Een half jaar geleden was er eens een oproep op Facebook van een bezorgde buurtbewoonster die een gewonde hond voor haar deur had liggen.
Omdat het redelijk bij mij in de buurt was ben ik gaan kijken. Gelukkig viel het mee met de verwondingen van het beestje. Maar vanaf dat moment hou ik de honden vanaf de zijlijn in de gaten.
Het ging om drie honden, twee reuen en een teefje.
Ik geef de buurtbewoonster zakken voer omdat ze dat zelf niet kan betalen. Ze was bereid om dan de honden dagelijks te voeren. We hebben twee keer geprobeerd om het teefje te vangen zodat we haar konden laten steriliceren. Helaas is dat niet gelukt. Ze was te angstig en mensenschuw om ons te kunnen vertrouwen.
De twee reuen waren wel goed benaderbaar en zelfs vriendelijk.
Deze heren hebben we hun mannelijkheid ontnomen, zodat ze de dame in kwestie niet meer konden dekken en ze minder zouden vechten om de dames.
Dit was ook al weer even geleden dat we dat hebben laten doen.
Op zich zaten de honden redelijk safe op de lokatie waar ze woonden. In een autoluw hofje met alleen bestemmingsverkeer en rondom mondi. Voor een zwerfhond niet slecht, zeker niet nu ze dagelijks gevoerd werden.
Toch was er een student die er tijdelijk woonde die zich het lot van de twee sociale reutjes erg aantrok.
Hij vond het zo erg dat ze op straat moesten leven terwijl ze zo genoten van aandacht dat hij besloot ze naar het asiel te brengen in de hoop dat ze geadopteerd zouden worden.
Naar het asiel brengen kan hier niet altijd. Het asiel heeft het financieel zwaar. Ze kunnen echt maar een maximum aantal aan honden hebben. Dit vanwege de ruimte, maar ook echt vanwege het geld.
Elke hond die binnen komt heeft zorg nodig. De één wat meer dan de ander. En verder natuurlijk dagelijks hun bakje voer.
De twee reuen hebben een tijd in quarantaine gezeten.
Vandaag was ik weer even bij de buurtbewoonster om een zak voer te brengen en om naar het teefje te kijken. Helaas vluchtte ze direct mij het horen van mijn auto.
Jammer, want ik had haar graag even gezien. De buurtbewoonster vertelde me namelijk dat ze er slecht uitziet. Korsten overal en een wat gezwollen poot.
Ook vertelde de vrouw dat de vreugde van het hondje weg was. Ze speelde altijd graag met de twee reuen en die zijn er niet meer. Ze is nu alleen en ligt alleen maar. Ze huilt en piept als de buurtbewoonster thuis komt. Zo sneu, doet je gewoon pijn aan het hart.
Vandaag hoorde ik dat de grote zwart bruine reu geadopteerd is. Die gaat z'n leven verder als gezinshond.
Het is zo dubbel. Ik gun het teefje ook een fijn huis, maar zij is ( nog) niet sociaal. Zij blijft daar nu alleen achter en haar vriendjes hebben een nieuw leven. Haar vriendjes ophalen en weer bij haar brengen kan niet. Echt, ik heb het overwogen. Soms weet je niet meer waar je goed aan doet.
De buurtbewoonster gaat nu proberen het vertrouwen van de teef verder te winnen. Ze had de hond al binnen. Helaas was ze door de medische studenten uit de omgeving fout voorgelicht. Die hadden haar bang gemaakt dat het teefje wel eens hele erge ziektes kon hebben waar haar kindje weer ziek van kon worden. Daar was ze zo van geschrokken dat ze vanaf dat moment de hond niet meer binnen liet.
Arme hond, eerst mag je er wel in, dan weer niet.
Morgen haal ik medicatie tegen de jeuk en tegen de vlooien. De vlooien zullen namelijk wel de jeuk veroorzaken. Ik hoop dat dit haar helpt. Ook heb ik de buurtbewoonster gerust kunnen stellen dat haar kindje niet zomaar ziek kan worden van een straathond. Nu mag ze weer naar binnen. Ik hoop dat er een dag komt dat we ook haar kunnen vangen en meenemen. Ik gun het ze zo! Het is hartbrekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten