Het blijft een dingetje

Vandaag zijn we naar little Exuma gereden, het uiterste onderste per auto bereikbare puntje van het eiland.

Dat rijden blijft wel een dingetje. Het begint te wennen, maar toch ook weer niet.

Dat ik mijn richtingaanwijzer aanzet in plaats van mijn ruitenwissers gaat nu wel beter.

Maar de weg opdraaien en kijken of er verkeer aankomt! Ik sta er echt wel even en kijk minstens vier keer heen en weer. Het links rechts links werkt hier dus net andersom. Je schrikt toch als er ineens een auto vanaf de andere kant af komt. En dat terwijl dit voor hier gewoon de goede kant is.

Ik denk dat als ik straks terug ben op Curacao ik volledig de kluts kwijt ben.

Tijdens onze trip kwamen we een paar mooie punten tegen waar we gestopt zijn om foto's te maken.

Het is en blijft adembenemend mooi allemaal.

De lunch hebben we bij een restaurantje gedaan wat bekend stond om z'n lokaal food.

We hebben samen een maaltijd gedeeld met ribs met rijst en cowlsalade. Het was heerlijk en ook het uitzicht was er weer prachtig. 

We hopen nog steeds op een klein wondertje. We zouden het echt geweldig vinden als we nog een groep dolfijnen zouden zien. Gisteren vroegen we nog aan de schipper van de watertaxi of hij regelmatig dolfijnen zag. Ja hoor vanmorgen nog, zei hij toen. Er is dus hoop, ze schijnen bijna dagelijks gespot te worden. Wie weet ook nog door ons.

Na de trip hadden we het idee om ergens bij een willekeurig super de luxe resort de oprijlaan op te rijden en doodleuk te vragen of we een drankje aan het zwembad mochten doen.

Wat voor flater sla je dan als je de verkeerde kant van het wachthuisje aan komt rijden.

Wij kwamen doodleuk aan de rechterkant het resort op gereden. Terwijl Maud nog zegt " o het huisje zit aan mijn kant, ik doe het woord wel", valt bij mij ineens het besef dat we als een stel echte toeristen dus aan de verkeerde kant staan. 

Wij dus weer in de achteruit en aan de linkerkant nogmaals het resort opgereden. Ja dat rijden is echt nog een dingetje.

De beveiliger liet niks merken, maar ik vermoed dat nadat wij het resort op reden hij onder z'n stoel gelegen heeft van het lachen. Het kon ons niks schelen. Wij konden naar binnen en hebben ons op een paar heerlijke strandstoelen genesteld. Met zicht op zee natuurlijk, je weet nooit of net die dolfijnen voorbij komen.