Pip de schuchtere pup die elke dag een klein beetje meer uit haar schulp trekt.
De familie Kluivert is weer op het eiland vanwege een wedstrijd met het nationale elftal.
Zoals ik al eerder schreef is de vrouw van Patrick Kluivert erg begaan met het dierenleed en neemt zij regelmatig honden van hier mee naar Nederland. Daar worden zij ondergebracht bij fosters en wordt er naar een nieuw baasje gezocht.
Pip is een hondje waarvoor het hier nog moeilijk kan worden om een baasje te vinden.
Mensen zoeken hier vaak een volwassen waakhond of een knuffelbare schattige pup.
Nu is Pip best schattig, maar nog niet knuffelbaar. En voor de waak is ze ook nog te jong.
Het zou dus kunnen gebeuren dat hierdoor Pip nog tijden bij ons zou zijn. Nu is dat niet zo'n ramp, maar ze neemt wel een fosterplekje in. Ook raakt zij dan erg aan ons gehecht en wij aan haar.
De kans dat er in Nederland iemand voor haar gevonden wordt is veel groter. Nederland heeft veel meer inwoners en men kijkt er anders naar dieren dan hier.
Dat betekent dat ik vrijdag al afscheid ga nemen van Pip en dat voelt heel raar.
Voor mijn gevoel is dit "project" nog niet af. Pip groeit elke dag nog een stukje meer. Ze had bij mij nog heel veel stapjes kunnen en mogen groeien.
Maar ik moet ook inzien dat haar vertrek naar Nederland haar mogelijkheden biedt.
Ik kan haar niet houden. Als ik haar heel lang zou fosteren wordt loslaten alleen maar moeilijker.
Dus vandaag alles in actie gezet om te zorgen dat ze vrijdag fit to fly is.
Papieren in orde maken, nogmaals ontwormen en nog veel meer.
Dat betekende dus weer een ritje dierenarts. Puck ging ook mee, want die moest voor haar tweede enting.
De beide dames lieten het gelaten gebeuren. Ik had verwacht dat Pip de reis in de bench eng vond en ook bij de dierenarts in een hoekje zou gaan zitten. Maar niks van dit alles. Ze heeft het heel goed gedaan! Nu nog een paar dagen genieten van deze dame voordat ze de grote reis overzee gaat maken. Het voelt heel dubbel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten