Blije gezichten

De blije gezichten van vandaag kwamen nou eens niet door de honden. Die hebben die rol nou al zo vaak gehad, nu de eer aan een ander.

Ditmaal was het doordat we mijn ouders op Hato hebben verwelkomd.

De blijde gezichten waren natuurlijk wederzijds.

In maart hebben we elkaar voor het laatst gezien, dat was al weer even geleden.

Vorig jaar rond deze tijd waren ze er ook en nu dit jaar weer. En dat terwijl het nu zo warm is. 

Dan willen ze ons wel heel graag zien, dat kan niet anders.

Ze mochten bijna het land niet in. Ja echt! Iedereen die hier komt moet namelijk een kaartje invullen met wat ze hier komen doen en waar je verblijft. Omdat ik de accomodatie afgehandeld had wisten ze geen adres. Het adres van mij wisten ze ook niet uit hun hoofd en dus konden de daar niks invullen.

Tja, dan ken je onze o zo vriendelijk douane niet. Niet vriendelijk, niet medewerkzaam en al helemaal niet oplossingsgericht. Je zou je toch afvragen op welke gronden ze dan wel aangenomen zijn?

Na veel gezemel mochten ze dan eindelijk door. Zo ongeveer als laatste van het vliegtuig.

Maar zodra je dan die bekende schuifdeur door bent kan de vakantie echt beginnen.

De warmte komt je daar wel tegemoet. Dat is wel even totaal anders dan de kilte van het douanepersoneel.

Eenmaal thuis werden ze begroet door vijf enthousiaste honden. Het is bijzonder om te zien dat Storm mijn ouders echt herkent. Ooit in een ver verleden heeft hij nog wel eens bij ze gelogeerd als wij op vakantie gingen. Nu als mijn vader komt kruipt Storm tegen hem aan. Dat is echt grappig om te zien.

Zeg maar eens dat honden zich niet hechten aan mensen. Nou echt wel!

Oké, storm weet natuurlijk dondersgoed dat er ook altijd wat voor hondjes in de koffer wordt meegenomen. Dikker zelfs heel veel, maar niet voor Storm.

Mijn ouders hadden ook de oproep voor de hondenspulletjes nog meegekregen. Ze hebben de laatste gaatjes opgevuld met speelgoed. Ook mijn zus kwam nog iets brengen. Overvolle koffers dus!

Wij hebben zelf ook altijd nog wel onze wensen. Ondergoed van de Hema, stofzuigerzakken, t shirtjes van de H&M. Oja, hun eigen kleding paste er nog net bij. 

Toen mijn ouders vorig jaar kwamen waren we net verhuisd en fosterde ik nog niet.

Nu kunnen ze niet alleen lezen wat ik doe, maar het ook echt meemaken. Dat is toch net even anders.