Gewoon even

Het is alweer even geleden toen ik schreef over het ellenlange wachten bij kranshi voor het maken van een nieuwe id kaart. 

Vandaag was het mijn beurt om een nieuwe kaart te laten maken. Ik heb nadat ik de vorige keer er de brui aan gegeven had meteen een nieuwe afspraak gemaakt. Deze kon niet meer voor mijn vakantie ingepland worden.

Ik heb toen nog wel expliciet gevraagd of dit problemen zou kunnen geven bij mijn reis naar de Bahama's. Nee zei die mevrouw toen, want u heeft toch een stempel van de immigratiedienst in uw paspoort? Ja die heb ik, maar bij de imigratiedienst op Hato sporen ze niet. Daar zijn ze zo ontzettend onbeschoft en onvriendelijk, daar wil je echt geen problemen. Die problemen heb ik gelukkig niet gehad. Ze hebben ons bij vertrek en aankomst niet eens naar onze sedula (id kaart ) gevraagd. Scheelde weer een hoop uitleggen.

Vandaag was het dus mijn beurt. En wat denk je? Niemand voor me, kon zo doorlopen. Binnen vijf minuten was ik klaar, maar helaas nog niet buiten. Erik had mij namelijk gevraagd of ik een uittreksel van het bevolkingsregister voor hem kon ophalen. Dit kan zonder afspraak. Ik kreeg van de mevrouw een nummertje en ging de ruimte in waar alles rondom paspoorten, uittreksels enzovoort geregeld wordt. Mmm hier waren duidelijk wel wat mensen voor me. Mijn nummertje vertelde mij dat ik 23 klanten voor me had. Het leek de dag van de sedula wel. Ik heb het een half uur volgehouden. Toen waren we drie klanten verder en was ik er weer klaar mee. Dit is gewoon niet aan mij besteed.

Nu was het vandaag misschien ook niet zo'n handige dag voor uittreksels. Kinderen die vakantie hebben, carnaval met extra vrije dagen. Blijkbaar pakt iedereen dit moment om naar kranshi te gaan.

Erik gaat het nu van de week zelf even ophalen. Ben benieuwd hoe lang dit 'even' voor hem gaat duren.

Eind van de middag had ik voor Goofy een afspraak bij de dierenarts. Daar rij ik normaal ook altijd even heen, maar vandaag niet. De dierenarts heeft z'n praktijk in de buurt van de tennisbaan. Die tennisbaan konden we gisteren slecht bereiken, dit gelde natuurlijk vandaag voor de dierenarts ook.

Vanavond loopt de grote optocht van zondag nog een keer maar dan in het donker met lichtjes.

Zie het als de grote optochten in Nederland die er van het weekend waren. Zo'n grote optocht doen ze hier gewoon nog een keer. Zelfde route, maar dan verlicht. En weer werd hiervoor de weg al vroeg afgesloten. Alleen nu was ik er op bedacht dat dit al zo vroeg zou gebeuren.

Bij de dierenarts hebben we de casus van Goofy goed doorsproken. Hij heeft andere medicatie gekregen waarop hij het hopelijk beter gaat doen.

Hij krijgt in ieder geval alle liefde en zorg die hij verdient. 

Afgesloten

Het afgelopen weekend en eigenlijk ook de aankomende dagen staan hier in het teken van carnaval.

Naar carnaval wordt echt maanden uitgekeken, heel veel geld en energie in gestoken en groots gevierd. Om bij te komen van de grote optocht is vandaag een groot deel van het eiland vrij.

Behalve onze tuinman blijkbaar, die stond vanmorgen als verrassingsact om 07.30 op de stoep.

Met in zijn carnavalswagen een grasmaaier en een bladblazer. De optocht met veel lawaai ging bij ons om 07.30 dus gewoon vrolijk verder. 

Omdat verder het leven een beetje op z'n gat lag hier, stond voor ons ook niet zo veel op het programma. Tot ik een appje kreeg van de tennisleraar. Of wij vanmiddag kwamen tennissen.

Eh, ja als jij er bent kom ik ook. Maar zo makkelijk ging dat dus helemaal niet.

Op weg naar tennis doorkruisen wij de carnavalsroute. Dat wist ik, maar ik had alleen niet verwacht dat ik om 15.00 er al niet meer langs kon. Ook een alternatief was al van dranghekken voorzien.

Vanavond hebben ze de afscheidsparade van de kinderen en tieners. Geen idee precies hoe laat, maar blijkbaar om 15.00 is alles al afgesloten. Er was nog maar één manier om bij tennis te komen en daarvoor zou ik echt een behoorlijk eind om moeten rijden. Ik wist al dat ik dit niet meer voor aanvang van de les zou redden. Dan maar afbellen, het was niet anders.

Thuis stonden bijna alle honden ons weer vrolijk op te wachten. Of je nou een half uur bent weg geweest of een halve dag, het maakt ze niks uit. Altijd blij dat je er weer bent.

Alleen Goofy kon niet bij het hek staan. Hij heeft weer een volledige terugval. Toen wij zaterdag aankwamen liep hij al wel weer rond. Gisteren zagen we dat hij toch weer meer bleef liggen.

Het arme schaap heeft geen controle meer over zijn achterpoten. Of het doet hem erg pijn om er op te staan. Feit is wel dat hij niet loopt en als je hem rechtop zet door z'n poten zakt.

Het is een raadsel wat hij precies mankeert. Karpattenziekte is al door twee dierenartsen genoemd en zelfs hondenziekte is ter sprake geweest. Dat laatste denk ik zelf niet. Hij vertoond verder het beeld niet van een hele zieke hond. Hij heeft alleen moeite met staan en lopen. Hij kan het wel want hij gaat wel naar buiten om te plassen, maar hij loopt dan wat stram. Ik hoop heel erg dat het toch nog gaat verbeteren, zo kan en mag het in ieder geval niet blijven. 

Jack is back

Het is heerlijk om weer thuis te zijn. Natuurlijk is op vakantie gaan ook geweldig, maar maar om Erik, Youri en de honden weer om me heen te hebben is ook erg fijn.

Ik gaf gisteren al een kleine hint, maar op dit moment hebben we er twee honden bij.

Twee oude bekenden, al hoewel ze misschien niet voor al mijn lezers bekend zullen zijn.

De twee loges die we op dit moment hebben zijn Jack en Bella.

Iedereen die mij al lange tijd volgt kent ze waarschijnlijk wel. Jack was mijn allereerste fosterhond die er zo ernstig aan toe was dat we niet wisten of hij het zou redden. In mei 2015 werd hij onder de karpatten bij mij binnen gebracht.

Dit was hem toen, één hoopje ellende. Niet veel later vond ik Bella op de shut. Gedumpt, waarschijnlijk omdat ze loops was.

Jack en Bella werden dikke maatjes en zijn samen geadopteerd.

Vorige week kreeg ik een noodoproep van het baasje. Wegens persoonlijke omstandigheden zou hij een aantal maanden niet voor zijn honden kunnen zorgen. De situatie was ernstig en er moest voor vijf honden binnen een week een oplossing gezocht worden. Het ziet er waarschijnlijk naar uit dat de oudste hond die al op z'n einde loopt ingeslapen zal worden. Voor de andere vier was tot op heden geen oplossing.

Ja jeetje wat doe je dan? Naar het asiel werd geopperd. Nog los van het feit of ze daar wel plek hebben wil ik niet dat ex fosterhonden in het asiel terecht komen.

Gisteren heeft Erik Jack en Bella opgehaald. Ze hebben gelukkig niet heel erg geleden onder de situatie waar ze vandaan gekomen zijn. Ze zien er echt goed uit.

Ze zijn nu in ieder geval veilig, maar ik ga wel verder kijken waar ze zolang naar toe kunnen.

Ik vang eigenlijk geen honden op waar verder niets mee aan de hand is. Dus geen vakantie opvang en dergelijke. In deze schrijnende situatie kon ik even niet anders. Een hond als Jack kan zo maar in verkeerde handen vallen, daar hou ik het liefst zelf de regie over. 

Maar feit is wel dat ze nu twee zeer schaarse fosterplekken in nemen en ik hierdoor niet kan doen wat ik zo graag doe, honden een tweede kans geven.

Ik ben dus hard nadenkende hoe ik dit ga oplossen. Ik heb al gedacht aan een crowdfunding om alle vier de honden tijdelijk in een pension onder te brengen, of een oproep op Facebook voor tijdelijke plaatsing, hoe dan ook wil ik absoluut het baasje van Jack en Bella helpen, maar ook mezelf niet in de weg zitten. Ideeën zijn welkom!

Prachtige natuur

Het zit er weer op. De hele dag heeft in het teken van reizen gestaan.

Niet eens omdat het zo ver vliegen was, maar door de lange tijd die tussen de twee vluchten zat.

Onze eerste vlucht vanaf Exuma naar Miami vloog om 13.15.

We hoefden maar een uur van te voren op het vliegveld te zijn, het was er lekker klein en kneuterig.

Onze vlucht naar Miami duurde een uurtje en was prachtig. We vlogen over verschillende eilanden van de Bahama's.  

Die bestaan echt uit honderden eilandjes. Er zitten eilandjes tussen die onbewoond zijn en eilanden die privébezit zijn. Illusionist David Copperfield heeft er elf. Ach ja, je moet toch wat met je geld.

Welk eilanden van hem waren konden we van bovenaf niet zien. We zagen wel andere mooie dingen.

Een prachtige heldere zee met zandbanken die van bovenaf te zien waren.

Het is eigenlijk mooier dan de foto laat zien. 

Wat is de natuur toch prachtig. 

Hier zie je een scheiding van twee soorten zeeën. Ik denk dat het de scheiding tussen de Caribische zee en de Atlantische oceaan is. 

Op Miami airport ging alles heel soepel. We waren zo door de security en alle andere checks. 

We hadden helaas te weinig tijd om echt de airport nog even te verlaten, dus hebben we maar wat winkels binnen bekeken. Onze wachttijd bedroeg vier uur, het kan erger.

Om 23.15 kwamen we op Curacao aan. Onze taxi met twee hele bekende mensen stond al voor.

Snel naar huis om alle hondjes weer te begroeten. Wat waren ze blij! Van gekkigheid wisten ze niet hoe te reageren. Abby sprong tegen ons aan en was zo blij. Luna rende rondjes om ons heen en Tico gaf allemaal likjes. Het was ook erg fijn om te zien dat het beter ging met de pup. Die liep weer en was levendig. 

Er waren er nog twee die erg blij waren ons te zien. Twee honden die er tot vandaag nog niet waren.

Morgen daar meer over.

Het ruizen van de zee

Op de allerlaatste vakantiedag hebben we rustig aan gedaan en vooral nog even genoten van het eiland.

We hadden eerst op het programma om nogmaals de roggen te bezoeken, maar het idee om bij ons op het resort in een hangmat een boek te lezen sprak ook erg aan. We zijn nog even naar een strandje gereden voor wat foto's. Het blijft zo mooi, zo blauw en zo helder. Ik kan daar geen genoeg van krijgen. Het geruis van de zee geeft gewoon een soort van rust. Het zand is zo zacht, het heeft een totaal andere structuur dan het aangelegde zand op Curacao of het zand aan de Nederlandse kust.

Dit is oprecht een paradijs en ik voel me dan ook zeer gezegend hier te mogen verblijven.

We hebben nog wat laatste foto's gemaakt met de zee op de achtergrond.

Natuurlijk wilde we ook graag een aandenken mee en zijn we nog even langs de plaatselijke markt gegaan. Hier zitten de dames rieten tassen te vlechten terwijl ze achter hun kraam met souvenirs zitten.

We hebben een t shirt en een uit hout gesneden varkentje gekocht. Een leuk aandenken voor deze bijzondere moeder dochter reis.

De koffer is gepakt en staat klaar voor de reis van morgen.

We hebben nog even lekker de zonnestralen van de Bahama's meegepakt en kunnen er weer tegenaan.

Het helemaal loslaten van het hondengebeuren is niet gelukt, maar ik heb het kunnen minimalisen.

Het was erg fijn om er even tussenuit te zijn.

Kou deel 2

Vandaag stond er slecht weer voorspeld. Het eerste wat we vanmorgen deden was naar buiten kijken hoe de situatie er op dat moment voor stond. Het viel ons niks tegen. De voorspellingen gaven aan dat er in de ochtend zware onweer en regen zou zijn. Het viel gelukkig allemaal reuze mee.

Alleen de zon had wel moeite om door de wolken heen te komen. Met de wind die nog steeds behoorlijk waait is het toch fris. En fris vinden wij rond de 24 graden. Ik weet het, als het in Nederland 24 graden is neemt iedereen ongeveer hitteverlof en worden de barbecues uit de schuur gereden.

Dat gold ook voor mij toen ik nog in Nederland woonde. Maar mijn lichaam is inmiddels al drie jaar 32 graden gewend en bij minder dan 25 graden heb ik het koud. 

Deze beachbabes hebben nog meer kou moeten doorstaan. Vanaf dag éen dat we hier waren was ook het douchewater koud. Menig scheldwoord is wel gevallen bij het wassen van de haren, brrrr.

Maar dat koude water vond ik ook wel typisch. Ik had in geen enkele recensie van dit huisje iets gelezen over ijskoud water. Ik ben (jawel 5 dagen later) maar eens wat kasten in de gang open gaan trekken. Ik vond een boiler en een kaartje.

Onder dit kaartje zat dus een knopje wat op off stond. Nu niet meer.

Beetje jammer alleen dat ze dit ons bij binnenkomst niet verteld hebben. Nou ja, de laatste dagen douchen we warm en ook de zon schijnt morgen weer als alle voorspellingen kloppen.

Terwijl ik hier geniet heeft Erik het thuis maar druk. Niet alleen heeft hij de zorg voor Youri die vanwege een werkweek van hot naar her gereden moet worden, maar heeft hij natuurlijk ook de hondjes.

Afgelopen dinsdagavond berichtte Erik mij midden in de nacht dat het niet goed ging met de pup.

Hij zakte door zijn achterpoten en kon niet meer overeind komen. Erik is direct met hem naar de dierenarts gereden. Onze eigen arts was niet bereikbaar dus werd het een ander waar hij gelukkig terecht kon. De diagnose was karpattenziekte. Dat had hij al en daar werd hij ook al tegen behandeld, maar de medicatie werd nu opgehoogd en hij kreeg er wat extra's bij.

Helaas ging het de volgende dag niet beter.

Nog steeds kon hij niet op z'n poten staan. Ook de eigen dierenarts is nog geconsulteerd.

Die dacht zelfs aan hondenziekte. Dat hopen we toch echt niet. Dat is niet alleen een moeilijk te bestrijden ziekte, maar ook nog eens zeer besmettelijk. Abby is door haar zwakke gestel nog niet ingeënt, die zou vatbaar kunnen zijn. Ik duim maar dat het karpattenziekte is. Is ook heel vervelend, maar niet gevaarlijk voor de andere honden. Het is even afwachten hoe het verder gaat. Helaas zit ik ver weg en kan niks. Zou hem heel graag even extra knuffelen en verwennen. Gelukkig neemt Erik deze taak nu waar. Hij heeft de pup Goofy genoemd en geeft hem lekker de aandacht die hij nodig heeft.

Koud op de Bahama's

Vanmorgen werden we weer gewekt door de wekker. Ja ik heb iets met wekkers, of eigenlijk heb ik iets tegen wekkers, maar in dit geval was het voor het goede doel.

Om 8.30 werden we verwacht in een haventje waar onze boot klaar lag. We hadden voor vandaag een dagtocht gepland langs allemaal bijzondere eilandjes. 

Er was voor vanmiddag regen voorspeld. We waren dan ook erg in twijfel wat we zouden meenemen.

We zouden nat worden van het snorkelen, maar mogelijk ook van regen. Door de wind die waaide en de wind die door de snelheid van de boot veroorzaakt zou worden kon het best nog wel eens koud worden. Ja ik weet het, koud in de Bahama's is misschien niet voor iedereen voor te stellen, maar wat was ik blij met mijn fleecejasje! Want het was echt fris. Niet eens door regen, want we hielden het droog, maar het water was berekoud. Ik ben alleen nog maar die heerlijk verwarmde Caribische zee gewend. Toen ik in dit water sprong stond mijn hart zes tellen stil. In die tijd kon ik bedenken wat ik zou doen, er in of eruit. Het werd erin. Ik heb deze tocht toch niet voor niks uitgekozen en betaald.

Onze eerste stop was bij een grot. Het heette de Thunderball grotto en het schijnt dat er een stukje van een James bond film in is opgenomen. We hebben gesnorkeld in de grot die van bovenaf verlicht werd door een gat in de rotsen. Prachtig, maar snel weer terug naar mijn handdoek. Wij waren trouwens niet de enige die het fris hadden. Er zaten ook mensen met een winterjas op de boot, ik bedoel maar.

Bij deze tour zat ook Pig beach, het echte varkensstrand wat je vindt als je Googled. 

Natuurlijk hadden wij de luxe dat wij zondag al tussen de varkens beland waren. Maar varkens zijn varkens en die blijven grappig.

Wat trouwens niet grappig was is het verhaal wat de tourgide ons vertelde. Afgelopen zaterdag hebben  ze 12 varkens dood gevonden. Ze waren vergiftigd. Ze hebben geen idee of dit opzet is geweest of dat ze iets gegeten hadden wat ze niet mochten hebben. Feit is wel dat zaterdag de eerste tour die er aankwam de rest heeft gewaarschuwd. Wel heel sneu. Er waren nu niet zo heel veel varkens meer over. 

Bijdehand waren de overgebleven varkens wel. Zodra er een nieuwe boot aankwam stonden ze al in het water te kijken wat er te halen viel.

We zijn nog op een zandvlakte geweest die gewoon zo midden in zee lag.

Maar het hoogtepunt van deze reis waren de haaien. We wisten al dat dit een ijskoude ontmoeting zou zijn, maar warm worden doen we daarna wel weer. Als je zo'n kans krijgt dan moet je hem pakken.

Dus hopekee beide het water in om vervolgens toch heel veel bezig te zijn met de gedachte dat je handen niet voor hun bek mochten komen. Hoe doe je dat? Je moet bewegen om te zwemmen en die beesten komen zo ineens van achter langs je heen. Gelukkig heeft iedereen z'n tien vingers nog en zijn we allemaal een ervaring rijker.

De terugweg naar de haven was tegen de wind in. Met een powerboat die drie motoren van 300 pk achter zich heeft hangen ga je hard. Als dan de wind ook nog eens voor wat golfslag zorgt ga je niet alleen hard vooruit maar ook op en neer. Ik kreeg meteen vizioenen over het programma van Discovery Channel dat ging over de crabhunters in de Beringzee. Zij kwamen ook regelmatig in zwaar weer terecht en dan ging die boot ook van hot naar her. Terwijl ze dan aan kooien gevangen krab stonden te trekken moesten ze ook nog uitkijken dat ze niet overboord sloegen. Nou zo gek was het gelukkig ook weer niet. Ik zat vrij rustig op mijn bankje de klappen op te vangen. Ik ben alleen voorzien van een gratis facelift. Drie uur lang vol de wind in je bakkes heeft al mijn rimpels vervaagd. Waar dit allemaal nog eens goed voor is.

Het blijft een dingetje

Vandaag zijn we naar little Exuma gereden, het uiterste onderste per auto bereikbare puntje van het eiland.

Dat rijden blijft wel een dingetje. Het begint te wennen, maar toch ook weer niet.

Dat ik mijn richtingaanwijzer aanzet in plaats van mijn ruitenwissers gaat nu wel beter.

Maar de weg opdraaien en kijken of er verkeer aankomt! Ik sta er echt wel even en kijk minstens vier keer heen en weer. Het links rechts links werkt hier dus net andersom. Je schrikt toch als er ineens een auto vanaf de andere kant af komt. En dat terwijl dit voor hier gewoon de goede kant is.

Ik denk dat als ik straks terug ben op Curacao ik volledig de kluts kwijt ben.

Tijdens onze trip kwamen we een paar mooie punten tegen waar we gestopt zijn om foto's te maken.

Het is en blijft adembenemend mooi allemaal.

De lunch hebben we bij een restaurantje gedaan wat bekend stond om z'n lokaal food.

We hebben samen een maaltijd gedeeld met ribs met rijst en cowlsalade. Het was heerlijk en ook het uitzicht was er weer prachtig. 

We hopen nog steeds op een klein wondertje. We zouden het echt geweldig vinden als we nog een groep dolfijnen zouden zien. Gisteren vroegen we nog aan de schipper van de watertaxi of hij regelmatig dolfijnen zag. Ja hoor vanmorgen nog, zei hij toen. Er is dus hoop, ze schijnen bijna dagelijks gespot te worden. Wie weet ook nog door ons.

Na de trip hadden we het idee om ergens bij een willekeurig super de luxe resort de oprijlaan op te rijden en doodleuk te vragen of we een drankje aan het zwembad mochten doen.

Wat voor flater sla je dan als je de verkeerde kant van het wachthuisje aan komt rijden.

Wij kwamen doodleuk aan de rechterkant het resort op gereden. Terwijl Maud nog zegt " o het huisje zit aan mijn kant, ik doe het woord wel", valt bij mij ineens het besef dat we als een stel echte toeristen dus aan de verkeerde kant staan. 

Wij dus weer in de achteruit en aan de linkerkant nogmaals het resort opgereden. Ja dat rijden is echt nog een dingetje.

De beveiliger liet niks merken, maar ik vermoed dat nadat wij het resort op reden hij onder z'n stoel gelegen heeft van het lachen. Het kon ons niks schelen. Wij konden naar binnen en hebben ons op een paar heerlijke strandstoelen genesteld. Met zicht op zee natuurlijk, je weet nooit of net die dolfijnen voorbij komen.

Roggen en rifhaaien

Het eiland Exuma waar wij ons op bevinden is één van de vele eilandjes die met elkaar de Bahama's vormen. We hebben specifiek voor dit eiland gekozen vanwege de vele dieren die er te vinden zijn.

De mensen op het eiland zijn erg vriendelijk en behulpzaam, maar het is ook opletten geblazen, voor ik het weet is Maud verkocht.

Vanmorgen was Maud vast even naar het zwembad gelopen om daar in de hangmatten te liggen. 

Één van de medewerkers probeerde zijn zoon aan haar te koppelen. Hij vroeg of ze het niet leuk zou vinden om hier te komen wonen en of ze donkere jongens ook mooi vond.

Haha, als ik haar nou uithuwelijk heb ik mooi een leuk vakantieadresje. 

Vanmiddag hebben we de watertaxi naar Stocking Island genomen. Dit eilandje ligt tegenover Exuma en is alleen per boot te bereiken. Een hoop mensen komen met hun eigen boot of dus met de taxi.

Rondom het eiland liggen heel veel van deze zeeschelpen. 

Conch noemen ze het hier. Het weekdier uit de schelp wordt gebruikt om conchsalad van te maken. Bij het bereiden hiervan worden bepaalde delen niet gebruikt, maar daar hebben ze ook een bestemming voor.

Die voeren ze aan de roggen. Of als je dat durft voer jij het aan de roggen.

Tuurlijk durven we dat. Roggen zijn geen onvriendelijke beesten. Dat Steve Irwin toevallig overleden is door een steek van de staart van de rog betekent nog niet dat er per week bosjes toeristen omkomen.

Of misschien houden ze dat wel stil, om niemand ongerust te maken.

Wij hebben het in ieder geval overleefd. Het was een enorm leuke ervaring om te doen.

Ze eten het uit je hand, laten zich aaien en zwemmen over je benen heen. 

In het plaatselijke restaurantje spraken we wat Amerikanen die met hun eigen boot hier lagen.

Zij vertelde ons dat ze als ze gevist hebben en de vis schoonmaken de ingewanden dan overboord gooiden. Hier kwamen dan Caribische rifhaaien op af. Oeps, hadden we niet een paar weken geleden iets gelezen over Freek Vonk, rifhaaien en forse bijtwonden?

Hij was gebeten bij het Bahama eiland Bimini, maar ik had natuurlijk kunnen weten dat die beesten niet alleen maar rondom dat eiland bleven. Van de week doen we een snorkeltour waarbij we ook een aantal plekken op zee bekijken. Mochten jullie geen blog meer zien dan heb ik een rifhaai gezien, van heel dichtbij!

Scharrelvarkens

Ben je op vakantie, begint je eerste dag met wakker worden door de wekker. 

We hadden echt geen keus. Oke, niet helemaal waar, we hadden keus en kozen voor de wekker.

Gisteren werd ons verteld dat de supermarkt vandaag open zou zijn tussen 8.00 en 10.00. Daarna sloten ze want dan ging men naar de kerk. Gisteren was bij aankomst ook al alles gesloten.

De keuze was om ergens te ontbijten of de wekker te zetten. Omdat er meer boodschappen nodig waren dan alleen ontbijtproducten hebben we besloten om er op tijd uit te gaan.

De supermarkt was een ware belevenis. Het had nog het meeste weg van een hele kleine campingwinkel. Vers fruit was er amper, vlees alleen in de vriezer en het brood was op.

Toen wij vroegen naar brood vertelden ze ons dat dit pas weer op dinsdag kwam. Oke, dat antwoord hadden we niet verwacht. Ze vertelde het alsof het de normaalste zaak van de wereld was en dat was het voor hun duidelijk ook. Dan hebben we het op Curacao zo gek nog niet.

Net wat verderop was er ook nog een klein winkeltje. We gingen tegen beter weten in toch kijken. We verwachtten er niks te vinden, maar zo waar er lagen daar nog wat voorverpakte broden.

Na het ontbijt zijn we over het eiland gaan rijden. We hadden twee bestemmingen die we graag wilde bezoeken. Onderweg hebben we ons verbaasd over de verschrikkelijk blauwe kleur van het water. Ik geloof dat ik het nog niet eerder zo fel gekleurd heb gezien. 

Het is zo fel dat je een soort van overbelichting op je foto's krijgt.

Na ons bezoek aan de eerste bestemming waar we informatie hebben ingewonnen over de mogelijkheden van wat tours, zijn we doorgegaan naar bestemming twee Exuma Point.

Het meest noordelijke per auto te bereiken puntje van het eiland.

Hier zou bij een restaurant ook een watertaxi zijn waar je naar één van de eilandjes kon waar varkens aanwezig waren. Het was inmiddels al 15.30 en we hadden geen idee wat er mogelijk was.

We zagen wel net een bootje terug komen met mensen. Maar als je niks vraagt gebeurd er zeker niks. We zijn naar de schipper gelopen en hebben hem gevraagd of hij nog mogelijkheid zag om ons over te zetten. En jawel, dat kon. Hij ging wel zelf terug en zou ons drie kwartier later ophalen. Of dat een probleem was? Nou nee, wij vermaken ons wel. Wat een luxe! 

De varkens waren erg schattig. Ze waren niet in het water, maar allemaal op de kant. Ook prima. 

Wat een leven hebben ze toch hier. Dit lijkt me toch de ultieme droom als varken. Alleen die rare tweebenige die zonodig met je op de foto moeten, pfff.

De kleine biggen kon je oppakken en aaien. 

 

We hadden al flink wat foto's genomen toen we een soort extraatje van de dag kregen. Er kwam een zeug met echt hele kleine biggetjes. Ze waren echt nog zo klein!

We waren totaal geen bedreiging voor ze. Vlak bij ons ging ze de kleintjes voeden.

Prachtig! Onze dag kon natuurlijk niet meer stuk. We zijn nog geen 24 uur op het eiland en kunnen de varkens al van de bucketlist strepen. Hier zal het niet bij blijven.

Op het programma staan nog roggen, zeesterren en verpleegstershaaien. Genoeg te doen dus.

Links rijden

Vanmorgen om 6.00 uur ging de wekker. Een half uurtje later stonden we op het vliegveld, klaar om te starten aan onze meidenweek. Een vakantie alleen met de dames, de heren zullen zich thuis moeten vermaken. Het was een lang gekoesterde wens van Maud om met de varkentjes te zwemmen.

Nu we nog aan deze kant van de wereld wonen en Maud nog niet in Nederland studeert, is dit het moment om deze droom werkelijkheid te maken. Ik heb mij zonder er heel lang over na te denken opgeofferd om mee te gaan. Ik kan slechtere bestemmingen verzinnen.

Dat het dan weer zo vroeg opstaan was is niet zo mijn ding, maar goed je kunt niet alles hebben.

De reis is zeer voorspoedig gegaan.  Na een overstap op Miami kwamen om 16.00 uur de Bahama's in zicht.

Het is toch echt wel even anders om zonder echtgenoot te reizen.

Erik is wel gewend alleen te reizen, ik niet. Ik heb nog geen buitenlandreis gemaakt zonder hem.

Naar Nederland tel ik niet mee. Dat is zo bekend, zou niet best wezen als ik daar de weg niet ken.

Maar dit was wel even wat anders. Een soort van gezonde spanning was er wel. 

Die was er helemaal toen ik de huurauto ophaalde. Ik heb me extra goed laten verzekeren, want we rijden hier links!

En dat betekent niet alleen je focussen op de andere kant van de weg, maar ook dat je stuur aan de rechterkant zit en bijvoorbeeld je knipperlicht niet links naast je stuur maar rechts zit.

Oei, dat is echt wennen. Ik heb ongeveer vier keer mijn ruitenwissers aangezet terwijl ik mijn knipperlicht wilde gebruiken. Niet handig en helemaal niet als je de strepen niet van de ruit kunt krijgen omdat blijkt dat de ruitensproeivloeistof niet is aangevuld. Dan rij je voor je gevoel al aan de verkeerde kant en heb je door een vuile ruit ook nog eens slecht zicht. 

Gelukkig zit er een dikke sticker op de ruit van mijn auto die mij eraan herrinert dat ik links moet rijden.

De supermarkt op het eiland was bij onze aankomst al gesloten. We waren dus verplicht buiten de deur te eten. Dat hebben we op mijn verzoek redelijk vroeg op de avond gedaan, zodat ik er nog in het licht heen kon rijden. Me oriënteren waar ik zit en opletten op de weg is niet te doen.

Maud en ik zijn er uit gekomen. We hebben lekker gegeten en de eerste zonsondergang gezien. Er zullen er nog vele volgen.

 

Laatste regelzaken

Ik zou vandaag natuurlijk gewoon rustig aan kunnen doen, beetje genieten van het idee dat ik bijna vertrek en vooral in de relaxstand. Had gekund, maar dat ligt nou eenmaal niet zo in mijn aard. 

Ik had wel al de koffer ingepakt, eigenlijk is dat vrij uniek voor mijn doen. Bij mij is het vrij normaal om dat de avond voor vertrek nog even te doen.

In dit geval gaat er toch niet zo heel veel meer mee dan wat korte broeken, shirtjes en bikini's. Dat kon wel vast opzij gelegd worden.

Uiteindelijk was het wel fijn dat alles al geregeld was, want natuurlijk heb ik niet rustig aan gedaan.

Vanmorgen kreeg ik een appje dat er op hetzelfde stukje waar ik eerder het nest met vijf pups heb opgehaald weer pups gedumpd waren. Dit keer waren het twee pups die er in een doos waren neergezet. Je snapt het toch echt niet! Ze waren achtergelaten in een verlaten bouwwerk langs het water. Gelukkig hadden ze de doos omver gekregen waardoor ze wat rondliepen en gezien werden. 

Je moet er toch niet aan denken dat ze daar in die doos omgekomen waren, vreselijk.

De vraag op de app was natuurlijk of ik kon helpen en misschien een plekje had voor deze twee.

Zelf had ik dat niet, maar ik dacht wel meteen aan de nieuwe fosters die eigenlijk onze pup zouden opvangen. Ik heb ze een appje gestuurd of ze het zagen zitten om deze twee in huis te nemen.

En jawel, ik kreeg een ja, maar wel pas vanaf morgen.

Het tweede regelpunt werd dan nu het regelen van een overnachting. Dat ging gelukkig vrij snel. Ze konden terecht bij onze foster die vaker pups heeft. 

Nou ophalen die twee dan maar. Ze lagen inmiddels achter in een pick up zodat ze niet weg konden.

Ze zaten onder de vlooien. Echt wel honderden!

Ik had inmiddels ook de dierenarts aan de lijn gehad en daar kon ik om 14.00 uur terecht.

Eerst maar naar huis om even wat te eten en de pups in te sprayen met frontline. Dat is een spray die alle vlooien van buitenaf dood. Daarna weer ingeladen in de auto en op weg naar de dierenarts.

Ze zijn op de vlooien en daarbij horende wormen na gezond. Ze hebben een flinke dot anti wormenpasta gekregen en een lik blikvoer om de vieze smaak weg te werken. Dat blikvoer ging er goed in!

Daarna zijn ze ondergebracht bij de foster die ze één nacht op zich neemt.

Omdat de nieuwe fosters nog niks hadden en ik morgen natuurlijk niet meer aanwezig ben, heb ik vanmiddag alles die kant uit gebracht. Een grote draadbench, voerbakken, oude handdoeken, voer en speeltjes. Na dit ritje stond er nog een ritje naar de sportschool brengen van Maud op het programma,  wat laatste boodschappen en nog even langs het huis van de meneer met de katten die geholpen gaan worden. Inmiddels was het toen 17.30 en had ik het wel gehad. Het was nu mooi geweest anders kom ik dadelijk nog gestrest aan op de Bahama's. Eens kijken hoe ver we het leven hier los kunnen laten. Ik zal vast 100.000 keer getagd, gevraagd, gebeld of geappt worden, de vraag is nu hoe sterk ik in mijn schoenen sta en dit onbeantwoord kan laten. Ik vrees dat ik het antwoord al weet.

Het komt goed

Het is nog twee dagen voor mijn vertrek naar de Bahama's. Dat betekent natuurlijk drukte met inpakken en alles goed achterlaten.

Ik ben erg blij dat het er naar uit ziet dat de hagedis het probleem van pup was. Zijn eetlust was vandaag weer prima en ook zijn speelse kwaliteiten kwamen weer tevoorschijn.

Hij heeft waarschijnlijk toch echt flink buikpijn gehad. Nu alles weer normaal lijkt kan ik het tenminste rustig achterlaten.

Abby heeft ook flinke buikpijn gehad, maar dan van de honger. Zij was hierdoor heel fel tegen de andere honden. Ze was maar wat bang dat ze geen eten zou krijgen of dat ze het zou moeten delen.

Inmiddels is de rust wedergekeerd en heeft ze ingezien dat iedereen hier zijn eigen bakje krijgt.

Ook zij en zelfs meerdere keren op een dag.

Ze begint langzaam aan te komen. Haar ruggenwervels zijn minder zichtbaar en ook op haar ribben komt wat spek.

Nog een paar weken en dan is haar verleden niet meer zichtbaar. Fysiek niet en mentaal.

Dat geldt voor dit hondje nog niet.

Dit is weer een heel ander verhaal. Dit hondje is vorig jaar november als pup van straat gehaald. Mensen met goede bedoelingen hadden hem gevonden en mee naar huis genomen. Een aantal keer hebben ze via facebook geprobeerd een nieuw baasje te vinden, maar dat is niet gelukt.

Hun eigen hond keerde zich steeds meer naar de pup. De situatie werd zo onhoudbaar dat de twee gescheiden van elkaar moesten leven. Dit betekende voor de pup dat hij vele uren op een dag in de garage moest doorbrengen. Oei, dat is echt niet goed voor zo'n jonge hond. Die moet juist in de eerste maanden heel veel leren en meemaken. We zagen op de foto dan ook een hondje met een wat schuwe bange blik. De vraag was of we konden helpen.

Heel toevallig sprak ik vorig weekend iemand die wel wilde fosteren. Ze hebben zelf een hele fijne stabiele hond die als fantastisch voorbeeld zou kunnen fungeren.

Het hondje is er vanmiddag gebracht. Lange tijd heeft hij in een hoek in huis gezeten.

Maar vanavond kreeg ik al een filmpje te zien waarop hij met de hond van de foster speelde. Zo snel al, dat had ik niet verwacht. Maar dat geeft goede hoop, het gaat wel goed komen met dit kereltje.

Levend, bijna dood en dood.

Gisteren kreeg ik wel een hele bijzondere brief binnen. Hij was van de sociale Verzekeringsbank.

Daar krijg ik vrijwel nooit post van en als ik dat wel krijg is dat vaak vanwege een wijziging.

Het ging over de kinderbijslag die wij op Curacao ook ontvangen.

Dit keer wilde ze een teken van leven. En teken van leven? Ik werd een beetje melig bij de gedachte.

Willen ze even met ons skypen misschien? Of zullen we op elk strand een melige selfie maken?

Ze zullen het bij de svb vast niet waarderen, dus hebben we ons maar gehouden aan de regels die zij aan ons voorstelden. Skypen zat daar niet bij helaas. We moesten met kinderen en paspoort naar een notaris of naar een Nederlandse ambassade. Nou ik ga echt niet naar een notaris. Als ik daar een acte van leven laat opmaken is de kinderbijslag ook meteen voor de rest van het jaar uitgegeven.

Het werd dus de ambassade. In een poepsjiek gebouw werden we ontvangen.

De persoon achter de balie heeft alles ingevuld, getekend en gestempeld en we konden weer gaan.

Buiten heb ik meteen mijn kinderen om zeep geholpen. De aankomende twee jaar is de kinderbijslag toch binnen.

De volgende die bijna om zeep was is dit kleine vogeltje. De eerste keer vliegles was geen succes.

Na wat gefladder eindigde hij in het zwembad. Maud heeft hem met het net uit het water gevist en had hem op de kant liggen. Binnen luttele seconden komt pup eraan, neemt hem in de bek en rent ermee weg. Maud gillend erachteraan. Die zag dit al helemaal mis gaan.

Door het gegil liet pup los en kon Maud het vogeltje weer veilig stellen. Dit keer in de kattenbench.

Daar heeft het een tijdje liggen bijkomen.

We wisten waar het nest van deze kleine was. Daar hebben we hem in terug gezet.

We hielden een beetje in de gaten of mamavogel haar kleine nog wel zou komen ophalen.

In de namiddag hebben we nog een keer in het nest gekeken, maar toen was het leeg.

Ik denk dat de tweede vliegles beter is verlopen.

Telkens als we langs de tuinset liepen roken we een enorm onaangename lucht. Zo eentje van iets in ontbinding. Hetgeen hoeft dan nog niet eens heel lang dood te zijn, het rottingsproces gaat in deze warmte keihard. Het is wel altijd even zoeken waar het dan vandaan komt.

Maar als het maar vies genoeg is blijf je wel zoeken. Uiteindelijk vonden we een aangekloven blauw blauw in de mand van de pup. En deze was niet van gisteren, tot leven wekken en in een bench te rusten leggen was wat overbodig. Maar deze half aangevreten onthoofde blauw blauw verklaarde een hele hoop. Een blauw blauw is een voor honden giftige hagedis. Pup was natuurlijk de afgelopen dagen wat lusteloos en at slechter. Ik denk nu dat ik weet waar het door kwam.