Ik heb hem eerst maar eens flink laten slapen. Slapen is een mooi wondermiddel en dat bleek ook wel.
Om 11.30 heb ik hem wakker gemaakt en toen voelde hij zich alweer een stuk beter.
Daarna voor het eerst sinds 30 uur een broodje gegeten en die viel goed.
Dat was voor mij even belangrijk in mijn beslissing hem wel of niet richting Wateringen mee te nemen.
Het werd dus een ja.
Gelukkig maar want zo vaak ziet de familie ons niet. Zou toch jammer zijn als ik dan ook nog eens niet beide kinderen kan meenemen.
Onderweg naar Wateringen was het weer even goed kijken hoe hard je waar mag. Soms kijk je meer op de teller dan op de weg, bang om te hard te rijden en daarvoor straks beboet te worden.
Nee hoor oma, nee echt niet, ik was het niet die te hard gereden heeft bij Amsterdam. Dat moet u toch echt zelf geweest zijn. Haha, nee ik denk niet dat ze er in trapt.
Ik weet dat automobilisten op Curacao rare capriolen in het verkeer uithalen, maar hier kunnen ze er ook wat van. Wat dacht je van op het allerlaatste moment toch niet uitvoegen en weer links terug de weg opkomen. Ik schrok me dood. Wat een gek. Als je dat dan bedenkt tot daar aan toe, maar kijk wel even in je spiegel.
Wat ook irritant is zijn de bumperklevers die vinden dat ze het recht hebben zo hard als ze willen op de linkerbaan te mogen rijden. Als je dan iets te langzaam naar hun zin in haalt wordt je voor straf zo ongeveer van de baan gedrukt. Nou nou poko poko. De paasbrunch wacht wel hoor.
Die van ons gelukkig wel. Ik had geluk, maar mijn zus stuitte drie keer in een file. Dan heeft haasten toch geen zin. En waarom zou je?
Het werd een hele gezellige middag. Echt even quality time, want ons volgende bezoek Nederland zal pas volgend jaar zomer zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten