Nu ze er niet meer is, merk je amper dat je honden hebt. Saar valt namelijk niet op.
Die ligt ook bij de harde kern onder de bomen, komt voor een aai en een bak voer en doet lekker mee met de rest. Emma was meer om ons heen. Vegen of dweilen was een hele onderneming. Dat moest je bijna een soort van stiekem doen als ze even sliep.
Zonder haar gaat dat nu een stuk sneller. Je zou bijna denken dat ik tijd over hou.
Ik had in ieder geval wel tijd om vandaag naar het strand te gaan.
Leuk om even lekker te relaxen en ook leuk voor mijn ouders om de parelwitte stranden met azuurblauwe zee in het echt te zien.
Als je in het water tot je kin staat zie je met gemak je tenen nog. Ook wat er omheen zwemt.
Vooral dat laatste vindt Youri niks. Hij is daarin geen held. Stel je voor dat uitgerekend vandaag toevallig die ene hele gevaarlijke haai die hier eigenlijk nooit komt toch komt. Tja, dat wil je echt niet meemaken.
Hij blijft liever thuis. Maud wil dat juist liever wel meemaken en ging mee.
We hebben ons prima vermaakt. Geen haai gezien natuurlijk.
Op dit moment van schrijven is de maansverduistering gaande. Hoe bijzonder is het eigenlijk dat in Nederland dezelfde maan te zien is. Wij kijken hier om 22.00 naar dit spektakel terwijl in Nederland er de wekker voor gezet moest worden. Midden in de nacht kijk je dan naar diezelfde maan.
Wolken hebben wij hier amper, dus konden we alles prachtig volgen.
We hebben de verduistering stukje voor stukje gezien en daarna de rode gloed op zien komen.
Toch wel een heel mooi iets. De laatste keer dat dit gebeurde was in 1982.
We hebben geprobeerd foto's te maken, maar zonder statief is dit geen doen.
Dan maar een foto van het internet.
Het terug komen van de witte maan laten we voor wat het is. Morgen gaat hier ook weer vroeg de wekker.
Niet om opnieuw naar de maan te kijken, maar om naar school te gaan. Hier gaat de laatste week in en dan vakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten