Hier is het namelijk elke dag dierendag. Elke dag weer krijgen ze liefde, knuffels, aaitjes, een lekkere bak eten en zijn ze veilig.
Nu ik hier woon en me zo ontzettend bezighoud met het dierenleed op eiland besef ik terdege dat het luxe leven dat mijn honden leven voor veel honden niet en ook zelfs nooit is weggelegd.
Dat is hard, keihard en maakt me verdrietig.
Honden hebben ook gevoel en een ziel. Zij hebben niet gevraagd om deze ellende.
Kijk naar Boris en Layka. Iemand heeft besloten hun in huis te nemen. Maar waarom? Niet als gezellige metgezel. Ook niet voor de waak. Boris was echt niet meer in staat om te blaffen bij onraad.
Hij was niet eens meer in staat om te overleven. Het is dieptreurig hoe de mens met dieren omgaat.
En dan bedoel ik niet alleen de honden hier op het eiland, maar in zijn algemeen.
De zeehonden die doodgeknuppeld worden om hun vacht, stierengevechten voor vermaak, de honden in China die op een gruwelijke manier aan hun eind komen om vervolgens opgegeten te worden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik schaam me wel eens om mens te zijn. Om tot dat gruwelijke soort te horen.
Helaas kan ik in mijn eentje de wereld niet redden, maar help ik op mijn manier.
Er wordt mij wel eens gezegd " waar doe je dit voor?" Het is een druppel op een gloeiende plaat.
Maar er wordt te veel weg gekeken en niks gedaan. Elke hond die ik een nieuw leven geef is er één.
Één die kan voelen hoe het is om liefde te krijgen. Één die geen honger meer hoeft te lijden. Één die weer gelukkig kan zijn. Het geluk van dierendag, elke dag!
Zoals gisteren al voorspeld kan ik vandaag foto's van Boris tonen met een lach op zijn gezicht.
Een ontspannen koppie die gaat inzien dat het hier leuk is.
En daar doe ik het voor. Voor die ene op die gloeiende plaat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten