Zeven weken geleden kwam ze bij ons met vijf pups. Haar pups werden geadopteerd.
Zij ook, maar ze kon nog niet direct mee. Vanaf vandaag was ze welkom en moesten wij afscheid nemen.
Na zo'n lange tijd is dat best zwaar. Je gaat je toch hechten aan een beest.
Natuurlijk weet je in je achterhoofd dat ze weg gaat, maar als het een leuke hond is is dat zwaar.
Zeven weken zijn dan lang.
Ook voor Choco hebben we een baasje gevonden. Een collega van Erik, hoe leuk is dat!
Dat betekent dat Choco over een paar jaar mee naar Nederland gaat. Dat gaat ze vast leuk vinden.
Maar ook Choco gaat niet meteen naar haar nieuwe eigenaren. Die gaan namelijk over twee weken op vakantie. En om Choco van ons, naar hun, dan weer naar ons en dan weer naar hun te laten gaan vond ik voor Choco niet eerlijk.
Choco is dus nog vier weken hier. Youri was daar niet blij mee. Die vindt het afscheid nemen erg moeilijk. En hoe langer een hond hier is hoe moeilijker hij het vindt. Ik snap het wel.
Aan de andere kant, het kan ook wel eens zijn dat een hond hier lange tijd zit omdat hij niet geadopteerd wordt. Dan is het niet door een keuze die gemaakt wordt.
Maar ik snap Youri zijn gevoel. Om het goed af te sluiten hebben we vanmorgen samen voor Coco een afscheidsontbijt gemaakt. Ze houdt erg van brood, dus een boterham met een rauw eitje.
Na al dat afscheid was er ook een welkom.
Erik kwam na een week Nederland weer thuis.
De late vlucht, dus dan is de landing om 17.00. Je ziet de blauwe neus net staan.
We zaten net te eten toen we een volgend welkom hadden.
Er was een pup op straat gevonden. En om de gewoonte van eruit en weer nieuw erin maar voort te zetten kwam hij dus onze kant uit.
Dit is hem dan, Gino. Is het geen schatje?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten