Na het schrijven van het blog heb ik het zwarte teefje in een groep op Facebook geplaatst.
Deze groep heeft bijna 2400 dierenvrienden als lid, dus hier hoopte ik iemand te vinden die deze al wat oudere dame wilde opvangen.
Spannend natuurlijk, want om voor oudere honden een plekje te vinden is niet makkelijk.
In de loop van de avond kreeg ik ineens een persoonlijk berichtje via Facebook dat de honden al weg gegeven waren. Wat!! Dat zal toch niet. Verdere vragen aan deze persoon werden niet beantwoord.
Dan maar even bellen naar de familie met wie we contact gehad hadden. Deze namen niet op.
O nee, het zal toch niet echt zo zijn en dat ze daarom de telefoon niet meer opnemen?
Je gaat van alles bedenken. Wat moesten we nu?
We lieten alles zoals het was. De advertentie lieten we staan en we spraken af om vandaag om 10.00 uur de honden daar weg te halen. Als ze er nog waren.
Ik kon de avond wel heel goed afsluiten. Er kwam namelijk iemand op de lijn die de oude hond graag in haar roedel wilde opnemen. Dat was geweldig nieuws!
Vanmorgen vroeg op weg richting het huis belde ik nogmaals de contactpersoon van de familie.
En nu nam hij wel op. Hij was in het huis en we konden komen voor de honden.
Dat betekende dat ze er dus nog gewoon waren! Dat is goed nieuws.
Ik vertelde hem dat ik gisteren een berichtje gekregen had dat de honden al weg gegeven waren.
Hij kende de vrouw die dit gestuurd had helemaal niet. Ik bedoel maar! Wat een flauwe actie. Je zou zo op het verkeerde been zijn gezet.
We konden mama met kinderen en de oudere hond inladen.
De man was er emotioneel onder. Hij vertelde dat zijn moeder altijd goed voor dieren was geweest.
En dat de honden zelfs binnen mochten. Hij vond het heel erg dat hij ze zelf niet kon meenemen.
Op het moment dat Samira de moeder met pups mee kreeg, nam ik van haar vier andere pups over.
Deze waren toevallig gisteren van de straat geplukt en waren al onder de hoede van de stichting.
Deze hondjes waren al 7 weken maar nog weinig mensen gewend. Ze moeten dus vooral socialiseren.
Niemand kon ze verder nemen. De één heeft geen tuin geschikt voor pups, de ander zit al vol.
Tja, omdat we beloofd hadden wat aan de honden van de overleden vrouw te doen moest er geschoven worden. En zo kwamen ze met mij mee.
Eigenlijk te veel, maar het is niet anders. (Mocht een bloglezer uit Curacao dit lezen en het leuk vinden in ieder geval twee van de vier pups onder de hoede te nemen? Graag!)
Dus ik ging weg met vier pups achterin en de oudere teef.
Wat een lieverd was het oude dametje! Ze piepte wel in de auto toen we weg reden.
We gingen weg uit haar straat, weg van haar tuin waar ze al die jaren had gewoond. Ik had met jaar te doen.
Eenmaal binnen in mijn tuin was ze snel op haar gemak. Ze scharrelde zo naar binnen en ging liggen in de keuken.
Ik zo haar zo houden. Alleen al vanwege haar verhaal. Maar ik wist dat ze een leuk plekje zou krijgen.
Om 16.00 heb ik haar meegenomen naar tennis. We hebben Youri afgezet en zijn doorgereden naar haar nieuwe huisje.
Ze was er van harte welkom. Wel liep ze weer achter me aan het hek uit. Slik. Ik had met haar te doen.
Eerst uit je vertrouwde tuin, toen ik de auto, daarna in een nieuwe tuin met allemaal nieuwsgierige honden. En dan weer in de auto naar weer een nieuwe tuin. Maar nu de laatste.
Terug van tennis zagen we dat de vier pups niet meer onder de stoel zaten maar op een kleine verkenning waren.
Ze vinden het nog wel erg eng. Zijn wij ook, ik snap het wel.
Maar op een meter afstand voor een foto kunnen we al op gemak komen.
Optillen doen we ook gewoon. Maar echt leuk vinden ze dat niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten