik had inmiddels ook contact gehad met de dierenarts die gespecialiseerd is in vogels. Ik mocht hem daarheen brengen. Fijn, dan maakt hij in ieder geval nog een kans.

Birdy is nu in goede handen.

Daarna door met de ukkies en de kat naar mijn dierenarts. Ze kwamen allemaal voor een enting. En de kat heb ik meteen ook laten chippen en een rabies enting laten zetten. Die zit er dan maar vast in voor als we terug naar Nederland gaan.

Ik was helaas mijn telefoon vergeten, dus kon geen foto's maken van het heugelijke feit te zien dat de ukkies alledrie twee kilo waren aangekomen. Dat had ik niet verwacht. Ik had ze zo rond de 1,8 kilo geschat, maar het bruine meisje was 2,9 kilo, het bruine jongetje 2,8 en het witte meisje 2,5 kilo. Er is niks meer over van de ondervoede uitgemergelde hondjes. Ze zijn nu blakend van gezondheid, hun vacht is zacht en glanst en dus konden ze geënt worden. Fijn! Dan gaan ze nu extra weerstand opbouwen. Het blijft toch altijd spannend hier op het eiland met alle ziektes die er heersen. Er komen wekelijks pups binnen bij de dierenarts met Parvo, een nare ziektes waar vele aan dood gaan. 

Het is lastig te bestrijden doordat er zoveel straathonden zijn, maar ook eigenaren hun honden niet laten enten.

Nou ja, de ukkies zijn nog niet uit de gevarenzone, maar hun eerste boost is binnen.

En dan was er vanmiddag het afscheid van Goofy. Ik had met z'n adoptanten een afspraak gemaakt om langs te komen om kennis te komen maken met de kinderen. Al snel deze week kreeg ik toch ook de vraag of hij dan misschien kon blijven als het klikte. Eh ja, waarom niet. Zijn castratie is hij allang weer vergeten en zijn wond ziet er keurig uit.

En zo ging ik vanmiddag dus zonder Goof weer naar huis. Die bleef achter in een leuk gezin met een andere hond als speelmaatje.

De pups zullen Goofy wel missen. Hij was éen van de weinige die echt leuk met de pups speelden. De andere volwassen honden zijn wat knorrig tegen de pups.

En wij natuurlijk ook. Door z'n dubbele groeischijven en de langdurige behandeling met prednison heeft gemaakt dat hij 7 maanden bij mij in fostercare gezeten heeft. Zeven maanden waarbij elke dag z'n aandacht kwam halen, elke dsg speelde met Alexa en Desi en elke dag even door de sprinklers rende om af te koelen. We zullen deze gekke clown gaan missen, maar ook wetende dat hij het nu ook heel goed getroffen heeft.

Wat nu?

Vandaag was het de dag dat Nora en Faya naar Nederland vertrokken.

Nora en Faya kwamen uit een tuin samen met een derde zusje. De eigenaar wilde de pups niet meer en wij hadden, onder voorwaarde dat de moederhond gesteriliseerd werd, de pups onder onze hoede genomen. De moederhond is inmiddels gesteriliseerd net zoals de moederhond van mijn drie ukkies. Die is vandaag geholpen. Zo weten we zeker dat we over een paar maanden niet weer pups kunnen komen ophalen.

Voor Nora en Faya werd al snel een baasje gevonden, maar ze moesten nog even een paar weken doorgroeien voor ze konden vertrekken. Vandaag was het zo ver. De foster die de twee dames de laatste weken onder haar hoede had kwam ze brengen. Ik was benieuwd of ze me nog herkenden, maar daar was geen twijfel over mogelijk.

Met zeer veel enthousiasme werd ik begroet. 

Wat deden ze het goed! Stoer liepen ze over de airport en met gemak gingen ze in en uit de bench.

Dat moment van afscheid nemen is altijd lastig. Voor de foster was het de eerste keer, dat viel nog niet mee. Maar ze heeft het super gedaan.

Weer twee hondjes die een prachtig leven in Nederland krijgen.

Het prachtige leven van een klein vogelkuiken werd vanavond wreed verstoord. Er was een vierpotige wit rode sluiper in zijn leven gekomen die van plan was er een bruut einde aan te maken.

Ik hoorde rare piep geluiden en dacht eigenlijk dat de kat z'n eerste muis had. Ik liep dan ook naar de slaapkamer om dat bevestigd te zien en dan vooral heel blij te zijn. Helaas werd ik niet blij. Onze rode sluiper had namelijk een heel klein vogeltje gevonden of dan wel uit een nest geroofd. Mmm dit vind ik echt de minder leuke kanten aan het hebben van een kat. Gelukkig liet hij snel los en kon ik met een keukenpapiertje het diertje van de grond halen. Ik had ooit ergens gelezen dat je ze beter niet zo kon pakken om hereniging met de moeder vogel te bevorderen. 

Het was buiten al goed donker en ik had werkelijk geen idee waar de kat het vogeltje vandaan had. Wat nu? Ik wilde hem graag in z'n nestje terug zetten, maar waar was dat nest? Dit ging hem vanavond niet worden. Ik heb een paar berichtjes gestuurd naar mensen die vogels opvangen, maar die lagen denk ik al op éen oor. Dan maar op internet opzoeken wat te doen. Tja eigenlijk moesten ze om de zoveel tijd gevoerd worden. Dat zou ik best willen doen, maar met wat? Wormen? Waar haal ik die nu vandaan? Vliegjes? Nou die zijn er niet als je ze nodig hebt. Ik las in ieder geval dat je ze warm moest houden in een soort nest. Dat kon ik dan nog wel organiseren. Van een fleecedeken heb ik een rolletje gemaakt en het diertje erin gelegd.

Nu maar afwachten of het morgenochtend nog in leven is. Dan gaan we indien nodig verder met hulp zoeken.

Wegen zonder taart

Het was vandaag zoals zovele dagen weer een productief dagje.

Gisteravond laat was ik nog op stap. Ik werd gebeld door een foster dat zij onderweg naar huis een moederhond met vier pups zagen lopen. Ze liepen gevaarlijk docht langs een drukke weg.

Ze waren ze gevolgd en belande bij een woning waar niemand aanwezig was. Ze wilden ze vangen en of ik wilde helpen. Het was gelukkig vrij in de buurt dus ben ik 's avonds nog op pad gegaan.

Op éen pupje na is alles in de auto meegegaan met de foster. 

Vanmorgen ben ik nogmaals naar het huis gereden. Deels om te kijken of ik het laatste pupje nog kon vinden, maar ook om te kijken of er misschien toch iemand thuis was. En jawel, dat was er.

Deze mevrouw vond het wat vreemd dat haar honden weg waren. Ik heb haar uitgelegd waar ze liepen. Daar schrok ze toch wel van. Ik heb een tijdje met haar staan praten en samen zijn we er uit gekomen dat ze van de vier pups er zelf eentje houdt en ze wil heel graag de mama weer terug, want die had ze al van pups af aan. Toen ik haar vroeg of we haar konden helpen om de mama hond te steriliseren riep ze heel graag! Dat gaan we dus doen. Dan komt de gesteriliseerde mama met de pup terug en zoeken wij voor de andere drie een nieuw baasje. En in de tussentijd dat de moederhond geholpen wordt, gaan we ook helpen het hek op orde te maken zodat de honden niet opnieuw door het gat richting de gevaarlijke weg lopen. Op deze manier helpen geeft net zo veel voldoening als een fosteren. Ik ben blij dat ik vandaag terug gereden was.

In de middag hebben we de keukenweegschaal eens voor iets heel anders ingezet dan voor een taart pakken. Bij twee fosters in de buurt zitten 15 pups. Die moesten allemaal ontwormt worden.

Maar voordat je ze dat geeft, moet je weten wat ze wegen. Op die manier geef je de juiste dosis.

Dat gaf natuurlijk schattige plaatjes.

De laatste dame smokkelt een beetje. Ze heeft liever niet dat we haar exacte gewicht weten. 

Nog even een groepsfoto en door naar de volgende.

Die zijn nog een stuk kleiner. Maar ook toe aan een ontworming.

Om op te vreten toch. Nou ja, pups zijn leuk, maar we hebben ze natuurlijk liever niet.

Dat ik die vrouw nu help met haar hond steriliseren is precies wat we willen. Er zijn meer dan genoeg honden op het eiland.

 

Zwaar vermoeiend

Het leven van ons pups hier in huis is best zwaar. We moeten heel veel, want alles wat het baasje doet, doen wij ook. 

Weer vegen, je wordt er toch bekaf van.

En hebben we dat vegen eindelijk gehad, gaat ze nog dweilen ook! Pfff ik kan gewoon niet meer.

En zo gaat dat de hele dag door natuurlijk. Mee lopen naar de waslijn, met z'n allen met de kop in de koelkast als de deur open gaat, het hok schoonmaken. Allemaal klussen waar we ook ons steentje aan bijdragen. En dat is vermoeiend, zwaar vermoeiend.

Gelukkig is de kat solidair. Als wij helemaal uitgeteld zijn is de kat dat ook. Niet dat hij wat gedaan heeft hoor, die vreet echt niks uit. Nee wij doen al het werk en die kat niet. Maar die is dus net zo moe van al dat niks doen.

Kijk hem liggen Kermit de kikker.

Na onze welverdiende powernap gaan we er weer hard tegen aan. Ik zie het baasje alweer lopen richting was, snel erachter aan!

Mooi kadootje

Ik geloof dat ik me vandaag meer jarig heb gevoeld dan gisteren. Nou is voor iedereen het begrip jarig voelen natuurlijk anders, maar ik had het plan om op mijn verjaardag niks te doen. Helaas zat dat er niet in en hebben we het niks doen gewoon een dagje opgeschoven.

Het leek me zo heerlijk om gewoon de boel de boel te laten en eens het zwembad in te duiken.

Dat ding ligt er niet voor niks toch. Maar het is gelukt. Niet helemaal dat de boel de boel laten, maar dat even poedelen in het zwembad. Het was meer dan aangenaam. Drankje erbij, bakje chips. Zo, hier waren we aan toe.

Ondertussen ging heus wel een paar keer de telefoon. Er was een pup gevonden op playa Canoa en  wat te doen met een zieke pup. Dan kwamen er ook nog eens vele berichten binnen.

Maar, het belangrijkste van vandaag was dat ik niet weg hoefde. Dat was echt even heerlijk!

Youri had wel een afspraak met zijn vriendinnetje, maar Erik was zo lief om hem te halen en te brengen. 

En zo had ik voor mijn gevoel toch dat dagje rust. Dat was een mooi kadootje.

De honden vonden het ook prima dat ik er was. Die kwamen lekker hun aandacht halen en speelden met elkaar. 

De pups worden ook steeds wijzer. Ze gaan wat meer ontdekken. Ze zijn nu zo ver dat ze de grote struik gevonden hebben. Alle pups die we gehad hebben lagen eronder. Deze week gaan ze opnieuw naar de dierenarts. Ik denk dat ze wel hun eerste prikje kunnen hebben. Dan gaan we ze ook opnieuw wegen. De kleinste was toen 600 gram. Dit zal nu minstens het dubbele zijn.

Ach, het maakt ze allemaal niks uit. Ze genieten en spelen volop. Dit worden ook weer hele leuke pups.

Het bruine meisje (middelste foto) is zelfs al gereserveerd! Voor die andere twee gaan we ook een huisje zoeken. Kan toch niet moeilijk zijn, zo leuk!

Ik ben er gewoon

Het is jullie velen niet ontgaan, maar vandaag was het mijn verjaardag. In de ochtend was er al een hele stroom felicitaties binnen gekomen. Dat gaf al een heel jarig gevoel. Maar meer dan dat werd het ook niet hoor. Geen tijd en ook niet echt de behoefte om mijn verjaardag te vieren.

Ik was namelijk gevraagd door een baasje van één van mijn oud fosterhonden ( Binkie, voor de diehard blog lezers onder ons) om hem bij te staan op Hato. Deze mensen gingen terug naar Duitsland. Zijn vrouw was daar al en hij volgde vandaag met hun twee honden, twee koffers en handbagage. Hij had mij gevraagd of ik alsjeblieft kon helpen op het vliegveld met de honden. Tja, dat kan ik toch niet afslaan? Nee hoor, jarig of niet, ik ben er gewoon! 

Dat werd erg gewaardeerd en was voor de honden ook fijn aangezien het baasje nogal gestresst was.

De honden waren dat ook en wisten niet zo goed wat ze met de situatie aanmoesten. 

Arme Binkie, nu Snoopy, geen idee wat hem te wachten staat. Ik weet het wel! Eerst door naar Berlijn en over een half jaar naar Menorca. Niks mis mee toch.

Nadat alles op Hato geregeld was zijn we doorgereden naar dierenarts Sjoerd. Daar was gisteren een hond gebracht die langs de kant van de weg lag. Hij was duidelijk aangereden. Hij had schaafwonden op zijn heupen en een gebroken voorpoot. Ik was gisteravond alvast voor mijn verjaardag uit eten en wilde op dat moment daar ook even van genieten. Ik was dan ook blij dat de vindster bereid was zelf even de hond naar de dierenarts te brengen. Gisteren was er nog sprake van dat hij mogelijk meer letsel had en misschien ook wel ingeslapen moest worden. Dit bleek toch niet het geval en tja dan is daar meteen weer die vraag 'wat nu?' We hebben geen onuitputtelijke pot fosters, hadden we die maar. Op dit moment blijft hij nog bij Sjoerd. Die geeft hem medicatie en houdt hem in de gaten. Zodra de poot iets geslonken is wordt hij gespalkt. Dit geeft weer even ruimte om een plek voor hem te zoeken. Het is in ieder geval een lieverd, dat heb ik al mogen ervaren.

Eenmaal thuis en na het eten ben ik eens gaan zitten om alle felicitaties door te nemen.

Het geeft een enorm warm gevoel dat er zo veel mensen zijn die aan je denken. Ik vind het ook wel heel bijzonder hoeveel mensen ik in de ruim 3,5 jaar dat ik nu op het eiland woon heb leren kennen.

De honden verbreden mijn horizon, op alle vlakken!

Dank je wel familie, vrienden, bekenden en bloglezers voor alle felicitaties!

Toch eerder

De dag begon vroeg vandaag. Om 07.30 stond ik buiten te wachten op de 'Estherelle's hondentaxi'.

Als er honden voor een sterilisatie of castratie op een werkdag van Esterelle gepland staan, is zij zo lief om ze even op te pikken. Heel erg fijn. Tijdens het wachten buiten voelde het al klam, dit zou weer eens een goed hete dag kunnen worden.

In de loop van de ochtend kwam het bericht dat het schip van de sea shepherd binnen was gekomen.

Te laat maar toch ook weer niet. Hij zou eigenlijk volgens eerste planning op donderdag 16.00 uur binnen komen. Dat kwam hij niet. Het volgende bericht was dat hij van vrijdag op zaterdag om 05.00 uur s nachts zou binnen varen. Dat was het dus ook niet, want vanmorgen lag hij alsnog in de haven.

Dat betekende dat het voer dat verzameld was richting schip kon. Echt heel veel tijd om te rijden en te regelen had ik niet. Ik had namelijk het ophalen en weg brengen van wimpie op de agenda en Goof moest natuurlijk weer opgehaald worden bij de dierenarts.

Ik heb eerst Goofy opgehaald. Die stond al klaar in zijn kennel. Beetje wankel nog, maar goed wakker en zeker bereid om mee naar huis te gaan. Thuis werd hij door alle honden besnuffeld en begroet. Ze kennen allemaal de geur van dierenarts.

Na het snel naar binnen werken van een broodje hebben we wimpie weer bij zijn foster opgehaald. 

Maar nu voorgoed. Wim rijdt graag auto, maar wel voorin met uitzicht.

We hebben een tussenstop in de haven gemaakt. Even overleggen hoe en wat verder.

Wimpie maakte het allemaal niets uit. Die kreeg aandacht genoeg en ging er lekker bij zitten.

Ondertussen hebben we alle zakken voer het schip op gedragen. Het was best veel. 

Het is een bijzonder schip met z'n kleuren en tekeningen.

Dit schip vertrekt morgen en gaat toch nog ook andere eilanden aandoen om te helpen. Ze gaan onder andere naar Antiqua, Dominica en Barbuda. Op het laatste eiland zijn geen mensen meer, iedereen is geëvacueerd. Maar de dieren zijn er nog wel! Wij gaan ondertussen verder met inzamelen zodat ook via andere kanalen het voer sneller op st Maarten kan zijn. 

Daarna op naar het nieuwe huis van Wimpie. Als je dan aankomt en dit ziet hangen is toch geweldig!

Zo leuk! En zo lief!

Wim was weer net zo happy en blij als gisteren. Hij zit hier helemaal op zijn plek, heerlijk!

Zo bijzonder

Gisteren en eergisteren was ik via de pm van Rescue Paws in gesprek met twee gezinnen die op zoek waren naar een leuk hondenmaatje.

Het ene gezin had al een hond en wilde er een speelmaatje bij. Het andere gezin was helemaal nieuw in de hondenwereld en zochten een zachtaardig niet te drukke hond.

De eerste die zelf al een hond hadden waren maandag met hond op bezoek geweest bij onze foster met pups. Hoewel ze het zelf geweldig vonden dacht hun hond daar anders over. Dat gekrioel en gedraai van de pups werd ze helemaal zenuwachtig van. Met een pup als speelmaatje maakte je haar dus niet blij. 

De schone taak aan mij was dan om te bedenken wie er wel zou matchen. Ik ging om te beginnen voor Goofy en Wimpie. Er waren nog meer geschikte kandidaten, maar ik moest ergens beginnen.

Ook omdat ik met beide de afspraak had gemaakt met de honden langs te komen was met twee beginnen wel genoeg. Nou had ik zelf wel in gedachte dat ik dan Goofy mee had als speelmaatje voor het gezin met hond en dat wimpie het meeste geschikt zou zijn voor het andere gezin.

Samen op stap op zoek naar de juiste match.

Onze eerste stop was bij het gezin met hond. De kinderen waren op school. We zouden eerst kijken hoe hun hond op die van ons zou reageren en als er een klik was zouden we de volgende keer de kinderen laten kennismaken. Zij gaven heel terecht aan dat het sneu zou zijn als de kinderen een bepaald hondje leuk vonden en hun hond er niets mee had. De hond mocht kiezen, dat was duidelijk.

Ik zette eerst wimpie in de tuin. Die keek eens rond, werd begroet door de hond en besloot dat dit niet zijn huis was. Hij verstopte zich in het washok en is daar niet meer vandaan gekomen.

Goofy daarentegen was wel gecharmeerd van het leuke teefje dat zo graag met hem wilde spelen.

Ze verkenden samen de tuin en lagen na een tijdje ook al samen binnen. Dit was duidelijk het vriendje waar de hond naar zocht. De nieuwe baasjes in spee waren heel blij dit te zien en spraken met mij af dat we volgende week even de introductie met de kids doen. Dat komt goed uit, want morgen wordt goof gecastreerd. En als alles met de kinderen ook goed gaat mag hij volgend weekend verhuizen.

Zo leuk, en zo passend! Hun hond is namelijk ook een waterrat en dat is Goof ook. En over drie jaar mag hij mee naar Nederland. Dat weet goof nog niet, maar ik wel!

Toen op naar het volgende adres. Ik zat er wel een beetje mee in mijn maag dat als ik daar kwam en wimpie zou het zelfde gedrag laten zien, ik ze Goofy ook niet echt kon aanbieden. Die was natuurlijk ondertussen gereserveerd.

Maar er gebeurde zo iets bijzonders. Ik kan het nog eigenlijk niet geloven. Wimpie kwam daar binnen en voelde zich volledig op zijn gemak. Hij speelde met de kinderen, deed lekker gek met wat kattenspeeltjes en kwam al helemaal bij ze zitten voor een aai en een knuffel.

En Goofy? Die had totaal geen interesse. Die lag achter mij, maar ging niet achter het balletje aan. Hij kwam eigenlijk amper in beweging. De honden hadden hun keus gemaakt. Heel bijzonder. En hierdoor de baasjes ook, want vanavond liet het laatste gezin weten dat ze erg gecharmeerd van Wimpie waren en hem met liefde willen adopteren. Zouden ze dan toch mijn gedachte kunnen lezen of voelen? Ik blijf echt dit zo bijzonder vinden.

Wimpie was na zijn laatste bezoekje wel helemaal kapot.

Hij kon zijn ogen niet meer open houden. Maar geeft niks, ze hebben het beide geweldig gedaan!

Op naar een nieuwe start bij hun forever home.

Mooi voor elkaar

Ik ben de afgelopen dagen regelmatig naar cost u less geweest om honden en kattenvoer te kopen.

Elke keer zag ik dat ze achter een soort kar hadden waar zakken hondenvoer op stonden die kapot waren. Zaterdag had ik naar de manager gevraagd om te kijken of ze misschien mee wilde helpen aan onze actie aan St Maarten. Helaas was er in het weekend geen manager. Ik moest doordeweeks terug komen. Nou was ik er gisteren sowieso weer omdat ik opnieuw van een donatie zakken voer kon inslaan. Dit keer was de manager er wel en heb ik uitgelegd wat ik graag wilde. Ik zou terug gebeld worden. En dat werd ik vanmorgen. Ik kon de zakken komen ophalen. Super gaaf, want het waren er heel veel! Ik had echt mijn hele auto tot het dak vol liggen.

Terwijl ik bezig was met inladen zag ik verderop op de parkeerplaats een auto staan. Er liep iemand met voer en om haar heen drentelden wat honden. Het bleek Denise van Feed Friends te zijn die bezig was met het vangen van een teefje. Mijn hulp kwam eigenlijk als geroepen, want met al die honden om haar heen die niet mee moesten werd het lastig om je te richten op het teefje.

De vangkooi wilde ze al niet in. Terwijl ik wat reutjes bezig hield met voer kreeg het teefje tranquigel in haar bakje. 

Nu was het wachten op het moment dat ze ver genoeg heen was en sliep. Maar zoals ik ook wel eens meemaak kwam dat moment niet. Ze bleef te alert en telkens als je in haar buurt kwam stond ze op en liep ergens anders heen. Och och wat lastig. Helaas is het dan ook niet gelukt om haar te vangen. 

Op naar huis met die hele volle auto. Daar hoefde ik niks te sjouwen, want diezelfde avond zou het nog opgehaald worden om naar het centrale punt gebracht te worden. 

Thuis konden we even in de ontspanning. Door de hitte ben je snel moe en dat terwijl je nog niet eens een kwart doet van wat je normaal doet. Maar de warmte is gewoon killing.

Dat vond Goofy ook. Ik had zaterdag een badje gekregen. Dat stond sinds zondag ook op.

Alle dagen dachten ze dat het een grote waterbak was, maar vanmiddag bedacht goof dat je ook in grote waterbakken kunt gaan liggen. 

Het was te grappig! Hij deed zelfs z'n kop onder water. Desi en Tico keken hem aan of hij wel goed wijs was, maar Goofy was heerlijk afgekoeld. Dat had hij maar mooi voor elkaar. Zou de rest het ook nog gaan snappen? 

Komt wel

Ik ben vandaag weer voor van alles op pad geweest. Ik ben vanmorgen begonnen met het kopen van honden en kattenvoer. Ik heb weer een donatie mogen ontvangen en ben dat direct gaan omzetten in voer. Deze week komt de boot aan, ze zeggen zelfs al morgen, dus snel zorgen dat alles geregeld is en klaar staat. 

25 kilo hondenvoer en 10 kilo kattenvoer. 

Vanmiddag had ik een overdracht. Een overdracht van een hond natuurlijk. Op diezelfde parkeerplaats had ik ook een afspraak met een andere dame die het bij de dierenkliniek voor elkaar had gekregen om 200 ontwormingstabletten en een fles ontwormingsvloeistof gedoneerd te krijgen. Wauw, het was ter waarde van meer dan 1000 gulden! Verder had ze familieleden ook laten doneren zodat ze ook nog eens zes zakken voer kon kopen. Helemaal super! Dat ging direct mee met Mirjan van wie ik een hond overnam. Zij al het voer in haar auto en ik kreeg Wimpie overhandigd. Wimpie zat weer bij een foster die naar Nederland terug emigreert. Voor Wimpie was nog geen huisje gevonden, dus zijn we op zoek gegaan naar een andere foster. Die hebben we gevonden en woont weer bij mij in de buurt.

Wimpie is dus met mij weer verder gereisd. Wat een droppie is het zeg!

Hij lag eerst achter mij op de achterbank.

Maar tijdens de rit kwam hij naar voren. Eerst op de bijrijdersplek en niet veel later klom hij op schoot.

Ach gos, en dat terwijl hij mij niet eens kent. Al hoewel, wie weet toch wel. Ik heb hem samen met de foster waar hij nu naar toe is uit de struiken langs de weg geplukt.

Dit waren ze, wimpie en zijn zusjes. Wel even wat anders dan toen ze eind mei gevonden werden.

Nu nog een lief baasje voor hem vinden. Voor zijn zusjes is dat al wel gelukt, maar voor wimpie helaas nog niet. Komt wel. Tot nu toe is dat voor elke hond nog gelukt.

Raar verhaal

Het was een beetje gekke dag vandaag. Erik zou vrij zijn, maar dat was hij niet.

En ik had eigenlijk niet meer dan alleen de ortho met Youri op het programma staan, maar daar bleef het ook niet bij.

De hele dag stond online al in het teken van een hondengezin met acht pups. Daar waren we zaterdag al mee bezig geweest. De pups waren zelfs al even bij de foster geweest, maar binnen 10 minuten ook weer opgehaald. Toen waren ze nog zonder moeder. Hoe en wat verder van het verhaal laat ik maar even in het midden. Het is namelijk best wat raar gegaan.

De moeder met pups werden vanmiddag aangeboden bij het asiel. Daar had ik vanmorgen ook al contact mee gehad. Zij belde mij nu om te vragen of we de pups konden ophalen. De pups waren veel te jong voor het asiel en een hok voor moeder met pups was er ook niet. Zij konden ze echt niet houden.

En zo kwamen ze twee dagen later toch weer bij de foster aan waar ze zaterdag ook waren.

Snap je het nog? Nou ik niet en ik heb het ook opgegeven. Wat ik wel weet is dat Rescue Paws nu een moeder met vijf van de oorspronkelijk acht pups opvangt. Er waren er al drie weg gegeven. We hebben de persoon die ze bij het asiel gebracht heeft dringend gevraagd de laatste drie ook nog bij de foster te brengen. Dat is echt veel beter voor de vorming van de pups. Over drie weken kunnen ze dan alsnog opgehaald worden. Ik hoop dat ze het doen.

Mama is nog erg ontdaan van het hele avontuur. Ze is ontzettend mager. Je zou denken dat ze berehonger heeft. Heeft ze vast ook, maar als je voer voor haar neerzet laat ze het door de pups opeten. Dat gaan we dus anders doen. Pups uit de buurt en mama even alleen laten eten.

De pups hebben we één voor één met frontline spray ingemasseerd. Dat was hard nodig, want we zagen de vlooien gewoon lopen!

Dat masseren was eigenlijk best lekker. Ze zijn gelukkig mensgericht en sociaal. En dat terwijl ze onder een berg afval vandaan komen.

En straks maar weer ons best doen om deze vijf ook weer aan de man te brengen.

Ze hebben hun looks in ieder geval vast mee.

Direct geregeld

Éen van de bijzondere dingen van het schrijven van mijn blog is dat ik heel veel mensen dagelijks bereik. Ik weet door de teller en de statistieken dat het er ongeveer 1000 per dag zijn.

Dat is best veel. Mogen er natuurlijk altijd meer zijn, maar ik ben niet ontevreden. 

Het blog laat het leven van mij zien en dan voornamelijk al mijn bezigheden met de honden.

En die zijn puur en echt. Komt er een donatie, dan is die absoluut voor de honden. Er gaat hier maandelijks heel wat uit voor de honden. Al het voer voor de op dit moment negen honden die ik heb wordt door mij betaald. Geld van de stichting of geld dat aan mij gedoneerd wordt voor de honden kan beter voor andere dingen gebruikt worden dan aan voer. 

Ik vond het dan ook erg leuk vanmorgen een berichtje in mijn postvak te vinden waarin iemand mij vroeg of ze via mij honden en kattenvoer kon doneren. Zeker dat dit kan! En we hebben het zelfs direct geregeld. Het geld werd overgeschreven en meteen zijn Youri en ik naar de winkel gereden. Niet naar Albert Hein. Daar werd het wel verzameld, maar daar is het voer veel te duur. Ik ben dus eerst naar cost u less gegaan om daar twee zakken hondenvoer en twee zakken kattenvoer te halen. Toen had ik nog een paar gulden over waar ik nog twee blikken natvoer voor heb gekocht.

Het was een flinke kar vol met grote zakken voer. Maar mooi dat Youri mee was, kon hij tillen.

Daarna dus door naar de appie om het in te leveren. Hier was kar twee inmiddels ook afgeladen vol en was er gestart met kar drie. 

Ik hoop dat aan het eind van de dag ook deze kar tot de rand gevuld is.

Mochten er meer mensen zijn die de dieren op st Maarten willen helpen, stuur maar een berichtje. Dit voer gaat 100% zeker naar st Maarten en er blijft geen gulden aan de strijkstok hangen. We rijden zelfs om om zo veel mogelijk voer voor zo weinig mogelijk geld te krijgen. 

De ukkies hebben geen idee dat er ook ellende op de wereld bestaat. De honger die ze geleden hebben is verleden tijd. Ze genieten volop en doen wat pups horen te doen. Veel spelen, eten, plassen, poepen en slapen. En dan het liefst boven op elkaar. Geeft zo'n lekker veilig gevoel.

Feestvreugde

Niemand zal er raar van opkijken als ik zeg dat Erik gisteravond als een blok in slaap was gevallen.

Ik kon een heel feestje bouwen, hij zou niks in de gaten gehad hebben. Nou ben ik geen feestbeest, maar rede voor wat feestvreugde was er best.

Gisteren kregen we namelijk te horen dat het schip de Sea Sepherd met hulpgoederen voor de dieren deze kant uit is en hier op Curacao nog meer gaan inladen. Daarna vaart het door naar St Maarten.

Gisteren is in allerijl een poster gemaakt en hebben we snel een rooster kunnen maken wie wanneer staat om in te zamelen. Het rode kruis deed dit de hele week al bij Albert Hein. En op onze vraag of we daarbij mochten staan werd helemaal niet moeilijk gedaan. Top! Zo werden mens en dier geholpen.

Mijn beurt was vanmiddag van 14.00 tot 17.00 uur. Bij aankomst hoorde ik dat er al een hele kar vol was verzameld en dat deze zelfs al was opgehaald om vandaag nog met een schip naar st Maarten mee te gaan. Hoe eerder hoe beter! In de tijd dat ik er stond is er toch nog weer een ruime halve kar gevuld.

Morgen staan we nog een keer. En ook I-Animal staat op het eiland ergens in te zamelen. Verder zijn er nog wat particulieren initiatieven waarmee we uiteindelijk allemaal met elkaar het schip verder vol krijgen. Ik word daar blij van. Hopelijk is alles er op tijd en zijn de dieren niet inmiddels al overleden door honger en dorst. Het liefst ging ik er heen om te helpen. Maar wat dan? Waar slaap je? Wat eet je? Hoe kom je er? En hoe verplaatst je je op het eiland zelf waar de bewoners drie uur in de rij staan voor 20 liter benzine. We zullen het moeten doen met de hulp die we hier kunnen bieden. Maar iets is beter dan niets. 

Positieve berichten

We begonnen de ochtend meteen met goed nieuws! Tino en Eros zijn goed aangekomen en ieder naar hun eigen huisje vertrokken. Ze zullen moeten wennen aan een leven zonder elkaar, maar ik weet zeker dat het goed komt. Tussen de nieuwe baasjes zijn al ideeën ontstaan om speelafspraken te maken.

En verder zien ze natuurlijk genoeg andere hondenvriendjes. Nu nog een beetje wennen aan het Nederlandse druilweer en ze zijn helemaal geïntegreerd.

Daarna meteen door naar het volgende goede nieuws. Het bruine kleine meisjes frummeltje is gereserveerd en gaat naar Nederland. Één foto was genoeg om van twee mensen de harten te laten smelten.

Kijk, ik weet natuurlijk wel wat ik zend ;-) 

Ze kan alleen nog lang niet weg. Dat duurt nog een week of 10. In die tussentijd kan ze nog wat verder groeien en opbloeien.

Dat laatste doen ze al heel goed. Ze hebben dikke pret met elkaar en hebben de eerste speeltjes ontdekt. 

Hier wordt druk gespeeld met een stuk oranje wuppie. Die blijven alle honden geweldig vinden! Gelukkig door de inzameling van vorig jaar heb ik er nog een paar op voorraad. Dat is maar goed ook, want na een tijd vallen ze uit één en dan vinden de grote er niks meer aan. De kleintjes wel! Die zijn tevreden met 10 centimeter wup.

Op naar het volgende goede nieuwsitem. Kijk eens wie dit is?

Het is Joep. De hond die achtergelaten werd in een doos. Twee weken geleden nog onder de schurft en met flinke korsten. En zie nu! En hij is zo happy! Daar word je zelf toch ook blij van!

En dan ben ik nog niet klaar met de positieve berichten. Erik is namelijk vanmiddag thuis gekomen.

Redelijk onverwachts toch wel. De eerste berichten waren dat ze wel twee weken weg zouden zijn.

Tot ineens gisteravond het bericht kwam dat ze vandaag terug zouden komen. Er waren collega's uit Nederland overgekomen die de taken konden over nemen. Hierdoor konden ze afgelost worden en naar huis. Het bleef even onduidelijk hoe laat en hoe, maar om 15.00 uur was hij er dan toch echt!

Zwaar vermoeid van wat hij gezien en gedaan heeft. Orkaan Irma heeft vrijwel alles weggevaagd.

Helaas zien we op social media filmpjes van plunderingen en negatieve verhalen over hulpverleners. 

Dit geeft een zeer vertekend beeld. Dit is natuurlijk maar een fractie van de bevolking die dit gedrag vertoond. Het overgrote gedeelte is intens blij met alle hulp. Maar die verkeerde filmpjes maken wel dat mensen minder het gevoel hebben dat ze het eiland moeten helpen. Want ze zijn ondankbaar en crimineel. Mensen, ik heb van Erik gehoord hoe het er daar aan toe is en hoe zwaar men het heeft.

Je wilt echt niet in de schoenen van deze mensen staan! Alles weg, geen water, geen stroom, geen voeding. Totaal afhankelijk van derden. En dat zijn wij! Laat je niet leiden door het enkele filmpje, maar help mens en dier op St Maarten door een bijdrage te doen.