Het is bijna zo ver

Dat het bijna zo ver is en we het jaar gaan afsluiten is duidelijk waarneembaar.

In de lucht vanwege het geknal, maar ook in de winkels. Ik weet niet hoeveel mensen iedereen over de vloer krijgt? Sommige kopen in voor een hele straat. Of zal dat zijn omdat de winkels straks een dag gesloten zijn? Dan kan je maar beter een goede voorraad binnen hebben.

Ik had niet zo heel veel nodig. In ieder geval spulletjes om zelf oliebollen te bakken.

Een traditie die ik hier gewoon voortzet. Ik kan het hier lekker binnen op het aanrecht doen.

Niks geen gedoe met buiten bakken vanwege de lucht. Zou zelfs ook nog kunnen, maar binnen waait het meer dan genoeg. Van geurtjes geen last. Alleen maar last van te veel en te lekkere oliebollen.

De drieling heeft nog nooit van oliebollen gehoord, ook niet van oud en nieuw.

Ze laten alles over zich heen komen en zijn eigenlijk niet onder de indruk.

De keuken is veel interessanter dan het geknal buiten.

Dat ik soms bijna mijn nek over ze breek doet ze ook niet zo veel. Veel te gezellig om te blijven zitten.

Vanavond zijn we naar een vuurwerkshow geweest.

Als je zou willen kan je een avondvullend programma volgen met alleen maar vuurwerk.

Dat doen hele gezinnen ook. Koelbox mee en vanuit de laadbak van de pick up wordt er naar de show gekeken. Is de show voorbij dan rijden we naar de volgende.

Zoals je kunt zien was het voor vandaag een heel lijstje. Een pagara is een miljoenklapper.

Vuurwerkshow spreekt natuurlijk voor zich. Kijk even naar de naam van de site, klapchi, zeer toepasselijk.

Wij hebben het bij één show gehouden. Het was de moeite waard. Zo is het toch nog een beetje het vuurwerkfestival van Scheveningen wat we regelmatig in de zomer in Nederland bezochten.

 

Afleiding gezocht

De vuurwerkverkoop is gestart en dat is duidelijk merkbaar.

Nog niet eens zo zeer door de vele knallen. Die zijn er wel, maar niet allemaal bij ons in de buurt.

Alleen Luna hoort alles. Volgens mij hoort ze zelfs wat er vier wijken verder wordt afgestoken. 

En bij elke knal wordt geblaft. Zo blijven we op de hoogte van hetgeen afgestoken wordt.

Zolang het nog bij wat rotjes blijft, kan Luna het wel aan. Maar bij de eerste de beste bom druipt ze toch af richting douchecel om daar dan bibberend af te wachten wat komen gaat.

We geven Luna haar aandacht als ze in de douche ligt, maar proberen voor alle andere honden zo gewoon mogelijk te blijven doen. Ze moeten vooral niet het idee krijgen dat het gedrag van Luna erbij hoort. Als er veel geknal te horen is gaan wij dus juist met ze spelen. Lekker de aandacht op iets anders weten te leggen. En dat werkt!

Er wordt druk gespeeld. De drieling is fanatiek!

Het mannetje heet uiteindelijk Macho. Dit heeft hij ook wel aan zijn eigen gedrag te danken.

Hij is voor niks en niemand bang. Gaat gewoon de confrontatie met Binky aan, de held. 

Dan moet je wel een echte machoman zijn toch?

Binky logeert nog steeds even hier. Zijn nieuwe baasjes hebben een tekenplaag in de tuin en gaan dat eerste met grof geschut te lijf voordat Binky komt. Als pestcontrol geweest is verhuisd Bink.

Vinden de pups niet erg. Zij zijn wel blij met Binky als speelkamaraadje. En nu we de pups erbij in huis hebben vind ik het ook niet zo erg. Binky heeft nu wat meer uitdaging waardoor andere dingen, lees huisraad, minder interessant zijn. Kan nu weer met een gerust hart een sok laten slingeren.

De pups hebben hun eerste fotoshoot gehad. Met deze foto's plaatsen we ze op de Facebook pagina van de stichting en komen ze ook op de site van de stichting in Nederland.

Het is maar weer afwachten of er reacties gaan komen. Aan de foto's ligt het niet toch?

Een vrolijk weerzien

Gisteren vertelde ik over de hoeveelheid honden die ik in 2015 in totaliteit in mijn huis gefosterd heb.

Dit is maar een fractie van wat we in totaal met de stichting opgevangen hebben.

Ik ben (gelukkig) niet de enige foster, al zijn ze wel schaars. 

Op het eiland zijn meerdere stichtingen actief. Met z'n allen doen we ons uiterste best om de dieren te helpen die ons het hardst nodig hebben.

Alle fosters kennen het probleem van afscheid nemen. Het is ook vaak de rede dat mensen niet willen fosteren. Ze kunnen en willen geen afscheid nemen van een dier waar ze aan gehecht zijn geraakt.

Ik respecteer dat, het is ook moeilijk. Het helpt wel heel erg als je weet bij wie je fosterhond terecht gekomen is.

Met de meeste nieuwe eigenaren heb ik nog steeds contact. Ik krijg ook regelmatig de uitnodiging om langs te komen.

Daar moet het wel het moment voor zijn. Het dier moet eerst volledig gewend zijn aan zijn nieuwe situatie voordat ik langs kom. Ik wil vooral geen verwarring wekken.

Iedereen kent Jack nog wel. En voor degene die later ingestapt zijn met lezen, dit was Jack.

Jack was niet meer dan een soort wandelend skelet. Nog maar 13 kilo, duizenden teken en hierdoor ernstige karpattenziekte. Zijn tandvlees en tong waren spierwit, dit gaf aan hoe zwaar de karpattenziekte al in zijn lichaam huisgehouden had.

Het heeft even geduurd, maar natuurlijk is Jack volledig opgeknapt.

Hij leerde zelfs bij ons zijn vriendinnetje Bella kennen. Ze waren zo gek met elkaar dat we erg blij waren dat ze uiteindelijk samen naar een nieuw baasje mochten.

En vandaag was het dan eindelijk zo ver. We gingen op bezoek bij Jack en Bella.

We waren ontzettend benieuwd of ze ons nog herkenden.

Kijk even naar de foto's, dat zegt genoeg.

Jack had het meteen in de gaten. Hij was op zijn lompe manier lekker enthousiast.

Hij sprong tegen ons aan en likte ons af. Ja, hij wist zeker weten wie wij waren!

Bella had het in eerste instantie niet zo in de gaten. Ze vond ons als regulier bezoek wel oke, maar was ook weer snel uit het zicht.

Tot ineens op een bepaald moment wist ze het weer. Het was zo mooi en bijzonder om te zien.

Ineens ging ze heel hard kwispelen, draaide ze rondjes, kregen we likjes. Echt bijzonder en ontroerend.

Kijk haar eens blij zijn! En wij waren net zo blij hoor! Bella heeft maar drie weekjes bij ons gewoond, Jack ruim twee maanden. Dat schept toch een andere band. Ook bij de kinderen.

Iedereen was blij om te zien hoe goed Jack het nu heeft. Hij is nog steeds in love met z'n dinnetje en neemt regelmatig een plons in de vijver. Het blijft een lekkere rare druif.

Afscheid nemen ging ons vandaag helemaal niet moeilijk af. Op zulke momenten kun je alleen maar blij zijn. Dit zijn voor ons echt te kers op de taart momentjes. Hier doe ik het voor!

Terugblik

Nu kerst voorbij is en oud en nieuw nadert kunnen we stellen dat het jaar 2015 bijna voorbij is.

Als ik terug kijk zie ik een mooi maar vooral bijzonder jaar.

En dan doel ik tot wat ik voor de honden heb kunnen betekenen.

Eind 2014 kwam Brownie bij ons in huis. De eerste echte fosterhond die in erbarmelijke toestand van straat kwam. Op dat moment had ik niet kunnen bedenken hoeveel honden er na hem nog bij ons zouden verblijven!

Via het blog heb ik jullie op de hoogte gehouden van het moment van vinden tot aan het moment dat ze naar hun forever home vertrokken.

Sommige honden hebben bij een ieder een enorme indruk achtergelaten. Denk aan Jack en aan Boris.

Voor deze honden kwam onze hulp net op tijd. Een dag later had al te laat kunnen zijn.

Ook Vera die nu nog bij mij in fostercare zit kwam van ver. Het is en blijft onbegrijpelijk hoe mensen hier met dieren in zijn algemeenheid omgaan. Gelukkig geldt dit niet voor alle bewoners van het eiland en heb ik mogen ervaren hoe ik door lokale mensen blij ontvangen werd.

Er is dus nog hoop. Deze hoop maakt dat we doorgaan met waar we mee bezig zijn.

Dat we in het jaar 2016 ons weer volledig zullen inzetten voor de honden die ons het hardst nodig hebben.

Dit jaar heb ik in totaal 36 honden gefosterd. Dit waren 26 pups tussen de vijf weken en vijf maanden en 10 volwassen of jong volwassen honden. 

Op Vera en de drieling na is er voor elke hond een passend forever home gevonden.

Telkens weer was er dat afscheid. Afscheid wat de ene keer makkelijker was dan de andere keer.

Hoe langer een hond bij ons was hoe moeilijker het afscheid. En juist de honden die er zo slecht aan toe waren, en die ook het meest dankbaar waren, woonden hier het langst.

Er zijn heel wat tranen gevloeid. Niet alleen bij een afscheid, maar ook bij honden bij wie we de keuze moesten maken om ze in te laten slapen. Zo verdrietig, omdat vaak met de juiste zorg de hel waarin ze verkeerde niet nodig was geweest. Maar op dat moment was deze keuze de enige juiste. Langer laten lijden zou oneerlijk zijn geweest.

Gelukkig hadden we meer succes verhalen dan treurige berichten en dat is maar goed ook.

Ik ben ook maar een mens met maar 1 hart. Soms na zo'n moeilijk moment zat ik er even helemaal doorheen. Door het van me af te schrijven kon ik met iedereen mijn gevoel delen.

Er werd altijd veel op gereageerd wat me erg goed deed en nog steeds doet. 

Soms heb je even dat steuntje in de rug nodig. 

Gelukkig krijg ik die thuis natuurlijk ook. Erik staat volledig achter hetgeen wat ik voor de honden doe en gaat ook regelmatig mee op pad. Ook de kinderen zijn in mijn passie meegenomen.

Ze zijn er als er geholpen moet worden met teken plukken, maar spelen ook met de honden wat ze helpt in het socialisatieproces. Er zijn ook heus wel eens momenten dat ze het zat zijn.

Als er iets stuk gebeten is door puppy's of als ze in een plasje staan. Maar gelukkig zijn deze baalmomenten maar van korte duur, want eigenlijk zijn al die puppy's gewoon ook reuze schattig.

Het was hartverwarmend om te zien hoeveel mensen gereageerd en gehandeld hadden na mijn oproep tot het sturen van speeltjes. Er werden grote hoeveelheden hondenspeeltjes en benodigdheden naar oma gebracht of gestuurd. Geweldig! Op een paar dingen na is alles tijdens de afgelopen markten verkocht. Met dit geld kunnen er weer meerdere honden geholpen gaan worden.

Mijn dank gaat ook naar de mensen die mij financieel gesteund hebben. Soms waren het bekenden, maar ook voor mij onbekende lezers hebben een donatie gedaan. Heel veel dank hiervoor!

Zonder geld staan we nergens. Elke hond die binnen komt kost geld. Het eerste wat we doen bij het vinden van een hond is naar de dierenarts rijden voor een check up. Soms was dat op een doordeweekse dag op een normaal tijdstip, maar merendeel viel het in het weekend of 's avonds laat.

Heel blij ben ik dan ook met onze dierenarts Pieter de Geus die telkens maar weer tijd maakte om de hond te kunnen bekijken. Soms volgde direct een spoedoperatie zoals bij Emma waar een stuk endeldarm uithing, maar meestal gingen we met een zakje medicatie naar huis en konden we starten met het fosterproces. Het geven van medicatie is één, maar het geven van liefde is van een veel groter belang. Heel veel honden hebben het vertrouwen in de mens verloren. Het mooiste deel van het fosterproces is als ze je eindelijk vertrouwen, dat ze genieten van aandacht en niet meer wegduiken.

Als het vertrouwen geheeld is komt de rest ook goed. We zagen het bij alle honden.

Om dit jaar mooi af te sluiten heb ik een foto van Boris. Boris doet het zo ontzettend goed in Nederland! Een week na aankomst loopt hij al aan de riem buiten en gaat hij mee op visite tijdens kerst. De kinderen kunnen hem aaien en hij loopt zonder stress door het huis.

Daar doen we het voor. Dit geeft nieuwe energie om vooral door te gaan!

Mijn goede voornemen is hierdoor voor 2016 gezet. Ik wens iedereen alvast een hele fijne jaarwisseling en een gezond en diervriendelijk 2016!

Poep ruimen

De kerstdagen vliegen voorbij. Je hebt er zo lang naar toe geleefd en voor je het weet zijn ze weer voorbij.

Misschien komt dat ook wel doordat de afgelopen twee dagen niet veel anders waren dan de andere dagen.

We zijn gisteren dan wel wezen brunchen en vandaag hebben we bij vrienden gegeten, maar voor de rest bestond de dag gewoon in het teken van de honden. Zoals elke dag.

Ik kan de poep niet laten liggen omdat het nu kerst is. Dat slaat natuurlijk nergens op.

Elke dag maak ik een rondje door de tuin om alles wat ik tegenkom te verwijderen. 

En ja, dat doe ik ook op eerste en tweede kerstdag. De honden houden er nou niet bepaald rekening mee dat het feestdagen zijn. 

De drieling intergreert goed in de roedel. Ze zijn helemaal geaccepteerd. Tico en Vera spelen regelmatig met de kleintjes.

Als ze dan moe zijn hebben ze een bijzonder plekje om te slapen.

Het zijn wel schattige hummeltjes hoor. Waren ze een paar dagen geleden nog bang als je ze oppakte, nu staan ze tegen je aan en willen ze juist dat je ze oppakt.

Het kleinste droppie komt ook al naast je op de ligstoel liggen.

Ben ik geen schatje? Dit is het kleinste meisje. Ze is vernoemd naar de vriendin van Maud. Ze heet nu Mandy.

Het andere meisje heet Mila.

Nu vonden we het leuk om het mannetje dan ook een naam met een m te geven. We kwamen er alleen niet uit. Wie heeft er een goed idee voor deze spetter?

Vanavond ben ik met Erik, Maud en vrienden van ons naar het concert van Jan Smit geweest.

Ik had eindelijk weer eens een keer wat gewonnen. In Nederland deed ik altijd met van alles en nog wat mee waar wat bij te winnen viel. Regelmatig had ik geluk en kon ik iets ophalen of kreeg ik wat toegestuurd.

Hier heb ik dat geluk minder of eigenlijk niet.

Maar deze keer een mazzeltje, ik won bij Albert Hein kaarten voor Jan Smit.

Youri krijg ik echt niet mee. Zelfs niet als ik geld toe leg. De rest ging wel mee. Het was op een hele leuke lokatie en totaal niet druk. Tweede kerstdag is dan ook een wat rare dag om een concert te geven. Over het algemeen ben je dan druk met het kerstdiner.

Doordat het zo rustig was stonden we natuurlijk weer vooraan. Vooraan staan is een soort van sport geworden. En tot nu toe een sport met vele overwinningen. 

Foto's zijn nog in het bezit van Maud, die komen wel een andere keer. Nu maar eens proberen te slapen. Morgen moet er onder andere weer poep worden geruimd.

Kerstkindjes

Wat niemand meer had durven hopen is toch gebeurd.

Toen ik vanmorgen bezig was met honden voeren en wij ons aan het voorbereiden waren om richting een brunch te vertrekken, kreeg ik een berichtje.

In de buurt van de plek waar mamahond gevonden was waren nu toch pups gesignaleerd.

De vrouw die mamahond al vanaf zondag in de gaten hield had al meerdere keren het gebied afgespeurd naar pups. Telkens weer zag ze alleen de mamahond, maar geen kleintjes.

Na een paar dagen ging ze ervan uit dat de pups daar niet waren. Waar dan wel was gissen.

Ze konden al weggegeven zijn, dood of ergens anders gedumpt. Er is hier op dit gekke eiland heel veel mogelijk.

Hoe fantastisch was het dan ook dat ze vanmorgen weer een keer ging kijken en wat zag ze toen?

Vier hongerig pups zoekend naar eten. Ze had gelukkig puppenbrokken bij zich die ze gulzig opgegeten hebben.

Natuurlijk werd ik direct op de hoogte gebracht. Er moest een hereniging gaan plaats vinden.

Hoe jammer ik het ook vond, ik kon deze vier er niet nog eens bij hebben. Er moest een andere foster gezocht gaan worden. Betekende wel dat we weer afscheid van mamahond zouden gaan nemen.

Jammer, want het was echt een schatje. Maar vier hondjes erbij kon echt niet.

Er werd een Facebook bericht geplaatst met een noodoproep. Wie had er op deze eerste kerstdag nog plek in zijn herberg? En gelukkig, er werd iemand gevonden. Bekenden van mij die dichtbij wonen zodat ik nog eens kan komen kijken en waarbij ik weet dat de hondjes er goed zitten. Wat fijn! 

Dit alles werd geregeld terwijl wij inmiddels al aan de brunch zaten. Ik kon er niet veel in betekenen, maar werd wel op de hoogte gehouden.

De pups werden ondertussen van straat geplukt en naar de foster gebracht.

In de middag hebben we mama herrenigt met haar baby's. Wat waren de pups blij om hun moeder weer te zien! Zo mooi. In het kader van de kerstgedachten en het gezellig samen zijn is dit wel een 100% score. We hadden een filmpje gemaakt, maar helaas is er iets niet goed gegaan en is die mislukt.

Bij deze nog wat foto's.

Alle vier begonnen ze direct met het drinken van melk. Eindelijk weer bij mama. 

Ze mogen nu even bijkomen met elkaar in het hok. Morgen gaan ze met hun nieuwe roedel kennismaken.

Een verhaal met een eind waar niemand van heeft durven dromen. Eind goed al goed. 

Een mooiere kerst is bijna niet mogelijk. 

Drukke feestdagen

Twee dagen geleden schreef ik over pups die aan een hele drukke straat woonden.

Er waren er al drie dood, de andere drie liepen met gevaar voor eigen leven bedelend over straat.

Ik had het niet verwacht, maar ik werd gebeld door de eigenaresse.

Was er eergisteren nog sprake van dat ik misschien twee van de drie mocht meenemen, nu wilde ze de pups ineens allemaal kwijt. En of ik ze die middag nog kon halen. Pfffff.

Ik las vorige week nog in de reacties op mijn blog dat het lekker was dat ik het wat rustiger aan kon doen tijdens de feestdagen. Saar en Boris natuurlijk naar hun forever home en Binky geadopteerd en wachtende op zijn vertrek. Maar nog voor eerste kerstdag aanbreekt heb ik het drukker dan ooit!

Want natuurlijk ben ik ze gaan halen. Die kans krijg je maar 1 keer. Voor hetzelfde geld bedenkt ze zich toch nog. 

De eigenaresse vertelde dat de pups op 11 september geboren zijn. Dat betekent dat ze al drie maanden zijn geweest. Je zou het ze niet geven, zo mager en klein zijn ze.

Thuis konden we direct aan de slag met het verwijderen van karpatten.

Maud kon het niet aanzien, zo zielig. Het krioelde in de oren. We hadden ook wel een anti karpatten tablet gegeven, maar het duurt dan toch nog even voordat ze echt dood zijn.

We noemen ze nu gekscherend de drieling. Met z'n drieën verkennen ze de tuin, banjeren ze door het huis en ontdekken ze poes.

Daarna vallen ze ook met z'n drieën in slaap.

Mama hond komt langzaam bij van haar avontuur op straat. Ze is zo lief en zo dankbaar. Ze geniet van de aandacht. Ze durfde vanmiddag nog niet naar binnen. Als je langs liep piepte ze van blijdschap en kwispelde hard. Als je haar dan binnen riep trappelde ze wel met haar pootjes, maar ze durfde niet.

Het komt wel goed met haar en met de drieling. Ze zijn allemaal voor kerst uit hun benarde situatie gehaald. Zij kunnen nu gaan bijkomen en genieten.

Voor mij een drukke kerst, maar ik heb het er graag voor over. 

Ik heb gedaan wat ik wilde doen. Zo veel mogelijk dieren een fijne kerst bezorgen!

Ik hoop voor een ieder dat hij zijn hart volgt en daardoor met een fijn gevoel kerst kan vieren.

Het hoeft niet zo groots te zijn als wat ik doe, maar kijk eens om je heen. Doe eens wat voor een ander, mens of dier, een klein gebaar kan een groot verschil maken!

Fijne feestdagen allemaal.

Geen plek in de herberg

Ik ben een lief hondenmeisje. Ik heb een vriendelijke blik en een stel mooie rechtopstaande oren.

Ik heb een lief zachtaardig karakter en doe niemand kwaad.

Eerst woonde ik bij iemand thuis, dat is nog niet zo lang geleden. Het werd december, het huis werd versierd en er hing een feestelijke stemming. Was dat ook omdat ik zwanger was? 

Waren zo blij met de komst van nieuw leven? Ik beviel van mijn pups, wat was ik blij. Maar mijn baasje niet, ik begreep niet waarom. Dat ik zwanger werd, daar kon ik niets aan doen. Ik wilde het eigenlijk niet meer, maar de honden uit de straat dwongen me. 

Er werd niet naar mij omgekeken, ook niet naar mijn kleine baby's. Dat maakte me wel verdrietig.

Ik deed erg mijn best om mijn kleine kindjes te verzorgen. Soms maakte ze geluidjes en piepten ze even.

Ik weet niet of dat de oorzaak was? Maar vorige week werd ik met mijn baby's ineens in een auto gegooid.

Ik dacht nog dat we een stukje gingen rijden. Dat hadden we nog nooit gedaan, eigenlijk kwam ik alleen maar in de eigen tuin en in de straat.

We gingen naar een plek ver weg van mijn huis. Daar stopte de auto. Ik mocht eruit. Ik dacht nog om een gezellig stukje te wandelen, maar ineens klapte de deur weer dicht en reed de auto met mijn baby's snel weg. Ik was helemaal in paniek. Mijn baby's, wat doen jullie met mijn baby's!

Uren heb ik nog naar ze gezocht, maar ik rook ze nergens. Ik kreeg honger en dorst. Waar moet ik eten? En slapen? Ik snapte er helemaal niks van. Ik had niks fout gedaan. 

Toen ik rond dwaalde op zoek naar eten zag ik mensen. O eindelijk, zou ik nu dan weer opgehaald worden? Ze waren heel vriendelijk voor me, ze gaven me eten, maar meenemen kon niet.

Ze zeiden tegen me dat er niemand meer plek had in zijn herberg. 

Ik was erg van slag dat ik achter moest blijven en niet mee kon. Ik ben niet gewend om op straat te leven. Overmorgen is het kerst, van mij hoeft het niet. Ik ga nog liever dood dan hier alleen kerst vieren.

Een engel heeft mij gehoord, dat kan niet anders. De mensen die mij gisteren eten hebben gebracht kwamen terug. Ze vertelde mij dat er iemand was die geen kerst kon vieren terwijl ik zo hopeloos over straat liep. Er was speciaal voor mij een plekje gemaakt in de herberg. Hier kan ik bijkomen van mijn verdriet om mijn baby's en krijg ik elke dag liefde en voer.

Het leek te mooi om waar te zijn, zou het echt? Ik mocht weer mee in een auto. Ik vertrouwde het nog niet. Mijn vorige ritje in een auto was niet leuk geëindigd. We gingen eerst naar een meneer die mij medicijnen gaf. Dit was omdat ik veel vlooien had en karpattenziekte heb. Ik ging weer in de auto, wat nu weer?

Wat vond ik het eng! We kwamen aan bij een huis met een grote tuin. Ik hoorde honden blaffen en mensen praten. Andere mensen dan mijn vorige baasje. Was dit de engel?

Ik ging naar binnen. Iedereen deed erg aardig tegen mij. Ik mocht even snuffelen en werd geaaid. 

De andere honden kwamen bij mij kijken, maar deden niks. Ze vonden het goed dat ik er was.

Er werd een bedje voor mij gemaakt. Een bedje! Ik heb nog nooit een bedje gehad. Ook kreeg ik lekker eten. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar wat ben ik blij! Ik hoef geen eten meer te zoeken en uit te kijken voor de auto's. Ik heb nog wel veel verdriet van mijn baby's. Mijn tepels zitten nog vol met melk, dat herinnert mij eraan dat ik ze had maar nu kwijt ben. Ze zullen niet meer leven, maar ik nog wel.

Ik ga gelukkig een hele fijne kerst tegemoet, wie had dat gedacht!

Nu ga ik slapen. Ik ben zo moe van alles wat ik heb meegemaakt. Welterusten.

(Ver)sieren

De kerstsfeer zit er al goed in. Op de radio hoor je bijna niks anders meer dan kerstliederen en op bijzondere rotondes of pleinen hangen lichtjes.

Veel grote (corrupte haha) bedrijven laten zich graag tijdens kerst van hun goede kant zien door namens het bedrijf iets grootst te plaatsen. 

Leuk natuurlijk, maar het zou ze sieren als ze het hele jaar zo goedwillend zouden zijn.

Sieren, versieren. Ja ik snap hem nu. 

Ik moet wel eerlijk bekennen dat al die lichtjes en kerstbomen natuurlijk wel supermooi zijn. 

Als je over de pontjesbrug loopt zie je dit.

Binky heeft het ook goed voor elkaar. Hij is goedgekeurd en mag volgende week naar zijn nieuwe huisje verhuizen. Dat is heel goed nieuws! Deze kleine ondernemende en ondeugende man gaat wonen bij een stel met nog een ander hondje. Heerlijk, want een speelkamaraadje heeft hij echt nodig.

Dat betekent dus dat er weer langzaam plek komt en dat is fijn. Er zijn nog zoveel hondjes die ik graag zou willen helpen.

Vanmiddag ben ik gaan kijken bij een huis liggend aan een enorm drukke weg. Hier wonen mensen met meerdere honden waarvan er eentje een tijd geleden pups heeft gekregen.

De situatie langs de weg is levensgevaarlijk. Dat blijkt ook wel uit het feit dat er al drie pups doodgereden zijn.

De hondjes krijgen alleen restjes te eten en hebben honger. Naast het huis is een mini market waar mensen vers bereid eten kunnen krijgen. Het is dus niet vreemd dat de hondjes onder het hek doorkruipen om bij de mini market te bedelen om eten. Met alle fatale gevolgen van dien.

De eigenaresse is niet heel medewerkzaam. Een andere vrouw is er ook al een tijd mee bezig geweest en heeft met lede ogen aan moeten zien hoe het aantal pups steeds verminderden.

Zij is nu op vakantie en plaatste een laatste noodkreet. Eigenlijk moesten de hondjes daar allang weg en vooral van straat, maar wat als iedereen vol zit? Nu ik iets ruimte heb ben ik gaan kijken.

De pups zag ik direct op straat, de eigenaresse was nergens te bekennen.

Er waren een aantal mensen buiten bij de mini market die benieuwd waren wat ik kwam doen.

Ik vertelde dat ik voor de hondjes kwam en dat ik ze eigenlijk wilde meenemen.

Nou, van die mensen mocht het meteen! Ze vonden ook dat die vrouw niet goed voor de hondjes zorgden en hadden gezien dat ze doodgereden werden.

Maar zo meenemen wilde ik niet doen. Daar kan je echt enorm gezeur van krijgen.

Als ze slecht willen zeggen ze doodleuk dat je ze gestolen hebt, dus nee ondanks de vervelende situatie heb ik ze er toch achtergelaten.

Iemand die de eigenaresse kent heeft nu mijn telefoonnummer gekregen. Ik hoop dat ik nu gebeld ga worden dat ik de hondjes op kan komen halen. En als ik niet wordt gebeld ga ik gewoon nog een keer langs!

Bezoek voor Binky

Wat heerlijk, we zijn allemaal vrij en thuis. Iedereen geniet op zijn manier van de rust.

Niks hoeft en veel mag. Geen tennis, geen surfen en geen dringende telefoontjes van het werk.

Van mij mag het nog weken zo doorgaan.

Vanmorgen heb ik kijkers voor Binky gehad. Eigenlijk zo uit het niets.

Gisteren had ik contact met iemand die vrienden had die een hondje zochten en vanmorgen stonden die vrienden al voor de deur.

Deze mensen hebben en paar maanden geleden al een tweede hondje via een stichting geadopteerd.

Helaas is dit hondje een paar weken geleden plotseling overleden. Hun achtergebleven hondje vond een speelmaatje wel heel gezellig en is nu weer erg alleen. Nadat ze hun verdriet een plekje hebben kunnen geven zijn ze weer op zoek gegaan. Of ze binky adopteren is nog niet helemaal zeker. Ze waren er nog niet uit. Niet omdat Binky niet leuk is, maar omdat ze er misschien emotioneel toch nog niet aan toe waren.

We zullen het zien. Morgen of overmorgen word ik terug gebeld. 

Als hij geadopteerd zou worden heb ik alleen Vera nog. Na het massale delen op Facebook heeft zich wel iemand als kandidaat gemeld, maar of dit wat wordt weet ik niet.

We zoeken nog even verder voor het geval de kandidaat niet geschikt is.

Saar begint langzaam te wennen bij haar nieuwe baasjes. Ze snapt alleen nog niet dat je ook op grind mag plassen. Hier was ze gewend om naar buiten te gaan en in de struiken of op het gras te plassen.

Bij haar nieuwe baasje hebben ze geen gras, heel raar, ze snapt er niks van. Met als resultaat dat ze nu ongelukjes binnen heeft. Wel sneu, maar ze zal het heus gaan begrijpen. 

Boris heeft gelukkig geen ongelukjes binnen. Die doet het eigenlijk heel erg goed.

Hij is zelfs al uit zichzelf bij zijn nieuwe baasje gaan liggen. Wauw! 

Maud en ik hebben vanmiddag de eerste kerstinkopen gedaan. En dat was maar goed ook. De vakken waren al aardig leeg. Even een container nieuwe voorraad laten aanvoeren duurt wel even.

Als je dus mis grijpt heb je pech. Deze kerst zullen we voor het eerst gescheiden eten.

Maud is een kerstdag bij haar vriendje uitgenodigd en eet hierdoor niet met ons mee.

Kleine meisjes worden groot. En wij worden oud.

Update Boris

Het is raar en stil zonder Boris en Saar.

Beide hadden toch hun manier van aanwezig zijn. Saar was altijd heel blij als je langs haar liep.

Dan kwispelde ze hard. Dat hoorde je dan slaan op de grond of op de bank waar ze zo ontzettend graag lag.

Boris was 's morgens altijd ontzettend blij als hij mij zag. Dan ging hij piepen van blijdschap en draaien van geluk. Nu was het vanmorgen een stuk minder uitbundig toen ik de slaapkamer uit kwam.

Natuurlijk waren Binky en Vera ook blij mij te zien, maar toch is dat anders.

Boris heeft de reis ontzettend goed doorstaan. Hij was rustig en zat op het oog relaxt in zijn bench toen hij bij de balie bijzondere bagage werd opgehaald 

Zijn nieuwe baasje was dolblij hem in ontvangst te kunnen nemen.

Wat ik zo geweldig leuk vond is dat ik niet alleen een heel lief baasje voor Boris heb weten te vinden, maar ook een hele lieve vluchtbegeleider. Hoe lief is het dat ik vanmorgen door haar gebeld werd en zij mij vertelde hoe het was gegaan! Echt blij mee.

Door het nieuwe baasje werd ik al al vrij snel op de hoogte gebracht hoe Boris het in huis deed. 

En dat was eigenlijk boven verwachting goed! Hij maakte al snel een verkenningsrondje door het huis.

Het duurde even voordat hij doorhad dat hij zijn behoeftes moest doen als ze buiten liepen. Niet dat hij het binnen deed, maar in eerste instantie ook niet buiten.

Hij was natuurlijk bij mij gewend dat hij naar binnen en naar buiten kon lopen wanneer hij wilde.

Het duurde even, maar aan het eind van de dag had hij dan eindelijk buiten een grote plas gedaan.

Alles gebeurd nog even in de afgesloten tuin zodat hij daarna langzaam kan wennen aan het straatbeeld en het verkeer.

Het tuinhuisje vond hij wel interessant.

Een beetje sip kijkt hij hier wel, maar toch maakt hij al grotere stappen dan ik had durven hopen.

Hij duikt niet constant weg en verstopt zich niet. Iets wat hij de eerste dagen bij ons wel deed. Toen lag hij onder de auto en kwam gewoon niet.

Ik ben natuurlijk opgelucht, dit geeft rust. Nu kunnen we ons focussen op een volgend project.

Vanmiddag heb ik opnieuw de tekst en foto's van Vera online gezet. Zo mooi als Boris het heeft, dat gun ik Vera ook zo. Samen met poes hebben we het stukje geplaatst.

Poes deed iets minder actief mee dan ik. En dat terwijl poes het meeste last van Vera heeft. Vera wil nog wel eens vervelend doen naar poes. Misschien keek poes toch met één oog stiekem mee of ik Vera echt wel online zette. Nu maar hopen dat zich iemand voor haar meldt.

Dan ga ik met alle liefde weer alle papieren in orde maken, benches regelen, entingen verzorgen enzovoort. Kan me niks schelen, moet toch ergens moe van worden!

Een reis naar de toekomst

Wat een dag! Inmiddels zijn alle tranen gedroogd en de zakdoeken op. Tijd voor een blog.

De gehele dag stond toch wel een beetje in het teken van het afscheid van Boris.

Als je hem z'n brokken geeft bedenk je dat dit voor jou de laatste keer is. Even nog een koekje, even nog een extra knuffel en nog even genieten als hij vrolijk rennend meedoet met Tico en Storm.

De bench stond klaar. Niet in elkaar, want dat paste niet in de auto. 

Onderin ligt een oude handdoek waar hij hier ook regelmatig op gelegen heeft. Deze gaat mee naar Nederland.

Het was wachten op het belletje van de vluchtbegeleider dat zij zou vertrekken. Dan zouden wij ook gaan. Zo voorkwamen we dat we met Boris onnodig lang op het vliegveld moesten staan.

In het allerlaatste half uur dat er nog ingecheckt kon worden hebben we Boris aangemeld.

Hij liet alles over zich heen komen. We hadden hem in de bench gezet en daarna de bovenkant erop geplaatst. Hij vond het prima. Geen paniek of stress.

Het is wel een gedoe. Eerst hond met bench wegen bij de check in. 

Als dat klaar is gaan hond met bench naar een speciaal gedeelte waar de bench op drugs gecontroleerd werd. Dan moet de hond er dus weer uit. Dat vind ik echt minder. Erin, eruit, het maakt het voor de hond onduidelijk. Maar Boris deed het prima. 

Eenmaal terug weer in de bench komt dan daar dat symbolische afscheid. Ik doe hem zijn fosterhalsband af en geef hem nog één dikke knuffel. Dan is het zo ver. De bench gaat dicht en hij wordt meegenomen naar achter.

Man man wat een rot moment. Ik weet dat hij het hardstikke goed gaat krijgen, maar toch is dit zo ontzettend moeilijk. Op zulke momenten denk ik echt "waarom doe ik dit mezelf aan!" Het doet zo'n pijn! Maar ik weet als ik het volgende scharminkel binnen krijg weer waarom ik plek heb moeten maken.Het deed me in ieder geval goed dat hij dit allemaal zo makkelijk onderging.

Dan komt het in Nederland ook wel goed.

Om 19.30 begon hij aan zijn lange reis. Een reis naar de toekomst. Met altijd een plekje in mijn hart.

Dag Saar

Vandaag was het allereerste geplande afscheid. Saar zou naar haar nieuwe huisje gaan.

Saar is al een lange tijd bij ons. Op 20 augustus om 6.45 werd ik gebeld om een aangereden hond op te halen en sinds die tijd is ze in fostercare bij ons. In die bijna vier maanden is ze gesteriliseerd en aan haar heup geopereerd. Heeft ze uren en uren met Layka gespeeld en daarna met Vera en Binky. En heeft ze intens genoten van alle aandacht die ze van ons kreeg. Die aandacht kregen we ook weer van haar terug. Ze was altijd in voor een knuffelmoment. 

Vanaf vandaag mag ze knuffelen met haar nieuwe hondenmaatjes en mensenvrienden.

Het was nog erg onwennig en helemaal op haar gemak voelde ze zich nog niet, maar dat gaat wel goed komen. Ze is er meer dan welkom!

Dag lieve Saar. Geniet van je nieuwe leventje. Je was een lieverd.

Om alle emoties weer van je af te zetten was het goed dat er direct daarna een tennisles gepland stond. Even weer flink wat ballen meppen. Kan soms zo lekker zijn! Deze les was alweer de laatste van het jaar. Ik heb er nu een heel jaar tennisles op zitten. Volgend jaar meer eens overleggen hoe je in moet schrijven voor Wimbeldon.

Na de les vonden Youri en ik dat we een loempia verdiend hadden. Dik verdiend zelfs.

Grote stappen

Nog nagenietend van gisteren mochten de kinderen vandaag drie kwartier later starten dan normaal.

School begint hier om 7.15, vandaag dus om 8.00. Vonden ze bij mij helemaal niet erg.

Ze hebben zo lang mogelijk gelegen, want meer dan aankleden en tandenpoetsen hoefden ze niet te doen. Ontbijten deden ze op school. 

Het blijft bijzonder als je er over nadenkt en bij stil staat. Alles is altijd buiten.

Of het nou maart, juli, september of december is, je kunt altijd buiten zitten en dus ook buiten ontbijten.

Na het ontbijt werd er naar Curaçaose traditie opgeruimd en schoongemaakt. Lokale inwoners gooien bij zulke acties de hond eruit. Ik heb nog voorgesteld om de directeur in de mondi te dumpen.......

Om 11.00 zat het erop en mochten ze naar huis. Nog niet helemaal vrij, want ze hadden zich opgegeven voor het kerstdiner. Dit was op vrijwillige basis. Hoogst verbaasd was ik dan ook dat Youri zich opgegeven had. Maar al snel bleek Maud hier invloed op uitgeoefend te hebben. Die kan namelijk van dit soort activiteiten erg genieten en blijkbaar heeft ze haar broertje met haar enthousiasme zo ver gekregen ook deel te nemen.

In de middag hebben de kinderen alvast een beetje genoten van hun vakantie. Het huiswerk in de kast gelegd tot nader order. Nu even niet.

Ik heb geen vakantie, ik heb juist volle bak. En al een tijdje, dus aanpoten met zoveel honden.

Boris kon eindelijk weer eens lekker gewassen worden. Met hechtingen mag het niet en die heeft hij een behoorlijke tijd gehad. 

Toen Boris net bij ons was heb ik ook foto's gemaakt van zijn wasbeurt. Zie eens hoe zielig hij hier nog keek. Dit was begin oktober.

En kijk hoe hij nu staat. Totaal anders. Hij was relaxt, genoot er eigenijk wel van. Staart omhoog, totaal geen stress.

Meneer maakt grote stappen. Dat doet me goed.

Er is nog een meneer die grote stappen maakt. Youri heet hij. Hij begint zo waar te groeien. 

Met z'n 14 jaar is hij nog steeds wel een onderdeurtje, maar ik zie verschil. Nog even en hij is mij voorbij. Vanavond voor het kerstdiner moesten ze in nette kleding verschijnen. 

Youri wilde zelfs een blouse. En toen hij zei misschien doe ik wel gel in m'n haar viel ik helemaal van mijn stoel. Sinds dat hij zinnen met meer dan drie woorden maakt bepaalt hij zelf z'n kapsel.

"Nee geen gel" was één van de drie woordzinnen die ik vroeger regelmatig hoorde.

Nu dus weer gel. Alleen pech voor hem, dat tover ik niet 1,2,3 uit een kastje. Volgende officiele gelegenheid een foto van Youri met gel.

Nu nog even zonder.

Slippers als het kan

Vandaag hebben de kinderen hun laatste echte schooldag van het jaar gehad.

Laatste keer de schoolboeken in de tas, brood en drinken mee en opletten.

Het zit erop voor 2015. Morgen nog wel een schooldag, maar deze zal gevuld worden met onder andere een kerstonbijt.

Het laatste lesuur van vandaag was geschrapt, zodat er geoefend kon worden voor vanavond.

Traditiegetrouw was er namelijk de kersttalentenshow. Sinds het bestaan van de school wordt deze traditie al in ere gehouden en vorig jaar waren wij daar voor het eerst bij.

Toen al was het zeer de moeite waard om er bij te zijn, maar voor dit jaar gold dat nog meer.

Maud deed namelijk met een groot deel van haar klas mee.

De afgelopen dagen is er in de middag druk geoefend met danspasjes en zang. Vanmiddag was er de generale repetitie.

Daarna was het even thuis relaxen. Youri had nog een tennisles en ik kon daarna snel aan de bak om te zorgen dat er gegeten kon worden.

Ik ben absoluut niet het typetje dat in de laatste modetrends loopt. Ik heb helemaal niks met mode. 

Kleding moet vooral functioneel zijn. Zeker thuis met zoveel honden ga ik geen dure dingen aantrekken.

Voor speciale gelegenheden heb ik ook niet veel bijzonders, ik ben er gewoon het mens niet naar.

Voor vanavond had ik iets uit de kast gehaald wat er al tijden in lag. Ik dacht nog, laat ik dit eens aantrekken, misschien leuk voor vanavond.

Gelukkig heb ik twee puberkinderen in huis die hun mening niet onder stoelen of banken schuiven.

Ik mag (nog wel) overal mee naar toe, maar niet in deze kleding. Dit kon echt niet.

Ehhh, niet? Wat dan wel? Er werd kritisch meegekeken en uiteindelijk mocht ik mee in een nette spijkerbroek en een tuniek. Ik vind het allemaal prima. Kom er niet om een modeshow te lopen.

Daar kwam Maud wel voor. Niet helemaal voor een modeshow, maar om een parodie te zingen over de rare moderegels van school.

Aan het begin van het schooljaar heb ik geschreven over de nieuwe directeur die er nogal autoritaire sexistische regels op na houdt. Het is nog steeds een issue. Broekjes mogen niet korter zijn dan waar je vingers eindigen als je je armen langs je lichaam houdt en teenslippers zijn streng verboden.

Snap ik, met teenslippers aan stroomt je IQ hard door je tenen naar buiten. Zonde! Toch?

Vorige maand kwam er iemand op teenslippers naar school. Hoe durft hij! Dat heeft hij geweten, hij werd meerdere dagen geschorst! Alsof hij een moord begaan had. 

Zo'n kersttalentenshow is een mooie manier om als klas te laten horen dat je het er niet mee eens bent. Samen met de wiskunde docent die het er overigens ook niet mee eens is werd een tekst geschreven op het nummer "je bent sexy als je danst". Dat werd " ik draag slippers als het kan!"

Het was een groot succes! Er werd hard gelachen, zelfs door de directeur. Al was dat misschien meer lachen met kiespijn.

Uiteindelijk werd deze act zelfs verkozen tot beste groepsact. Ben benieuwd of dit nog een vervolg gaat krijgen. 

Alles oke

Vanmorgen is de vluchtbegeleider die zaterdag Boris op haar ticket meeneemt naar de veterinaire dienst geweest. Het is altijd een heel gedoe. De vluchtbegeleider moet er zelf met paspoort bij aanwezig zijn. Uiteindelijk krijg je een soort postzegels, een paar stempels en een rekening die je natuurlijk ook direct moet betalen en daarna kun je weer gaan. Het neigt erg naar een onzinnige handeling, maar ja veranderen kunnen we het toch niet.
Maar gelukkig kunnen we het afvinken, het is gelukt. Dit maakt dat hij er nu niet alleen fysiek klaar voor is, maar ook qua papieren handelingen. 
Helaas kan ik hem niet vertellen wat er gaat gebeuren, dat is het enige waar in ik hem niet kan bijstaan.
Dat zelfde geldt natuurlijk voor Saar. Ik heb vandaag gehoord dat de hekken in orde zijn. De familie is er klaar voor om haar te ontvangen. 
Ben ik er ook klaar voor? Ja wel, dit is ook moeilijk, maar toch net anders. Saar hoeft geen lange reis in haar eentje te maken. En de familie waar ze naartoe gaat heb ik al uitgebreid ontmoet. Het voelt goed en is goed. Saar kan aan haar nieuwe leventje beginnen. 
Het gezin in Nederland voelt ook goed hoor, begrijp me niet verkeerd. Anders had hij echt niet weggegaan. Ik ben toch wel kritisch, zeker voor honden met zo'n verleden. Ik zou alleen zo graag Boris mentaal ook willen bijstaan.
De grote bench waar hij in vervoerd gaat worden is mijn eigen bench. Alleen die is begin december ook gebruikt om een aantal honden uit het asiel van hier naar Nederland te vervoeren. Vanavond kwamen de lege benches met dezelfde persoon die de honden mee had genomen weer terug.

We doen dit alleen met Arke, nu Tui.

KLM vraagt voor het vervoeren van een dier €200, of het nou een dwergpoedel of Mechelse herder is.

Bij TUI gaat het op gewicht en kan je voor niet te gek veel geld gewicht bijboeken.

Gelukkig vinden we ook nog wel regelmatig mensen bereid die een hond of lege bench willen meenemen. Nu dus alles weer hier.