De gehele dag stond toch wel een beetje in het teken van het afscheid van Boris.
Als je hem z'n brokken geeft bedenk je dat dit voor jou de laatste keer is. Even nog een koekje, even nog een extra knuffel en nog even genieten als hij vrolijk rennend meedoet met Tico en Storm.
De bench stond klaar. Niet in elkaar, want dat paste niet in de auto.
Onderin ligt een oude handdoek waar hij hier ook regelmatig op gelegen heeft. Deze gaat mee naar Nederland.
Het was wachten op het belletje van de vluchtbegeleider dat zij zou vertrekken. Dan zouden wij ook gaan. Zo voorkwamen we dat we met Boris onnodig lang op het vliegveld moesten staan.
In het allerlaatste half uur dat er nog ingecheckt kon worden hebben we Boris aangemeld.
Hij liet alles over zich heen komen. We hadden hem in de bench gezet en daarna de bovenkant erop geplaatst. Hij vond het prima. Geen paniek of stress.
Het is wel een gedoe. Eerst hond met bench wegen bij de check in.
Als dat klaar is gaan hond met bench naar een speciaal gedeelte waar de bench op drugs gecontroleerd werd. Dan moet de hond er dus weer uit. Dat vind ik echt minder. Erin, eruit, het maakt het voor de hond onduidelijk. Maar Boris deed het prima.
Eenmaal terug weer in de bench komt dan daar dat symbolische afscheid. Ik doe hem zijn fosterhalsband af en geef hem nog één dikke knuffel. Dan is het zo ver. De bench gaat dicht en hij wordt meegenomen naar achter.
Man man wat een rot moment. Ik weet dat hij het hardstikke goed gaat krijgen, maar toch is dit zo ontzettend moeilijk. Op zulke momenten denk ik echt "waarom doe ik dit mezelf aan!" Het doet zo'n pijn! Maar ik weet als ik het volgende scharminkel binnen krijg weer waarom ik plek heb moeten maken.Het deed me in ieder geval goed dat hij dit allemaal zo makkelijk onderging.
Dan komt het in Nederland ook wel goed.
Om 19.30 begon hij aan zijn lange reis. Een reis naar de toekomst. Met altijd een plekje in mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten