Ploeteren

Enig idee hoe voelt om wakker te worden en te lezen dat het vandaag zo hard waaide dat code geel werd afgegeven? Tot nu toe voelt dat natuurlijk prima, totdat ik vertel dat het vandaag nationale surfdag voor moeders was en wij allen braaf zouden aantreden voor les vier.

Als je dan de zeilen hoort klapperen en de pro's op het water ziet stunten, vraag je je toch echt af wat je hier doet.

Tuurlijk ging de les gewoon door werd er nog gezegd. Als surfer wordt je toch alleen maar blij van wind? Mag ik mij al surfer noemen dan? Mag blij zijn als ik heen en terug haal zonder van de plank te kukelen. Vol goede moed en met een kleiner zeiltje dan vorige week gingen we het water op.

Pffff, dit was hard werken. Het werd bijna een soort ritme, op de plank, zeil optrekken, wind vangen, even surfen, van de plank vallen en weer opnieuw beginnen.

Op een gegeven moment was ik zo moe dat ik nog maar met moeite de plank op kwam.

Toch was er iets wat ervoor zorgde dat ik hoe dan ook zo snel mogelijk uit dat water wilde.

Deze niet zulke hele lieve jongens zijn weer gesignaleerd. Voor de mensen die geen idee hebben wat dit zijn, dit is een Portugees oorlogsschip familie van de kwal. En reken maar dat ik dan, hoe moe ik ook ben, mezelf op die plank kan hijsen.

Voordat we begonnen hadden we al gekscherend geroepen dat we misschien Bonaire nog wel eens zouden kunnen halen als we te ver afdreven. Zo ver zijn we niet gekomen, voordat we maar enigszins uit het zicht raakte kwam daar onze held in een speedboot. Zeil achterop, wij erin en hopi hard weer terug naar de kant. En dan begon dat ritme weer van voor af aan. Nou is dat ritje speedboot natuurlijk ook best leuk, maar mijn eer te na.

Éen keer speedboot is al erg genoeg, dit doen we niet meer. Na een uur ploeteren, zweten en schelden ging het redelijk, halleluja ik bleef staan. Mag ik me nu een surfer noemen? Nou een beetje dan. Kan toch zeggen dat ik met code geel gesurft heb. In les vier. 

En nu met de beentjes hoog en bijkomen, want ik ben ook geen 18 meer.