Bam!

Gisteren schreef ik nog zo vol goede hoop dat het wel eens de goede kant op zou kunnen gaan.

Dat mensen in gaan zien dat een hond een dier met gevoel is dat je niet op straat gooit wanneer je het niet meer wilt.

Vandaag werd ik weer met beide benen keihard op de grond gezet! Bam!

Vorige week kreeg ik van een bloglezer die hier op het eiland woont een melding van een kale hond die bij haar in de buurt liep.

Op dat moment was het nog niet duidelijk of het een straathond of hond met eigenaar was.

Dat zou ze voor me gaan uitzoeken. In de loop van de week werd duidelijk dat de hond in een tuin hoorde en dus een eigenaar had.

Ik zou een afspraak maken om langs te komen en te kijken. 

Vanmiddag hebben we mijn ouders uitgezwaaid. Het beruchte trapmomentje was er weer.

Iedereen die hier woont of geweest is weet wat ik bedoel. Nooit leuk, maar aan alles komt een eind. 

Zo ook aan hun verblijf hier.

Daarna maar eens lekker tennissen. Aan het eind van de les kreeg ik een berichtje.

Of ik toch misschien zo snel mogelijk naar de hond kon komen kijken anders hoefde het niet meer. 

Hij begon al zo zwak te worden dat hij zwalkte op zijn poten.

Tja, sta je dan in je bezwete tenniskleding waaronder een wit tennisrokje. Het was redelijk in de buurt bij tennis. Eerst naar huis rijden om te douchen en daarna weer op pad klonk aantrekkelijk, maar koste een hoop tijd. Toch maar gekozen om in één keer door te gaan.

Éénmaal op lokatie was inderdaad wel duidelijk dat dit urgent was. De eigenaresse van de hond was gelukkig thuis, maar sprak alleen Papiaments. Dat lukt mij nog niet en met handen en voeten kwamen we er ook niet uit. Gelukkig liep er iemand langs die wilde vertalen. Hij had liever Engels naar Papiaments.Prima. Spreken we Engels. 

Waar het uiteindelijk op neer kwam was dat ze al haar honden, drie in totaal niet meer wilde.  Zo te zien was ze maar vast begonnen met ze uit te hongeren in de hoop dat ze dood gingen. 

Ik kreeg de pup zo over het hek in mijn handen geduwd. Neem maar mee, ben er klaar mee. Ook de grote hond waarvoor ik er eigenlijk was ging zo mee. Nummer drie was niet te vinden, daar komen we morgen weer voor. 

Nou is het niet zoals het eigenlijk hoort. Wij proberen het liefst de mensen op afstand te helpen. Dus medicatie brengen en blijven monitoren of het beter gaat met de hond.

Maar hier was duidelijk dat dit hem niet ging worden. Deze mevrouw was niet van plan energie in haar honden te steken. Veel te veel gedoe en ze werkte ook nog. Ja nu moest ik medelijden hebben.

Ik kon het helaas niet opbrengen.

Als je namelijk in staat bent om je hond in deze staat gewoon te laten lopen ben je een zeer slecht mens en geen medelijden waard. Er is er maar één die medelijden waard is en dat is de hond.

Kijk maar even mee.

Op wat haar op zijn rug en kop na is hij vrijwel kaal.

Dit komt door schurft. Als een hond eenmaal schurft heeft en er wordt niks aan gedaan is dit het resultaat. Dat beest moet gek worden van de jeuk. Daarbij heeft hij ook nog eens megahonger.

De kleine pup is er wat beter aan toe, maar heeft ook de eerste beginselen van schurft.

Eerst weer terug richting tennis want vlak daarbij zit de dierenarts. Gelukkig konden we meteen terecht.

Wat een hoopje ellende is het toch. Ik hoop dat hij snel weer een twinkel in zijn ogen krijgt, want het leek erop alsof hij de moed al liet zakken.

We zijn direct de behandeling tegen schurft gestart. Ook heeft hij karpattenziekte en liepen er vele beestjes over hem heen.

En dan de kleine pup.

Daar zat gelukkig nog genoeg leven in. Ze kwispelde en kwispelde, ze was zo blij!

En wat een honger had ze!! Het was gewoon hartverscheurend om te zien hoe beide op wat blikvoer wat ze aangeboden werd aanvielen.

Ook de kleine heeft schurft en karpattenziekte.

We zijn met medicatie en twee uitgehongerde honden naar huis gegaan.

De pup voelde zich direct op haar gemak. Liep zo naar binnen en ging op onderzoek uit.

De reu heeft eerst een tijdje onder de auto gelegen. Later pas kwam hij kijken.

Nu hebben ze allebei hun buikje vol en liggen ze op een heerlijk matras bij te komen.

Op naar een nieuw leven met liefde, zorg en elke dag een heerlijke bak voer.