Dit is namelijk de laatste week dat Boris hier bij ons is. Aankomende zaterdag is het zo ver en gaat hij aan zijn nieuwe avontuur beginnen.
Natuurlijk voelt dat dubbel. Ik zou hem het liefst helemaal niet weg willen doen. Juist omdat ik hem heb kunnen leren dat mensen te vertrouwen zijn en hij helemaal gek met mij is, doet het ontzettend veel pijn om hem straks los te laten. Het voelt als verraad. Boris heeft zich durven hechten aan mij en nu zet ik hem op het vliegtuig. Honden laten inslapen doet pijn, maar dit ook. Al is het anders.
Ik weet dat het goed komt, dat er ontzettend naar hem wordt uitgekeken. Dat maakt dat loslaten te doen is. Ik moet er een goed gevoel bij hebben anders kan ik het niet.
De dagen dat hij nu nog hier is genieten we nog lekker van hem.
Hij wordt steeds toegankelijker. Hij rent al niet meer weg voor ons, maar zelfs ook minder bij vreemden.
Hij blijft wel op afstand, maar die afstand is ondertussen geminimaliseerd tot een paar meter.
Vandaag was voor hem een heerlijke dag. Zijn hechtingen mochten eruit en daarmee werd hij ook verlost van zijn kraag. Wat een heerlijkheid!
De wond ziet er keurig uit en hij heeft nergens meer last van.
Bij Binky slaat de antibiotica goed aan en wordt het abces kleiner. In tegenstelling tot Binky, die wordt steeds groter. Hij is al bijna even groot als Vera. Het is dat hij een blauw bandje om heeft, het wordt steeds moeilijker om ze uit elkaar te houden.
Beiden zijn inmiddels klaar voor adoptie. Binky heb ik vandaag op Facebook geplaatst. Net zoals Vera nog een keer. Kan het altijd proberen toch? Wie weet meldt zich dit jaar toch nog die geschikte kandidaat.
Erik is inmiddels begonnen aan zijn laatste reis van dit jaar. Opnieuw naar Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten