Fotomomentje

Vanmorgen vroeg is Erik met Maud op pad geweest. Ze is foto's gaan maken bij een casting bureau dat een open inschrijf ochtend had.

In Nederland stonden Maud en Youri beiden ingeschreven. Alleen tot soms wat frustratie van Maud werd alleen Youri telkens gevraagd.

Hier is de spoeling blonde tienermeisjes wat dunner dus wilde ze het graag nog eens proberen.

De foto's zijn gemaakt, de lengte en maten opgemeten. Laat de opdrachten maar binnen stromen.

Zou in ieder geval wel heel erg leuk zijn als het Maud ook een keer lukt. 

Ik had zelf vanmiddag een koffie met een taartje afspraak.

Het werd een heel gezellig jus d'orange met appeltaart moment. Was lang geleden en voor herhaling vatbaar. Ik doe dat eigenlijk veel te weinig. Wie weet komt er nog eens verandering in.

Tot op heden had zich in Nederland nog niemand gemeld als adoptant of gastgezin voor Layka.

Dat betekent dat ze volgende week niet mee naar Nederland gaat. Jammer, maar niet het einde van de wereld. Op zich maakt het mij helemaal niet uit waar Layka haar nieuwe baasje woont.

Curacao, Nederland, Zweden, Lapland, ik vind het allemaal prima. Voor mij geldt dat het een liefdevol baasje moet zijn en waar al een ander hondje woont als speelkamaraadje.

Tuurlijk was het leuk geweest als Saar en Layka samen konden blijven. Maar Layka speelt met alles en iedereen. Zelfs Vera probeert ze al zo ver te krijgen om te spelen. Ik denk dan ook niet dat het Layka veel uitmaakt met wie ze speelt, als ze maar kan spelen.

Ik heb dus wat nieuwe foto's gemaakt en haar online gezet.

De kunst is altijd weer om een pakkend stukje te schrijven met daarbij aansprekende foto's. Maar blijkbaar is dat gelukt, want vanavond heeft zich al iemand gemeld die mij morgen gaat bellen. 

Een stel dat al twee honden heeft. Ik ben heel benieuwd. Maar wie smelt er nou niet voor dit koppie!

Het kan hier zo mooi zijn

Het kan hier zo mooi zijn. Een zin die heel vaak door mijn hoofd gaat als ik over dit eiland rij.

Het kan hier zo mooi zijn als iedereen zijn rotzooi opruimt, als er respect is voor mens en dier, als de isla zijn uitstoot vermindert, als men bouwvallen afbreekt en huizen afbouwt.

Het kan hier zo mooi zijn als er geen armoede zou zijn, geen vele tienermoeders en één oudergezinnen met kinderen die veel alleen zijn omdat moeder werkt. 

Het kan hier zo mooi zijn als je overal veilig kunt lopen en er geen overvallen meer zijn.

Het kan hier zo mooi zijn. Alleen deze zin kwam vandaag niet bij mij vandaan.

Guus Meeuwis zong hem vanavond. Het is een nummer van hem. Dit nummer gaat natuurlijk helemaal niet over Curacao, maar toen ik hem vanavond hoorde was dit wel het eerste waar ik aan dacht.

Ik ben net terug van een geweldig concert. Het was erg druk. Dat hij helemaal hier kwam zingen werd blijkbaar door meer mensen gewaardeerd.

Wat is het toch heerlijk om zo in de buitenlucht met de voetjes in het zand te kunnen genieten.

Er zijn regelmatig Nederlandse artiesten te beluisteren op het eiland. Die verdienen zo mooi hun vakantie natuurlijk terug. Vinden wij niet erg hoor. Laat ze vooral allemaal maar hierheen op vakantie gaan.

De hondjes hebben niks met Nederlandstalige muziek. Ze zijn eigenlijk helemaal niet zo van de muziek.

Ze zijn meer van het Nederlandse eten. Lekker eten wel te verstaan.

We hadden gisteren kauwstaven gekregen. Ze hebben er echt van genoten.

Voor storm is het krijgen van een bod altijd extra feest. Zodra één van de honden wegloopt pikt hij het bot in en brengt het snel naar zijn mand. Hij had aan het eind van de middag dus zes botten in zijn mand liggen.

Geeft niet, die zullen wel weer terug gestolen worden. Voordat storm op rooftocht ging heb ik toch nog wat leuke foto's kunnen maken.

Verplicht ontspannen

Vandaag was mijn zus jarig. 40 werd ze. Op één of andere manier een leeftijd waar je net iets meer bij stil staat dan als je 36 wordt ofzo.

Toen ik 40 werd hebben we dat met de vier zussen onderling gevierd. Dat hadden we ook al eerder gedaan. Gewoon ook om eens met elkaar op pad te zijn zonder mannen en kinderen.

Maar nu gooi ik dus roet in het eten. Ik ben er niet bij.

Maar ik heb er zeker wel aan gedacht. Lang leven het internet met al zijn mogelijkheden van tegenwoordig. Ik heb een bloemetje laten brengen. Niet zo leuk als ik zelf natuurlijk, maar helaas zat dat er niet in. Het bloemetje is vanmiddag keurig bezorgd. Zo was ik toch nog een beetje aanwezig.

Verder was 29 oktober net zo gewoon als 28 oktober en 27 oktober. De dagen vliegen voorbij.

In Nederland heb je veel meer een gevoel van tijd omdat de seizoenen veranderen.

Het wordt kouder, eerder donker, de klok gaat achteruit. Noem het maar op, allemaal zaken waardoor je beseft dat er weer een maand voorbij is en een volgende periode zich aandient.

Hier is altijd alles hetzelfde. Geen zomer en wintertijd, altijd rond dezelfde tijd donker en geen noemenswaardige verschillen in temperatuur. Er is wel wat verschil in tijd van donker worden en temperatuur maar we hebben het hier niet over uren en niet over een verschil van 20 graden met de zomer. Alles kabbelt door. 

Zo ervaren de honden dat ook. Gewoon lekker je ding doen. Genieten van de domme hagedissen in de tuin die nu nog niet weten dat ze hier beter niet hun siësta kunnen houden.

Dan maar weer eens kijken of het hondje van de achterburen bereid is in een robbertje blaffen.

Saar en Layka doen aan alles wel mee, maar zijn ook erg druk met elkaar. Die spelen en spelen alsof hun leven er vanaf hangt. Ach, nu kan het nog. Als er voor Layka een plekje in Nederland vrij komt vertrekt ze volgende week. Zal afkicken worden voor beiden.

Als alles zich dan zo heerlijk vermaakt kan ik ook met een gerust hart weg. Ik hoef me niet druk te maken over honden die elkaar in de haren vliegen.

Ik had vandaag de beurt om naar surfen te rijden. Dat zie ik dan maar als een stukje verplichte ontspanning. Heen en weer rijden gaat niet, verplicht blijven wachten dus.

Is geen straf hoor. Echt, ik kan ergere dingen bedenken.

Maar hoe is het toch mogelijk dat ik dan weer met een hond geconfronteerd werd.

Deze boef kwam naast mij op de tafel liggen. Gelukkig geen zwerver dit keer, maar de hond van één van de surfleraren. Dat is pas een mooi leven. Lekker mee naar het strand, chillen en genieten van de omgeving. Dat gun ik elke hond wel. Deze heeft het in ieder geval mooi voor elkaar! En ik trouwens ook!

APK

Nadat ik opgestaan was vanmorgen viel me op dat de honden zo graag bij Youri in de kamer wilden.

Youri was al vroeg thuis. Die had twee toetsen wat hier betekent dat je om 7.15 start en om 9.15 weer klaar bent.

De deur bij Youri was dicht en toch wilden ze er allemaal zijn. Vreemd. Bij Youri maar eens nagevraagd wat de honden dan bij hem kwamen doen als ik ze daar naar binnen liet. Water drinken vertelde hij mij.

Nog vreemder, want eigenlijk heb ik meerdere pakken om het huis staan. Vaak één aan de voorkant bij de eettafel. Oké, die was leeg. Maar er stond er nog één. Achter, bij het zitje.

Daar zat nog water in. Met nog wat extra inhoud. Zou dat de rede zijn waarom ze daar niet wilden drinken maar bij Youri? Ik snap het wel. Ik hoef ook geen glas water met extra voedingsstoffen.

Het beestje kon er zelf niet meer uit komen, de rand was te hoog en te glad. Ik heb hem maar 'gered'.

Tijdens de tennisles van Youri had ik een afspraak bij de dierenarts. Dat kwam precies goed uit. Scheelde weer een extra ritje. Boris en Layka waren aan de beurt voor de tweede enting. 

Zonder de herhaling blijven ze vatbaar voor ziektes, heel belangrijk dus dit bezoekje.

Ons laatste bezoek en dan de enting in de tuin niet meegerekend, was op de dag dat we hem bij zijn "baasjes" weg haalde.

Toen zag hij er zo uit.

Morgen zijn we precies een maand verder. Kijk wat een verschil.

Meteen ook maar even een checkup gedaan. Bijvoorbeeld gewogen. Ben altijd erg benieuwd hoe de stand nu is.

Dat ziet er goed uit! Natuurlijk zag ik zo ook wel aan Boris dat hij aangekomen was. Alleen wist ik niet precies hoeveel. Ruim vier kilo is er bij gekomen. Nog niet genoeg, maar overvoeren is ook niet goed. We gaan gewoon op deze voet verder.

Kleine Layka groeit ook lekker door. Zij was 3,5 kilo aangekomen. Zij is niet alleen zwaarder geworden, maar groeit ook lekker. Ze is een gezonde jonge hond aan het worden. 

Beide dus APK goed gekeurd. Op naar de volgende keuring. Voor Boris wordt dat z'n castratie en voor Layka misschien wel al haar papieren en verklaringen als ze naar Nederland gaat.

Op dit moment heeft er zich nog geen kandidaat gemeld. Niet als nieuwe eigenaar, maar ook niet als foster. Men weet niet wat ze missen, zo'n leuk hondje. Maar komt wel goed. Of het nu in Nederland is of hier op Curacao, ergens staat straks het gouden mandje van Layka. 

Zo bang

Vanmorgen om 05.00 uur werden we gewekt met een enorme onweersknal.

Bij onweer schieten de meeste straathonden direct in de stress. Ook Luna nog steeds.

Ook al woont ze nu al 1,5 jaar veilig bij ons, onweer en vuurwerk vindt ze een verschrikking.

Ze was dan ook helemaal aan het trillen en wilde zich verstoppen. Dat laten we dan maar. We krijgen het er niet uit, hoeft ook niet. We laten haar voelen dat we er voor haar zijn en hopen dat het ooit wat afzwakt.

De vier fosterhonden buiten waren er ook van geschrokken. Drie stonden er voor de deur en wilden heel graag naar binnen. Nummer vier was zo ontdaan van de herrie en de stortbui die er volgde, dat ze onvindbaar was.

Later vonden we haar in een hoekje achter een ladder. Arme Vera.

Ze is wel voor meer dingen bang. Ook haar is weer van alles aangedaan. Als je haar wilt aaien dan duikt ze naar beneden. Het liefst kruipt ze weg. Ze maakt zich echt klein.

Deze foto werd vanmiddag door Erik gemaakt.

Dat bange koppie, dat gaat je toch aan het hart! Zo sneu als je zo jong al zo veel wantrouwen hebt.

Maar er zit ook veel liefde in. Als je haar eenmaal aait vindt ze het best fijn. 

En nu vanavond heb ik haar vertrouwen gewonnen. De hele dag ben ik telkens naar haar toe gegaan. Elke keer weer met lieve woordjes aanspreken en weer aaien.

Nu ligt ze naast me aan mijn voeten. Dit wordt of eigenlijk is een heel lief trouw hondje wat graag bij je is en wil spelen. Ze moet alleen nog een beetje ontdooien.

Vanmiddag kreeg ik ook nog een leuke verrassing. Via de post kwam er een pakketje binnen. Voor mij totaal onverwachts, maar blijkbaar was dit via via geregeld. Erg leuk!

Er kwamen leuke hondenspeeltjes, halsbanden en kauwstaven te voorschijn.

Samen met Layka hebben we alles bewonderd.

Die was zo nieuwsgierig! Met haar voorpootjes stond ze al tegen de tafel aan om mee te kijken.

In de lieve begeleidende kaart werd een toezegging voor een sterilisatie gedaan. Dat is super. Daar kunnen we Vera als ze zo ver is mee helpen. 

Alle honden ouder dan 6 maanden gaan hier "geholpen" de deur uit. Van onze fosterhonden geen nageslacht. Er lopen al genoeg honden op het eiland.

Beetje moe

De kop is eraf voor de kinderen. Dag één van de proefwerkweek is achter de rug.

Ben toch zo benieuwd hoe ze het er beiden vanaf gaan brengen. Volgens mij kunnen we eind volgende week het eerste rapport in ontvangst gaan nemen. Nog even geduld dus.

Maar ach, geduld heb ik meer dan genoeg. Dat raakt niet zo snel op.

Mijn energie is helaas wel een beetje op. Het vlammetje is op waakstand gegaan.

De afgelopen weken waren druk. Druk met fosterhondjes, maar dan in algemene zin.

Wat nog het meest energie vrat was de spanning rondom de zieke pups en het afwachten wat het met de rest van de roedel deed. Verder waren er de ritjes naar de dierenarts, het halen en brengen van honden naar nieuwe eigenaren en het alles regelen via social media. Gewoon veel.

Ook de warmte maakt je moe. Het is echt warm! Met daarbij een hoge luchtvochtigheid.

Ik kan gewoon niet niks doen ook al is het warm. Er moet gedweild worden, de was moet gedraaid worden enzovoort. Al deze activiteiten zijn niet in de airco uit te voeren. Dus met zweet op de rug gaan we door.

En daarbij is Erik de afgelopen tijd veel afwezig. Afgelopen week was hij in Mexico. Vandaag was hij op een ander eiland, van het weekend gaat hij naar dat zelfde eiland en zo weet ik nog een paar geplande trips. 

Dat betekent dat ik nu even aan mezelf moet gaan denken. Even geen hondjes erbij. We richten ons op wat we in huis hebben. 

Af en toe maar wat meer tijd voor mezelf inplannen is misschien ook een idee.

Aankomende vrijdag staat er in ieder geval een concert van Guus Meeuwis op de agenda. Daar heb ik zin in.

Morgen weer een update over alle viervoeters. Nu naar bed.

Op visite

Vandaag was het een spannende dag voor Saar.

Ze ging namelijk kennis maken met haar nieuwe hondenvriendjes. Ook de rest van het gezin zou Saar vandaag voor het eerst ontmoeten.

Alles was spannend voor Saar. De autorit was maar zo zo. Je weet natuurlijk nooit waar je heen gaat.

Over het algemeen waren de ritjes naar de dierenarts. Ze wilde eigenlijk niet eens mee. We hebben haar in de tuin moeten vangen.

We hadden eerst afgesproken buiten de tuin en niet op eigen gebied. Dat ging prima. Saar is niet zo moeilijk, maar haar nieuwe hondenvrienden ook niet. Toen het gesnuffel voor Saar even klaar was en ze haar lip optrok gingen de honden weg. Dat is mooi. Later zijn we naar de tuin en het huis gegaan waar ze zou gaan wonen. Ook hier ging het prima. Ze vond het wel spannend hoor, maar kroop niet in een hoekje.

En wat we al hoopte gaat gebeuren. Saar is er van harte welkom! Ze heeft dus een nieuw huisje.

Ze kan er nog niet direct heen, eerst moet de muur om de tuin af zijn. Maar als het zo ver is dan is ze van harte welkom. 

Wauw wat gaaf! Weet alleen niet of Saar dat ook meteen zo zal vinden.

Die is hier zo gewend. Maar ik weet zeker dat ze het daar heel goed gaat krijgen en er snel zal wennen.

Ze krijgt er lekker veel knuffels en aandacht, iets waar ze erg van geniet. En in de tijd dat ze nog bij ons is geven wij haar nog wat extra knuffels en aandacht. Nu kan het nog.

Vera heeft het nog zwaar. Ze eet nu wel, maar nog erg weinig. Ze weet ook nog niet zo goed wat ze er allemaal van moet vinden. Ze is nog steeds erg zwak. Ze ligt maar op haar dekentje en beweegt alleen haar kop. En af en toe haar staart als je langs haar loopt. Ik heb haar nog niet zien plassen of poepen, maar het kan ook zijn dat ze dat 's nachts stiekem doet. Van buiten lijkt het allemaal wel mee te vallen. Maar van binnen is er heel wat aan de hand en vecht ze voor haar leventje. 

Vera heeft nog een lange weg te gaan. 

Een dame extra

Gisteravond laat kreeg ik twee berichten binnen. Eentje van de dierenarts en één van een voor mij onbekende vrouw.

Zij had voor haar hek een hond aangetroffen die er niet goed uitzag. Ze zat onder de karpatten en bewoog zich niet. Zij had haar naar de dierenarts gebracht die vervolgens mij een bericht stuurde met de vraag of ik haar vandaag op wilde halen.

Vanmorgen heb ik meteen maar contact gezocht en even aangehoord hoe en wat.

Bij mij rees vooral de vraag of ik nu al wel weer kon opvangen na de zieke pups van vorige week.

Layka is natuurlijk wel een paar dagen niet lekker geweest, maar dat was gelukkig geen Parvo.

Daar worden honden echt heel ziek van. Ook geen van de andere honden heeft ergens last van gehad.

De kans dat de pups mijn tuin grootst besmet hebben is gelukkig klein. Ze waren er maar kort en hebben daarvan een groot deel in de kennel gezeten.

Die is goed met chloor schoongemaakt. Maar voor de hond waarvoor ik kwam heb ik de kennel niet nodig.

Het is geen jonge pup. Het is een jonge hond van ongeveer een maand of 8.

Ze is er qua karpattenziekte net zo erg aan toe als Jack. Ze heeft wit tandvlees en een witte tong.

Ze is mager en kan wel wat spek op de ribben gebruiken. De 11 kilo die de weegschaal aangaf is echt niet genoeg.

Dus vanaf vandaag een dame extra in huis. Er is gekozen voor de naam Vera.

Bij deze, hier is Vera.

Gisteravond heeft ze bij de dierenarts al een tablet tegen de karpatten gehad. Hierdoor waren er al een heleboel dood en van haar afgevallen. De rest hebben we geplukt. Gelukkig ging dat goed en bloedde ze niet. 

Om even aan te geven hoe vol ze zat, zie haar ook.

Dat is helemaal dik en opgezet door de karpatten. Er zitten nog een hoop dode die we moeten verwijderen.

Ze is te zwak om te staan en te zwak om te eten. Antibiotica, verse lever, ijzertabletten en een hoop liefde moeten haar weer op de been gaan krijgen. Vandaag hebben we haar gedwongen om te eten. 

Wat vanmiddag nog met moeite ging was vanavond al een stuk makkelijker. Eens kijken of ze morgen al een beetje kan rondlopen. 

De storm voor

Om maar meteen met de deur in huis te vallen. De toets van Youri is erg goed gegaan.

Hij heeft er een 8 voor gehaald. Er was wel een kleine teleurstelling. Hij had namelijk niet begrepen dat het oude cijfer toch nog een beetje zou meetellen. De 3 werd opgeteld bij de 8 en gedeeld door 2. Eindcijfer werd toen een 5,5. Ach, alles beter dan een 3.

Terwijl ik dit blog schrijf is Erik inmiddels ook weer thuis gearriveerd.

En dat is maar goed ook. Mexico gaat morgen de zwaarste storm ooit voor de kiezen krijgen.

Vluchten die morgen zouden vertrekken zijn geannuleerd. Gelukkig was zijn cursus gisteravond voorbij en kon hij vanmorgen nog vertrekken. Daar ben ik blij mee. Zou het niet fijn gevonden hebben als hij morgen daar nog had gezeten.

Het gaat nog steeds erg goed met Layka. We mochten van de dierenarts nog niet te vroeg juichen, maar we beginnen nu toch wel alvast zachtjes te juichen. Nog een paar dagen dan zijn we de kritieke zone voorbij.

Onze speelse, rebelse, ondernemende dame ziet er met de dag beter uit. Haar vacht glimt alsof ze met schoenpoets is opgepoetst. Al haar schurftplekjes zijn verdwenen.

We kunnen echt hard om haar lachen. Ze verzint de gekste dingen. Heb al tig puppy's gefosterd, maar waar zij mee aan komt rennen!

Ik heb op een plank voor de sier van die buxusbollen staan. Er heeft nog nooit een hond naar gekeken.

Tot nu dan. Nu loopt Layka er telkens mee rond.

De mergbotten die ik vorige week gekocht had zijn door Storm allemaal verzameld. Die had ze alle zes in zijn mand liggen. En wie haalt ze op en rent er mee door de tuin? Ja precies, die ja.

Het is elke dag ook weer een feestje om te zien hoe haar oren staan. Ze begonnen als punt oren omhoog, toen gingen ze allebei liggen en nu ligt er één opzij en de ander naar voren.

Ben benieuwd wat de blijvende stand gaat worden.

Boris zijn vacht gaat ook goed.

Alleen zijn zijkant is nog kaal, maar ook daar groeien al hele kleine haartjes. Je ziet het alleen nog niet.

Zie je zijn oor? Zo mooi nu. En zo anders dan een paar weken geleden. Toen was het nog dik van de korsten en schurft.

Boris is helemaal in love met mij. Hij gaat mij nu ook volgen, ik krijg likjes en hij ligt naast me.

Er is alleen een klein probleempje. Hij wil mij niet delen. Als ik hem aai en de andere komen ook voor aandacht trekt hij de lip naar ze op. Maar hij heeft gewoon pech, dan aai ik de rest juist nog een tikkeltje meer. Ik ga als het zo ver is ga ik voor Boris op zoek naar een baas die er helemaal voor hem kan zijn. Zonder andere honden. En als het aan hem ligt ook een huis zonder mannen al wordt dat wat ingewikkeld. Ach waarschijnlijk went dat ook wel maar heeft dat meer tijd nodig.

Als hij eenmaal je vertrouwen heeft is een het een wereldhond! 

Afspraakje hier, afspraakje daar.

Het was druk vandaag. Druk met visite.

Natuurlijk kwam de familie met zoon nummer twee langs om Saar te bewonderen.

Zoon twee was niet heel spraakzaam, dus geen idee wat hij van haar vond. Maar we zijn nog niet klaar. Er is nog een zoon nummer drie. Heel stiekem is het gewoon heel gezellig bij mij haha.

Vanmiddag kreeg ik ook nog even een bezoekje van de vrouw die Boris en Layka aangemeld had.

Zij was degene die langs de tuin reed en zag in welke afschuwelijke staat vooral Boris verkeerde.

Zij gaat volgende week terug naar Nederland en wilde heel graag nog even zien hoe ze nu waren.

Een hele verbetering natuurlijk. Al moest ze Boris van een afstandje bewonderen. Die kwam echt niet om te laten zien hoe mooi hij nu werd.

Verder kreeg ik nog het goede nieuws dat Pip een echt officieel forever home heeft. Ze is dus nu van haar foster verhuisd naar haar nieuwe huisje. Super gaaf. 

En wie weet is dit voor Layka ook wel weggelegd. Ik werd namelijk gevraagd foto's te sturen van deze kleine dondersteen. Er is een vluchtbegeleider die al stand by is. Wordt er iemand voor haar gevonden dan mag ze rechtstreeks naar een nieuw mandje. Ze hoeft niet meer in fostercare, daar is geen rede meer voor. Ik kan precies vertellen wat voor hondje het is en wat beter wel of niet kan.

Nu is het zoeken naar een goede en leuke match en dan zou ze in november naar Nederland kunnen.

Ik ben benieuwd. Ik gun het haar van harte. Al maakt het voor mij niet uit of haar huisje hier of in Nederland is. Als het maar bij iemand is waar ze alle liefde en zorg krijgt die ze verdiend.

Eind van de middag hadden we nog een afspraak bij de orthodontist staan.

Maud was surfen en had daarna een verjaardag. Erik is nog in Mexico dus Youri en ik zouden samen eten.

Hij wilde al heel lang een keer naar de KFC. 

Ik kom er echt nooit. Weet trouwens na vandaag ook meteen weer waarom. Maar goed, ik heb mijn kind erg blij gemaakt. 

Morgen is dé dag. De dag van de herkansing van zijn toets Engels. Heel even was er een moment van mopperen. Maar Maud heeft hem er doorheen gesleurd. Die weet precies waar hij tegenaan loopt.

Zij is net zo dyslextisch, alleen met een iets ander karakter. Samen zijn ze er voor gaan zitten en het is ongelofelijk, maar in de twee dagen leren zitten alle 78 woordjes van Nederlands naar Engels erin. Lezen en schrijven. We zullen de Engels juf eens versteld laten staan! Ik hoop voor hem dat ze het ook meteen kan nakijken.

Mooi van lelijkheid

Saar is al een tijdje in ons midden.

Het is precies twee maanden geleden dat ze bij ons in huis kwam na een aanrijding in de drukke ochtendspits. 

Al heel snel bleek dat het een hondje met een heel zachtaardig karakter is.

Alleen, ze is niet moeders mooiste. Op één of andere manier zit ze wat raar in elkaar.

Hier spreken ze dan over een inteelthondje. Dat zou natuurlijk prima mogelijk zijn.

Hier zijn geen regels welke reu welk teefje dekt. Op straat is het het recht van de sterkste.

Saar heeft een wat spitser kopje, bijzonder gevormde oren en haar ogen liggen wat dieper in de oogkas. 

Maar qua innerlijk is het een geweldige hond. Dankbaar, lief, sociaal, speels. Alles wat je in een hondje zoekt. Nu is ze behalve lelijk ook nog gehandicapt. Hoe zwaar kan je het hebben.

We gaan er van uit dat ze haar poot over een paar weken weer volledig gebruikt, maar ik heb geen garantie. Nog niet. Over een week of acht kan ik er meer over zeggen. Het is aan Saar.

Gisteravond plaatste de stichting waarvoor ik Saar onder mijn hoede heb een berichtje op Facebook.

De operatie aan haar poot moet nog betaald worden en donaties waren meer dan welkom.

Dit berichtje was nog niet bedoeld om een forever home te vinden, dat zou later wel komen.

Maar naar aanleiding van dit bericht werd er toch iemand verliefd. De foto's spraken haar zo aan dat ze heel graag wilde komen kennis maken.

Dat vind ik zo mooi. Deze persoon kwam eigenlijk vooral langs om bevestigd te krijgen wat ze al van de foto voelde. Dit is een speciaal hondje met een heel lief koppie en een mooi karakter.

Het maakte haar niks uit dat ze niet de mooiste was. Ze is gewoon mooi van lelijkheid.

Zij was er wel uit, maar de rest van het gezin wist nog van niks. Na schooltijd kwam deze mevrouw dus nog een keer langs. Met zoon nummer 1 om kennis te maken.

Saar liet zich weer van haar beste kant zien. Likjes geven, spelen, lekker gek doen. Zo zoon 1 was om.

Maar er zijn nog meer zonen. De volgende wilde ook wel even kennis maken.

Dat zou eerst vanavond zijn, maar wordt toch nog even uitgesteld tot morgen.

Duimen maar dat het hele gezin enthousiast is. Moeder en zoon 1 zijn al in de pocket.

Wat zou het toch een mooi einde zijn als Saar straks eindigt in een liefdevol gezin met twee andere honden. Waar zo'n aanrijding nog eens goed voor is.

She is back!

Onze kleine dappere Layka gaat de goede kant op.

Het is ongelofelijk hoe snel ze herstelt. Wie weet was het wel een heel ander virus waar ze last van had.

Door de andere pups gingen we natuurlijk uit van het ergste en hebben daar naar gehandeld.

Maar Parvo of niet doet er niet toe, ze is herstellende.

Vanmorgen was ze nog wel wat zielig hoor.

Kijk maar, heel happy keek ze nog niet. Eten was nog maar zo zo. Haar poep is nog steeds een beetje dun, maar daar bleef het bij.

Hoe verder we op de dag kwamen hoe meer leven er in kwam. Ze ging weer spelen met Saar en kreeg zelfs weer haar streken. Het is namelijk een hele ondernemende dame. 

Ze verzint van alles. Als je weer tot gekke dingen in staat bent dan ga je de goede kant uit toch?

Vanavond wist ze op de stoel te klimmen om daarna op tafel te kijken.

Wat een donder is het! Maar wat een ander koppie. Het gaat dus goed en daar zijn we heel blij om!

Boris gaat ook erg goed. Lichamelijk dan. Mentaal heeft hij nog wel wat te verwerken.

Ik ben nog steeds de enige die hem kan benaderen en aaien. Voor alle anderen rent hij hard weg. Daar moet nog aan gewerkt worden.

Zijn lichamelijke conditie is echt vooruit gegaan. Het druppelen van zijn ogen gaat resultaat opleveren.

En ook zijn huid ziet er goed uit. Als ik op z'n oren kijk zie ik al hele kleine nieuwe donshaartjes verschijnen. Maar behoudens zijn huid en haar zie je in zijn ogen de tevredenheid.

Er is weer een twinkel, de levensvreugde is weer terug.

De kinderen hebben nog een paar dagen school voordat de proefwerkweek begint.

Youri kwam vandaag thuis met zijn eerste onvoldoende. Een drie voor Engels.

Ik dacht dat dit hem wel de feestvreugde zou ontnemen. Hij is erg gevoelig voor negativiteit.

Als iets niet lukt is hij snel van mening dat het ook nooit meer lukt.

Hij en het andere zwaar dyslextische jongentje uit de klas hadden beiden de toets slecht gemaakt.

Gelukkig hebben ze een begripvolle docent die ze beiden de kans geeft om het over te doen.

Dat werd zowaar goed ontvangen. Ik ben gewend dat Youri dan al denkt dat het toch geen zin heeft want waarom zou het dan wel lukken als het nu ook niet lukte. Een echte zwartkijker.

Maar ik geloof dat hij over is gestapt naar grijs, misschien wel wit.

We hebben besproken waar het mis kon zijn gegaan. We hebben samen alle woorden in WRTS gezet.

(Een computerprogramma wat je helpt met overhoren) en gaan ervoor. Het is kort dag want vrijdag is het al zo ver, maar ik ben allang blij dat hij er voor gaat om te proberen zijn onvoldoende om te zetten in een voldoende 

Positief

Ik ben een mens wat graag vooruit kijkt en positief blijft.

Ik ben zelfs zo positief dat ik er van uit ga dat ik een keer de loterij win. De vraag is alleen wanneer.

De hoofdprijs zou wel heel welkom zijn, dat terzijde. Kunnen heel veel hondjes mee gered worden.

Maar ook zonder hoofdprijs komen we er wel.

Vandaag werd ik getagd in een berichtje over een donatie die gedaan is. Twee lieve dames hebben op hun afdeling alle collega's de kop gek gezeurd of ze alsjeblieft wat wilden doneren.

En het resultaat mag er wezen! Weer een geweldig bedrag voor de hondjes. Daar wordt een mens toch blij van!

Ook kreeg ik vandaag visite van iemand die hier woont maar naar Nederland was geweest. Zij leest dagelijks mijn blog en zo ook de oproep om hondenbenodigdheden. Vandaag kwam ze wat brengen. Hoe gaaf is dat. Iemand die ik helemaal niet persoonlijk ken, maar geraakt wordt door hetgeen ik doe.

En daarvoor spullen in haar koffer mee neemt speciaal voor mij. Gaaf!

De situatie rondom Layka is niet verbeterd, maar ook niet verslechterd. En dat vond ik op zich positief.

Als ik kijk hoe snel de pups vorige week achter uit gingen! Dan mag ik mijn handjes dicht knijpen!

Ze heeft ups en downs. Soms rent ze achter Saar door de tuin en dan denk ik nou die mankeert niks meer. Het andere moment ligt ze te slapen en neemt ze niet eens de moeite om te komen als de rest wat lekkers krijgt. Ze heeft geen enorme eetlust, maar wat er in gaat komt er niet uit.

Wel horen we haar regelmatig piepen. Zo'n piepje dat ze zich niet lekker voelt of pijn heeft.

Maar ik ben blij dat er geen verslechtering is opgetreden. 

Ondanks alle gedoe gisteren rondom Layka ben ik ook nog op pad geweest om een hond op te halen.

Weet je nog die zwarte wat oudere hond van die overleden mevrouw? Daar had ik een oproep voor op Facebook gedaan om zo een baasje voor haar te vinden.

Ik kreeg toen twee reacties. Dat was al heel uniek. Over het algemeen is het echt niet makkelijk om een oudere hond te plaatsen.

Bij beide adressen was ze meer dan welkom. Maar de één had honden en de ander niet.

Omdat dit hondje samen met een andere hond woonde dacht ik dat ze het leuk zou vinden als ze in een huis kwam met soortgenoten.

Helaas kon ze haar draai niet vinden. Ze voelde zich er niet prettig en lag lange tijd per dag onder de auto. Ze sneu, want toen ze een paar uurtjes bij mij was bleef ze juist in mijn buurt en hobbelde lekker achter mij aan. Ze vond het gezin met twee kleine kinderen, drie andere honden en een paar katten toch wat te veel. Arme stakker. Gelukkig had ik nog een adres. Deze dame had ik al aan de voorkant gevraagd of ze stand-by wilde blijven voor het geval er geen match was.

Nu was dat werkelijkheid en was ze er nog steeds meer dan welkom.

Het hondje dus weer opgehaald en in de auto meegenomen. 

Zo sneu eigenlijk. Eerst valt je baasje, gaat naar het ziekenhuis en zie je nooit meer terug.

Dan kom ik en neem haar in de auto mee naar mijn huis. Vanaf mijn huis breng ik haar naar een nieuw huisje. Daar gaat het niet en schuilt ze onder de auto. Weer mee in mijn auto en opnieuw naar een ander huis.

Het hondje weet niet wat zich overkomt. Wel heel verwonderlijk hoe blij ze was om mij te zien.

Zo lang 'kennen' we elkaar nog niet, maar toch voel ik blijkbaar vertrouwd.

Bij haar nieuwe adres hangt ze dan ook erg aan mij en vind het niet leuk dat ik weg ga.

Maar op dit adresje is ze zo welkom! Ze heeft het echt getroffen. 

Ik kreeg gisteren al heel snel een berichtje dat de hond heerlijk op haar gemak was en lekker de tuin aan het verkennen was. Niks schuilen onder een auto. Dat klonk al heel goed.

Vandaag kreeg ik weer een berichtje met foto's. Het ging super. De schoonmoeder van deze vrouw had ook een hondje. Die hebben ze opgehaald om te kijken hoe ze dat vond. Ze was helemaal blij. Ze gingen samen spelen en rennen. Echt heel anders dan wat ze bij het vorige huisje liet zien.

Het lag niet aan die mensen, die namen haar echt met de allerbeste bedoelingen, maar ze voelde zich er niet op haar gemak. Nu is ze dat duidelijk wel.

Van zo'n foto wordt je toch blij van? Ik wel, ik krijg daar nieuwe positieve energie van.

Vechten

Waar we zo voor vreesden en wat we niet hoopten is nu toch werkelijkheid geworden.

Kleine Layka is ziek. Zo opeens van de één op de andere dag is ze sloom, lusteloos, slaapt alleen maar en eet en drinkt niet.

Omdat je weet welke ziekte ze onder de leden kan hebben kan je ook direct handelen.

Het eerste wat we vanmorgen dan ook gedaan hebben is overleggen met de dierenarts.

Die vertelde dat het heel belangrijk was om haar goed in het vocht te houden. Ze gaf nu nog niet over en had nog geen hele dunne poep. Om te voorkomen dat ze uitdroogt als ze dat wel gaat krijgen is het zeer belangrijk haar vochthuishouding op peil te hebben. 

Ik ben dus kip gaan koken met een bouillonblokje. Daar een goede schep suiker doorheen en zo een soort ORS gemaakt. 

Elk uur hebben we met een spuit haar gevoerd. Gedwongen, want ze had geen zin.

Het grootste deel van de dag heeft ze geslapen. Bij Maud op bed.

Want als je zielig bent mag je net een beetje meer dan anders.

Gelukkig aan het eind van de middag kwam er weer een beetje leven in. Ze liep wat door de tuin en heeft een beetje van de kip gegeten.

We zullen voor haar vechten! De kleine pups van vorige week waren al in een verder stadium. Die hadden al snot aan de neus hangen en gaven over. Ik hoop dat Layka dit bespaard blijft.

Helaas is het leven niet op een presenteerblaadje gegeven. Ook al vecht je nog zo hard, er genezen honden en ook gaan er dood. Waarom de één wel en de ander niet? Niemand weet dat en kan het zeggen.

Bij mensen is dat al net zo. Vandaag berichtte mijn zus mij met een verdrietige bericht.

Het vriendje van mijn neefje is vandaag zijn moeder verloren aan een hersenbloeding.

Zo uit het niets heeft het gezin met kinderen in de leeftijd van 7,9 en 11 geen moeder meer.

Niemand kan antwoord geven op de vraag waarom deze moeder niet langer bij haar gezin mocht zijn.

Het leven is hard. Soms kan er nog gevochten worden, andere keren is vechten zinloos.

Dit geeft des te meer aan dat je moet genieten van je leven. Niemand kan je vertellen wanneer het eindigt. Leef je droom en geniet van elkaar. 

Zo kijken wij ook naar elke hond die binnen komt. Vanaf het moment dat een fosterhond in onze tuin gezet wordt zijn wij er voor het beestje. We omringen hem met liefde en geven hem het gevoel er te mogen zijn. Mocht er iets gebeuren waardoor een hondje overlijdt dan heeft het liefde gekend.

We zullen vechten voor Layka. Het gevecht wat de moeder van het gezin heeft verloren.

Het leven is broos. Wees er voor elkaar, wees er voor de dieren. We hebben elkaar nodig.

Kleine wereld

Het weekend begon heerlijk relaxt. We hadden in de ochtend geen afspraken.

Er kwam gelukkig ook niks op het pad. Geen onverwachte telefoontjes of meldingen waar hulp bij nodig was. Is ook wel eens lekker, ook ik heb af en toe recht op ontspanning.

De honden vinden het heerlijk om zodra wij wakker zijn allemaal in de slaapkamer op de koude grond te gaan liggen. De airco staat dan nog zachtjes aan en dat wordt gewaardeerd.

Tot de maagjes gaan knorren, dan komt de vraag of ik in beweging wil komen. Ze gaan dan staan en lopen telkens naar mij toe. Even aantikken of een likje komen geven. Of even druk doen en dan weer weg gaan. Ik herken de boodschap, genoeg geluierd. Het eerste wat ik 's morgens doe is de honden voeren. Daarna de kat en dan kom ik pas aan de beurt. 

Boris is nog steeds niet gecharmeerd van anderen. Alleen ik kan hem benaderen, aanraken en aaien.

Zodra Erik naar hem toe buigt schiet hij weg. Ook van Youri en Maud moet hij weinig hebben.

Zo sneu eigenlijk. Wat is hem allemaal aangedaan dat hij het vertrouwen zo kwijt is.

Ik heb helaas de taak om hem medisch gezien ook te verzorgen. Zijn ogen waren tot begin van de week nog steeds ontstoken en daar hadden we druppels voor gekregen.

Zijn ogen schoonmaken en druppelen vindt hij echt helemaal niks. Ik kan het niet anders dan over hem heen te staan en hem met mijn benen klem te zetten. Dan pas kan ik mijn handelingen verrichten.

Doe ik het anders dan weet hij zich eruit te wurmen. Ik wil dit natuurlijk liever niet. Ik ben de enige die hij vertrouwd, maar ben ook de enige die er altijd is. Het kan dus niet anders dan dat ik dit moet doen.

Ik sluit de behandeling altijd maar af met een lekker worstje. Wie weet ziet hij nog eens in dat ogen druppelen zo naar nog niet is als je daarna altijd wat lekkers krijgt.

Wij kregen vanavond wat lekkers op ons bord.

We waren uitgenodigd bij een collega met partner en zij zijn Surinaams. Er was druk voor ons gekookt. Wat heerlijk. Dat kan ik niet evenaren. We kregen rijst met kip en garnaaltjes, kousenband, taugé, gebakken banaan en gestoomde mais. 

Hun oudste zoon zit bij Youri in de klas. En Maud hebben ze ooit nog als klein baby'tje vast gehouden tijdens haar kraamfeest. Toen waren Erik en zij al collega's van elkaar. Door wat interne verschuivingen was er niet veel contact meer.

Hoe leuk en bijzonder is het dat je elkaar hier dan weer op het eiland tegenkomt.

Zo woont ook de oude judoleraar uit Dronten hier in de buurt. Klein wereldje toch.

Een feestelijke dag

De dag begon vandaag feestelijk en eindigde dat ook.

Hoe dat zo kwam?

Vanmorgen had ik een afspraak bij de dierenarts met Saar. Het was nu ruim twee weken geleden dat ze is geopereerd aan haar heup. De hechtingen had ik inmiddels zelf al verwijderd, maar ik zou haar nog even "showen" om te kijken of ze vordering maakte.

Samen dus in de auto op stap.

Zoals je ziet is autorijden al helemaal niet zo eng meer. Je komt zo nog eens ergens en je wordt ook altijd weer netjes thuis gebracht.

De dierenarts was tevreden over Saar. Het was wel bijzonder. Hier in de tuin zie ik haar namelijk nog erg veel op drie poten lopen. Het was voor mij niet duidelijk of dit kwam doordat ze nog pijn had, het misschien stram was geworden of het gewoonte was geworden.

Vrij snel kregen we hier een antwoord op. Bij de dierenarts gebruikte ze haar poot namelijk wel.

Dat betekent dat we op deze voet verder gaan. Nog een week of zes tot acht zal het zeker duren voordat ze echt weer helemaal oké is. Toch wel wat langer dan gedacht, maar dat geeft niks.

Ze is een geweldige hond voor mens en dier, dus ik denk dat niemand het erg vindt dat ze nog even blijft.

Na het bezoekje dierenarts heb ik Saar weer thuis afgezet en ben snel weer verder gegaan richting de supermarkt.

Vandaag was Erik jarig. We hadden afgesproken lekker thuis uitgebreid te grillen, maar daar moest nig het één en ander voor gekocht en gemaakt worden.

Toen ik langs de stelling dierenbenodigheden liep zag ik dat ze nieuwe botten hadden liggen.

Nee, niet voor bij het avondeten, maar voor de honden.

Ik heb namelijk rond dierendag een geweldige donatie gekregen om voor de honden iets lekkers te kopen. Op dat moment was Boris daar nog niet aan toe. Die moest nog erg wennen aan het voedsel wat hij kreeg. Ik wilde zijn maag en darmen niet overstuur laten gaan door iets heel nieuws.

Maar deze botten kon ik nu wel geven.

Zes stuks heb ik er dan meteen nodig. Ze krijgen natuurlijk allemaal, niet alleen Boris.

Zelfs Layka al krijgt zij wel de kleinste.

Boris wist nog niet zo goed wat hij ervan moest vinden. 

Wat willen ze van me? Gaan ze dit naar m'n hoofd gooien? Uiteindelijk heeft hij het toch aangepakt en mee genomen. En toen de rest heerlijk lag te knagen begreep Boris ook wat de bedoeling was en heeft hij er heerlijk van genoten. Wat een feestje zo'n heerlijke lekkernij.

Het voordeel van deze botten is dat ze er heeeeeel lang mee doen. De inhoud is er wel snel uit, maar daarna kunnen ze nog lange tijd aan het bot kluiven zonder dat het breekt. 

Mijn eigen honden hielden het kluiven het langste vol. Saar en Layka hielden het na 15 minuten wel voor gezien. Spelen is veel leuker.

Layka is echt bijna van al haar plekjes af. Ze wordt o nee is een hele mooie hond. 

Terwijl de honden spelen en knagen op botten bereiden wij het avondeten voor.

De avond hebben we heerlijk afgesloten met een gezellig moment met z'n allen.

Extra maar van genoten want zondag vertrekt hij weer voor zes dagen.

Wat een stank

Wat wij nou toch weer meegemaakt hebben!

Sinds gisteren hing er een nogal nare lucht in de kamer van Maud. Het was nog te doen, maar echt aangenaam was het niet.

We hadden samen al gekeken naar wat mogelijkheden. Natte kleding in de wasmand, een doucheputje wat misschien stonk? Dit was het allemaal niet.

Nou ja, even aankijken dan maar. Vanmorgen werd Maud wakker en was de stank toegenomen.

Ik moest vandaag verder gaan zoeken, want het was niet te harden.

De airco misschien? Grote ladder gepakt en de filters verwijderd. Ik kon niet echt achterhalen of het daar nou vandaan kwam, maar het zou kunnen.

Voor de zekerheid heb ik een airco bedrijf gebeld om een afspraak te maken. Het kan namelijk gebeuren dat er een salamandertje of iets anders kleins in kruipt, dood gaat en vervolgens gaat liggen stinken. Dat het iets doods moest zijn waren we wel van overtuigd. Dit was niet meer de lucht van een zweetsok of te lang gelegen natte handdoek.

Maar wat was het dan wel? En waar lag het?

Vanavond zou de airco man langs komen. Om zeker te weten dat hij niet voor niks kwam moesten we alles uitgesloten hebben.

Tijdens het koken hadden we het over de twee lades onder het bed en de ruimte achter de lades.

Dat was echt de enige plek waar we nog niet gekeken hadden.

Bingo. Bij het opendoen van één van de twee lades kwam een enorme stank ons tegemoet.

Erik en Maud hadden het bijna niet meer. Sinds de zwangerschap van Youri is mijn reukvermogen enorm afgenomen. Dat heeft nadelen, maar soms ook enorme voordelen. Dit was er zo één.

Omdat het voor mij beter te doen was dan voor Maud en Erik zou ik de la verder doorzoeken.

Maar we waren snel klaar.

Weet je nog? Lang geleden schreef ik eens dat we last hadden van muizen. Poes doet haar best, maar ze vangt ze niet altijd.

We hadden speciale muizenvallen gekocht. Eentje die keihard dichtklapt waardoor het muizenleven direct geëindigd was.

We hadden er vier. Twee stonden er bij Maud. Die wist namelijk zeker dat ze in haar kamer zaten.

Vanwege de vele honden in de straten die 's nachts nog wel eens tekeer gaan slapen Maud en ik met oordoppen. Maud was ze regelmatig kwijt. Toen ze er eentje vond die aangevreten was wisten we wie die andere doppen meegenomen had.

Na wat speurwerk vonden we de oordoppen in de la. Logisch gevolg was dan ook dat er een val in de la kwam.

De andere val kwam in haar nachtkastje. Binnen een uur was de muis gevangen.

Mooi, dat was 1. De tweede werd gevangen in het voorraadhok. 

Nummer 3 en 4 bleven leeg. Regelmatig controleerde we de vallen, maar niks.

De pindakaas aan de binnenkant moest zo ongeveer wel vergaan zijn dus na een tijd werden de vallen vergeten. Tja tot vandaag dus. Toen we door de la gingen en de val zagen wisten we genoeg.

Hij was inderdaad dicht en de stank eromheen was enorm. Blehhhhh, heel snel een zak er omheen en de container in. 

Daarna de hele la met inhoud naar buiten. Luchten. 

De airco man hebben we nog af kunnen bellen. We hadden het mysterie zelf opgelost.

Weer een muis minder. Die vallen zijn zo gek nog niet. Alleen zou er een alarm op moeten zitten zodat ik weet wanneer ze gevuld zijn.

Emo-poetser

Vandaag is de dag een beetje langs me heen gegaan. 

Het hakt er toch allemaal wel in. Je verstand weet dat het allemaal goed is en dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Maar emotioneel gezien ligt dat anders.

Als ik me niet prettig voel ga ik poetsen. Laat mij maar lekker stofzuigen, dweilen, badkamers doen.

Beetje nutteloos stoffen, ik kan op die manier mijn gedachte goed weg zetten.

Nou ziet mijn huis er altijd wel schoon uit. Maar dat is niet omdat ik elke dag met mezelf in de knoop zit hoor. Ik ben gewoon op huishoudgebied een piet lut.

Maar beter een emo-poetser dan een emo-eter. Al hoewel een stukje chocola op zulke momenten ook heel welkom is. Lekker, vooral melkcholade met hazelnoot.

Vooral de momenten dat ik bij het hok ben is vervelend. Was ophangen en afhalen zijn van die momentjes. 

Aan het begin van de middag werd ik gebeld dat er een tennisles was vrij gekomen.

Ik had de les gisteren moeten afzeggen. Ik was heel druk met poetsen en schrobben, maar had er ook echt mijn kop niet naar. Natuurlijk zou het een ontspannen momentje kunnen zijn, maar ik weet zeker dat ik geen bal raak geslagen had. Gisteren had ik uitgelegd waarom ik er niet kon zijn.

Vandaag dus een berichtje met de mogelijkheid het in te halen.

Lekker, nu had ik er wel zin in. En het ging ook goed. Dat geeft weer een nieuwe stoot energie.

Na een korte douche kreeg ik visite. Ik had een vriendin met kinderen uitgenodigd om te komen eten.

Haar man zit voor werk in het buitenland. We proberen eigenlijk af te spreken als de mannen er niet zijn en dan met z'n zessen te eten. Zij met haar twee kids en wij.

Omdat de momenten niet helemaal overeen kwamen dat de mannen weg waren maar we wel wilden afspreken hadden we vandaag gepland.

Maar toeval of niet. Erik belde einde van de ochtend op. Spoedklus op een ander eiland. Ze gingen nu direct naar het vliegveld en vanavond laat kwamen ze pas weer terug.

En zo aten we toch nog met z'n zessen. Erik had er best bij mogen zijn, maar dit was ook weg gezellig.

Morgen weer wat updates over de hondjes. Vrijdag hebben we een afspraak voor Saar bij de dierenarts. Dan weer meer over haar gezondheid.

Wat een drama

Het zat er een keer aan te komen dat het redden van honden niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. Vanwege de vele ziektes die op het eiland heersen ligt er altijd een sluipmoordenaar op de loer. Helaas heeft die vandaag toegeslagen.

Gisteravond waren van de vier bange pups er toch al twee die bij ons op de porch durfde te liggen.

De andere twee lagen onder de struik naast het zwembad. In de avond toen ik ze voerden was er maar één heel enthousiast. De andere drie hadden geen interesse.

Ik was nog niet meteen gealarmeerd. Na de trip die ze die dag gemaakt hadden kon het ook wel eens van de stress zijn. Net zoals dat de kleinste pup wat kwijlde en gespuugd had. Autoziek? Stress? Het kon van alles zijn.

Vanmorgen vroeg kwam de tuinman. Ik had de pups nog even in het hok gelaten. Leek me beter totdat hij klaar was met de grasmaaier. Ik zag al wel dat er één pup erg rustig lag te slapen, maar nog geen alarmbellen.

Toen ik na een uurtje voer ging brengen om ze daarna los te laten zag ik dat het goed mis was met de kleinste. Ik heb een handdoek gepakt en hem bij me genomen.

Terwijl ik een kop koffie met de tuinman dronk en een dierenarts probeerde te bereiken voor een consult voelde ik dat de kleine weg gleed. In mijn armen overlijdt hij.

Op het moment van overlijden laat hij zijn ontlasting lopen. Dit stonk enorm en was voorzien van bloed.

Nu ging er niet één maar wel tig alarmbellen rinkelen. Bloed in de ontlasting betekent ellende.

Ik heb voor die andere drie alsnog een afspraak bij de dierenarts gemaakt.

Naar aanleiding van mijn verhaal kon hij nog niet echt één concreet ziektebeeld bepalen.

Hondenziekte of Parvo zou het geweest kunnen zijn. Beide ontzettend besmettelijk!

Maar wat nu? De andere drie waren wel erg rustig bij de dierenarts. Maar ja, ze hadden weer een ritje in de auto achter de rug en waren opnieuw in een nieuwe situatie beland.

We wilden nog niet direct opgeven. Ik kreeg wat preventieve medicatie mee en weer op naar huis.

Thuis zette ik de bench neer en zie dat de tweede pup begint te kwijlen. Uit zijn neus komt slijm.

O dit is niet goed. Terwijl ik het hok flink aan het soppen ben zie ik poep liggen. De kleur was crème en er zaten sporen van bloed in. Daarbij stonk het ook enorm. Parvo. Echt één van de meest vreselijke aandoeningen die een pup kan krijgen. Het is bijna onwerkelijk hoe snel zo'n virus toeslaat.

Binnen 24 uur is er al één pup overleden en zie ik de tweede achteruit gaan. Toen ze zondag gevonden waren was er helemaal niks aan de hand.

Onze eigen dierenarts is nog op vakantie. Vanmorgen dus bij een andere geweest, maar die had pas weer praktijk vanaf 17.00 uur. Ik wilde graag overleggen hoe nu verder.

Ik heb gelukkig weer een andere dierenarts bereid gevonden om langs te komen.

Ik heb de situatie uitgelegd. Samen kwamen we tot de conclusie dat we ze moesten laten gaan.

Heel misschien met een ienieminie kans konden ze overleven. De ene die al aan het kwijlen was niet meer, maar misschien de andere twee. Ze zouden dan in quarantaine moeten. 

Die plek hebben we niet. Ja, ik heb m'n hok wel in de tuin, maar ze kunnen nog steeds aan elkaar ruiken. Wat het zeker nog ingewikkelder maakte is dat we Saar, Layka en Boris hebben rondlopen.

Layka stond voor woensdag gepland voor haar enting. Dat kon niet eerder omdat ze karpattenziekte had en daarvoor medicijnen kreeg. Saar heeft wel de eerste cocktail gehad maar was nog niet rondom gevaccineerd. En Boris was nog niet klaar voor de enting. Daar moest hij eerst goed gezond voor zijn.

De pups hadden gisteren al rond gelopen. Layka heeft zelfs met twee gespeeld. Er is dus nauw contact geweest. Er bestaat nu dus een kans dat zij het ook krijgt.

Dat zou echt drama zijn! Honden die je al even verzorgd daar ben je aan gehecht. Als ze dan alsnog ziek worden is heel hard.

Om de kans iets te verkleinen hebben ze alle drie van de dierenarts ter plekke in de tuin hun enting gehad. Nu maar hopen dat ze alledrie voldoende weerstand hebben om het virus tegen te gaan.

Voor Boris en Saar is het iets minder gevaarlijk. Volwassen honden worden niet zo ziek van Parvo als pups. Layka is dus wel spannend. Nu weg halen uit de tuin heeft geen zin meer. Als ze besmet is dan is dat moment gisteren al geweest. Vandaag is ze niet meer in aanraking met de pups geweest.

Mijn eigen honden lopen geen gevaar. Die zijn allen goed geënt. 

Na de enting van de fosterhonden heeft de dierenarts de pups laten inslapen. Zo niet leuk! Zo niet wat je wilt! Je wilt elke hond een geweldige toekomst bieden. Het voelt dan ook als falen dat je dat deze vier niet hebt kunnen geven. Sorry jongens, ik had het jullie allemaal zo gegund.

Run free.

Gelukt

Gisteravond schreef ik al over de vraag die wij gekregen hadden om een tweetal honden en 6 pups op te vangen.

Na het schrijven van het blog heb ik het zwarte teefje in een groep op Facebook geplaatst.

Deze groep heeft bijna 2400 dierenvrienden als lid, dus hier hoopte ik iemand te vinden die deze al wat oudere dame wilde opvangen.

Spannend natuurlijk, want om voor oudere honden een plekje te vinden is niet makkelijk.

In de loop van de avond kreeg ik ineens een persoonlijk berichtje via Facebook dat de honden al weg gegeven waren. Wat!! Dat zal toch niet. Verdere vragen aan deze persoon werden niet beantwoord.

Dan maar even bellen naar de familie met wie we contact gehad hadden. Deze namen niet op.

O nee, het zal toch niet echt zo zijn en dat ze daarom de telefoon niet meer opnemen?

Je gaat van alles bedenken. Wat moesten we nu?

We lieten alles zoals het was. De advertentie lieten we staan en we spraken af om vandaag om 10.00 uur de honden daar weg te halen. Als ze er nog waren.

Ik kon de avond wel heel goed afsluiten. Er kwam namelijk iemand op de lijn die de oude hond graag in haar roedel wilde opnemen. Dat was geweldig nieuws! 

Vanmorgen vroeg op weg richting het huis belde ik nogmaals de contactpersoon van de familie.

En nu nam hij wel op. Hij was in het huis en we konden komen voor de honden.

Dat betekende dat ze er dus nog gewoon waren! Dat is goed nieuws.

Ik vertelde hem dat ik gisteren een berichtje gekregen had dat de honden al weg gegeven waren.

Hij kende de vrouw die dit gestuurd had helemaal niet. Ik bedoel maar! Wat een flauwe actie. Je zou zo op het verkeerde been zijn gezet.

We konden mama met kinderen en de oudere hond inladen.

De man was er emotioneel onder. Hij vertelde dat zijn moeder altijd goed voor dieren was geweest.

En dat de honden zelfs binnen mochten. Hij vond het heel erg dat hij ze zelf niet kon meenemen.

Op het moment dat Samira de moeder met pups mee kreeg, nam ik van haar vier andere pups over.

Deze waren toevallig gisteren van de straat geplukt en waren al onder de hoede van de stichting.

Deze hondjes waren al 7 weken maar nog weinig mensen gewend. Ze moeten dus vooral socialiseren.

Niemand kon ze verder nemen. De één heeft geen tuin geschikt voor pups, de ander zit al vol.

Tja, omdat we beloofd hadden wat aan de honden van de overleden vrouw te doen moest er geschoven worden. En zo kwamen ze met mij mee.

Eigenlijk te veel, maar het is niet anders. (Mocht een bloglezer uit Curacao dit lezen en het leuk vinden in ieder geval twee van de vier pups onder de hoede te nemen? Graag!)

Dus ik ging weg met vier pups achterin en de oudere teef.

Wat een lieverd was het oude dametje! Ze piepte wel in de auto toen we weg reden.

We gingen weg uit haar straat, weg van haar tuin waar ze al die jaren had gewoond. Ik had met jaar te doen. 

Eenmaal binnen in mijn tuin was ze snel op haar gemak. Ze scharrelde zo naar binnen en ging liggen in de keuken.

Ik zo haar zo houden. Alleen al vanwege haar verhaal.  Maar ik wist dat ze een leuk plekje zou krijgen.

Om 16.00 heb ik haar meegenomen naar tennis. We hebben Youri afgezet en zijn doorgereden naar haar nieuwe huisje.

Ze was er van harte welkom. Wel liep ze weer achter me aan het hek uit. Slik. Ik had met haar te doen.

Eerst uit je vertrouwde tuin, toen ik de auto, daarna in een nieuwe tuin met allemaal nieuwsgierige honden. En dan weer in de auto naar weer een nieuwe tuin. Maar nu de laatste.

Terug van tennis zagen we dat de vier pups niet meer onder de stoel zaten maar op een kleine verkenning waren.

Ze vinden het nog wel erg eng. Zijn wij ook, ik snap het wel.

Maar op een meter afstand voor een foto kunnen we al op gemak komen. 

Optillen doen we ook gewoon. Maar echt leuk vinden ze dat niet.

We hebben eerder dit soort projecten gehad. We geven niet snel op. Deze zullen we ook wel weer gesocialeerd krijgen. 

Een overwinning

Ik zou vanmorgen met Layka op pad gaan om kennis te maken met haar mogelijke nieuwe forever home. Helaas werd er afgezien van de adoptie. Dit was al voor de kennismaking.

Geen verhuizing voor Layka dus vandaag. Geeft niks. Speelt ze gewoon nog even lekker door met Saar. Voor haar vinden we heus wel wat.

Maar doordat deze activiteit uit viel hielden we wel wat tijd over voor andere belangrijke dingen.

Ik was gisteravond namelijk gebeld door iemand die mijn nummer weer van de tuinman had gekregen.

Geweldig hoe hij de mensen weet te motiveren hulp voor hun honden te zoeken in plaats van ze te dumpen. I love that man!

Nu dus een hulproep om een moederhond met zes pups en nog een andere volwassen hond.

De eigenaresse van deze honden was een oude vrouw op leeftijd.

Door een val in haar tuin en de complicaties die zij later in het ziekenhuis kreeg is ze overleden.

Familie uit Nederland kwam hierheen gesneld om de begrafenis te regelen en het huis uit te ruimen.

Ze zaten nu met hun handen in het haar vanwege de honden in de tuin. Geen idee wat ze er mee moesten. Het gebeurd zo vaak dat er dan niks gedaan wordt en de honden aan hun lot overgelaten worden, dat ik nu heel blij ben dat er hulp gevraagd is.

Het wordt wel passen en meten bij de beschikbare fosters. Eigenlijk kan het niet, maar we hebben geen keus.

Als mensen de moeite nemen om te bellen en hulp te vragen moeten we dat oppakken.

Ik wil ze vooral laten zien dat er echt wat mee gedaan wordt en de mensen maar vooral de honden natuurlijk geholpen worden. Als wij kunnen laten zien dat we er echt zijn en staan zullen we vaker gebeld worden. Buren zien het nu, familie van de buren horen het weer enz.

Vanmiddag dus alvast even een kijkje in de tuin. Even zelf kijken naar de conditie van de honden en de pups.

Tjonge wat een schrijnende situatie. De twee volwassen honden gingen nog wel. Die werden nog gevoerd met pasta. Dat werd door de buren gekookt en over het hek gegooid. 

Maar de tuin was een verschrikking. Overal hondenpoep en ergens onder een trap zes pups die nog nooit een mens gezien hadden. 

Gelukkig zijn ze nog niet te oud om gesocialiseerd te worden. Hoe dan ook moeten deze samen met de moeder naar een foster. 

Voor de andere hond gaan we dringend op zoek naar een huisje. Hopelijk lukt dat. Morgen willen we de honden ophalen. De volwassen niet moederhond was zo blij met menselijk contact. Die kwam meteen op me af om geaaid te worden. Arm ding. Eerst verdwijnt je baasje plotseling en vervolgens kijkt niemand meer naar je.

Ik hoop echt dat we een plekje voor haar vinden.

Na dit ritje heb ik mijn bikini aangetrokken. Niet om te gaan zwemmen, maar omdat ik het vandaag tijd vond om Boris te wassen.

Ik durfde het eerder nog niet aan. Qua gezondheid was hij heel broos, maar ook z'n vertrouwen naar mensen was minimaal. Mij tolereert hij nog wel, maar van Erik moet hij weinig hebben.

Ik wilde dan ook eerst die vertrouwensbasis wat sterker hebben voordat ik hem zou wassen.

Vandaag vond ik dat het kon. Ik heb Boris een halsband ongedaan en een riem.

Dat vond hij al helemaal niks. Toen opgetild naar de tuinslang. Lopen deed hij echt geen stap.

Toen ik hem vast had gezet en de kraan zachtjes open had gedraaid werd hij eerst helemaal gek.

Trekken aan de riem, bijten in de riem. Maar de volhouder wint. Zachtjes pratend heb ik eerst water over z'n pootjes gedaan. Nog steeds vond hij het helemaal niks.

Daarna ben ik toch met een hand shampoo hem gaan wassen. Zonder water nog. Ik maakte mijn eigen hand nat en heb hem ingezeept.

En toen eindelijk vond hij zijn rust en liet hij het over zich heen komen. Ik geloof zelfs dat hij het wel lekker vond.

Ook al zou je dat als je naar zijn koppie kijkt niet zeggen. Daarna met een heel dun straaltje heb ik hem af kunnen spoelen. Wat een overwinning! Voor hem en voor mij.

Hij zag er daarna zoveel beter uit! Alle losse schilfers zijn nu van zijn huid weg.

Kijk eens hoe mooi hij nou is?

Op naar een gezonde Boris!

Speeltjes te koop!

Vanmorgen was het weer op tijd in de benen. We hadden namelijk de eerste markt op de agenda staan.

De markt werd georganiseerd door een grote andere dierenorganisatie, I Animal.

Deze houdt zich voornamelijk bezig met voorlichting en educatie op scholen en had dit nu groots aangepakt.

Er was van alles wat. Bij bijna elk kraampje werd wat verkocht, maar was de opbrengt voor de zwerfdieren. Ook was er een demonstratie behendigheid. 

Ons kraampje was goed gevuld met alle hondenspeeltjes uit Nederland. Dank je wel hiervoor.

Genoeg te doen dus zou je zeggen, maar de opkomst viel tegen.

Het was namelijk 10-10. Ja ik weet het, zo stond het bij iedereen in zijn agenda.

Maar hier is 10-10 sinds 2010 een bijzondere dag. De dag dat Curacao onafhankelijk van Nederland werd.

En twee dagen geleden werd opeens bepaald dat het vandaag toch een officiele feestdag zou zijn. 

Oké, dat betekent even een tegenvaller. De winkels zijn dan namelijk gesloten en dat betekent veel minder aanloop in de stad. En dat zagen we echt terug bij het aantal bezoekers.

Hier kon de organisatie niks aan doen. Niks wees erop dat het toch nog een feestdag zou worden.

We hebben gelukkig nog wel wat verkocht hoor. Al was het meeste nog aan mede standhouders die onze speeltjes erg leuk vonden.

Dit was onze eerste klant.

Dit is trouwens ook een gedumpt hondje geweest. Vorig jaar gevonden volledig onder de klitten, teken en vlooien. Één hoopje ellende en nu een super mooi hondje. En zo dankbaar!

Zoals we dat van alle gedumpte hondjes wel kennen.

Ondanks de wat matige verkoop geven we niet op. De volgende markt zal vast meer opleveren.

Al onze hamburgers, schildpadden en kippen lopen niet weg.