Geen noodgeval, maar een ingeplande sterilicatie. De pups van Coco waren lief en aandoenlijk, daar ligt het niet aan, maar we hebben meer dan genoeg honden op het eiland.
Als Coco dus straks naar haar nieuwe huisje gaat is ze ingeënt, ontwormt, gesteriliseerd en ook nog eens lief, sociaal en aanhankelijk. Als dat niet all in is!
De dierenarts heeft zijn praktijk vlak bij de tennisbaan liggen. Helaas kwam het organisatorisch niet uit om Coco te halen na de lessen, dus om 11.30 een extra ritje die kant uit om Coco weer op te halen.
Het was allemaal goed gegaan. Ze was nog wat suf en wilde niet lopen, maar kwispelde wel toen ik in haar hok kwam.
Snel maar weer lekker naar huis in de eigen vertrouwde omgeving.
Daarna even tijd voor een boterham om me daarna in de tenniskleding te hijsen.
Weer dezelfde route, ik kon hem wel dromen inmiddels, richting tennisbaan.
Het waait hard dus is het tennissen met hindernissen. Soms lijkt het of de bal recht op je afkomt, maar door de wind kan die zomaar ineens draaien. Dat is best raar en geeft bij mij nog erg bijzondere bewegingen. Ik kan dat met die bal en de wind nog niet goed inschatten waardoor ik te laat naast de bal sta.
Het is maar goed dat er geen camera's staan.
Volgens mijn tennisleraar kan ik dan straks in Nederland helemaal goed tennissen, daar heb je veel minder last van de wind. Jaja, ik snap dat hij me graag een oppepper geeft, maar eerst zien dan geloven.
Over camera's gesproken. Ik opperde aan mijn kinderen dat ik ook kon gaan vloggen. Voor de leken onder ons, dat is eigenlijk net als bloggen. Je verteld je verhaal dan alleen niet op papier, maar aan de camera en laat zien wat er om je heen gebeurd.
Ik dacht dat het wel leuk zou zijn. Maar nee, de kinderen vonden het écht geen goed plan. Hoe ik het in mijn hoofd haalde. Sterker nog, ik was er volgens hun echt te oud voor. Nou, daar kan je het mee doen! Dus maar weer verder op papier.
Na het tennissen had ik een ontmoeting met een vrouw die elke dag weer een aantal honden voert.
Dit zijn honden die zijn gedumpt. Allen zijn zo bang voor mensen dat meenemen geen optie is.
Deze mevrouw gaat volgende week verhuizen en zocht mensen die het voeren van haar over konden nemen.
Gelukkig hebben er zich een aantal mensen gemeld zodat deze honden niet om zullen komen van de honger. Ik ga ook een dag of misschien twee op me nemen.
Gisteren had ik ook al een afspraak, maar kon ik het niet vinden. Wel vond ik op de plek waar ik toen was ook een gedumpte hond. Het is toch wat. Gelukkig heb ik altijd een tonnetje voer en een fles water bij me.
Vandaag vond ik het dus wel.
Ik heb uitleg gekregen over het hoe en wat. Terwijl we daar stonden kwam er een geitenhoeder voorbij.
Dat is vrij normaal hier. Soms lopen de geiten los in een gebied en worden ze later weer opgehaald.
Deze hoeder loopt dagelijks hele stukken met ze.
Als ze langs het hondenvoer lopen is het weg. Geiten lusten blijkbaar ook hondenbrokken.
We gaan dus voeren nadat ze langs zijn geweest.
En nu dan vakantie! Kunnen we mooi Coco een beetje in de watten leggen. Ze is nu terwijl ik dit blog schrijf nog steeds niet heel happy. Morgen gaat het vast wat beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten