Ik heb een tuinman die om de week onze tuin helpt onderhouden. Deze man ziet telkens als hij komt weer een nieuwe fosterhond in de tuin.
Hij vertelde mij al eens dat hij het werk wat wij doen enorm waardeert. Hij heeft zelf een cane corso en is heel goed voor zijn hond. Hij gaat ermee naar het strand, wast hem en uiteraard geeft hij hem de zorg die nodig is.
Afgelopen week verhuisde hij naar een nieuw wijk. Hij woonde er nog geen dag toen hij mij appte.
Sandra, wil je alsjeblieft een hond komen ophalen? Een foto van een scharminkel op straat werd toegevoegd. Op de foto was een hoopje hond zichtbaar.
Voordat we actie kunnen ondernemen is het heel belangrijk van te voren te weten of we een fosterplek voor hem hebben. Ik zit helaas vol, dus eerst een paar belrondes naar andere fosters. We hadden plek.
Toen ik de tuinman berichtte dat we hem konden halen vertelde hij dat de hond er niet meer was.
Als hij weer in de omgeving zou zijn zou hij de hond in zijn tuin leggen totdat wij kwamen.
Prima. Fijn meegedacht en een mooie oplossing.
Twee dagen hoorde ik niks.
Tot gisteren. Een nieuw appje. Sandra wil je alsjeblieft 6 pups komen ophalen. Ze willen ze niet meer.
Ehh, weet je wat, ik bel Samira en we komen samen even de situatie bekijken.
Daar aangekomen werd er al op ons gewacht.
Als eerste kwamen we het 'hoopje' hond tegen. Toevallig liep hij daar in de straat.
Er was niks aan gelogen. Het was meer vel en bot dan hond. Zijn ogen waren vies en de hond had honger. Eerst maar eens kijken wat voor hondje het was.
We hebben de hond eten en water gegeven. Wat een honger had het beestje! Het was een teefje en ze bleek ontzettend lief te zijn. Haar vuile ogen waren niet van dat soort vuil dat je ziet bij hondenziekte.
We durfde de gok te wagen. Deze hond gaat mee, hoe dan ook. Ze zou de week niet meer gehaald hebben. Ze liep wankel en onstabiel. Haar spieren in haar achterlijf waren al zo slap dat die haar poten niet meer konden dragen.
Toen de pups. Die bleken bij de overbuurvrouw in de tuin te liggen.
Alleen de hond en dus de pups waren niet van haar. Zij kon het leed van de honden in de straat niet aanzien en gaf haar laatste korsten brood aan de honden. De honden voelden aan dat ze bij haar wel aandacht, liefde en eten kregen en waren dus veel bij haar in de tuin. Het was dan ook een logisch gevolg dat dit teefje in haar tuin was bevallen van 6 pups.
Maar dat deze buurvrouw de zorg voor al die honden niet wilde begrepen we heel goed.
Ze was namelijk al 90 jaar!! Ongelofelijk! En woest dat ze was! Ze was zo boos over hoe er met dieren omgegaan werd. Maar ze kon niet meer.
Toen we kwamen hadden we nog het idee de pups op lokatie te verzorgen. Dan hadden we nog een paar weken de tijd om een passende oplossing te vinden.
Maar we begrepen dat dit zo niet kon. De pups lagen buiten in een kuiltje in de openlucht.
We vertelde haar dat we dit hondje met pups zouden meenemen en er voor zouden gaan zorgen dat de andere twee teefjes die er rondlopen gesteriliseerd gaan worden.
Samira en ik hadden niet echt gerekend op het meenemen van een heel gezin en een hoopje ellende.
Ik had gisteren mijn achterbak nog schoongemaakt en de bodem was nog niet droog.
Maar een reservewiel kan blijkbaar ook prima fungeren als hondenmand.
Op naar onze vaste dierenarts. Sorry Pieter dat we je weer op je vrije dag kwamen storen.
Wij zijn zo blij dat we altijd bij hem terecht kunnen. Veel dierenartsen werken met meerdere samen en verdelen de avonden, feestdagen en weekenden. Hierdoor kan het zijn dat je helemaal aan de andere kant van het eiland moet zijn bij een spoedgeval. Pieter is altijd te vinden op hetzelfde adres. En dat adres weten wij weer heel goed te vinden!
We kwamen net na etenstijd. Zelfs zijn vrouw kent ons inmiddels en terwijl Pieter de hond bekeek kregen wij een kop erwtensoep.
Geweldig toch, want inderdaad wij hadden nog niks gegeten.
Ons hoopje ellende noemde we Jane van Jane doe.
Wat een lieverd is het. En wat is ze dankbaar. Ze is maar 15 kilo. Lijkt heel wat, maar is voor een hond van haar formaat echt mager.
Na het schoonmaken van de ogen zag ze er al een stuk beter uit.
We hebben een bloedtest gedaan om hartworm en karpattenziekte uit te sluiten. Gelukkig geen hartworm. Wel karpattenziekte, maar dat is goed te behandelen. We waren er op tijd bij.
De moederhond werd behandeld tegen alle honderden vlooien die ze bij zich had. Verder oogde ze gezond. Hierna ben ik een rondje fosters gaan doen. De mama met kinderen afgeleverd en Jane doe naar haar foster gebracht.
Fosters, dank je wel weer voor het opnemen en verzorgen van deze lieverds en Pieter, dank je wel voor je tijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten