Geen verhuizing voor Layka dus vandaag. Geeft niks. Speelt ze gewoon nog even lekker door met Saar. Voor haar vinden we heus wel wat.
Maar doordat deze activiteit uit viel hielden we wel wat tijd over voor andere belangrijke dingen.
Ik was gisteravond namelijk gebeld door iemand die mijn nummer weer van de tuinman had gekregen.
Geweldig hoe hij de mensen weet te motiveren hulp voor hun honden te zoeken in plaats van ze te dumpen. I love that man!
Nu dus een hulproep om een moederhond met zes pups en nog een andere volwassen hond.
De eigenaresse van deze honden was een oude vrouw op leeftijd.
Door een val in haar tuin en de complicaties die zij later in het ziekenhuis kreeg is ze overleden.
Familie uit Nederland kwam hierheen gesneld om de begrafenis te regelen en het huis uit te ruimen.
Ze zaten nu met hun handen in het haar vanwege de honden in de tuin. Geen idee wat ze er mee moesten. Het gebeurd zo vaak dat er dan niks gedaan wordt en de honden aan hun lot overgelaten worden, dat ik nu heel blij ben dat er hulp gevraagd is.
Het wordt wel passen en meten bij de beschikbare fosters. Eigenlijk kan het niet, maar we hebben geen keus.
Als mensen de moeite nemen om te bellen en hulp te vragen moeten we dat oppakken.
Ik wil ze vooral laten zien dat er echt wat mee gedaan wordt en de mensen maar vooral de honden natuurlijk geholpen worden. Als wij kunnen laten zien dat we er echt zijn en staan zullen we vaker gebeld worden. Buren zien het nu, familie van de buren horen het weer enz.
Vanmiddag dus alvast even een kijkje in de tuin. Even zelf kijken naar de conditie van de honden en de pups.
Tjonge wat een schrijnende situatie. De twee volwassen honden gingen nog wel. Die werden nog gevoerd met pasta. Dat werd door de buren gekookt en over het hek gegooid.
Maar de tuin was een verschrikking. Overal hondenpoep en ergens onder een trap zes pups die nog nooit een mens gezien hadden.
Gelukkig zijn ze nog niet te oud om gesocialiseerd te worden. Hoe dan ook moeten deze samen met de moeder naar een foster.
Voor de andere hond gaan we dringend op zoek naar een huisje. Hopelijk lukt dat. Morgen willen we de honden ophalen. De volwassen niet moederhond was zo blij met menselijk contact. Die kwam meteen op me af om geaaid te worden. Arm ding. Eerst verdwijnt je baasje plotseling en vervolgens kijkt niemand meer naar je.
Ik hoop echt dat we een plekje voor haar vinden.
Na dit ritje heb ik mijn bikini aangetrokken. Niet om te gaan zwemmen, maar omdat ik het vandaag tijd vond om Boris te wassen.
Ik durfde het eerder nog niet aan. Qua gezondheid was hij heel broos, maar ook z'n vertrouwen naar mensen was minimaal. Mij tolereert hij nog wel, maar van Erik moet hij weinig hebben.
Ik wilde dan ook eerst die vertrouwensbasis wat sterker hebben voordat ik hem zou wassen.
Vandaag vond ik dat het kon. Ik heb Boris een halsband ongedaan en een riem.
Dat vond hij al helemaal niks. Toen opgetild naar de tuinslang. Lopen deed hij echt geen stap.
Toen ik hem vast had gezet en de kraan zachtjes open had gedraaid werd hij eerst helemaal gek.
Trekken aan de riem, bijten in de riem. Maar de volhouder wint. Zachtjes pratend heb ik eerst water over z'n pootjes gedaan. Nog steeds vond hij het helemaal niks.
Daarna ben ik toch met een hand shampoo hem gaan wassen. Zonder water nog. Ik maakte mijn eigen hand nat en heb hem ingezeept.
En toen eindelijk vond hij zijn rust en liet hij het over zich heen komen. Ik geloof zelfs dat hij het wel lekker vond.
Ook al zou je dat als je naar zijn koppie kijkt niet zeggen. Daarna met een heel dun straaltje heb ik hem af kunnen spoelen. Wat een overwinning! Voor hem en voor mij.
Hij zag er daarna zoveel beter uit! Alle losse schilfers zijn nu van zijn huid weg.
Kijk eens hoe mooi hij nou is?
Op naar een gezonde Boris!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten