In beweging blijven

Na een tussenstop van 2,5 uur, nog een vlucht van 1,5 uur en wat tijdsprongen hebben we weer veilig voet op Curacaose bodem gezet.

Nu was de missie om zo lang mogelijk op te blijven zodat je het snelst in het juiste ritme komt.

Mijn manier is gewoon om zo veel mogelijk te blijven doen. Uit ervaring weet ik dat gaan zitten funest is, in beweging blijven is het motto.

Bij de thuiskomst waren vooral de honden in beweging. Luna was zo blij dat ze van gekkigheid maar rondjes door de tuin ging rennen. Wat is het toch altijd heerlijk als je ziet hoe blij ze zijn. 

Ik was net zo goed blij ze te zie. Het gemis van de honden ging enge vormen aannemen.

Je kunt wel spreken over echt heftige afkickverschijnselen als je iedere willekeurige hond die je tegen komt wil aaien. De eigenaren van de honden zullen wel gedacht hebben "wat is dat voor malloot!"

Ik kan nu onze eigen hondjes weer aaien. Tico neemt het ervan.

In het kader van in beweging blijven had ik vandaag een afspraak staan.

De nieuwe baasjes van Choco zijn op het eiland. Ze hebben al een tijd geleden besloten dat Choco hun nieuwe hond werd, maar ze hadden hem nog nooit in het echt ontmoet. Ik vond het niet fijn als ik ze nog een dag langer moest laten wachten. Ik kon me zo voorstellen dat ze stonden te popelen om kennis te maken! Gelukkig was Choco procies de hond zoals ze hoopte dat hij was. 

Makkelijk in de omgang, snel contact makend met voor hem vreemden en speels met andere honden.

Over vier dagen vliegt Choco met ze mee naar Nederland. Ze kunnen niet wachten tot het zo ver is en ze hem lekker kunnen knuffelen en verwennen. Ik begrijp het maar al te goed wanneer je lang moeten wachten om je hond (weer) te zien.

Ik heb ook kennis gemaakt met Alexa, de gedumpte mama hond die vrijdag gebracht is.

Ze heeft de kennel verkozen als veilige plek en is daar nog niet uitgeweest. Nou ja, wel stiekem, want er ligt geen poep of plas in de kennel. Maar ze komt nog niet kijken en zoekt ook nog geen contact met de andere honden. Geeft niks, we geven haar alle tijd. We hebben geen haast.

Bijna thuis

Aan alles komt een eind en zo ook aan onze vakantie.

De laatste dag hebben we grotendeels op het strand doorgebracht.

Later bleek dat dit best uniek was. Het was voor eind april uitzonderlijk warm.

Dat was voor het water niet het geval, dat vonden wij uitzonder koud!

Desondanks wilde de kinderen natuurlijk toch surfen, daarvoor waren ze immers hier in LA. 

De planken werden geregeld en de wetsuits gepast. 

Die waren echt nodig, ik overdrijf niet als ik zeg dat het water aanvoelde als 10 graden max. Respect dan ook dat Maud en Youri het toch gingen proberen.

Maar niet alleen de watertemperatuur maakte dat de kinderen snel weer uit het water kwamen. Ook de golven waren erg hoog. Alleen het met een grote plank door de branding komen was al een hele opgaaf. Uiteindelijk was het surfen van korte duur. 

Het was wel heel gezellig. We waren op Manhattan beach. Het strand is ontzettend breed en de boulevard is een deel voetpad en grotendeels fietspad. Hier wordt gefietst, geskateboard, gerolschaatst. Eigenlijk zagen we alles wel voorbij komen op wieltjes. En keurig met de fietshelmpjes op, dat is hier echt heel normaal.

Aan het eind van de middag hebben we onze koffers weer opgehaald. Die hadden we in het huis van onze vrienden achter gelaten. We konden nog even een kledingswitch doen voor we naar de airport gingen. 

Vanaf daar werd het wachten. Wachten in de rij voor de security, wachten op het boarden en wachten op vertrek.

Op dit moment wachten we op onze tweede vlucht van Panama naar Curacoa.

Nog even volhouden, de nachtvlucht hakt er wel in. Maar nog even en dan sluiten we we alle beestjes weer in ons armen. Kan niet wachten!

Op stap

De plannen van vandaag werden toch nog gewijzigd.

Onze vrienden kwamen op de lijn dat de wind vandaag te hard was en daarom surfen voor beginners niet was te doen. Maar morgen zou het beter zijn en dan is er tevens een surf festival. 

Gelukkig vliegen we zaterdag pas laat terug naar Curacao. We hebben de nachtvlucht, niet echt iets om naar uit te kijken. Nou ja, dat is 's avonds pas. Overdag gaan we eerst nog veel plezier hebben.

Dat hebben we vandaag ook gehad. Met z'n drieën zijn we op stap gegaan.

Youri was nog niet voldoende opgeknapt en vond hetgeen wij gingen doen nou ook niet geweldig interessant. Wij wel, wij vonden dit een must om te bezoeken.

We hebben de beruchte letters opgezocht. We moesten via een luxe wijkje met vele bochten naar boven. Tot we niet meer verder konden. 

Dat die letters 14 meter hoog zijn zou je niet zeggen als je er zo in de buurt staat.

En eigenlijk gaat het nergens over. Een naam op een berg. Thats it. Wel toevallig terug te zien in duizenden films. 

In die duizenden films spelen ook duizenden acteurs. Die hebben dan weer hun walk of fame.

Daar ook nog maar even gekeken dan. 

Ik heb de ster van mijn held ook gevonden.

Onze trip van vandaag eindigde bij Santa Monica beach. Hier ligt een pier met daarop een half pretpark. En druk dat het er was!

Ondertussen gebeurd er thuis ook van alles. In de afgelopen dagen toen we ons tussen de tissues en de neusspray bevonden was ik regelmatig weer even online met Rescue Paws.

Er is weer genoeg shit op Curacao. De dumpingen zijn dagelijkse kost en de opvangplekken schaars. Zeker in de vakanties wanneer fosters ook even weg zijn.

Gisteren was er een moeder met drie al wat oudere pups gedumpt en weer gevangen. De pups zijn al naar een foster, de moeder ging door naar de dierenarts voor de sterilisatie. Daar moest ze vandaag weg, maar waarheen.

Ik had wel een foster in gedachte en haar een berichtje gestuurd, maar zij bleek later de hele dag zonder WiFi te zijn. Omdat we moesten handelen, ik bijna terug ben en ik hele lieve dierenvrienden in mijn huis heb die graag willen helpen, heb ik haar naar ons huis laten brengen.

Welkom Alexa, ik kom zondag met je kennismaken.

Overal koud

Zit je dan in je huisje in Los Angeles. Beide kids niet fit en geen zin om iets te ondernemen.

Ze waren pas om 10.00 wakker. Nou ja wakker, Maud had zeer slecht geslapen doordat ze voortdurend wakker werd van een dichte neus. Zelfs de aangeschafte neusspray hielp niet.

Toen Erik en ik terug kwamen van de winkel met wat vers brood lag Maud alweer te slapen.

In te halen wat ze die nacht te kort gekomen was. Ook goed, ze zal het wel nodig hebben.

Youri heeft de dag voornamelijk op de bank doorgebracht. Zittend, liggend, ondersteboven, achterste voren, slapend en wakker.

Gelukkig hadden we voor LA maar twee activiteiten in gedachte. De eerste was het bezoeken van de filmstudio's en de tweede was planksurfen. Oja, er was nog een derde, maar die werd al snel weg gewuifd. De wens van de kinderen was om naar zo'n groot glijbanenpark te gaan. Daar heb je er hier meerdere van. Maar gisteren bij aankomst bleek het hier qua temperatuur nog niet zo verschrikkelijk warm te zijn en dus vielen de glijbanen af. Wij zijn natuurlijk vreselijk verpest met de temperatuur op Curacao. Het valt echt op dat we veel koud vinden terwijl dat eigenlijk best meevalt. 

We zijn een paar dagen geleden zelfs aangesproken door iemand in een restaurant die zich afvroeg waar wij vandaan kwamen. Ze wees daarbij op onze vesten die we droegen. Ze begreep er niks van, want zelf hadden ze het hardstikke warm. 

Nu vandaag uit viel hebben we een keuze moeten maken wat we morgen gaan doen. Éen van de twee items kan niet doorgaan.

Het is het surfen geworden. Dat gaan we doen samen met kennissen die we kennen van onze reis door Costa Rica. Zij wonen hier in LA en zijn fanatiek surfers. Morgen dus op pad met deze mensen die precies weten waar we moeten zijn en hoe alles te regelen. Makkelijk gaat bijna niet.

Wel pas in de middag, want hun kinderen willen graag mee maar moeten eerst nog tot 14.00 uur naar school. 

Dat maakt wel weer dat iedereen eerst z'n nodige uurtjes rust kan pakken. Hopelijk zijn de kinderen dan weer fit genoeg voor wat actie.

Pillen en poeders

Het leven van een reiziger is niet zonder slag of stoot. Langzaamaan treed de vermoeidheid op en komen er wat kwaaltjes. Inmiddels is iedereen verkouden en heeft Youri zelfs koorts.

Zal het komen door de grote temperatuurwisselingen? Of misschien door de airco's?

Of zal de oorzaak te zoeken zijn in de eentonige maaltijden die we eten doordat we zelf geen gelegenheden hebben om te koken.

Vandaag was de laatste rit van deze vakantie en ik geloof dat niemand daar rouwig om was. Het is mooi geweest, na een ruime 3000 kilometer hebben we de auto lang genoeg van binnen gezien.

Ook het vooruitzicht de laatste dagen niet in een hotel maar in een huisje te verblijven, sprak erg aan.

In de auto werd dan al druk nagedacht over wat er gekookt zal gaan worden. Eindelijk weer een keuken en zelf de keuze in wat je in een gerecht stopt.

Unaniem werd er besloten dat er spagetti gegeten zou worden. 

Onderweg tijdens onze stop bij een supermarkt werd naast de nodige vitamine c in de vorm van fruit ook wat poeders en pillen gekocht. Het is wat dat betreft in Amerika echt een whahala. Heel veel van wat je in Nederland alleen op recept kunt krijgen staat hier in de supermarkt of bij een pharmacie.

En als je dan een doosje paracetamol koopt krijg ik er niet zo'n stomme vraag bij of ik het product ken en er misschien nog vragen over heb. Die vragen vind ik echt het toppunt van pamperen.

Nu maar even afwachten of alle pillen en poeders ons er eerder bovenop zullen gaan helpen.

Rookpluimen

Langzaamaan komen we richting het einde van onze vakantie.

We hebben gisteren het laatste van te voren vast gezette evenement gehad, antilope canyon.

Vandaag zijn we weer in de auto gestapt voor de één na laatste rit.

We hebben voor de laatste dagen van onze vakantie Los Angeles als eindbestemming staan. 

Dat is vanaf Page waar we zaten 9 uur rijden. We hadden van te voren al besloten dat we deze rit in twee delen zouden rijden.

Vandaag vijf uur en morgen de laatste vier.

Gelukkig maar, want we hebben nog een flinke tijd stil gestaan.

We zagen in de verte al behoorlijke rookpluimen en hoe dichterbij we kwamen hoe zwarter het werd.

Tot we echt niet meer verder konden en we moesten aansluiten in de rij.

Zolang we rook zagen wisten we dat we niet verder konden. Ach, dan kan je ook wel even op je sokken een wandelingetje maken op de snelweg.

Het was trouwens niet de eerste keer dat we vast stonden voor een brand.

Toen we na onze helikoptervlucht terug naar huis wilden konden we ook niet verder.

We zagen net als nu de vlammen hoog boven de auto's uitkomen.

Toen was het de cabine van een vrachtwagen die in de brand had gestaan, nu was het een caravan.

Je zal maar onderweg zijn en je hele hebben en houden verloren zien gaan. Geen leuke vakantie voor deze mensen.

Wij hebben gelukkig heelhuids onze tussenstop gered. We zitten in Laughlin net over de grens van Nevada. Dat betekent dat hier weer gegokt mag worden wat natuurlijk ook in grote getalen gebeurd.

Nadeel is wel dat er ook gerookt mag worden. Het is dus al snel dat een hotel vergeven is van de sigarettenstank. Eigenlijk is het wel raar dat ze overal zo hameren op gezondheid en roken vrijwel overal verboden is behalve in een casino. Gelukkig hebben we onze kamers op de 18de verdieping. Tot zo hoog komt de geur gelukkig niet.

Op het randje balanceren

Vandaag hebben we de kortste rit van de hele vakantie gemaakt. Hij was welgeteld 90 minuten, 1,5 uur dus. De kinderen vonden het meer dan prima. Die beginnen het autorijden wel wat zat te worden.

We hebben ons verplaatst van Kanab naar Page. We zijn wel een staat opgeschoven, van Utah naar Arizona. Dat betekende dat de klok weer een uur achteruit kon.

Op het programma hadden we Antelope Canyon staan. Dit is een kloof waar wind en water het zandsteen op een bijzondere manier hebben geslepen en waar zon en schaduw nu een waar schouwspel laten zien. De canyon is nog niet zo heel bekend. Hij bevindt zich in het Navajo reservaat, één van de grootste indianenreservaten in de VS. Je kunt de canyon ook alleen maar bezoeken onder leiding van een Navajo gids. 

We moesten ons verzamelen bij een kantoortje waarna we per truck richting de canyon gingen. 

Bij dit kantoortje kon je nog voor een laatste keer naar het toilet. Daar zag ik dit plaatje op de deur hangen. 

Zie je ons al balanceren op het randje?

Na een stoffige en hobbelige rit stopten we in the middle of nowhere en werden we door de gids naar de ingang geleid.

Het was inderdaad prachtig! De kleuren, de geslepen rotsen, de lichtinval. De rondleiding van een uur was helaas zo voorbij. Gelukkig hebben we de foto's als extra herinnering.

Na dit bezoek hebben we ons bij het hotel ingecheckt. Erik en ik wilde daarna nog naar horseshoe bend. Die lag hier op 8 kilometer vandaan. De kinderen konden we er niet enthousiast voor krijgen, die zijn op de kamer gebleven.

Op dus naar horseshoe bend. Hoe moeilijk kan het zijn! We reden op een doorgaande weg en vertrouwde volledig op de Tom Tom. We kwamen langs een plek waar het vrij druk was en waar ik mensen naar boven zag lopen. Ik zei nog tegen Erik dat als we bij de horseshoe geweest waren we daar ook maar even moesten gaan kijken. Het is er vast mooi, het was er zo druk. En zo reden wij verder en verder en verder, zonder een ingang naar de horseshoe tegen te komen. Mmm zou het dan daar geweest zijn waar al die mensen waren? Dat moet dan wel. Wij weer terug en ja hoor, gewoon langsheen gereden dus.

Na een kleine klim van 800 meter was daar dan de horseshoe bend. Een rivier die precies hier zo de bocht maakte dat het op een hoefijzer lijkt.

Ik durfde niet verder op het randje te balanceren dan dit. Dan maar geen volledige horseshoe, ik wil het nog wel na kunnen vertellen. Je ziet mensen echt gevaarlijke dingen doen. Ik heb het even opgezocht, maar hoeveel mensen er om komen valt mee. De laatste was een Griekse toerist in 2010. 

Stoerder dan dit gaat het voor mij niet worden.

Aaibaar op vier poten

Toen wij gisteren het dorpje hier in reden bleek er een groot dierenasiel te zitten.

Eentje met een regionale functie die zelfs hoorde bij een landelijke keten dat een no kill policy hanteert.

Dat houdt in dat ze dieren niet laten inslapen als dat vanwege medische redenen niet nodig is.

Ze bleken ook op zondag open, dus was het eerste uitje voor de dag gepland.

Ik was wel heel benieuwd hoe ze alles voor elkaar hebben en hoe ze tot zo groot en succesvol gekomen waren. En na 1,5 week zonder dieren is het ook weer hoognodig tijd om iets op vier poten te aaien. Maakt niet uit wat, als het maar zacht en sociaal is.

Helaas zat dat er niet in. Even het asiel bezoeken zoals dat op Curacao kan ging hier niet.

Ze hielden op bepaalde tijden rondleidingen die twee uur duurden. Omdat het nog even duurde voordat de rondleiding begon en we ook Zion op het programma hadden zijn we maar weer gegaan.

We hebben wel veel folders en info meegenomen. Wie weet kunnen we inspiratie opdoen voor op Curacao. 

Zion National park staat bekend om zijn rode rotsen en de eekhoorns. Iets op vier poten maar niet sociaal. Maar niet aaien dan. Je werd er ook voor gewaarschuwd de dieren niet te voeren want ze konden bijten.

Uiteindelijk hebben we welgeteld één eekhoorn gezien. Rode rotsen waar er meer dan genoeg en ze waren prachtig.

We hebben ervoor gekozen het park met een fiets te bezoeken. We zijn en blijven Nederlanders toch!

Beneden in het dorp hebben we fietsen gehuurd. Hierna fietsten we naar een punt waar de shuttle bussen klaar stonden. Er konden per bus twee fietsen mee. Die moest je dan zelf voorop zetten. 

Dat betekende dat we moesten splitsen, Maud en ik zijn als eerste naar boven gegaan. Erik en Youri volgden 10 minuten later.

Vanaf het allerhoogste punt zijn we naar beneden gefietst. Deels over de weg en deels langs de rivier.

Het was prachtig. Ik heb echt honderden foto's gemaakt. Hieronder een kleine impressie van dit prachtige park. Ik kan het iedereen aanraden.

Earth day

Vannacht was de laatste nacht in het drukke, droge en warme Las Vegas.

Na het ontbijt hebben we deze bijzondere stad verlaten.

Onze reis ging vandaag naar Kanab, een plaats in de staat Utah. Om daar te komen reden we vanaf Las Vegas Nevada door Arizona naar Utah. 

Heel toevallig was het vandaag ook earth day, dag van de aarde. Tijdens onze reis hebben we ons weer verwonderd over het mooie dat deze aardbol ons te bieden heeft.

Zo veel moois aan natuur, flora en fauna, we zouden daar met veel meer respect mee om moeten gaan. 

We begonnen vanmorgen met droge vlaktes, zand en 30 graden Celsius. 

Na een uur of twee zagen we de omgeving veranderen naar kale grijze rotsen. De weg die wij bereden was er midden door gelegd wat mooie plaatjes gaf.

Langzaam werd het weer groener en zagen we de temperatuur op het display van de auto dalen.

Onze reis ging door Dixie national parc. Het was hier prachtig!

We zijn een paar keer gestopt om foto's te maken en letterlijk de omgeving op te snuiven.

De lucht was er zo clean en het rook er zo heerlijk naar dennenboom. Ik heb zo veel geïnhaleerd dat ik er tot kerst weer tegen kan.

Het hoogste punt wat we bereikten was bijna 3000 meter hoog. Onder ons zagen we een groot dicht gevroren meer wat in de zomer een populaire lokatie voor kampeerders is. Nu was er geen kip te bekennen.

Wel een paar herten gespot, dat was ook wel weer een wauw momentje.

Na de dennenbomen en de sneeuw kwamen we weer in een totaal andere omgeving.

Bij een lokaal tankstation hebben we onze tank volgegooid. Op het moment dat wij daar aankwamen gingen er net een paar dames weg. Deze waren volledig gekleed als mormonen, een zwaar gelovige sekte die in Salt lake city de meeste volgelingen heeft.

Tja, vrouwen in ouderwetse lange jurken met de haren in een soort van vlecht, de kinderen vonden het niks. Mooi zo, weten ze ook meteen in wat voor vrijheid en luxe ze zich zelf bevinden.

De reis zette zich voort naar de eerste rode rotsen. De rotsen die we morgen van dichtbij gaan bewonderen, maar nu ook al tegen kwamen. Voor nu weer even in de rust, morgen gaan we onder andere naar Zion.

De kers op de taart

Vandaag was een bijzondere dag. Een dag die voor mij echt het kadootje van deze vakantie was.

Hier heb ik echt naar uit gekeken. 

We hebben hier wel goed over nagedacht. Om dit te kunnen doen hebben we extra gespaard en andere dingen gelaten. 

Wat hebben we gedaan? We hebben een bijzondere helikoptervlucht gemaakt!

Vanmiddag om 13.00 uur moesten we ons melden op de airport die alleen maar voor helikopters en zweefvliegtuigen was. 

Bij de balie werd je éen voor éen discreet gewogen. Naar aanleiding van je gewicht kreeg je door de piloot een plek in de heli aangewezen.

Dit was de wegsteen bij de balie. Alleen de medewerkster achter de balie zag je gewicht.

Natuurlijk is voorin zitten het allermooiste. De kinderen hadden daar dan ook hun zinnen op gezet, maar het was afwachten waar ze neergezet werden. Het was dan ook echt weer een kadootje dat Maud en Youri beide voorin konden.

Ach, ik had het achterin ook prima naar mijn zin.

Met de koptelefoons op konden we met elkaar en de piloot communiceren. 

We vlogen eerst over de Hooverdame.

De piloot vertelde ons van alles over deze bijzondere lokatie. Zo ook bijvoorbeeld dat alles wat wit is aan rosten langs het water eerst onder water stond. Het waterniveau is door de klimaatverandering behoorlijk gedaald.

Daarna vlogen we over een prachtig meer en toen door naar de Grand Canyon.

Hoe gaaf is het om die van bovenaf te zien! 

De extra grote kers op de taart was de landing midden in de grand canyon. 

De Colorado rivier stroomde langs ons, verder was er de ultieme stilte.

Na een hapje en een drankje vlogen we door en over de grand canyon terug naar de basis.

Voor onze piloot was dit zijn laatste werkdag en tevens zijn allerlaatste vlucht voor deze maatschappij. 

Hij gaat hierna als traumahelikopterpiloot aan het werk. 

Voor hem was deze laatste vlucht ook bijzonder.

Na deze geweldige ervaring hebben we de Hooverdam nog van beneden af bewonderd.

Dat is toch weer een totaal andere ervaring. En ook erg mooi.

Bijzonder vond ik ook dit verhaal.

Tijdens de bouw die vier jaar geduurd heeft is er een tijd lang een zwerfhond geweest die elke dag met de werklui mee ging en er echt bij hoorde. Er werd zelfs dagelijks voor een lunch voor de hond gezorgd. Helaas is hij op een dag overreden door een vrachtwagen toen hij daaronder lag te slapen.

Een tragisch einde van een mooi verhaal.

Ons verhaal was gelukkig verre van tragisch. Iedereen heeft echt een topdag gehad. Eentje om nooit meer te vergeten.

Geslaagde dag

De tweede dag in de gekte van Las Vegas hebben we weer goed besteed.

We begonnen met een ontbijt bij de ihop. Ik had voordat ik deze reis ging maken nog nooit van deze keten gehoord, maar hij schijnt behoorlijk populair te zijn.

Ik was voornamelijk heel content met hun koffie formule.

Zoals we inmiddels van dit land wel gewend zijn was wat je kreeg meteen weer genoeg voor de hele dag.

Helaas voor de mannen stond er weer een shoppingmall op het programma.

Dit keer een outlet. Dus nog meer winkels met nog meer korting. Klinkt als muziek in de oren toch?

Uiteindelijk zijn het de mannen die het meest geslaagd waren. Beiden zijn weer voorzien van nieuwe schoenen en Erik heeft zelfs een winterjas gekocht. Hij komt nog wel eens voor het werk op plekken waar het gewoon zo koud is dat een vestje niet meer voldoende is. Zijn oude winterjas had het begeven, nu dus vast een andere die we over een tijd in Nederland ook meer dan nodig zullen hebben.

We zijn na het shoppen terug naar het hotel gegaan om daar even om te kleden en wat te eten.

Het eten hadden we gehaald bij de supermarkt aan de overkant. De prijzen hier in de restaurantjes zijn belachelijk. Zelfs de Starbucks op de strip vraagt twee dollar meer voor dezelfde koffie als buiten de strip. Met zulke idioten prijzen is de supermarkt op de hoek een prima alternatief.

En zo veel tijd hadden we ook niet, want voor vanavond stond er een show op het programma.

Niet zo maar één, maar die van illusionist David Copperfield.

Foto's van de show heb ik niet, die mochten er onder geen enkel beding gemaakt worden.

Deed je dat wel, dan zouden ze je verwijderen. Ik heb de gok maar niet genomen, jullie moeten het maar doen met mijn woorden. Ik kan kort zijn, het was geweldig! Die man blijft je verbazen.

Maud had weer even haar geluksmomentje. Die werd uitgekozen om een tissue vast te houden.

Van dit doekje maakte hij een prop die kon zweven. Over zijn arm en daarna over haar arm.

Daarna maakte hij van deze tissue een roos. We dachten dat ze die zou krijgen, maar het werd nog mooier. De roos vloog in de fik en hij had ineens een echte roos voor haar.

Ik moet toch eens met deze man in gesprek komen. Nu hij al in het bezit is van 11 eilanden in de Bahama's is er misschien nog wat cash over voor de dieren op Curacao. Zal hij het een hele gekke vraag vinden? 

Van groen naar dessert

Vanmorgen zijn we weer op tijd vertrokken om onze rit naar Las Vegas te vervolgen.

We hebben het stille maar best gezellige Bakersfield weer verlaten en zijn de highway opgedraaid.

Het werd een rit van 4,5 uur waarin we de verandering van gras en groen naar kaal en rots hebben kunnen zien.

We begonnen met een heuvelachtig landschap met mooie grasvelden.

Daarna werd het hier en daar een struik en zand als ondergrond.

En de rit eindigde met kale rotsen met daartussen eindeloos lange snelwegen van drie, vier banen breed.

En dan ineens is daar Las Vegas. Enorme hotels en veel reclame en schreeuwende borden. 

Als we nog niet wisten waar we waren kwamen we er nu wel achter.

Ons hotel is buiten de strip van las Vegas. Om twee redenen, ik hou er niet van om in de megadrukte te zitten en het was achterlijk duur.

We zitten er nu een kwartiertje rijden vanaf en dat is prima. 

We zijn vanavond natuurlijk wel meteen gaan kijken. Wat is het er druk! En wat je zie je veel!

Op één avond zagen we al meerdere limousines, verlengde hummers, een Porsche, een corvet en een mustang rijden. 

Youri is altijd al erg geïnteresseerd geweest in koken. Hij kijkt ook regelmatig kookprogramma's en wist dat Gordon Ramsay in Las Vegas een restaurant heeft. Het enige restaurant van hem in heel Amerika is precies hier. De grote wens van Youri was dan ook om daar een hamburger te eten.

We waren niet de enige met dit idee. Er stond een behoorlijke wachtrij, maar ja je moet er wat voor over hebben. We hadden op nog wat geschreeuw uit de keuken gehoopt, maar dat zat er niet in. 

Ik had mijn zinnen gezet op de fonteinen van één van de grootste hotels op de strip.

Die geeft om de zoveel tijd een show met muziek. Het was geweldig!

Nu uitgeteld op bed, want de voetjes zijn weer moe zat. Overdag merk je dat niet zo, maar als je eenmaal ligt, pfff.

Korte rit

We hebben het druilerige natte Oakland inmiddels verlaten.

Nadat we uitgecheckt hadden zijn we door gereden naar de supermarkt voor de nodige broodjes en koffie.

Dat is wel ideaal hier in Amerika. De supermarkten zijn groot en bieden voor iedereen wel wat. 

Ook heeft vrijwel elke grote supermarkt een koffiecorner, dus kunnen we ook meteen werken aan het juiste level cafeïne. Ik kan wel stellen dat ik een soort van koffie verslaafd ben. Mijn lichaam wil graag s morgens en s avonds twee bakkies. Zeker die van de avond zijn onmisbaar. Neem ik die niet, dan heb ik de dag erna hoofdpijn. Koffie verkooppunten genoeg hier, dus om die cafeïne maak ik me niet zo druk.

De reis van vandaag ging van Oakhurst naar Bakersfield. Bakersfield heeft niet veel te bieden.

Het is voor ons niet meer dan een tussenstop. De trip gaat eigenlijk naar Las Vegas, maar dat lag op goed 7 uur rijden van Oakhurst. We hebben besloten de rit naar las Vegas in twee delen te rijden.

Vandaag 2,5 uur en morgen de rest. Zo blijft het voor iedereen leuk. We waren blij met deze beslissing. Tot een half uur voor Bakersfield regende het, en niet zo'n beetje ook. Het rijden is dan intensief en vermoeiend. Dat het een vrij korte rit was kwam voor nu wel even prima uit. 

Nu dus even relaxen in Bakersfield en morgen naar de neon stad midden in de woestijn.

Ik ben zo nieuwsgierig naar hoe het er daar uit ziet. Het moet overweldigend zijn, ik ben heel benieuwd.

Onzin

Helaas zit het weer niet echt mee en bleek het vanmorgen nog steeds te regenen.

Heel veel schuiven en wijzigen in plannen is door het redelijk strakke schema niet mogelijk.

Dus ondanks de regen toch op tijd aan het ontbijt. Het hotel bood ontbijt aan dat bij de prijs inbegrepen was. Ik heb heel wat meegemaakt in hotels, maar dit sloeg wel alles.

Het ontbijt kon genuttigd worden tot 10.00 uur. Keurig om 9.15 waren we present.

Het was een buffet, maar elke bak die ik opende was leeg. Geen eieren, geen fruit, geen beleg. Het enige dat er stond was een soort machine die pannenkoeken voor je bakte en een soort instant yoghurt. Ik dacht nog, dit kan toch niet waar zijn! Even navraag gedaan bij een personeelslid waar bijvoorbeeld het brood lag. Nee, er was geen brood, dat was niet geleverd. Nou dan ga je het halen toch? Je kunt toch niet zeggen dat het incl ontbijt is en vervolgens niet de moeite doen om iets te bieden.

We hadden geen zin en gezeur en zijn naar de dichtbijzijnde supermarkt gereden om daar broodjes te halen. Dan maar zo, misschien was dit ook nog wel lekkerder ook.

Hierna zijn we richting Yosimite parc gereden. Een ritje van een klein half uur voordat we de ingang van het park bereikten. 

Bij het hotel hadden ze ons verteld dat het vandaag gratis toegang was. Een paar keer per jaar kon iedereen gratis naar binnen. Zou toch weer $30 schelen. Helaas was dit net zo waar als het aanbieden van een uitgebreid ontbijt. Onzin dus. We moesten gewoon betalen. Tot gisteren wisten we ook niet beter en was dit gewoon ingecalculeerd, dus liet ik er geen traan om. Maar raar was het wel.

Het park was erg mooi. Ik denk nog mooier als de zon schijnt en je ver kunt kijken. Nu was het bewolkt. Sommige hoge bergen lagen verscholen in een dikke laag mist of laaghangende bewolking.

De watervallen waren spectaculair en vielen met grof geweld naar beneden. Als je dichtbij stond voelde je het opspattende water op je gezicht.

Net zo mooi als de watervallen zelf vond ik ook de kolkende rivieren die het water moesten afvoeren.

We waren op sommige punten zo hoog en het was er ook nog zo koud dat er sneeuw lag. 

Youri kon zich niet bedwingen en moest er even met z'n handen in. En natuurlijk een sneeuwbal maken die vervolgens tegen de auto geknald werd.

Beren hebben we niet gezien. Het had ook bijzonder geweest als we ze wel gespot hadden. Ondanks dat er honderden leven ziet men ze ongeveer maar 40 keer per jaar. En dat is de telling over het hele park. Kansloos. Maar dat ze er echt zijn is terug te zien in de maatregels die ervoor genomen zijn.

We hebben trouwens wel andere dieren gezien. Herten, en meerdere! Ze waren totaal niet bang voor mensen en graasden rustig door toen wij foto's maakten op korte afstand.

Al met al dus een prima dagje. Veel gezien en vooral genoten. Op naar de volgende bestemming.