Dit is maar een fractie van wat we in totaal met de stichting opgevangen hebben.
Ik ben (gelukkig) niet de enige foster, al zijn ze wel schaars.
Op het eiland zijn meerdere stichtingen actief. Met z'n allen doen we ons uiterste best om de dieren te helpen die ons het hardst nodig hebben.
Alle fosters kennen het probleem van afscheid nemen. Het is ook vaak de rede dat mensen niet willen fosteren. Ze kunnen en willen geen afscheid nemen van een dier waar ze aan gehecht zijn geraakt.
Ik respecteer dat, het is ook moeilijk. Het helpt wel heel erg als je weet bij wie je fosterhond terecht gekomen is.
Met de meeste nieuwe eigenaren heb ik nog steeds contact. Ik krijg ook regelmatig de uitnodiging om langs te komen.
Daar moet het wel het moment voor zijn. Het dier moet eerst volledig gewend zijn aan zijn nieuwe situatie voordat ik langs kom. Ik wil vooral geen verwarring wekken.
Iedereen kent Jack nog wel. En voor degene die later ingestapt zijn met lezen, dit was Jack.
Jack was niet meer dan een soort wandelend skelet. Nog maar 13 kilo, duizenden teken en hierdoor ernstige karpattenziekte. Zijn tandvlees en tong waren spierwit, dit gaf aan hoe zwaar de karpattenziekte al in zijn lichaam huisgehouden had.
Het heeft even geduurd, maar natuurlijk is Jack volledig opgeknapt.
Hij leerde zelfs bij ons zijn vriendinnetje Bella kennen. Ze waren zo gek met elkaar dat we erg blij waren dat ze uiteindelijk samen naar een nieuw baasje mochten.
En vandaag was het dan eindelijk zo ver. We gingen op bezoek bij Jack en Bella.
We waren ontzettend benieuwd of ze ons nog herkenden.
Kijk even naar de foto's, dat zegt genoeg.
Jack had het meteen in de gaten. Hij was op zijn lompe manier lekker enthousiast.
Hij sprong tegen ons aan en likte ons af. Ja, hij wist zeker weten wie wij waren!
Bella had het in eerste instantie niet zo in de gaten. Ze vond ons als regulier bezoek wel oke, maar was ook weer snel uit het zicht.
Tot ineens op een bepaald moment wist ze het weer. Het was zo mooi en bijzonder om te zien.
Ineens ging ze heel hard kwispelen, draaide ze rondjes, kregen we likjes. Echt bijzonder en ontroerend.
Kijk haar eens blij zijn! En wij waren net zo blij hoor! Bella heeft maar drie weekjes bij ons gewoond, Jack ruim twee maanden. Dat schept toch een andere band. Ook bij de kinderen.
Iedereen was blij om te zien hoe goed Jack het nu heeft. Hij is nog steeds in love met z'n dinnetje en neemt regelmatig een plons in de vijver. Het blijft een lekkere rare druif.
Afscheid nemen ging ons vandaag helemaal niet moeilijk af. Op zulke momenten kun je alleen maar blij zijn. Dit zijn voor ons echt te kers op de taart momentjes. Hier doe ik het voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten