Licht onstuimig

Voor een zondag begon de dag vandaag erg vroeg.

We gingen namelijk met vrienden naar klein Curacao. Klein Curacao is een onbewoond eiland op een vijf kwartier varen hier vandaan. Het zand is er bijna wit en de zee helderblauw.

Met wat geluk komen er dolfijnen je reis begeleiden en zie je schilpadden als je gaat snorkelen.

Maar eerst het hele ochtendritueel voordat we weg konden. En dan bedoel ik niet een sessie ochtendgymnastiek, maar het zorgen voor de beestjes.

Wat zo lekker is aan het wonen van hier is dat de honden heerlijk in de tuin kunnen blijven. 

Ze kunnen niet weg en houden de boel mooi in de gaten. Als we in Nederland een lange tijd weg gingen was er toch altijd weer de vraag, hoe doen we dat met de hond? Kunnen we hem meenemen? Of zullen we iemand vragen die hem even wil laten plassen?

Dat zijn dingen waar we nu niet over na hoeven te denken. 

We hadden alles al ingepakt klaar staan, met twee items boven in de tas.

Zonnebrand om nog voor vertrek vast de eerste laag aan te leggen en primatour vanwege de onstuimige zee.

Nu nog even de honden eten geven en klaar. Alleen zo makkelijk ging het niet. Nou ja, makkelijk wel maar Jack at niet. Hij wilde zijn eigen bak niet hebben en dook in die van Luna. Luna vond dat prima en ging aan die van hem verder. Maar na een paar happen hoefde Jack niet meer. 

O nee, wat is er aan de hand? En nu net nu ik echt de hele dag weg zou zijn.

Geloof me, je gaat dan niet met een fijn gevoel de deur uit. Maar zo accuut dat ik direct actie moest ondernemen was het ook niet. Dus op naar de boot.

De heenweg naar klein Curacao is tegen de wind in en dus ook tegen de golven in. Golven van 1,5 a 2 meter hoog zijn best pittig en daar kan niet iedereen tegen.

Vandaar dat iedereen preventief aan de primatour was gegaan. Toch was dat niet voor iedereen voldoende en werden de vissen verblijd met een voorgekauwd ontbijt.

Maar als je er dan eenmaal bent, dan ben je de reis al weer snel vergeten.

Heb ik teveel gezegd? Wit strand en blauw water. En een koperen ploert die de hele dag staat te branden. Smeren, smeren, smeren dus en helaas bleek dat niet voldoende. Ondanks onze factoor 50 zijn we nog steeds verbrand.

De terugweg is een stuk rekaxter. Dan vaar je met de golven mee en heb je veel minder deining. Dit was dan ook voor iedereen vol te houden.

Thuis heerlijk gedoucht, al het zand overal verwijderd en mezelf goed in de aftersun gezet die hier standaard in de koelkast staat. Het duurde wel even voordat ik de deining uit m'n hoofd en lijf had. Terwijl ik bij de koelkast stond had ik het idee nog heen en weer geslingerd te worden. 

En ja, ik was volledig nuchter!

Jack liep heerlijk rond te stappen. Gelukkig maar. Ik was toch een beetje huiverig hoe ik hem na vanmorgen aan zou treffen.

Ik wilde hem hoe dan ook nu aan het eten hebben en wilde hem vers vlees geven.

Ik wist alleen niet of zijn darmen dat wel zouden kunnen verdragen. 

Ik werd getipt door iemand dat één van mijn facebookvrienden haar honden dagelijks vers vlees geeft. Ik ben haar dan ook om raad gaan vragen.

En hoe gaaf is het dan dat je uitlegt hoe en wat en dat ze in de auto springt om vervolgens vlees te komen brengen. Mascha, top echt! Dank je wel.

Jack vond het heerlijk! Nu hopen dat hierdoor ook z'n diarree minder wordt.

 

Lekker op tijd

Vanmorgen begon de dag met het inschrijven voor de colorwalk. 

In Nederland kennen we de colorrun. Hier doen we alles rustig aan, dus hebben we een colorwalk.

Vandaag inschrijven en volgende week lopen.

Nu we toch op pad waren konden we meteen wat winkels aandoen die we al langer op het lijstje hadden, maar waar we nog even geen tijd voor hadden gehad.

Zo was het wel weer eens leuk om langs Mensing's Caminada te gaan. Een boekenwinkel te vergelijken met de Bruna. Ze hebben er van alles. Knutselspulllen, kantoorartikelen, speelgoed, boeken, tijdschriften en sinds deze week ook weer de schoolspullen.

Wat vliegt de tijd toch. Nog maar vijf weken school en dan hebben de kids alweer vakantie.

Ik heb helemaal niet het gevoel dat we al zo ver zijn. Maar de winkels zijn zich al weer aan het opmaken voor het volgende schooljaar.

Maud was mee en heeft meteen maar een agenda uitgekozen. Lekker op tijd, dan heb je tenminste nog alle keus.

Youri heeft er aankomend jaar ook voor de eerste keer 1 nodig. Geen idee welke hij zal kiezen, er is zo veel. Binnenkort ook maar even met hem die kant uit.

Jack had vandaag een lekker snack moment. 

Zie hier snack a Jack.

Heerlijk kauwen op een staafje. Totaal genieten!

Wat minder genieten is het voor het straat teefje uit het hofje hier in de buurt. Lisa hebben we haar gemakshalve maar even genoemd. Het teefje waarvan haar vriendjes naar het asiel zijn gebracht.

Zij heeft allerlei wondjes op haar lijf, waarschijnlijk door de vele vlooien. Die jeuken, zij gaat krabben en die wondjes gaan ook weer jeuken.

Toen ik gisteren toch bij de dierenarts was heb ik voor deze hond ook medicatie gekocht.

Een anti vlooien tablet en iets tegen de korstjes. Nu maar even afwachten of het werkt. Als ze straks geen jeuk meer heeft zal ze vast ook een stuk blijer voelen. 

Een 'Jack' up

Vanmorgen begon de dag met een inspectie van de pest controle.

We hadden een afspraak staan om te kijken of we ongedierte hadden, zo ja hoeveel en wat te doen.

Er wordt dan gekeken naar termieten, dat zijn witte mieren, gewone mieren, kakkerlakken en sporen van muizen.

Van mij persoonlijk hoeft pest controle niet. Met minstens drie honden en een killer kat houden we het ongedierte peil aardig laag.

Maar omdat het een wens van de verhuurder is en ook in ons contract staat zullen we er toch aan moeten geloven.

Ik ben zeer kritisch geweest wie ik heb laten komen. De doemscenarios vliegen door je hoofd. 

Gif is gif en schadelijk voor alle dieren, niet alleen klein en krioelend door de aarde.

Ik heb de inspecteur een paar keer gevraagd of het echt niet schadelijk was voor mijn honden en de kat. Nee, dat was het niet. Na tien minuten nog eens vragen. Die man zal wel gedacht hebben dat ik dement was ofzo. Maar ik testte gewoon of hij wel telkens hetzelfde antwoord gaf.

Nu even wachten op de offerte en dan zal ik er aan moeten geloven. Ondanks dat de honden zelfs buiten mogen blijven tijdens het spuiten gaan ze echt wel naar binnen! Geen onnodige risico's.

Ik koop wel een paar grote botten voor ze waar ze een tijdje zoet mee zullen zijn.

Vanmiddag had ik een afspraak bij Pieter, onze dierenarts.

Na een week in fostercare gaat het mentaal een stuk beter met Jack, maar lichamelijk zien we nog geen vooruitgang. Hij heeft diarree en komt nog niet aan.

Diarree in de eerste dagen is niet heel raar. Zijn eerste ontlasting die ik van hem zag was zand. Hij had zand en aarde gegeten om maar iets te eten.

Verder had hij heel veel wormen. Het is dus niet raar dat zijn hele darmstelsel weer moet wennen aan een dagelijkse maaltijd.

Maar het duurde nu wel erg lang, dus toch maar een check up. Of zoals hier gekscherend genoemd werd een Jack up. 

We hebben Jack gewogen. De arme ziel woog maar 13 kilo. Veels te weinig en ook geen kilo meer dan vorige week. We hebben dus extra medicatie voorgeschreven gekregen.

We hebben nu een aardige rits tabletten. 

Nog even en ik heb zo'n doosje nodig waarin ik z'n tabletten per week kan uitzetten. 

Nu maar hopen dat de medicijnen aanslaan. Zo niet dan komen we begin volgende week weer terug.

We willen toch graag dat Jack z'n ribbetjes met een speklaagje bedekt gaan worden.

Het type hond als Jack weegt straks als hij uitgegroeid en volwassen is wel tussen de 35 en 45 kilo.

Voordat het zo ver is duurt nog wel even. Jack wordt geschat op een maand of zes. Maar iets meer dan 20 kilo zou hij zeker wel moeten wegen. 

Pijn aan het hart

Behoudens dat ik honden thuis foster hou ik me ook bezig met honden op lokatie.

Een half jaar geleden was er eens een oproep op Facebook van een bezorgde buurtbewoonster die een gewonde hond voor haar deur had liggen.

Omdat het redelijk bij mij in de buurt was ben ik gaan kijken. Gelukkig viel het mee met de verwondingen van het beestje. Maar vanaf dat moment hou ik de honden vanaf de zijlijn in de gaten.

Het ging om drie honden, twee reuen en een teefje.

Ik geef de buurtbewoonster zakken voer omdat ze dat zelf niet kan betalen. Ze was bereid om dan de honden dagelijks te voeren. We hebben twee keer geprobeerd om het teefje te vangen zodat we haar konden laten steriliceren. Helaas is dat niet gelukt. Ze was te angstig en mensenschuw om ons te kunnen vertrouwen.

De twee reuen waren wel goed benaderbaar en zelfs vriendelijk.

Deze heren hebben we hun mannelijkheid ontnomen, zodat ze de dame in kwestie niet meer konden dekken en ze minder zouden vechten om de dames.

Dit was ook al weer even geleden dat we dat hebben laten doen.

Op zich zaten de honden redelijk safe op de lokatie waar ze woonden. In een autoluw hofje met alleen bestemmingsverkeer en rondom mondi. Voor een zwerfhond niet slecht, zeker niet nu ze dagelijks gevoerd werden.

Toch was er een student die er tijdelijk woonde die zich het lot van de twee sociale reutjes erg aantrok. 

Hij vond het zo erg dat ze op straat moesten leven terwijl ze zo genoten van aandacht dat hij besloot ze naar het asiel te brengen in de hoop dat ze geadopteerd zouden worden.

Naar het asiel brengen kan hier niet altijd. Het asiel heeft het financieel zwaar. Ze kunnen echt maar een maximum aantal aan honden hebben. Dit vanwege de ruimte, maar ook echt vanwege het geld.

Elke hond die binnen komt heeft zorg nodig. De één wat meer dan de ander. En verder natuurlijk dagelijks hun bakje voer.

De twee reuen hebben een tijd in quarantaine gezeten.

Vandaag was ik weer even bij de buurtbewoonster om een zak voer te brengen en om naar het teefje te kijken. Helaas vluchtte ze direct mij het horen van mijn auto.

Jammer, want ik had haar graag even gezien. De buurtbewoonster vertelde me namelijk dat ze er slecht uitziet. Korsten overal en een wat gezwollen poot. 

Ook vertelde de vrouw dat de vreugde van het hondje weg was. Ze speelde altijd graag met de twee reuen en die zijn er niet meer. Ze is nu alleen en ligt alleen maar. Ze huilt en piept als de buurtbewoonster thuis komt. Zo sneu, doet je gewoon pijn aan het hart.

Vandaag hoorde ik dat de grote zwart bruine reu geadopteerd is. Die gaat z'n leven verder als gezinshond. 

Het is zo dubbel. Ik gun het teefje ook een fijn huis, maar zij is ( nog) niet sociaal. Zij blijft daar nu alleen achter en haar vriendjes hebben een nieuw leven. Haar vriendjes ophalen en weer bij haar brengen kan niet. Echt, ik heb het overwogen. Soms weet je niet meer waar je goed aan doet.

De buurtbewoonster gaat nu proberen het vertrouwen van de teef verder te winnen. Ze had de hond al binnen. Helaas was ze door de medische studenten uit de omgeving fout voorgelicht. Die hadden haar bang gemaakt dat het teefje wel eens hele erge ziektes kon hebben waar haar kindje weer ziek van kon worden. Daar was ze zo van geschrokken dat ze vanaf dat moment de hond niet meer binnen liet. 

Arme hond, eerst mag je er wel in, dan weer niet.

Morgen haal ik medicatie tegen de jeuk en tegen de vlooien. De vlooien zullen namelijk wel de jeuk veroorzaken. Ik hoop dat dit haar helpt. Ook heb ik de buurtbewoonster gerust kunnen stellen dat haar kindje niet zomaar ziek kan worden van een straathond. Nu mag ze weer naar binnen. Ik hoop dat er een dag komt dat we ook haar kunnen vangen en meenemen. Ik gun het ze zo! Het is hartbrekend.

Interessant

In mijn blog van de week werd er gevraagd of we akkerbouw of veeteelt op het eiland hebben.

Ik ga daar nog uitgebreid op terug komen, maar het eerste antwoord kan ik vast geven.

Ja, dat is er!

Natuurlijk zie ik in de supermarkt producten met een etiket CUR er op. Komt dus van Curacao.

Maar vandaag kreeg ik nog meer bewijs.

Ik was namelijk met de klas van Maud mee naar het Curaçaose museum. Je weet wel, dat museum waar ik al een paar keer over geschreven heb. Met die extra tentoonstelling over de rol van Curacao in de tweede wereld oorlog. Waar tante Bea speciaal voor overgevlogen was.

In het kader van het vak geschiedenis werd deze tentoonstelling aangedaan. 

Ik was zo vriendelijk geweest een deel van de meute te rijden en mocht als dank ook blijven.

Ik viel niet op binnen de groep. De meeste 16 jarige zijn twee koppen groter dan ik, maar ik maak echt minder herrie.

Het was er niet groot, maar wel interessant. Alles wat er tentoongesteld werd was in bruikleen van mensen hier op het eiland. Er stonden mooie originele stukken tussen. 

Een deel van het verhaal ging over voedsel. Op Curacao hebben ze geen honger gehad zoals Nederland de hongerwinter kent. De plantages konden gewoon geoogst worden.

Dit kwam van eigen bodem.

Boven op het tafeltje stonden nog tomaten. Ook van Curacao dus. Daarmee werd heel toevallig al een deel van de vraag beantwoord. 

Op dit moment is de aardappeloogst gaande. Hoe weet ik dat? Ik heb al zeker op drie punten op het eiland mannetjes zien zitten met balen aardappels. Er zijn langs de weg van die vaste punten waar ze van alles verkopen. Verse vis, vers fruit, pasteitjes en nu dus aardappels.

Ik ga er aan proberen te denken om foto's te maken. Want het gaat er hier toch echt even anders aan toe dan in Nederland.

Verkeerde rij

Nu alle visite weer weg is kan ik mij weer gaan richten op de normale gang van zaken.

Er lag nog het één en ander te wachten op rustigere momenten.

Zo moest ik nog mijn nieuwe pasje ophalen bij de bank.

Erik werd een tijd geleden vanuit Nederland gebeld dat zijn ING pas geblokkeerd was.

Ik werd niet veel later gebeld door de rbc bank ( één van de plaatselijk banken hier) dat mijn pas geblokkeerd was.

Gelukkig had ik dus nog mijn ING en had Erik nog een werkende RBC. Maar het is toch wel handig om zelf de zaakjes op orde te hebben.

Vanmorgen dus een uitstapje naar het hoofdkantoor van de RBC. Geen idee waar ik in het gebouw moest zijn, maar daar is de security voor. Ik moest in een rij bij een balie gaan staan.

Daar werd uit een grote doos mijn nieuwe pasje getoverd. Alleen deed die nog niks, hij moest eerst geactiveerd worden. En daar moest ik weer voor in een andere rij aansluiten.

Omdat het allemaal niet geweldig klantgericht gaat werd mij wat aangewuifd. Zo van daar ergens moet je zijn. Er waren meerdere mogelijkheden en uiteraard zat ik bij de verkeerde. 

Omdat een andere wachtende de baas erbij had laten halen om zijn beklach te doen over de traagheid van de service, kon ik meteen vragen of ik wel goed zat.

Nee dus, verkeerde rij. Mocht ik in een andere rij weer wortel schieten. Ik had het kunnen weten natuurlijk. Echt, er is geen instantie waar het wel snel gaat. Ik was helaas mijn boek vergeten. Volgende keer beter. Maar ik kan weer pinnen voor zolang dat het duurt.

En dan Jack natuurlijk. Er zijn zoveel mensen met hem begaan dat het wel zo eerlijk is om dan ook elke dag even een kleine update te geven. 

Jack gaat goed. We zien hem dagelijks stapjes erbij maken. Liet hij de eerste dagen nog alles over zich heen komen, vandaag was er wat verzet bij het geven van de medicatie. Ook probeert hij koekjes en brokken van de andere af te pakken. Dat hij voedselgefrustreerd is is natuurlijk niet raar.

Als je zo veel honger hebt geleden pak je wat je pakken kan. En dan is het hier nog lekker ook, dat is helemaal mooi meegenomen. Alleen hebben we meer voedselgefrustreerden die dat dus weer geen goed plan vinden. Tijdens de eetmomenten is mijn taak dan ook orde houden. Geen gejat, geen geklier, als je klaar bent kan je aan de zijlijn wachten op de rest. Ik ben net zo'n verkeersregelaar. 

Halt, stop, hier niet verder, daar wachten. En met een beetje mazzel zit er misschien nog een heel klein restje in de bak. Heel klein dan.

Mijn zus en mijn zwager zijn ook heel erg van de dieren. Zij hebben zelf twee honden en die komen niks te kort. Zo ook niet hun katten en paarden. Als je voor dieren kiest dan zorg je daar hun hele leven lang voor. Dat is hoe ik erover denk en ook hoe zij erover denken. Bij het zien van de foto's van Jack waren ze beide tot de conclusie gekomen dat ze wilden helpen. Ze hebben besloten om de dierenarts kosten van Jack op zich te nemen. Echt super! Dank je wel Olga en Ray!

Ijsje met Jif

Vandaag was de laatste dag van de vakantie van mijn zus.

Ik heb haar opgehaald bij haar hotel zodat we nog een laatste middag samen hadden.

Die hebben we voor een deel met z'n allen doorgebracht bij de ijssalon. 

Was trouwens een bijzondere ervaring. Terwijl wij genoten van onder andere onze smaken peacan praline met caramal en strawberry cheesecake begon de eigenaar met een grote schoonmaak.

Alle tafels werden opgestapeld en er werd eens flink gestrooid met schoonmaakmiddel.

Daarna kwam de harde borstel er aan te pas en werd er flink geboend. Nou doet mijn neus het nooit zo geweldig, dat heeft z'n voordelen. Maar dat betekent dus ook dat als ik het wel ruik het echt vies is!

Het schoonmaakmiddel rook zo overheersend dat het de smaak van ons ijsje een beetje ontnam.

We hadden het idee dat we als smaak een ijsje Jif hadden gekozen.

Tja, wat doe je dan? Naar buiten gaan betekent dat je binnen 30 seconden je ijsje op moet hebben anders kan je binnen een rietje gaan vragen.

Dan maar binnen blijven en door eten. Ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest. Ik vind toch al dat bij een hoop bedrijven de klantvriendelijkheid ver te zoeken is. Maar door te zeuren bereik je die toch ook niet. Ik denk dat de uitkomst is dat wij deze ijssalon voortaan over slaan.

Mijn zus heeft het erg leuk gevonden om mee te maken met hoeveel passie wij Jack opgevangen hebben en zien hem elke dag een stukje vooruit gaan.

Vandaag waggelde hij vrolijk met de rest mee naar het hek om je te begroeten. Het gaat allemaal nog niet zo snel, maar je ziet wel dat hij geniet. Het staartje kwispelt steeds meer en steeds harder.

Wij genieten er net zo veel van als Jack zelf.

Hij heeft ook al eens even gekeken naar het gekkenuurtje van Luna en Tico, maar dat was hem nog te gek. Snap ik, dat is het mij ook wel eens als ze via de bank over het muurtje springen en dan als een dolle om het huis heen rennen.

Wie weet doet hij over een paar weekjes mee.

Na het avondeten was het dan echt tijd om afscheid te nemen. We hebben genoten.

Vorige week van de ene zus en deze week van de andere.

Tot de volgende keer!

Teekvrij

Het gaat goed met Jack.

Het is wonderbaarlijk wat liefde en zorg met een graatmagere hond doen.

Vanmorgen was hij weer erg blij ons te zien. Hij ligt 's nachts in het hok achter in de tuin.

Niet dat ik bang ben dat hij weg loopt, maar ik maak me wel zorgen om zijn onstabiliteit.

Als hij denkt dat hij uit het zwembad kan drinken en er dan in valt is het over. Hij heeft absoluut de kracht niet om daar zelf uit te komen. En dan nog, zelfs Storm lukt dat niet. 

Jack geniet van alle aandacht en als je hem dat niet geeft komt hij het al halen.

Zo kwam hij vanmorgen gezellig bij ons op de bedjes liggen.

Maud verzorgt hem erg goed en dat voelt hij natuurlijk. Bij haar kwam hij dan ook ongeveer op schoot zitten om een paar likjes te geven. Zo lief.

Vanmiddag zijn we weer gaan plukken. Nu waren zijn poten aan de buurt. Vooral tussen de tenen zaten nog teken vast. Maud is flink in de weer geweest en om 14.00 kwam het sein TEEKVRIJ!

Een heugelijk moment wat gevierd werd met een lekker stuk gedroogde kip.

Natuurlijk mochten de andere honden ook delen in de feestvreugde.

Nu is het een kwestie van aansterken. Jack wandelt door de tuin al is het nog kort, heeft al even met een tennisbal in zijn bek gelopen en is in de keuken als er eten bereid wordt. We zien mooie stappen voor uit.

Hij krijgt dagelijks medicatie tegen de karpattenziekte, extra ijzertabletten en vitamine K. Maar hetgeen waar hij het meest van geniet is vitamine L(ove). Go Jack!

Extra zorg en een verrassing

Het was gisteren een volle dag.

Jack, de witte hond had zo de nodige zorg nodig. Maar ook mijn zus moest op tijd naar Hato gebracht worden, er was tennis voor Youri en mij en in de avond was er dan eindelijk het concert van Nick en Simon.

We wilden heel graag vooraan staan, maar wisten niet zo goed hoe laat we er dan zouden moeten zijn.

Om 20.00 uur zou de deur open gaan. Wij kwamen aan om 19.15 en wat denk je??

We waren de eerste. 

Dat hoef je in Nederland niet te proberen, dan staat het drie kwartier van te voren al drie rijen dik.

Het duurde nog wel een tijd voordat het daadwerkelijke concert begon, maar het was meer dan de moeite waard.

Vanmorgen was het even spannend hoe we Jack zouden aantreffen in zijn hok. Gisteravond was hij nog zo zwak dat hij zijn urine liet lopen op de plek waar hij lag.

Vanmorgen lag hij op een andere plek, hij was dus in beweging geweest.

We hebben alles open gezet zodat hij zelf kon beslissen wat hij wilde.

Het duurde niet lang voordat hij kwam aanwaggelen om vervolgens bij ons te gaan liggen.

Tranentrekkend is het gewoon. Er is hem zoveel leed en ellende aangedaan en toch voelt hij het goede van de mens nog en zoekt gezelschap. We hebben een heerlijk bedje voor hem gemaakt zodat hij met z'n uitgemergelde lijf niet op de stenen hoeft te liggen. Zo komen de oude dekbedden uit Nederland heel goed van pas.

Vanmiddag heb ik mijn zus weer opgehaald uit het hotel. Ze hadden nog een verrassing voor ons. 

Er was namelijk een collega van mijn zus die flink ingekocht had voor de fosterhondjes. 

Dat zijn nog eens leuke verrassingen! Niet alleen de fosterhondjes vinden dit leuk. Tico en Storm waren ook erg gecharmeerd. Storm had zo zijn zinnen op een tennisbal gezet.

Dank je wel Monique van Putt. Hier zijn we heel blij mee!!

Jack hebben we in de loop van de dag nog een keer gewassen. Zo konden we de dode teken van hem afspoelen. En nog zijn er teken die vast blijven zitten. Die halen we dan met een pincet weg.

Iedere keer weer een momentje. Jack wordt steeds witter.

Iedereen is bezorgt en betrokken. Na zijn wasbeurt wordt hij lekker vertroeteld en afgedroogd door Maud.

En om op krachten te komen krijgt Jack een aangepast voedingsprogramma. Telkens kleine beetjes voer en speciaal voor hem gemaakt. 

Kip gekookt in kippenbouillon met witte rijst. Het gaat er goed in.

Morgen halen we lever voor hem. 

Na de eerste kritische 24 uur heb ik er wel goede hoop in dat het goed gaat komen. Het heeft z'n tijd nodig, maar Jack is de wil om te blijven leven gelukkig niet verloren.

Teken, teken en nog eens teken

Het was een druk dagje vandaag.

Het begon vanmorgen vroeg met een melding van een ernstig vermagerde hond die ergens gedumpt was. Ik was wel getagd maar had dat niet gezien. Iemand anders is gaan kijken en heeft de hond meegenomen. De situatie was meer dan schrijnend. 

De hond was echt achtergelaten om te sterven. Snel naar de dierenarts voor een check up.

Ernstige karpattenziekte, ijzertekort en duizend teken.

Ik heb veel teken gezien, maar deze wint het.

Omdat ik eigenlijk de enige met plek was is hij bij mij gebracht. 

Tot zo ver ziet hij er nog aardig uit. Alle zwarte puntjes bij zijn neus zijn geen sproetjes, maar teken.

Nu een foto van zijn rug en oren. Dat ziet er echt heftig uit.

Bij de dierenarts heeft hij een goedje gekregen wat van binnen uit werkt. Ik heb hem nog ingespoten met een chemisch goedje om vanaf de buitenkant het te bestrijden.

Ondanks dat waren we ook begonnen om alle kleine teken vast met een pincet te verwijderen. 

Een hele klus, maar nu mijn zus er nog was had ik nog mooi een paar extra handen.

Ze wist ook niet wat ze zag en moest wel even slikken.

De hond ligt nu bij ons achter in het hok. Hij is erg zwak. Zo zwak dat ik niet met zekerheid durf te zeggen of hij morgen nog onder ons is.

We gaan heel hard voor hem duimen.

Morgen een update en een verslag van de rest van de dag. Ik ga nu slapen, het is 2.05 in de nacht.

Unieke ervaring

Als je dan toch op vakantie naar curacao bent dan vind ik persoonlijk dat je de onderwaterwereld van dichtbij gezien moet hebben.

Helaas is het koraal niet meer wat het geweest is. Ook hier zie je de onverschilligheid van de mens.

Toeristen staan met flippers op koraal en hebben geen idee wat ze aanrichten.

Ook wordt er veel zooi in zee achter gelaten. Jammer. Voordat zo iets moois weer is hersteld zijn we jaren verder.

Maar als je daar een beetje doorheen kunt kijken zie je nog steeds mooie dingen.

Ik heb mijn zus zo ver kunnen krijgen dat ze samen met haar zoon een proefduik heeft gemaakt. 

Lagun heeft de naam het schilpaddenstrand te zijn. Er leven meerdere schildpadden en met een beetje mazzel kom je die al snorkelend of in hun geval duikend tegen.

Na een uitgebreide uitleg werden er nog wat testen in het water gedaan voordat er echt naar beneden gegaan zou worden.

Alles werd natuurlijk begeleid door onze huisfotograaf Youri. Zal een bijzondere ervaring zijn geweest om telkens zo'n rood gevaarte boven je hoofd te hebben zwemmen.

Nadat ze echt diep gingen heeft hij het opgegeven.

Toen is hij aan zijn taak als zee opzichter begonnen. Mijn andere zus met man en kind bleven namelijk aan de kant. Er volgde een uitgebreide uitleg wat je zoal onder water kunt tegenkomen. Ook heeft Youri ze verteld dat je om echt mooi te kunnen duiken en snorkelen je eigenlijk naar Bonaire moet gaan.

Dat ben ik eerlijk gezegd wel met hem eens.

Het was even wachten, maar toen zagen we de duikersboei weer aankomen.

En ja hoor, een unieke ervaring rijker kwamen ze boven. Ze hadden zeer dicht langs de schildpad op kunnen zwemmen, een grote murene gezien en tal van mooie vissen.

Fijn. Dat is toch iets wat je maar mooi gedaan en gezien hebt.

Nog even lekker opgedroogd en daarna weer naar huis.

Op de terug weg hebben we nog even in de rooi bij St Cruz gekeken naar de pup.

Weer niks en ook niks wat er op wijst dat hij er geweest is. Ik zie het somber in voor het beestje.

Mijn zussen zouden het wel gaaf vinden als ze mee op pad zouden kunnen om een hond ergens te 'redden'. Helaas is het redden van honden niet op bestelling. Komt het op mijn pad dan hebben ze geluk, en de hond dan ook. Wie weet.

De eerste zus gaat morgen alweer terug naar Nederland. De ander heeft nog tot maandag om zoiets nog te mogen meemaken. Gelukkig zijn ze ook tevreden met een dagje strand.

Geen succesvolle dag.

Vanmorgen vroeg hoefde Youri pas om 9.00 uur op school te zijn.

Om 8.20 wekte ik hem, maar er gebeurde niks. Om 8.30 nog een keer een poging. Heel even gingen de ogen open en daarna snel weer dicht.

Mmm, dit wordt hem niet. Kan hem wel naar school sturen, maar hij zal de info van vandaag toch niet tot zich nemen. 

Deur maar weer dicht en school afgebeld.

Om 9.15 kreeg ik een berichtje dat er een aangereden hond ergens midden op de weg lag.

Of ik misschien even kon gaan kijken. Ik heb mijn zus wakker gemaakt en we zijn op pad gegaan.

Helaas waren we te laat. De hond was al overleden. Ik weet niet of hij nog leefde na de eerste melding, maar hij was nu zodanig aangereden dat hij niet meer leefde.

Ik baal dan wel. Had ik niet sneller moeten zijn? Had ik maar...... Tja, meer dan mijn best heb ik niet kunnen doen.

Na deze melding zijn we helemaal naar St Cruz gereden. Dat is de plek waar gisteren vier pups gespot waren en inmiddels drie van gevangen zijn.

De laatste was erg schuw en gisteren weg gerend. Ik had een draadkooi mee genomen, een touw en leverworst. We hadden het idee om hem de kooi in te laten gaan en dan met het touw de deur dicht te trekken.

De ideeën waren prima, maar we zagen geen hond. Letterlijk en figuurlijk! We hebben nog een tijd gewacht, maar er gebeurde helemaal niks. Helaas. Dat was de tweede mislukte reddingspoging van vandaag.

Nu we toch al zo'n eind op weg waren heb ik maar meteen mijn lievelingsstrand laten zien. Lagun.

De dag moet toch een beetje leuk worden/ blijven.

Hier vanaf boven af gefotografeerd. Ik heb natuurlijk direct de voederplaats van de leguanen getoond.

Na een broodje gedaan te hebben zijn we verder gegaan. 

Zo zijn we nig even langs onze woning gereden waar we gezeten hebben toen de container onderweg was. 

En natuurlijk ergens een pitstop voor een drankje gemaakt.

Onze rit van vandaag eindigde op de shut. Mijn zus was wel benieuwd wat dat nou precies was.

Ik had haar uitgelegd dat een soort verkapte vuilnisbult was. En er wordt in zee geloosd.

Nu we er toch waren konden we ook meteen het rondje gedumpte honden doen. 

Alles wat we zagen was al dood. Helaas zagen we ook een dode hond waarvan de poten bij elkaar gebonden waren. Zo kunnen ze je niet achterna rennen! Te achterlijk voor woorden. 

Wat zijn sommige mensen toch in en in slecht. 

Het was op hondengebied geen succesvolle dag. Op naar een betere.

Stand by

Het is soms even omdenken als je visite hebt. De visite heeft vakantie, wij helaas niet.

De gewone dingen gaan hier wel door. Zo moet ik m'n boodschappen blijven doen en van m'n was tien dagen opsparen word ik ook niet vrolijk.

Gelukkig hoefden we vandaag geen poep te ruimen. De rijst met kip heeft bij Storm z'n werk gedaan.

Er zat al weer iets meer leven in.

Ik haal mijn ontspanning uit mijn wekelijkse tennislessen. Ik vind het dan ook erg prettig om die te kunnen blijven doen.

Vandaag had ik weer een les. Het waait inmiddels iets minder hard dus de ballen gaan nu wat vaker heen en ook weer terug over het net. Minder wind is dan meteen ook een warmer gevoel van temperatuur.

Dat is dus behoorlijk zweten in zo'n les. Ik ga daarna ook altijd direct door naar huis voor een douche en schone kleren. Ik wil in die staat echt niet gezien worden in een winkel of iets dergelijks.

Vanmiddag kreeg ik een berichtje of dat ik stand by kon staan voor het opvangen van een moederhond met pups. Een pup was gisteren al geboren. Moederhond lukte het niet om ook van de rest te bevallen.

Uiteindelijk zijn er maar twee pups geboren en was de rest niet meer te redden. Ik hoefde toch niet te fosteren. Zo sta je klaar en zo is het toch niet nodig. Kan allemaal hier. Mijn zus had het wel leuk gevonden. Die lijkt het nog wel interessant als ze deze week nog een keer meemaakt dat we een hond van straat redden. Helaas of misschien wel gelukkig gaat dit niet op bestelling en weet ik nooit wanneer er iets op ons pad komt.

Op Facebook kwam er vandaag wel een melding voorbij van iemand die vier uitgemergelde pups in een rooi vond.

Die persoon heeft er vervolgens twee meegenomen en twee laten gaan. Ik kan echt niet bedenken welke goede rede die persoon had om de andere twee te laten zitten! Ze zien er allemaal even slecht uit en zouden het niet lang meer redden.

Gelukkig zijn er genoeg dierenvrienden op het eiland die net zo verbolgen waren en met elkaar werd er gekeken wanneer de andere twee gered zouden kunnen worden.

Ik had helaas een vol middagprogramma en kon niks betekenen.

Ik weet dat er inmiddels één is gevangen en voor de ander een vangkooi moet komen.

Misschien kan ik morgen bijstaan, maar vanmiddag moest ik zoonlief weer ophalen.

Zijn kamp op klein Curacao zat er al weer op. 

Het was net de intocht van Sinterklaas zoals we op de kade de boot stonden op te wachten.

Ik ben natuurlijk allang gespot, maar als je 13 bent zwaai je niet naar je moeder. 

Vele rood verbrande gezichten kwamen van de boot. Gelukkig heeft mijn zoon zijn UV shirt gedragen. 

Alleen een rode neus heeft hij er aan overgehouden, dat is nog te overzien.

Tuurlijk was het stom, waren de spelletjes kinderachtig en het eten maar mwah.

Maar dat is allemaal schone schijn. Stiekem was het natuurlijk geweldig. Maar ook dat zeg je niet als 13 jarige.

En daar is nummer 2

Vanmorgen vroeg werden we verrast met een grote boodschap.

Alleen was dit niet zo'n aangename. Storm had de hele boel ondergepoept.

En dan niet in compacte vorm zoals je wel begrijpt.

Hij is niet lekker en is dan ook wat loompjes. Ik sta en niet van te kijken, het hoort er namelijk bij als Erik in het buitenland is. 

Voor vandaag hebben we het maar even aangekeken. Is het morgen nog zo dan gaan we maar eens een keer voor onze eigen hond naar de dierenarts. Gelukkig gebeurt dat niet veel, maar wel altijd als Erik het land uit is.

Voor vanavond staat er in ieder geval rijst met kip op het menu van Storm.

Vanmiddag heb ik mijn zus meegenomen naar Cas Abou. Persoonlijk vind ik dat één van de mooiste stranden van het eiland. Heel stiekem hoopte ik dat we de rog nog te zien zouden krijgen.

Helaas, die had vandaag een day off. Wel zagen we nog een zeemeermin op een rots zitten.

Haar staart was net opgedroogd. 

Na het strandbezoek hebben we snel gegeten. Want......

Zus nummmer twee kwam aan op Hato. Het lijkt hier wel een zussen reünie. We missen er nog één, maar die is in januari al geweest.

Ze hadden een goede vlucht gehad en gingen meteen door naar hun hotel. Daar kon hun dochter dan snel in bed. Zelf zullen ze vast snel gevolgd zijn. Morgen maar eens kijken hoe laat dochterlief ze wakker heeft gemaakt.

Grof geweld

Niks houd ons tegen, zelfs de zinderende hitte niet. We zijn weer een keer naar de boca's geweest.

Elke toerist moet daar toch geweest zijn. En wij brengen ze en mochten dus ook weer.

Joepie, weer gegrild worden op de dorre vlaktes. Het is er altijd bloedheet, maar wel de moeite waard.

Ik ben een watermens. Als kind zwom ik altijd meer onder water dan erboven.

Helaas door een medische oorzaak kan ik niet duiken, maar snorkelen is wat mij betreft net zo mooi.

Ik heb respect voor de zee. Sluw en onvoorspelbaar is wat hij kan zijn en daar weet ik alles van.

Bij de boca's slaat de zee op de rotsen. Met een geweldig kabaal hoor je het water bijvoorbeeld in een grot tegen het gesteente aan slaan.

Hoe meer wind hoe mooier en spectaculairder. Boca pistol is mijn favoriet. Door een gat wordt het water omhoog gespoten.

Geeft natuurlijk mooie plaatjes.

Het hele gat is niet eens te zien. Zo veel water komt er door omhoog. 

Nog even poseren bij een wat rustiger punt. Links van mij niet op de foto zichtbaar is de natural bridge.

Een brug die gemaakt is door de zee. Het was ooit een stuk rots, is het eigenlijk nog steeds, waar de ze er een stuk uit heeft geslepen waardoor er een soort brug is ontstaan.

Op Aruba hadden ze ook zo'n brug, maar helaas is die ook weer door het water in elkaar gestort.

Vergis je dus niet in de kracht van water.

Morgen gaan we het water vanaf een andere manier bekijken. We zoeken meer het mooie en lievelijke van de zee op en gaan op zoek naar tropische vissen en koraal.

Is kijken wat onze logees daarvan vinden.

Geslaagd

De wind is wat gaan liggen. We zijn van code roze naar code geel gegaan.

Het is wat met al die kleurtjes. De weerberichten zijn al net zo gekleurd als de huisjes hier.

Maar nu het minder waait zal het kamp van Youri vast wel doorgaan.

Minder wind betekent niet dat er helemaal geen wind is. Vanmiddag op de pontjesbrug kon je als je lang genoeg zou blijven staan gewoon zeeziek worden. Best een bijzondere ervaring dat gedein.

Mijn zus heeft Willemstad nu ook in daglicht gezien. We hebben beschilderde drijfhoutjes gekocht en wat souvenirswinkels bezocht. 

We hadden Maud ook achtergelaten in de stad. Die had een afspraak met haar vriendinnen.

De school van Maud sluit het schooljaar traditioneel af met een gala. En bij een gala hoort een jurk.

En die koop je met vriendinnen. Haar missie is geslaagd. Foto's volgen pas na het gala.

Onze missie was ook geslaagd dus weer op naar huis.

Vanavond hebben we traditiegetrouw het spel colonisten van Catan weer uit de kast gehaald.

Het blijft leuk om het samen te spelen. 

Tussen het spel door hebben we wel wat ongeduldige honden gevoerd.

Die zijn zo gestructureerd dat ze precies weten wanneer het etenstijd is. Zij kijken niet naar wat ik aan het doen ben. Zij luisteren alleen maar naar hun eigen knorrende magen.

Ach, een kleine plaspauze werd ingelast waarbij meteen de honden maar gevoerd werden.

Kleine Gino wordt steeds brutaler. At hij eerst mee vanaf de rand van de bak, nu heeft hij uitgevonden dat hij ook in de bak kan.

Haring happen

Wat een mazzel dat de vrijdag na hemelvaart ook een vrije dag is. Zeker als je familie overhebt.

Zo kunnen we tenminste nog met z'n allen wat leuks doen.

Al hoe wel met z'n allen is natuurlijk niet helemaal waar. Erik is inmiddels al geland in Los Angelos om morgen door te gaan naar Las Vegas. Daar staat een week nascholing te wachten.

Maar juist omdat hij scholing had kon ik mijn zus uitnodigen. Zo kon ze toch bij ons in huis terecht.

Zo erg is het dus niet dat Erik er niet is.

Vandaag stond er tennis op het programma. Niet echt een hele toeristische activiteit, maar wel mijn ontspanningsmomentje.

Ook Youri was vandaag aan de beurt. Terwijl ik les had sloeg Youri met zijn neef een balletje.

Die zit op badminton dus kan prima een balletje terug slaan.

En terwijl Youri aan de beurt was heb ik met mijn zus een poging tot tennissen gedaan.

Valt niet mee als iemand nog nooit een tennisracket in handen heeft gehad.

Maar voor een eerste keer ging het helemaal niet slecht. Nog even door oefenen en je kunt meedoen aan de olympische spelen van 2056.

Na het tennissen waren de boodschappen aan de beurt. We hebben onze Albert Heijn laten zien.

Iedereen uit Nederland die we hier ontvangen is verbaast over de grote van de winkel en ook wat je er kunt krijgen.

Ze snappen daarna allemaal dat we echt hoe lief bedoelt geen rookworst uit Nederland nodig hebben. En ook de hagelslag kun je thuis laten.

Voor de Albert Heijn staat dagelijks een viskraampje waar je overheerlijke haring kunt kopen.

Natuurlijk kunnen onze gasten dat in Nederland ook krijgen, maar deze is te lekker. Die moet je gewoon geproefd hebben. Maud en mijn zus waren nog niet overtuigd, maar na een hapje van ons gehad te hebben zijn zij nu ook verslaafd. 

Na de boodschappen snel naar huis. Je moet toch altijd rekening houden met de temperatuur.

Ondanks dat ik mijn airco in de auto op vrieskou zet wordt het er niet zo koud.

Vanavond zijn we dan naar het echt toeristische deel van het eiland geweest. De pontjesbrug.

Vandaag in het donker, morgen nog een keer in het licht.

Een ander hoogtepunt van de dag is toch wel dat Choco speelt. Niet voor zich zelf, want dat deed ze al wel. Ze pakte al wel eens een touw en lag daar dan mee te rollen.

Maar vanaf vandaag speelt ze mee met de anderen. Eindelijk! Ze rent net zo hard mee met de rest en ook wordt er nu samen aan het touw getrokken. Erg leuk om te zien. Ik had niet verwacht dat ze nog zo hard kon rennen.

O ja, kleine Gino van 9 weken hoef je niks te leren. Die kijkt een keer en doet alles na.

Mee rennen naar het hek en heel hard blaffen, check. Staart omhoog en gemeen kijken naar de buurthonden, check. Speeltjes afpakken van de anderen, check. We hebben inmiddels aardig wat pups hier gehad, maar deze is wel heel bijdehand. Check.

Warm, warmer

Onze gasten hebben geen gat in de morgen geslapen, maar wel goed hun best gedaan.

We werden allen wakker van het alarm dat Youri er vergat af te halen voordat hij de honden naar buiten liet. Nou ja, het was toch ongeveer wel tijd.

Vandaag is mijn zus met Erik op stap geweest. Zij heeft sinds kort dezelfde hobby, geocachen, en wilde dat hier graag op het eiland doen.

Aangezien Erik morgenochtend richting Las Vegas vertrekt was vandaag de enige kans om op pad te gaan. Jetlag of niet, hop de mondi in.

Nu liggen er op het eiland ongeveer 66 stuks waarvan er een stuk of 30 door Erik zelf gelegd zijn.

Ik heb er wel ideeën bij hoe dat dan gaat. 

Ingrid op zoek. Erik weet precies waar ze liggen, maar zegt niks. Dan roept hij warm, warmer.

Waarop zij zegt, ja dat is het hier overal.

Met verhitte hoofden wordt er dan verder gezocht tot ze het echt zat zijn en dan zegt hij pas dat de coordinaten niet kloppen en dat de cache 20 meter verder ligt.

Ik kon helaas niet mee. Vond ik echt heel erg natuurlijk, haha.

Ik moest namelijk thuis blijven omdat er mensen kwamen kijken naar onze kleine Roy.

En ja wel, het was een match. Onze lieve kleine Roy heeft een nieuw huisje.

Hij gaat samenwonen met een wat oudere hond en er komen veel kleinkinderen bij mevrouw langs.

Genoeg om mee te spelen voor kleine Roy.

Dag lieve kleine Roy, het ga je goed.