Op het randje balanceren

Vandaag hebben we de kortste rit van de hele vakantie gemaakt. Hij was welgeteld 90 minuten, 1,5 uur dus. De kinderen vonden het meer dan prima. Die beginnen het autorijden wel wat zat te worden.

We hebben ons verplaatst van Kanab naar Page. We zijn wel een staat opgeschoven, van Utah naar Arizona. Dat betekende dat de klok weer een uur achteruit kon.

Op het programma hadden we Antelope Canyon staan. Dit is een kloof waar wind en water het zandsteen op een bijzondere manier hebben geslepen en waar zon en schaduw nu een waar schouwspel laten zien. De canyon is nog niet zo heel bekend. Hij bevindt zich in het Navajo reservaat, één van de grootste indianenreservaten in de VS. Je kunt de canyon ook alleen maar bezoeken onder leiding van een Navajo gids. 

We moesten ons verzamelen bij een kantoortje waarna we per truck richting de canyon gingen. 

Bij dit kantoortje kon je nog voor een laatste keer naar het toilet. Daar zag ik dit plaatje op de deur hangen. 

Zie je ons al balanceren op het randje?

Na een stoffige en hobbelige rit stopten we in the middle of nowhere en werden we door de gids naar de ingang geleid.

Het was inderdaad prachtig! De kleuren, de geslepen rotsen, de lichtinval. De rondleiding van een uur was helaas zo voorbij. Gelukkig hebben we de foto's als extra herinnering.

Na dit bezoek hebben we ons bij het hotel ingecheckt. Erik en ik wilde daarna nog naar horseshoe bend. Die lag hier op 8 kilometer vandaan. De kinderen konden we er niet enthousiast voor krijgen, die zijn op de kamer gebleven.

Op dus naar horseshoe bend. Hoe moeilijk kan het zijn! We reden op een doorgaande weg en vertrouwde volledig op de Tom Tom. We kwamen langs een plek waar het vrij druk was en waar ik mensen naar boven zag lopen. Ik zei nog tegen Erik dat als we bij de horseshoe geweest waren we daar ook maar even moesten gaan kijken. Het is er vast mooi, het was er zo druk. En zo reden wij verder en verder en verder, zonder een ingang naar de horseshoe tegen te komen. Mmm zou het dan daar geweest zijn waar al die mensen waren? Dat moet dan wel. Wij weer terug en ja hoor, gewoon langsheen gereden dus.

Na een kleine klim van 800 meter was daar dan de horseshoe bend. Een rivier die precies hier zo de bocht maakte dat het op een hoefijzer lijkt.

Ik durfde niet verder op het randje te balanceren dan dit. Dan maar geen volledige horseshoe, ik wil het nog wel na kunnen vertellen. Je ziet mensen echt gevaarlijke dingen doen. Ik heb het even opgezocht, maar hoeveel mensen er om komen valt mee. De laatste was een Griekse toerist in 2010. 

Stoerder dan dit gaat het voor mij niet worden.