Ze blijft!

Het hing al een tijdje in de lucht, maar 100% duidelijk was het nog niet.

Maar de knoop is door, Maud blijft nog een jaar langer op Curacao.

Toen we hier naartoe verhuisden was haar idee om na het behalen van haar Havo diploma terug naar Nederland te gaan en daar een HBO opleiding te gaan volgen.

Die HBO opleiding is nog steeds het doel, maar schuift een jaartje op.

Het is hier te leuk.  En voor haar gevoel is ze hier nog te kort.

Ook is het vooruitzicht om op je 17de al het huis uit te gaan niet wat ze wilde. Dus wordt het anders.

Volgend schooljaar niet in Nederland maar hier om deelcertificaten Vwo te gaan doen.

Enne, stiekem vind ik dat helemaal niet erg natuurlijk.

Op school gaat het goed, met allebei!

Voor Youri is het heerlijk dat hij geen Frans hoeft te volgen. In dat uur krijgt hij studiebegeleiding.

Groot voordeel zijn hier de kleine klassen met daardoor veel meer individuele begeleiding.

Youri zit in een klas met 9 leerlingen! Daar dromen we in Nederland alleen maar van.

Maud heeft er wel meer, 18, maar doordat iedereen zijn eigen vakken volgt zie je elkaar niet elke les.

Youri voelt zich helemaal thuis op school. Hij kent een hoop jongens uit de klas van Maud. Daar kan je dan lekker mee dollen en gek doen. De jongentjes uit zijn klas vinden het maar reuze stoer dat hij die grote jongens kent.

Beide doen het qua cijfers ook uitstekend. Youri zit dus toch wel op z'n plek en Maud hoeft zich niet teveel zorgen te maken om haar examen. Die komt er wel.

Wie er nog meer wel komt is de kleine puppendame die we gisteren opgehaald hebben.

Wat een lieverd ook weer. Ze vindt menselijke aandacht heerlijk. Ze heeft nog weinig interesse in mijn honden, alleen maar in mensen en de aandacht die ze kunnen geven.

De reu heeft al een naam. Vanaf vandaag heet hij Boris. Hij is nog heel zwak.

Hij slaapt heel veel en doet nog weinig. Af en toe een loopje door de tuin.

We hebben een heerlijk oud matras voor hem buiten in de schaduw liggen, maar toch verkiest hij voor binnen. Ook goed. Ondanks dat we inmiddels al meerdere zachtjes plekjes voor hem gemaakt hebben kiest hij nog voor steen. Hij weet niet beter.

Saar had vandaag haar operatie. Alles is goed gegaan. Ze was heel blij weer mee naar huis te mogen.

Ze heeft flink wat hechtingen waar ze niet aan mag komen, dus voor haar helaas de kap om.

Dat is niet alleen maar vervelend. Ze mag nu namelijk binnen slapen. Ze sliep al die tijd buiten op de bank. Maar met kap om is ze erg instabiel. Op drie poten en zo'n raar ding om je hoofd maakt onzeker.

Ik ben bang dat ze misschien tijdens een rondje lopen in het zwembad valt, dus slaapt ze lekker binnen. Zo is het voor haar meteen een stuk minder erg.

Bam!

Gisteren schreef ik nog zo vol goede hoop dat het wel eens de goede kant op zou kunnen gaan.

Dat mensen in gaan zien dat een hond een dier met gevoel is dat je niet op straat gooit wanneer je het niet meer wilt.

Vandaag werd ik weer met beide benen keihard op de grond gezet! Bam!

Vorige week kreeg ik van een bloglezer die hier op het eiland woont een melding van een kale hond die bij haar in de buurt liep.

Op dat moment was het nog niet duidelijk of het een straathond of hond met eigenaar was.

Dat zou ze voor me gaan uitzoeken. In de loop van de week werd duidelijk dat de hond in een tuin hoorde en dus een eigenaar had.

Ik zou een afspraak maken om langs te komen en te kijken. 

Vanmiddag hebben we mijn ouders uitgezwaaid. Het beruchte trapmomentje was er weer.

Iedereen die hier woont of geweest is weet wat ik bedoel. Nooit leuk, maar aan alles komt een eind. 

Zo ook aan hun verblijf hier.

Daarna maar eens lekker tennissen. Aan het eind van de les kreeg ik een berichtje.

Of ik toch misschien zo snel mogelijk naar de hond kon komen kijken anders hoefde het niet meer. 

Hij begon al zo zwak te worden dat hij zwalkte op zijn poten.

Tja, sta je dan in je bezwete tenniskleding waaronder een wit tennisrokje. Het was redelijk in de buurt bij tennis. Eerst naar huis rijden om te douchen en daarna weer op pad klonk aantrekkelijk, maar koste een hoop tijd. Toch maar gekozen om in één keer door te gaan.

Éénmaal op lokatie was inderdaad wel duidelijk dat dit urgent was. De eigenaresse van de hond was gelukkig thuis, maar sprak alleen Papiaments. Dat lukt mij nog niet en met handen en voeten kwamen we er ook niet uit. Gelukkig liep er iemand langs die wilde vertalen. Hij had liever Engels naar Papiaments.Prima. Spreken we Engels. 

Waar het uiteindelijk op neer kwam was dat ze al haar honden, drie in totaal niet meer wilde.  Zo te zien was ze maar vast begonnen met ze uit te hongeren in de hoop dat ze dood gingen. 

Ik kreeg de pup zo over het hek in mijn handen geduwd. Neem maar mee, ben er klaar mee. Ook de grote hond waarvoor ik er eigenlijk was ging zo mee. Nummer drie was niet te vinden, daar komen we morgen weer voor. 

Nou is het niet zoals het eigenlijk hoort. Wij proberen het liefst de mensen op afstand te helpen. Dus medicatie brengen en blijven monitoren of het beter gaat met de hond.

Maar hier was duidelijk dat dit hem niet ging worden. Deze mevrouw was niet van plan energie in haar honden te steken. Veel te veel gedoe en ze werkte ook nog. Ja nu moest ik medelijden hebben.

Ik kon het helaas niet opbrengen.

Als je namelijk in staat bent om je hond in deze staat gewoon te laten lopen ben je een zeer slecht mens en geen medelijden waard. Er is er maar één die medelijden waard is en dat is de hond.

Kijk maar even mee.

Op wat haar op zijn rug en kop na is hij vrijwel kaal.

Dit komt door schurft. Als een hond eenmaal schurft heeft en er wordt niks aan gedaan is dit het resultaat. Dat beest moet gek worden van de jeuk. Daarbij heeft hij ook nog eens megahonger.

De kleine pup is er wat beter aan toe, maar heeft ook de eerste beginselen van schurft.

Eerst weer terug richting tennis want vlak daarbij zit de dierenarts. Gelukkig konden we meteen terecht.

Wat een hoopje ellende is het toch. Ik hoop dat hij snel weer een twinkel in zijn ogen krijgt, want het leek erop alsof hij de moed al liet zakken.

We zijn direct de behandeling tegen schurft gestart. Ook heeft hij karpattenziekte en liepen er vele beestjes over hem heen.

En dan de kleine pup.

Daar zat gelukkig nog genoeg leven in. Ze kwispelde en kwispelde, ze was zo blij!

En wat een honger had ze!! Het was gewoon hartverscheurend om te zien hoe beide op wat blikvoer wat ze aangeboden werd aanvielen.

Ook de kleine heeft schurft en karpattenziekte.

We zijn met medicatie en twee uitgehongerde honden naar huis gegaan.

De pup voelde zich direct op haar gemak. Liep zo naar binnen en ging op onderzoek uit.

De reu heeft eerst een tijdje onder de auto gelegen. Later pas kwam hij kijken.

Nu hebben ze allebei hun buikje vol en liggen ze op een heerlijk matras bij te komen.

Op naar een nieuw leven met liefde, zorg en elke dag een heerlijke bak voer.

Goede richting

Het is rustig op hondengebied. Het zal wel stilte voor de storm zijn.

Straks als we weer richting feestdagen gaan zullen we wel kunnen puin ruimen.

De mensen van hier ruimen hun tuin op en wij ruimen weer op wat daar uit komt. 

Als je dat dan zo leest zakt de moed dat het ooit beter gaat je in de schoenen.

Maar er schijnt licht aan de horizon! Ja echt, ik heb goede hoop.

Ik kreeg namelijk een heel mooi berichtje binnen.

Weet je nog van de hond die door een buurtbewoonster gevoerd wordt. Een straathond die zeer angstig was naar mensen. Mij had ze al eens gebeten en met veel pijn en moeite hebben we haar kunnen laten steriliseren.

Die hond ziet degene die haar dagelijks voert en aandacht geeft als haar baasje.

Soms mag ze bij haar naar binnen en wordt ze even aangehaald. Deze vrouw is de enige die dat kan.

Als zij met haar dochtertje gaat wandelen loopt de straathond mee. Ze verdedigt 'het vrouwtje' en jaagt alles om hun heen weg.

Maar nu begon ze ook andere buurtbewoners lastig te vallen. Tenminste zo zagen de buurtbewoners dat. Ze viel ze niet lastig, ze kwam op voor haar baasje. De buurtbewoners hadden zich nooit bekommerd om de hond, dus ziet de hond niet in waarom ze aardig tegen ze moet doen.

Het begon alleen nu wat te erg te worden. Ze ging auto's aanvallen en wilde bijten.

Dit vonden de buurtbewoners niet zo leuk. Er werd al gedreigd dat ze haar neer zouden schieten of dood zouden rijden.

Ik heb overlegd wat we konden doen om de gemoederen te bedaren. Samen kwamen we tot de conclusie dat de buurtbewoners verteld moest worden hoe het anders kon. 

Dat je in plaats van de hond dood te schieten de hond ook vriendelijk kunt benaderen zodat het ook jouw vriend wordt en hij jou ook gaat beschermen. Niet geschoten is altijd mis is hier wel een mooie uitdrukking.

De dag erna kreeg ik een prachtig bericht. De vrouw van het voer had gesproken met de buren.

En de wonderen zijn de wereld nog niet uit, ze hebben het begrepen en hadden snoepbotten voor de honden gekocht. Tjonge wat een ommekeer. Van neerschieten naar het kopen van lekkers.

Ik hoop maar wel dat ze begrijpen dat de hond niet van de één op de andere dag vergeten is hoe ze tegen haar deden. Dat heeft z'n tijd nodig. Maar de eerste stap in de goede richting is gezet.

Tijd over

Het is echt stil zonder Emma. Deze kleine dame was blijkbaar meer aanwezig dan gedacht. 

Nu ze er niet meer is, merk je amper dat je honden hebt. Saar valt namelijk niet op.

Die ligt ook bij de harde kern onder de bomen, komt voor een aai en een bak voer en doet lekker mee met de rest. Emma was meer om ons heen. Vegen of dweilen was een hele onderneming. Dat moest je bijna een soort van stiekem doen als ze even sliep.

Zonder haar gaat dat nu een stuk sneller. Je zou bijna denken dat ik tijd over hou. 

Ik had in ieder geval wel tijd om vandaag naar het strand te gaan. 

Leuk om even lekker te relaxen en ook leuk voor mijn ouders om de parelwitte stranden met azuurblauwe zee in het echt te zien.

Als je in het water tot je kin staat zie je met gemak je tenen nog. Ook wat er omheen zwemt.

Vooral dat laatste vindt Youri niks. Hij is daarin geen held. Stel je voor dat uitgerekend vandaag toevallig die ene hele gevaarlijke haai die hier eigenlijk nooit komt toch komt. Tja, dat wil je echt niet meemaken. 

Hij blijft liever thuis. Maud wil dat juist liever wel meemaken en ging mee.

We hebben ons prima vermaakt. Geen haai gezien natuurlijk. 

Op dit moment van schrijven is de maansverduistering gaande. Hoe bijzonder is het eigenlijk dat in Nederland dezelfde maan te zien is. Wij kijken hier om 22.00 naar dit spektakel terwijl in Nederland er de wekker voor gezet moest worden. Midden in de nacht kijk je dan naar diezelfde maan.

Wolken hebben wij hier amper, dus konden we alles prachtig volgen.

We hebben de verduistering stukje voor stukje gezien en daarna de rode gloed op zien komen.

Toch wel een heel mooi iets. De laatste keer dat dit gebeurde was in 1982.

We hebben geprobeerd foto's te maken, maar zonder statief is dit geen doen.

Dan maar een foto van het internet. 

Deze foto geeft wel weer hoe wij het zagen. Het leek alsof er een oranje rode heliumballon in de lucht hing. 

Het terug komen van de witte maan laten we voor wat het is. Morgen gaat hier ook weer vroeg de wekker.

Niet om opnieuw naar de maan te kijken, maar om naar school te gaan. Hier gaat de laatste week in en dan vakantie. 

Boca pistol

Ik weet dat ik vele volgers heb die in de loop van de tijd mij zijn gaan volgen door de fosterverhalen.

Elke dag probeer ik iets over de honden te schrijven, maar dat lukt niet altijd.

Soms gebeurd er gewoon niks, zoals vandaag. Nu was ik ook grotendeels niet thuis dus heb niet zo meegekregen wat ze uitgevroten hebben.

Ik was vandaag met mijn ouders naar de boca's. Een plek waar we eigenlijk alle visite mee naar toe nemen. 

De boca's liggen aan de noordkant van het eiland. De playa's oftewel stranden liggen aan de zuidkant.

Het zeewater bij de stranden is bijzonder rustig. Zeker als het strand in een baai ligt lijkt het water wel op een meer.

Maar dan de andere kant, de noordkant. Daar beukt het water op de rotsen. Als je er dichtbij staat voel je het dreunen, maar je hoort het vooral. Een immens geluid waardoor je als je het nog niet had direct respect voor de zee krijgt!

Het mooiste punt vind ik persoonlijk boca Pistol. Een gat in de rotsen waar het water door omhoog geblazen wordt. Geweldig!

Ik heb voor jullie een filmpje gemaakt zodat je kunt zien hoe hard het gaat en hoe woest hier de zee is.

http://youtu.be/hSK2e7gIiZk

Ik hoef vast niet te vertellen dat je aan deze kant van het eiland niet kunt zwemmen. Dat is trouwens niet alleen door de woeste golven, maar ook doordat de noordkant de haaienkant is.

Haaien hebben we niet gezien, wel een ander dier.

Om bij de verschillende boca's te komen rij je per auto van lokatie naar lokatie. Soms is het daarna nog een stukje lopen. Tijdens één van die wandelingen kom je langs kronkelbomen. Ze zijn relatief laag bij de grond en vanaf de stam kronkelt het door elkaar.

Ondanks de hitte hebben mijn ouders ervan kunnen genieten. Via Westpunt en Lagun zijn we weer richting huis gereden. Bewust via Lagun, want ik had Maud beloofd langs een specifiek huis te rijden.

Maud was namelijk met school twee keer langs dit huis gekomen en had beide keren gezien dat er een hond in een klein hokje zat opgesloten. Ze was bang dat die hond dat misschien wel dag en nacht, dag in dag uit zou zitten. En die angst is niet ongegrond, want werkelijk dat gebeurd hier!

Je snapt niet waarom mensen dan een hond hebben.

In dit geval viel het gelukkig mee. Ik had het huis in kwestie gevonden. Er zaten inderdaad twee honden in een hok, maar ze zagen er goed uit en het hok had een redelijk formaat. Ook hadden ze schaduw en water. 

Het huis lag in de buurt van een restaurant. Geen idee of de eigenaar van het restaurant er toevallig woonde. Daar kon ik maar op één manier achter komen en dat was vragen.

Mijn ouders bleven even in de auto wachten terwijl ik binnen ging vragen.

Nee, de eigenaar woonde daar niet maar wist wel van de honden. Volgens hem gingen ze er 's avonds uit als het hek van de tuin dicht was. Ook hij vond dat ze er goed uitzagen. Ik kon hem daar geen ongelijk in geven. Hij vertelde mij meteen dat hij ook een aanloophondje op het terras had. 

Als pup was ze daar gevonden en hij was haar eten gaan geven. En toen is ze gebleven.

Toeristen hebben hem een donatie gedaan om haar te laten steriliceren. Dat gaat deze week gebeuren.

En dan mocht ze daar blijven wonen. Op het terras, tussen de tafels. Hij vond het prima. Voordat ze kwam had hij overlast van kippen op het terras. Die had ze nu allemaal weg gejaagd en daar was hij eigenlijk best blij mee. En ik word dan weer blij van zo'n verhaal. Daar kon ik mee thuis komen.

Geen en goed nieuws

Ik wist van de week al waarover ik vandaag zo schrijven. Alleen ik heb de juiste informatie nog niet.

Klinkt een beetje vaag misschien, dus eerst maar even een uitleg.

16 maart van dit jaar kregen we heel vroeg in de morgen te horen dat de echtgenote van de aardrijkskundeleraar van Maud doodgestoken was. Na naar avonddienst reed ze naar huis. In de tuin werd ze overvallen en na een worsteling doodgestoken. Dat was het verhaal.

Iedereen in rep en roer. Kinderen op school werden opgevangen. Niet alleen de aardrijkskundelessen, maar hij had ook een mentorklas.

Er werd een stiltecentrum ingericht en iedereen kon zijn condoleance komen schrijven.

De volgende dag heb ik dat ook gedaan, dat is toch het minste dat je kunt doen.

De schok werd nog groter toen aan het eind van die week de leraar werd aangehouden omdat hij zelf verdacht werd van het doodsteken van zijn vrouw.

Als je dat hoort voelt dat als een soort verraad. Je was vol medelijden naar hem. Nu dacht je alleen nog maar, het kan toch niet waar zijn! En wat een ellende voor zijn kinderen.

Er kwam in de loop van de tijd steeds een beetje meer informatie in de media. Hij zou grote bedragen geld van zijn rekening af hebben geschreven. Hieruit werd de conclusie getrokken dat het misschien een huurmoord was. Zijn hechtenis is dacht ik drie keer verlengd.

Hij werd overgeplaatst van het cellencomplex naar de gevangenis. Daar waren heel wat gevangenen die hem niet zo konden waarderen. Hij als blanke had mogelijk een vrouw uit Colombia neergestoken of laten steken. Werd niet gewaardeerd en hij dus ook niet. Het leven werd hem daar zo zuur gemaakt dat hij uit veiligheidsoverwegingen weer terug naar de cellen ging.

En daar zat hij tot vandaag nog steeds. En wat is er nou zo bijzonder aan vandaag? 

Zijn rechtszaak was vandaag. Iedereen was toch wel heel benieuwd of de politie alles rond heeft kunnen krijgen en of hij veroordeeld zou gaan worden. Alleen, ik heb er nog helemaal niks van gehoord of gelezen. Ik kan jullie dus (nog) niet vertellen of hij straf en wat voor straf hij heeft gekregen.

Misschien is er morgen meer informatie. 

En dan ander nieuws wat ik wel zeker weet. Emma is geadopteerd. Onze lieve, speelse, sociale Emma heeft een belangrijke taak gekregen. Haar nieuwe eigenaren hebben namelijk nog een hond. Alleen dat is niet zo'n held. Emma wel. Die durft alles. Pikt zelfs speeltjes af van Luna, nou dan heb je lef!

En nu moet Emma laten zien hoe leuk het kan zijn om te spelen en te blaffen bij het hek.

Eitje toch? En weet je wat zo mooi is?? Ik heb al bericht gehad van haar nieuwe eigenaren dat het ontzettend goed gaat en er zelfs al gespeeld is! Wat een goed nieuws! 

En kennen jullie Pip nog? Jawel toch? Die bange Pip die mee naar Nederland ging.

Ik kreeg deze foto.

Het gaat erg goed met haar. Ze is blij en niet meer zo bang. Ook luistert ze goed en kan soms los buiten lopen. En wat is ze gegroeid! Met al dat nieuws kan ik mijn weekend goed beginnen.

Om op te vreten

De dagen gaan rap voorbij. Mijn ouders zijn inmiddels al weer een week op het eiland.

De verjaardag waarvoor ze kwamen is voorbij. Nog een paar dagen en dan zit hun vakantie er ook weer op. Tot dat ze gaan laten we nog zo veel mogelijk van het eiland en ons leven zien.

Vandaag zijn ze mee geweest naar de surfles van Maud. Natuurlijk hadden we ze van te voren gewaarschuwd dat ze met de les ook wel eens de baai uitgaan. Dan zie je niks van het surfen.

Maar mijn ouders hadden mazzel, de gehele les was in de baai.

Onder het genot van een drankje hebben ze gezien hoe het Maud op de plank vergaat.

En dat is best goed. Het zeil wordt steeds groter. Vorig jaar begonnen met ik dacht een 2,8 zeil en nu een 4,8. Dat zijn de meters. Zo hoog is het zeil dus. En hoe hoger en daarmee groter je zeil, hoe meer wind je vangt en dus hoe harder je gaat. 

Het is zo heerlijk hier om dit soort sporten te kunnen beoefenen. Vele malen beter dan in de koude Noordzee. Je hebt hier geen wetsuit nodig.

Thuis hebben we alle doggies nog. Er is interesse in Emma. Zoals het er nu naar uitziet komt er zaterdag iemand naar haar kijken. Ik ben benieuwd. Het zal vast goed komen, het is zo'n leuk hondje!

De andere vier rakkers hebben inmiddels dondersgoed in de gaten dat mijn moeder van de koekjes is.

Elke keer weer als ze bij ons thuis komen heeft ze iets bij haar.

En kijk eens? Zij wij niet om op te vreten? 

Goed en slecht nieuws

Ondanks dat het al laat is en ik ook wel moe ben, toch maar een blog. Iedereen zit immers met smart te wachten op de uitslag van de röntgenfoto's van Saar.

Het goede nieuws is dat er wat op zichtbaar was, het slechte nieuws is dat het niet vanzelf geneest.

Er is op de foto's te zien dat er door de aanrijding een splinter van de heupkop is afgeslagen. Die irriteert nu in de heupkom. Bij elke beweging die ze maakt met haar achterpoot voelt ze het. Met pijnstilling is dat een stuk dragelijker, maar het geneest er niet door.

Het kleine stukje bot zal operatief verwijdert moeten worden. Het is niet anders.

Volgende week zal ze aan de beurt zijn. Daarna moet ze twee weken met een sling om haar poot lopen en pas daarna mag ze hem weer belasten. Het zal nog pittig worden. Ze wil zo graag en is zo enthousiast. Ze heeft een speciaal plekje in mijn hart veroverd. Ik heb grote bewondering voor de wilskracht en dankbaarheid van Saar.

En dan het kleine pupje, dat is ook weer een bijzonder verhaal.

Vanmorgen werd ik nogmaals gebeld door de dierenarts. Die was op zijn beurt weer gebeld door dezelfde mensen van gisteren. Er lagen vanmorgen toch ineens weer 3 pups in de tuin.

Dit was raar. Deze pups konden nooit gisteren geboren zijn en al die tijd er gelegen hebben. Dat hadden ze niet overleefd. Er moest toch ergens een moeder zijn.

Ik heb die mensen eerst maar eens gebeld om het verhaal aan te horen. Ze hadden drie pups onder een container gevonden. Volgens hun kon daar geen moederhond bij en hebben zij ze maar mee naar binnen genomen. Maar op de vraag of ze nu wel een moederhond gezien hadden was het antwoord ja. Het was een zwerver en erg schuw. Oké, dat was goed nieuws. Met een moederhond in de buurt maken die kleintjes nog wel een kans.

Degene die de pup gisteren had opgevangen is nu die kant uit gegaan. Ze heeft het pupje meegenomen. Die heeft ze samen met de drie andere pups in een afgelegen hoekje in de tuin neergelegd. We hebben ook een bak eten voor de moeder in de buurt gezet. En nu maar hopen dat moederhond haar instinct volgt en op het gepiep van de pups afkomt.

We hebben de melders bedankt voor hun inzet. Natuurlijk is het binnenhalen van de drie kleine pups niet de juiste handeling, maar ze hebben in ieder geval iets gedaan. Uit totale onwetendheid doen ze dan net wat niet goed is, maar ik vergeef het ze. Ze hebben keurig de dierenarts gebeld en waren bezorgd om de pups. Hier ben ik al erg blij mee.

We hebben nu met deze mensen kunnen afspreken dat de moeder zo lang in hun tuin mag wonen. Wij zorgen voor voer en zij houden een klein oogje in het zeil wat betreft die kleintjes.

We hopen het vertrouwen van de moeder te kunnen winnen zodat ze in ieder geval gesteriliseerd kan worden. En de pups zullen we als ze oud genoeg zijn daar weghalen en een plekje voor zoeken.

Dat duurt allemaal nog wel even. Eerst even afwachten wat moeder doet, komt ze terug of niet?

Onderwijl was ik vandaag ook nog jarig. De felicitaties stroomde binnen, wat ontzettend leuk. 

Heel raar, maar er waren heel veel felicitaties met hondenplaatjes, daar snap ik nou echt niks van haha.

Ik heb geprobeerd iedereen persoonlijk te bedanken. Het waren er zo veel dat het een paar keer gebeurden dat de Facebook app crashte. Mocht je dus geen persoonlijk bericht terug hebben gekregen, sorry hiervoor. De techniek liet me in de steek.

Vanavond zijn we met mijn gezinnetje, mijn ouders en de vriend van Maud gaan uit eten. Even een moment van gezelligheid en tijd voor ons zelf.

De avond werd afgesloten met een verrassing. Wat ben ik toch een gelukkig mens.

Gevonden

Vandaag was een belangrijke dag voor Saar. Er stond een röntgenfoto op het programma.

Een foto maken gaat niet zo maar. Er zijn op het eiland maar twee dierenartspraktijken die daar de speciale apparatuur voor hebben. Mijn dierenarts heeft die helaas niet, wat betekende dat ik een afspraak moest maken bij één van de twee.

Vandaag was het dan zo ver. Ze moest al vroeg gebracht worden. Helaas was er wel een lichte narcose nodig om de foto's te maken. Dus weer een ochtendje slapen voor Saar en je daarna niet zo happy voelen.

De uitslag krijg je niet als je de hond ophaalt. Dat gaat dan weer via je eigen dierenarts.

Dus aan het eind van de ochtend Saar met foto's opgehaald. Natuurlijk even zelf stiekem gekeken, maar ik werd er niet wijzer van.

Ik had het plan om ze even bij mijn dierenarts te brengen als ik toch naar tennis moest.

Laat hij nou toevallig net bellen. Niet om Saar maar om iets heel anders.

Hij was weer gebeld door een mevrouw die een pup in haar tuin had gevonden. Volgens haar was de pup vandaag geboren, maar had ze nergens een moeder gezien.

Pieter had absoluut geen tijd om te gaan kijken en die mensen konden het pupje niet brengen. Of ik wilde gaan kijken. Ja wel hoor, dat kan.

Mijn ouders zijn hier natuurlijk ook en die hadden plannen om even mee te gaan naar tennis.

Nou dat werd dan nu ook even meegaan een pup ophalen. Krijg je erbij, gratis en voor niks.

Vonden ze helemaal niet erg. 

Bij de mensen aangekomen werden we naar een hoekje in de tuin geleid waar inderdaad een pupje lag. De navelstreng zat er nog aan, maar wel al opgedroogd. De pup was verder wel schoon.

Hoe het verhaal precies geweest is weet ik niet. Die mensen dachten dat de moederhond daar in een hoekje bevallen was en bij de verdere bevalling gestoord zou zijn en zijn vertrokken.

Ik weet het niet. Helemaal pasgeboren zag het pupje er niet uit.

Nou ja, ik kwam er voor het beestje en dat had duidelijk honger. Het lag luid te piepen. Gelukkig maar, er zat nog geluid in.

Nog snel voordat ik tennisles had ben ik een blik puppenmelk gaan halen. Ik kon niet met een gerust hart op de baan gaan staan terwijl dat kleine ding zo'n honger had.

Gelukkig waren mijn ouders er want die konden meteen ingezet worden.

We hebben bij de tennis de melk in orde gemaakt. Ik ben gaan tennissen en mijn moeder heeft het kleintje gevoerd. O wat was die blij dat ze eindelijk eten kreeg.

Na het beetje melk viel ze heerlijk in slaap.

Thuis hebben we een kruik gemaakt en een lekker plekje. Ondanks de warmte is een kruik toch nodig.

Normaal liggen ze tegen de moeder die wel 38 graden is. Nu is het hier wel warm maar gelukkig niet zo warm! 

Een pup flessen is heel veel werk. Om de twee tot drie uur moet je een voeding geven. Verder moet je ze masseren om ze te laten poepen en plassen. Dat is wat normaal de moeder doet. De eerste week is cruciaal. Het is dus zeker niet gezegd dat nu wij er op tijd bij waren het pupje het gaat redden. 

Ik vertelde Samira het hele verhaal over de pup en zij bood spontaan aan om het pupje over te nemen.

Zij woont met een vriendin samen en kunnen ook de zorg samen doen. Kun je elkaar een beetje afwisselen s nachts.

Dat zou ik met Erik nog wel twee nachten kunnen, maar daarna vertrekt hij naar Nederland. 

Dit spontane aanbod heb ik dan ook met beide handen aangepakt en heb het pupje laten ophalen.

Niet voordat mijn moeder nog een laatste keer een flesje heeft kunnen geven.

Schoon

Ja eindelijk was het vandaag zo ver. De hechtingen bij Emma mochten eruit.

In de bench en op naar de dierenarts. En wat denk je? De hechtingen waren er al uit.

Had mevrouw zelf al vast gedaan. Nou Emma, helaas voor jou gingen we ook nog om een andere rede naar de dierenarts. Je kreeg je eerste enting. Toch geen ritje voor niks dus.

Nu alles genezen en stabiel was kon de kleine zwarte dame eindelijk een keer gewassen worden.

Dat vond Maud wel een leuk klusje. Babyshampoo gebruiken we zelf al jaren niet meer, maar wordt toch nog in dit huis gebruikt. Voor de hondjes.

Ze wist niet zo goed of dit nou leuk was of niet. Maar schoon is ze wel.

Vanmiddag toen Youri tennis had ben ik op visite geweest bij iemand die wel drie honden van mij geadopteerd heeft. Hoe leuk is het dan om die weer eens te zien.

Het ging om twee pups van Coco die nu Teddy en Lila heten en om Gino. Gino was een pup die alleen over straat zwierf. Coco en haar pups waren in maart bij mij, Gino in mei.

Het waren alledrie al hele grote honden. 

In totaal waren ze met 8 hondenvriendjes. Een grote roedel.

Het was een beetje moeilijk om de druktemakers op foto te krijgen.

Gino

Lila. ( ja die zwart is) 

En Teddy, tegenwoordig meer Ted. Allemaal stuk voor stuk lieverds. Leuk om te zien dat ze happy zijn.

Barbecuen

Grappig om te zien hoe er gereageerd werd op het blog van gisteren.

Er werd een paar keer geschreven dat die leguanen toch wel erg groot waren. 

Grappig. Voor mij is het de gewoonste zaak van de wereld. Deze waren nog niet eens echt heel erg groot. Ik heb ze groter gezien.

Als ik weer een keer in Lagun ben zal ik wat foto's van een paar joekels maken. Ze zijn niet kwaadaardig, maar kunnen wel heel hard met hun staart slaan. Daarom ook mijn gepaste afstand door ze met een net te vangen.

We hebben zowaar een zondag gehad zonder bijzonderheden.

Ik ben al wel sinds vrijdag op zoek naar een hondje dat in de buurt van de school van de kinderen is gesignaleerd. Ze zou mager en schuchter zijn, maar wel voor voer komen.

Vandaag moest ik wat boodschappen doen, helaas weer geen hondje gezien. Het is ook niet gezegd dat het meteen een gedumpte hond is.

Wie weet heeft ze wel een huis, maar wordt ze er niet goed verzorgd. Het zou zo maar kunnen.

In ieder geval houd ik en degene die het me gemeld heeft de ogen open.

Vanavond heb ik met mijn oudere gebarbecued. Voor de visite uit Nederland altijd een leuke onderneming, doordat het thuis maar beperkt kan.

Hier kunnen we de kolen het hele jaar opstoken. Zelfs met kerst en oud en nieuw, best bijzonder eigenlijk. In Nederland was je rond die tijd altijd bezig met zou het misschien een witte kerst worden en blijft het met oud en nieuw wel droog? Daar hoeven we hier niet over na te denken. Niet iedereen die hier woont kan daar aan wennen. Er zijn genoeg collega's die juist in die periode om die rede op vakantie naar Nederland gaan. Ik niet, ik vind het wel prima. Die witte kerst komt nog wel een keer.

Misschien gaan we wel barbecuen met kerst dit jaar.

Leguanenjacht

In de loop van de ochtend hadden we wat ritjes gepland.

Maud ergens ophalen, vriendje van Youri thuis brengen en boodschappen doen.

Toen het zo ver was om te gaan rijden hoorde ik wat. Klonk bekend, klonk als drukte bij het zwembad.

Niet van mensen maar van honden. Honden die op jacht zijn naar nietsvermoedende leguanen die in de stress maar het zwembad in gedoken waren. 

Het was er namelijk niet 1, maar er lagen wel 2 van die dikkerds op de bodem.

Ik kan dan niet weggaan voordat ik ze uit het zwembad gered heb. Als ik dat niet doe komen ze bij de rand naar boven en staan er drie hondenkoppen op ze te wachten. Wat er daarna gebeurd hoef ik natuurlijk niet te vertellen.

Tas dus maar even aan de kant gezet en op leguanenjacht. En met succes. Beiden zijn gered.

En dan echt gered. Niet alleen maar op de kant gezet, maar naar een plek gebracht waar mijn honden er niet meer bij kunnen. Natuurlijk word ik tijdens het wegbrengen van de leguaan begeleidt door een hele optocht aan honden. Zelfs kleine Emma loopt dapper mee.

Voor deze reddingsacties gebruiken we het oude schoonmaaknet van het zwembad. Daarvan is de stof kapot, maar uitstekend te gebruiken voor dit soort bezigheden.

En nou maar hopen dat die lelijkerds er wat van geleerd hebben.

Het is ons ook gelukt om eindelijk eens wat foto's van Emma van dichtbij te maken.

Dat kleine ding is zo energiek, die zit niet stil. Echt niet, ze zit nooit! Ze is of in de weer of ligt stil omdat ze dan uitrust. Nu ligt ze ook, maar konden we toch een paar foto's maken.

Zien jullie haar ook eens van voren.

En ?? Kan ik haar papieren al in orde maken voor haar trip naar Nederland? Of elders natuurlijk...

Ze kan ook heel zielig kijken. Haha, vast mensen die daar in trappen. Want zielig is ze niet, niet meer.

Feeststemming

Ik was gisteren iets heel belangrijkst vergeten te vermelden.

Maud kwam namelijk gisteren ook met een heel blij gezicht thuis!

Niet zo lang geleden had ik hier geschreven dat school er een wat spartaans beleid op na hield wat betreft kledingvoorschriften. 

Die waren op dag 1 van het nieuwe schooljaar verkondigd en niet bespreekbaar. Tenminste dat vond de nieuwe directeur. Wij dachten daar wat anders over.

Deels omdat er groot onderscheid gemaakt werd tussen jongens en meisjes, maar er was nog een veel groter punt. Meisjes uit de onderbouw werden ook niet aangesproken en kwamen alsnog in korte broek. De meiden uit de bovenbouw die al wat verder ontwikkeld waren werden aangesproken en moesten voor straf in het studiehuis zitten. Nou, dan moet je Maud hebben! Met de leerlingenraad hebben ze een brief opgesteld. Maar niet alleen zij, ook vele ouders hebben hun ongenoegen kenbaar gemaakt. En gisteren dus vertelde meneer doodleuk het toch maar terug te draaien. Dit omdat hij ook inzag dat het niet fair was. Mmmm. Zou het niet zo zijn dat hij het er prima mee eens was maar al zijn "klanten" niet? Hoe dan ook was er een feeststemming. Vanaf maandag weer in korte broek naar school!

Hier was vandaag wat minder feeststemming wat betreft Saar. Ze heeft de afgelopen weken een lichte pijn medicatie gehad en deed het daar wel aardig op. Deze is nu gestopt en echt uitgewerkt.

En zie, haar letsel is duidelijk nog niet over.

Ze blijft haar achterpoot ontlasten. Er is dus echt meer aan de hand.

Volgende week gaan we een foto laten maken om te kijken of we kunnen zien wat haar nog zo'n zeer doet. 

En dan kleine Emma, nou daar kom je wel van in feeststemming. Wat een donder zeg! Ik zeg het niet vaak, maar dit is echt een kleine belhamel.

Van de week zat ze natuurlijk al in de hondenla. Vandaag heb ik haar uit de voederton moeten vissen, zat ze binnen twee nanoseconden in de vaatwasser die ik aan het inruimen was en weet ze zo klein als dat ze is op de eetstoelen buiten te klimmen om daarna met twee poten op tafel te komen kijken wat we eten. En snel dat ze alles doet! 

Ze leert snel en ja gelukkig ook goede dingen.

Ze is bloedfanatiek met de kong. Tot de laatste brok er uit is.

Nu is deze dame wel van het voedsel hoor. Kijk maar eens wat er gebeurd als ik lasagne in de oven heb.

Daar gaat ze voor zitten om de lucht op te snuiven. Wat een ding!

Blije gezichten

De blije gezichten van vandaag kwamen nou eens niet door de honden. Die hebben die rol nou al zo vaak gehad, nu de eer aan een ander.

Ditmaal was het doordat we mijn ouders op Hato hebben verwelkomd.

De blijde gezichten waren natuurlijk wederzijds.

In maart hebben we elkaar voor het laatst gezien, dat was al weer even geleden.

Vorig jaar rond deze tijd waren ze er ook en nu dit jaar weer. En dat terwijl het nu zo warm is. 

Dan willen ze ons wel heel graag zien, dat kan niet anders.

Ze mochten bijna het land niet in. Ja echt! Iedereen die hier komt moet namelijk een kaartje invullen met wat ze hier komen doen en waar je verblijft. Omdat ik de accomodatie afgehandeld had wisten ze geen adres. Het adres van mij wisten ze ook niet uit hun hoofd en dus konden de daar niks invullen.

Tja, dan ken je onze o zo vriendelijk douane niet. Niet vriendelijk, niet medewerkzaam en al helemaal niet oplossingsgericht. Je zou je toch afvragen op welke gronden ze dan wel aangenomen zijn?

Na veel gezemel mochten ze dan eindelijk door. Zo ongeveer als laatste van het vliegtuig.

Maar zodra je dan die bekende schuifdeur door bent kan de vakantie echt beginnen.

De warmte komt je daar wel tegemoet. Dat is wel even totaal anders dan de kilte van het douanepersoneel.

Eenmaal thuis werden ze begroet door vijf enthousiaste honden. Het is bijzonder om te zien dat Storm mijn ouders echt herkent. Ooit in een ver verleden heeft hij nog wel eens bij ze gelogeerd als wij op vakantie gingen. Nu als mijn vader komt kruipt Storm tegen hem aan. Dat is echt grappig om te zien.

Zeg maar eens dat honden zich niet hechten aan mensen. Nou echt wel!

Oké, storm weet natuurlijk dondersgoed dat er ook altijd wat voor hondjes in de koffer wordt meegenomen. Dikker zelfs heel veel, maar niet voor Storm.

Mijn ouders hadden ook de oproep voor de hondenspulletjes nog meegekregen. Ze hebben de laatste gaatjes opgevuld met speelgoed. Ook mijn zus kwam nog iets brengen. Overvolle koffers dus!

Wij hebben zelf ook altijd nog wel onze wensen. Ondergoed van de Hema, stofzuigerzakken, t shirtjes van de H&M. Oja, hun eigen kleding paste er nog net bij. 

Toen mijn ouders vorig jaar kwamen waren we net verhuisd en fosterde ik nog niet.

Nu kunnen ze niet alleen lezen wat ik doe, maar het ook echt meemaken. Dat is toch net even anders.

Nieuwe energie

Het is op dit moment hier verschrikkelijk warm. Niet alleen wij Nederlanders klagen erover, maar ook de inwoners hebben er last van. Nou als zij het zelfs vinden is het echt warm!

Het is zo drukkend warm dat je van niks doen al zweet en er zelfs moe van wordt. Maar niks doen is geen optie.

Er moet vooral schoongemaakt worden. Met twee honden in huis met hechtingen staat hygiene hoog in het vaandel. Dus hop met de schoonmaakmiddelen in de weer.

En daar wordt je dus nog moeier van. En als je niet op tijd drinkt krijg je als kadootje ook nog een setje hoofdpijn kado.

Maar ik klaag niet. Ik haal uit zoveel dingen voldoening dat het me allemaal waard is.

Ik moet het niet te doen, ik mag het doen en doe het graag.

Toen ik vanmorgen Facebook opende was ik echt heel verrast hoeveel mensen er wilde helpen! 

Ik besef me terdege dat er zo veel organisaties zijn die je zou kunnen steunen. Ook in eigen land.

Hoe geweldig is het dan dat je toch nog zoveel toezeggingen hebt gekregen.

Dat geeft absoluut energie! 

Wat nog veel meer energie geeft zijn natuurlijk de beestjes om mij heen. Het is een geweldig proces om te zien hoe ze opknappen. Natuurlijk heb ik tot nu toe nog alleen maar succes gevallen gehad. 

Er komt vast nog wel een keer dat er een hondje het niet redt. Dat zal hard zijn, maar dan denk ik aan alle honden die het wel gered hebben.

Hier thuis is het elke dag genieten. Vanmorgen zag ik wat leuks. Ik zag Saar heerlijk spelen met Emma. Zo leuk! 

De harde kern had geen zin. Die lag te relaxen onder de boom.

Niet zo'n hele duidelijke foto vanwege de schaduw, maar als je goed kijkt zie je ze alledrie liggen. 

De hechtingen van Emma zitten nog steeds vast. Ze perst een stuk minder en haar hoopjes ontlasting worden wat groter. Het is wonderlijk hoe ze rent, speelt en geniet.

Om jullie ervan te overtuigen dat het echt een schatje is heb ik een filmpje gemaakt.

Kijk, zie en geniet.

https://youtu.be/_qM43oo8vd4

Hondenspeeltjes

Kleine Emma heeft de nacht goed doorstaan. Het was toch even spannend vanmorgen hoe ik haar zou aantreffen. Zou de boel er weer uithangen of hadden de hechtingen het gehouden?

Gelukkig het laatste, maar er lag wel overal poep. Van die hele kleine drolletjes.

Het was net een Haagse duiventil. 

Het is dus nog steeds niet helemaal in orde. Een hond met een stoma is geen optie, we moeten dus op deze manier verder.

Gaat het niet dan zal ze voor een derde keer geopereerd moeten worden.

Dat brengt opnieuw een hoop kosten met zich mee. We krijgen wel korting bij onze dierenarts, maar het is niet gratis. Natuurlijk reist dan de vraag, moet je dat wel doen? Is het de kosten wel waard?

Dat is heus ook waar we naar kijken. Maar Emma is verder niet ziek. Het is een verder gezonde, lieve, vrolijke en speelse pup. In laten slapen is dan wat ons betreft geen optie.

Normaliter vragen wij donaties via onze Facebookpagina van Rescue Paws. We plaatsen deze vraag dan met de foto van de hond waarom het gaat.

Dat is onze manier om aan geld te komen. We krijgen wel wat binnen via adopties, maar dat dekt absoluut de kosten niet.

Nu staan wij tegenwoordig op markten. Dit is om naamsbekendheid te creëeren en om mensen tips en adviezen te kunnen geven. Alleen leek het ons leuk om op die markten ook dingen te kunnen verkopen. Dan heb je ook net iets meer wat mensen naar je kraampje lokt.

We denken dan aan hondenspeeltjes, halsbanden en riemen.

Natuurlijk kunnen we die hier kopen en weer doorverkopen, maar dat werkt niet.

Het is hier al zo duur dat we daar niks meer bovenop durven te vragen.

Ik weet dat het in Nederland een stuk goedkoper is. De action en big bazaar hebben bijvoorbeeld hele leuke hondenspulletjes voor weinig.  

Wie van mijn trouwe lezers zou wat hondenspulletjes aan ons willen doneren zodat wij die kunnen verkopen?

Kleine flostouwen, halsbanden, riemen en snacks zouden in een grote envelop verstuurd kunnen worden. 

Dit kan dan naar een speciaal adres waardoor het binnen twee weken hier is.

Vind je dat te omslachtig dan is een geldelijke donatie natuurlijk ook zeer welkom. 

Kortom wil je wat betekenen? Laat het mij weten. Je kunt me een pm sturen via Facebook of mij mailen via ons speciaal aangemaakte mailadres:   donaties@semy.nl. 

Ik hoop dat straks onze marktkraam helemaal vol ligt met leuke dingetjes!!

Emma

Het zwarte hondje dat gisteren opgehaald is met een uitstulpende darm heet nu Emma.

Ze is in Emmastad gevonden dus vonden we dat wel heel toepasselijk. 

Naar haar operatie gisteren hebben we haar voor haar rust en veiligheid in het hondenhok gezet.

Toen we 's avonds nog even gingen kijken zagen we helaas dat de hechtingen gesprongen waren en de situatie weer was als ervoor. Jammer en pijnlijk voor het beestje.

Voor vandaag stond de sterilisatie van Saar gepland en die van de hond die mogelijk zwanger was en nu bij de buren in fostercare zat.

Omdat achter elkaar aanrijden een beetje zonde is hadden we afgesproken dat de buren de hondjes brachten en ik ze zou halen.

De dierenarts had ik verder nog niet gesproken, maar Emma heb ik zo met bench en al in de auto bij de buurman gezet. Ik had zoiets van als Pieter de pup ziet begrijpt hij direct waarom ze weer mee is.

Ik hoefde inderdaad niks uit te leggen. Toen ik om 11.00 belde om te horen hoe het gegaan was waren alle dames klaar. Ik ben maar meteen m'n auto ingesprongen om ze te halen.

Ik had voor de middag ook een afspraak bij de orthodontist voor Youri staan dus het was druk zat. 

En daarbij is het voor een dier natuurlijk veel fijner om in een bekende vertrouwde omgeving verder bij te komen.

Het was een volle bak. Hond in bench voorin, Saar op de achterbank en Emma in de draadbench achterin.

Kleine Emma is trouwens net als Pip zo klein niet meer. Wel qua formaat, maar niet qua leeftijd.

Deze dame is ook al de drie maanden gepasseerd. Haar ondertandjes waren al aan het wisselen.

Ook dus weer een hondje met een achterstand. Niet zo heftig als Pip. Die was bij binnenkomst 1,8 kilo. Emma was gisteren 2,5 kilo. Iets te weinig, maar komt wel goed.

Het is ongelofelijk hoe levendig en enthousiast Emma is. Ze kwispelt hard en geeft likjes.

Ze heeft wel veel honger gehad. Ze is het liefst de hele dag in de keuken. Ze heeft nu al in de gaten dat dit the palace to be is.

Ik heb een la waarin ik van allerlei hondenspul bewaar, maar ook hondenkoekje en kattenbrokjes.

Al mijn andere honden gaan altijd hoopvol rondom de la staan. Emma is de eerste die bedacht dat je er ook in kon.

Emma mag alleen nog maar blikvoer. Bij brokken zou de ontlasting te hard kunnen worden wat op dit moment even niet raadzaam is. Het is wel tegenstrijdig. Meestal heb ik pups met diarree waarbij de poep harder moet worden en nu juist weer andersom.

Het is even afwachten hoe het gaat. Emma heeft nog steeds het gevoel dat ze moet persen zonder dat ze echt moet poepen. Ik hoop dat het morgen beter gaat.

Dan gaan we ook voor een betere foto. Dit was het maximale, voor de rest was ze op 20 centimeter afstand. Te dichtbij voor een foto dus.

5-4-5

Als je deze titel ziet zou je denken dat ik een spelletje zeeslag heb gedaan. 

Of bezig ben geweest met geheimschrift. Maar er is niks geheims aan.

De 5 staat voor het aantal honden dat ik vanmiddag nog onder mijn hoede had. Mijn eigen drie kanjers, Saar en Puck.

Voor Puck zouden gisteren mensen komen kijken. Om 10.30 stond de afspraak gepland. Om 11.15 nog niemand. Maar eens een berichtje gestuurd waar ze bleven.

Ik kreeg te horen dat het erg druk was op het werk en dat als hij klaar was wel contact op zou nemen.

Ik weet niet wat die man voor werk doet, maar hij is nu nog bezig. Ik heb namelijk niks meer gehoord.

Gisteren werd Ted opgehaald. Terwijl Ted bewonderd werd kwam Puck ter sprake. Ted en Puck konden namelijk erg leuk samen spelen. Eigenlijk vonden ze het wel heel leuk om ook Puck mee te nemen. Maar ja, gisteren kon ik nog even niks. Ik moest van mezelf de dag afwachten, dat was wat ik die man nog aan uitloop gunde. Had ik vanmorgen nog geen belletje of berichtje dan was Puck voor de volgende. Stiekem hoopte ik dat er geen contact opgenomen werd. Ik gunde Puck dat plekje bij Ted wel. Het was vanmorgen het eerste wat ik deed, kijken of ik een gemiste oproep of Facebook berichtje had. Niks! Nou dan is het klaar ook. Als je niet eens de moeite neemt om ook maar iets van je te laten horen ben ik er klaar mee. Puck verdient geen onbeschofte eigenaren. 

Vanmiddag dus gebeld met de baasjes van Ted. Ja hoor, Puck was welkom!

Dat is fijn! Dan zou ik van 5 naar 4 hondjes gaan. Alleen Saar is hier dan nog.

Tot 16.45 zag het er inderdaad naar uit dat het zo zou gaan lopen. Tot ik een berichtje kreeg dat ergens een pup in een tuin zou zitten die een uitgestulpte anus had.

Beetje raar verhaal van wie de pup zou zijn. De één zei dat ze was aankomen lopen terwijl een ander zei dat ze haar van een vriendin gekregen hadden. Waar het op neer kwam was dat deze pup dringend hulp nodig had, maar niemand dat haar wilde geven.

Ik ga dan geen discussies aan over hoe en wat. Ik kom er voor het dier, wat dan ook direct van ons is. Dat vertel ik er wel bij. Het is niet zo dat als ze opgelapt is ze weer terug komt. We zijn geen filantropische instelling.

Omdat de melding van de pup vlakbij het huisje van Ted was kon ik mooi Puck brengen en daarna doorrijden.

Puck en Ted vonden het geweldig om weer herenigd te zijn. Er werd meteen gespeeld.

Daarna door naar de pup. Die had inderdaad een stuk darm uit haar anus hangen. Ik zal jullie de foto's besparen.

Pieter gebeld of ik terecht kon en daarna direct doorgereden.

Het was wonderbaarlijk hoe levendig het beestje nog was. Ze moest toch pijn gehad hebben.

We hebben haar onder narcose gebracht en de boel is terug gelegd en gehecht.

Hier zit alles alweer op z'n plek. Ik had ook een belangrijke taak zoals je kunt zien. 

Daarna weer bijgebracht en nu met ons mee naar huis.

En zo zitten we er weer aan 5. 

Beetje spelen

Na het afscheid van Pip gisteren hebben we vandaag ook afscheid genomen van Ted.

Onze Teddybeer is naar een superleuk forever home. Ik ben heel tevreden over zijn nieuwe ouders. Zeer begaan en lief, dat komt wel goed.

Vanmiddag kreeg ik vanuit Nederland bericht van de foster van Pip. Pip doet het ontzettend goed.

Ze was natuurlijk wat gestrest na de reis. Maar uiteindelijk heeft ze zich moe van alle emoties over kunnen geven aan de foster. Ik had de foto al gedeeld op mijn Facebook, maar deel hem nog een keer hier voor degene die niet via facebook meelezen.

Is het niet fantastisch? De blik in haar ogen is goed. Ik zie geen angst, dat maakt mij blij. Ik heb me toch wel zorgen gemaakt of het voor haar allemaal niet te veel zou zijn, maar deze foto geeft mij rust.

Rust is een woordje wat in het woordenboek van Saar maar sporadisch voorkomt.

Saar is geschat op 1,5 jaar. Het is eigenlijk gewoon nog een jonge hond. En jonge honden willen graag spelen.

Ze voelt zich happy, dat zien we elke dag weer. Een vrolijk lachend bekkie, een kwispelende staart en de tong uit haar mond. We zien wel dat ze nog steeds haar rechterachterpoot ontlast.

Daar heeft ze nog last van of kan ze niet meer volledig gebruiken. Maar in haar koppie is ze jong en wil spelen en genieten.

Het is dan ook lastig om haar helemaal stil te houden. Een beetje spelen moet kunnen. 

Tico onze meest sociale doerak heeft dat dondersgoed in de gaten. Zo mooi om te zien.

Hij kan heel ruig met Luna spelen, dan vliegt de aarde je om de oren, maar weer heel teder zijn met pups. En dat doet hij ook met Saar. Hij voelt het aan.

Hier liggen ze te donderjagen op de bank. Zo spelen ze toch, maar wordt Saar niet overbelast.

Aankomende maandag wordt ze gesteriliseerd. Daarna zullen we ook voor haar op zoek gaan naar een nieuw baasje. Tot die tijd genieten wij van haar en zij van ons.

Dag Pip

Vandaag was het dan zover. Lieve kleine Pip die zo bang was toen ze bij me kwam ging vandaag op reis naar Nederland.

Wel heel raar hoor. Vanmorgen maakte ik het hok open en dan word ik altijd vrolijk door alle hondjes begroet. Ja ook door Pip, die staat zelfs elke morgen even tegen me aan om te vertellen hoe blij ze is.

Vanmorgen deed ze dat voor de laatste keer. Zij had natuurlijk geen idee wat haar vandaag boven het hoofd hing. Kon ik het haar maar vertellen, dat zou het wel een stuk makkelijker gemaakt hebben.

Nu heeft ze de ochtend doorlopen als alle anderen. Eerst ontbeten en daarna lekker spelen. 

Terwijl alle pups heerlijk sliepen was het tijd om langzaamaan in te pakken.

Afgelopen maandag waren we natuurlijk al bij de dierenarts geweest voor de benodigde papieren. 

Toen moest ze ook in de bench. Dat vond ze niet eens zo erg en nu ook niet. Gelukkig maar.

Daarna op naar het vliegveld. 

De familie Kluivert vloog vandaag met drie hondjes. Twee van het dierenasiel en kleine Pip van ons.

Het is altijd een heel gedoe op het vliegveld. De hondjes moeten eerst in hun bench gewogen worden.

Pip moest dus over naar de bench van Rosanna, want daarin zou ze vliegen. 

Gelukkig liet ze alles over zich heen komen en kon ik haar rustig oppakken.

Na het weeg en incheckmoment gaan de hondjes naar achter. Daar moeten ze weer uit de bench zodat de bench door de scan kan. Er moest natuurlijk wel even gekeken worden of we niet stiekem bolletjes onder het bedje van Pip verstopt hadden. 

Al die tijd ben ik erbij gebleven. Ik wilde die momenten dat ze opgepakt moest worden zelf doen.

Voor Pip die mij vertrouwt en voor mij om het goed af te ronden.

En toen was het moment om dag te zeggen. Daar ging ze dan in haar grote bench.

Dag lieve Pip. Je was een bijzonder hondje. Ik heb je al mijn liefde gegeven die ik in mij had. Neem het mee naar Nederland en doe je best. Je gaat een mooie toekomst tegemoet. Dag lieverd!!