Nog één keer de honden gevoerd om te laten zien hoe dat bij mij gaat. Honden zijn structuur beesten.
Het werkt gewoon het beste als je alles doet zoals het altijd gebeurd. Ik denk dat dit niet alleen voor honden prettig is, maar ook voor mensen.
Ik zou ook knettergek worden als ik de ene dag m'n eten krijg in een grote bak, altijd als eerste en aan de voorkant van het huis en de dag erna ligt m'n eten de grond, krijg ik als laatste en eten we ineens achter bij de keuken. Ik wil mijn honden flexibel afleveren en de op vele facetten in het leven voorbereiden, maar ben er wel van overtuigd dat eten in een vast patroon prettig is. Zeker omdat er in en uitloop is met fosterhonden. Mijn eigen honden weten exact het schema en wachten keurig op hun eten.
Na het voeren en de laatste uitleg zijn we naar het vliegveld gebracht en kon de reis beginnen.
Het valt niet mee om alles los te laten. Er is altijd zo veel te doen en het hondenleed houdt in die twee en een halve week dat ik niet thuis ben natuurlijk ook niet op. Toch kan ik op duizenden kilometers afstand toch niet zo veel betekenen. De mensen met wie ik samenwerk nemen het even heerlijk over zodat ik ook echt alles los kan laten.
Toch ging het op het vliegveld weer snel over honden. We kwamen in de rij om in te checken onze achterburen tegen. Ook zij zijn zeer begaan met het hondenleed en helpen waar ze kunnen.
Hoe toevallig gingen ze precies vandaag met dezelfde vlucht ook naar Panama.
Zij daarna door met een vlucht naar Costa Rica en wij naar San Fransico.
Het werd nog leuker toen in het vliegtuig bleek dat we achter elkaar zaten. Die twee uur vliegen naar Panama was zo voorbij.
De tweede vlucht duurde wel wat langer. Zeven en een half uur zitten voor we de eindbestemming in zicht hadden. Dit keer hadden we laten we zeggen nogal wat bijzondere mensen in de rij voor ons zitten.
Het begon er al mee dat papa riep dat hij van het toilet gebruik ging maken en of de kinderen niet eerst moesten. We dachten nog dat het een geintje was, maar de twee kinderen en zelfs zijn vrouw gingen gedwee direct naar het toilet. Daarna ging die man. Ik heb het toilet de eerste vier uur maar vermeden. Die waarschuwing naar zijn kinderen was vast niet voor niks toch?
Daarna werden er allerlei snacks uitgestald, dekens gespreid en dingen opgeblazen om op te liggen.
Ik was wachtende op het moment dat er ook nog zo'n uitschuttent uit de koffer kwam, maar die kwam niet.
In de weeïge lucht van popcorn, chocola, bifi worstjes en nootjes heb ik braaf de vlucht uitgezeten.
En nu dus in San Fransisco. De startbestemming van onze rondreis door Amerika.
Extra bijzonder omdat we deze nu nog met z'n vieren maken. Er bestaat een reëele kans dat Maud en Davy de volgende zomer samen op reis gaan. Ik geef ze groot gelijk. Maar voor nu nog even genieten met elkaar.
Ik zal het blog online proberen te houden. We hebben met Curacao een tijdsverschil van drie uur en met Nederland zelfs negen. Het zal misschien geen ontbijtblog meer zijn deze weken maar een lunchblog. Ach, dat zal vast ook wel weer wennen. Of toch niet? Mensen houden immers ook van structuur ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten