Geen plek in de herberg

Ik ben een lief hondenmeisje. Ik heb een vriendelijke blik en een stel mooie rechtopstaande oren.

Ik heb een lief zachtaardig karakter en doe niemand kwaad.

Eerst woonde ik bij iemand thuis, dat is nog niet zo lang geleden. Het werd december, het huis werd versierd en er hing een feestelijke stemming. Was dat ook omdat ik zwanger was? 

Waren zo blij met de komst van nieuw leven? Ik beviel van mijn pups, wat was ik blij. Maar mijn baasje niet, ik begreep niet waarom. Dat ik zwanger werd, daar kon ik niets aan doen. Ik wilde het eigenlijk niet meer, maar de honden uit de straat dwongen me. 

Er werd niet naar mij omgekeken, ook niet naar mijn kleine baby's. Dat maakte me wel verdrietig.

Ik deed erg mijn best om mijn kleine kindjes te verzorgen. Soms maakte ze geluidjes en piepten ze even.

Ik weet niet of dat de oorzaak was? Maar vorige week werd ik met mijn baby's ineens in een auto gegooid.

Ik dacht nog dat we een stukje gingen rijden. Dat hadden we nog nooit gedaan, eigenlijk kwam ik alleen maar in de eigen tuin en in de straat.

We gingen naar een plek ver weg van mijn huis. Daar stopte de auto. Ik mocht eruit. Ik dacht nog om een gezellig stukje te wandelen, maar ineens klapte de deur weer dicht en reed de auto met mijn baby's snel weg. Ik was helemaal in paniek. Mijn baby's, wat doen jullie met mijn baby's!

Uren heb ik nog naar ze gezocht, maar ik rook ze nergens. Ik kreeg honger en dorst. Waar moet ik eten? En slapen? Ik snapte er helemaal niks van. Ik had niks fout gedaan. 

Toen ik rond dwaalde op zoek naar eten zag ik mensen. O eindelijk, zou ik nu dan weer opgehaald worden? Ze waren heel vriendelijk voor me, ze gaven me eten, maar meenemen kon niet.

Ze zeiden tegen me dat er niemand meer plek had in zijn herberg. 

Ik was erg van slag dat ik achter moest blijven en niet mee kon. Ik ben niet gewend om op straat te leven. Overmorgen is het kerst, van mij hoeft het niet. Ik ga nog liever dood dan hier alleen kerst vieren.

Een engel heeft mij gehoord, dat kan niet anders. De mensen die mij gisteren eten hebben gebracht kwamen terug. Ze vertelde mij dat er iemand was die geen kerst kon vieren terwijl ik zo hopeloos over straat liep. Er was speciaal voor mij een plekje gemaakt in de herberg. Hier kan ik bijkomen van mijn verdriet om mijn baby's en krijg ik elke dag liefde en voer.

Het leek te mooi om waar te zijn, zou het echt? Ik mocht weer mee in een auto. Ik vertrouwde het nog niet. Mijn vorige ritje in een auto was niet leuk geëindigd. We gingen eerst naar een meneer die mij medicijnen gaf. Dit was omdat ik veel vlooien had en karpattenziekte heb. Ik ging weer in de auto, wat nu weer?

Wat vond ik het eng! We kwamen aan bij een huis met een grote tuin. Ik hoorde honden blaffen en mensen praten. Andere mensen dan mijn vorige baasje. Was dit de engel?

Ik ging naar binnen. Iedereen deed erg aardig tegen mij. Ik mocht even snuffelen en werd geaaid. 

De andere honden kwamen bij mij kijken, maar deden niks. Ze vonden het goed dat ik er was.

Er werd een bedje voor mij gemaakt. Een bedje! Ik heb nog nooit een bedje gehad. Ook kreeg ik lekker eten. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar wat ben ik blij! Ik hoef geen eten meer te zoeken en uit te kijken voor de auto's. Ik heb nog wel veel verdriet van mijn baby's. Mijn tepels zitten nog vol met melk, dat herinnert mij eraan dat ik ze had maar nu kwijt ben. Ze zullen niet meer leven, maar ik nog wel.

Ik ga gelukkig een hele fijne kerst tegemoet, wie had dat gedacht!

Nu ga ik slapen. Ik ben zo moe van alles wat ik heb meegemaakt. Welterusten.