Kleine achterstand

Vandaag zijn we dag begonnen met wat achterstand in het huishouden weg te werken.

Honden redden en pubers tegemoet komen met een dagje strand, het is allemaal reuze leuk maar in huis blijft alles liggen.

En aangezien ik ook de enige ben die zich er druk om maakt ben ik ook degene die dus aan de slag gaat.

Er lagen nog wat wasjes die gevouwen en gestreken moesten worden, er moest weer eens ernstig een stofzuiger en dweil door de woning heen en het sanitair schreeuwde ook om een schoonmaakbeurt.

Hierna was het tijd voor boodschappen. Gelukkig stond dit al wel op de planning. Maar aangekomen bij de supermarkt zag ik dat dit maar goed was ook.

Morgen is het 1 mei, dus dag van de arbeid. Er zijn hier dan een hoop mensen vrij en de supermarkten zijn gesloten. Het was er druk. Zeker op de parkeerplaats. Maar als je geen haast hebt en je dus niet ergert is boodschappen doen best een prettige bezigheid. Zeker als het buiten erg warm is, is het in de winkel heerlijk. Nog maar een rondje dan.

Aangekomen bij de dierenartikelen kon ik het niet laten om voor alle honden een bot mee te nemen.

Onze honden kennen het wel. De ex zwervertjes weten vaak niet wat ze ermee moeten.

Maar Choco en Coco wel hoor. Beide waren erg gelukkig met hun bot.

Heerlijk om te zien hoe ze genieten!

Vanavond hadden we een soort meet en greet bij de dierenarts. Vier fosters met hun hond waren op controle. Alles tegelijk omdat het allemaal op rekening van de stichting gaat.

Het leuke is dat je op die manier ook eens andere fosters tegenkomt. Één van die fosters kende ik niet. Zij mij wel via mijn blog. Haha grappig is dat.

Ik had Choco bij me. Ze heeft haar eerste enting gehad en is getest op karpattenziekte en hartworm.

Ze heeft gelukkig geen van beide dus is nu klaar voor adoptie.

Weer thuis tijdens mijn koffiemomentje werd ik gebeld door Esther, een vriendin.

Er stond een oproep op Facebook waarin iemand vertelde dat ze ergens een doos had zien staan en het niet vertrouwde. Ze dacht dat er misschien puppy's in zouden kunnen zitten.

Ze was zelf niet in de gelegenheid om terug te rijden en vroeg hulp.

De doos stond bij het vliegveld. Dat is redelijk bij ons in de buurt. Niemand reageerde verder dus Esther belde mij om samen te gaan kijken.

Handschoenen mee, zaklantaarn in de tas en gaan.

We hebben de doos gevonden. Er zaten gelukkig geen puppy's in. Niet levend en niet dood.

Wat het wel was konden we niet echt zien. Alles zat in plastic tassen gewikkeld, was nat en stonk.

Het is wel iets van een dier geweest, maar verder uitpluizen had geen zin.

Helaas is dit iets wat heel veel gebeurd. Gisteren is er eindelijk iemand aangehouden die zijn levende pups in de klikko had gegooid. Dat is een begin. Maar het dumpen of weggooien van dieren is hier helaas nog vrij normaal. 

Geen rescue maar beachday

Het kan niet elke dag een Rescue dag zijn.

Er zijn genoeg honden die hulp nodig hebben hoor, daar gaat het niet om. Maar we zitten vol!

Er zijn geen fosters meer die plek hebben voor nog meer schrijnende gevallen.

Twee weken geleden is er een hond van straat gehaald die zo hoog zwanger was dat steriliceren echt niet meer kon. Twee weken zijn we in spanning geweest wanneer de pups zouden komen.

Maar die kwamen niet. Uiteindelijk moest er een keizersnee aan te pas komen om de pups te halen.

En dat was maar goed ook. Tijdens de operatie bleek al dat het teefje deze bevalling niet zelf had kunnen doen.

Twaalf pups werden er uiteindelijk geboren. Mama had het zwaar, heeft veel bloed verloren en moest echt bijkomen. Helaas heeft ze totaal geen melk. Oei, dan zijn twaalf pups veel.

In allerijl werden er extra fosters opgetrommeld om ieder een paar pups onder de hoede te nemen.

Ze moeten nu namelijk allemaal geflest worden en dat dan om de twee a drie uur. Ik heb het gedaan met de pups van Luna, het is ontzettend veel werk. Respect voor de fosters.

Maar dat betekent dus echt dat we nu bommetje vol zitten.

Daarbij kosten pups die flessenmelk krijgen heel veel geld. De blikken poeder kosten rond de 45 gulden per stuk. Dat drinken ze zeker nog wel een week of vijf.

Een klein gelukje bij een ongeluk. De moeder met zes pups die we maandag opgehaald hebben heeft er nu drie pleegkinderen bij. Dat scheelt er weer drie flessen. Mamahond vond het goed. Ze schelen maar twee dagen van elkaar. 

Ik heb zelf geen flessenpups. Ik heb hier nu vijf honden rondlopen en dat is goed zo.

Eerst de twee fosters er weer uit en dan pas weer nieuw erin. 

Met onze fosters gaat het goed. Shoko is genezen van haar sterilisatiewond en geniet enorm. Ze is zo blij als ik thuis kom na even te zijn weg geweest. Als een soort blije pup springt ze dan in het rond. 

Ook geeft ze veel likjes en kwispelt zo hard dat het je bijna zeer doet. Shoko is toe aan een forever home. Daar gaan we nu actief naar op zoek.

Coco is vrijdag gesteriliseerd. Zij had helaas wat last van haar wond en een plek erom heen.

Voor haar heb ik nu antibiotica. Ondanks dat is ze happy en speelt met kap en al gewoon lekker met Tico.

Omdat het hier dus rustig is met de hondjes konden Maud en ik vandaag even lekker naar het strand.

Geen rescueday, maar een beachday. Is ook wel eens lekker.

Maud heeft speciaal voor jullie de foto's gemaakt.

Het was er heerlijk. De afgelopen vier weken is er regelmatig een mantarog in zee bij dit strand gespot.

Daar hadden wij onze zinnen wel op gezet, leek me gaaf. 2 meter breed hoorde ik zeggen door mensen die hem al eerder gezien hadden.

Helaas zat het er voor ons vandaag niet in. Maar we komen snel weer een keer terug. Rondom een mantarog snorkelen lijkt me een unieke ervaring.

Moe maar voldaan

Als je mijn blogs leest kom je veel dierenleed tegen. Toch wil ik zeker niet stellen dat alle Curaçaose inwoners niet goed voor hun dieren zijn!

Ik heb een tuinman die om de week onze tuin helpt onderhouden. Deze man ziet telkens als hij komt weer een nieuwe fosterhond in de tuin.

Hij vertelde mij al eens dat hij het werk wat wij doen enorm waardeert. Hij heeft zelf een cane corso en is heel goed voor zijn hond. Hij gaat ermee naar het strand, wast hem en uiteraard geeft hij hem de zorg die nodig is.

Afgelopen week verhuisde hij naar een nieuw wijk. Hij woonde er nog geen dag toen hij mij appte.

Sandra, wil je alsjeblieft een hond komen ophalen? Een foto van een scharminkel op straat werd toegevoegd. Op de foto was een hoopje hond zichtbaar. 

Voordat we actie kunnen ondernemen is het heel belangrijk van te voren te weten of we een fosterplek voor hem hebben. Ik zit helaas vol, dus eerst een paar belrondes naar andere fosters. We hadden plek.

Toen ik de tuinman berichtte dat we hem konden halen vertelde hij dat de hond er niet meer was.

Als hij weer in de omgeving zou zijn zou hij de hond in zijn tuin leggen totdat wij kwamen.

Prima. Fijn meegedacht en een mooie oplossing.

Twee dagen hoorde ik niks.

Tot gisteren. Een nieuw appje. Sandra wil je alsjeblieft 6 pups komen ophalen. Ze willen ze niet meer.

Ehh, weet je wat, ik bel Samira en we komen samen even de situatie bekijken.

Daar aangekomen werd er al op ons gewacht. 

Als eerste kwamen we het 'hoopje' hond tegen. Toevallig liep hij daar in de straat.

Er was niks aan gelogen. Het was meer vel en bot dan hond. Zijn ogen waren vies en de hond had honger. Eerst maar eens kijken wat voor hondje het was.

We hebben de hond eten en water gegeven. Wat een honger had het beestje! Het was een teefje en ze bleek ontzettend lief te zijn. Haar vuile ogen waren niet van dat soort vuil dat je ziet bij hondenziekte.

We durfde de gok te wagen. Deze hond gaat mee, hoe dan ook. Ze zou de week niet meer gehaald hebben. Ze liep wankel en onstabiel. Haar spieren in haar achterlijf waren al zo slap dat die haar poten niet meer konden dragen.

Toen de pups. Die bleken bij de overbuurvrouw in de tuin te liggen.

Alleen de hond en dus de pups waren niet van haar. Zij kon het leed van de honden in de straat niet aanzien en gaf haar laatste korsten brood aan de honden. De honden voelden aan dat ze bij haar wel aandacht, liefde en eten kregen en waren dus veel bij haar in de tuin. Het was dan ook een logisch gevolg dat dit teefje in haar tuin was bevallen van 6 pups.

Maar dat deze buurvrouw de zorg voor al die honden niet wilde begrepen we heel goed.

Ze was namelijk al 90 jaar!! Ongelofelijk! En woest dat ze was! Ze was zo boos over hoe er met dieren omgegaan werd. Maar ze kon niet meer.

Toen we kwamen hadden we nog het idee de pups op lokatie te verzorgen. Dan hadden we nog een paar weken de tijd om een passende oplossing te vinden.

Maar we begrepen dat dit zo niet kon. De pups lagen buiten in een kuiltje in de openlucht.

We vertelde haar dat we dit hondje met pups zouden meenemen en er voor zouden gaan zorgen dat de andere twee teefjes die er rondlopen gesteriliseerd gaan worden.

Samira en ik hadden niet echt gerekend op het meenemen van een heel gezin en een hoopje ellende.

Ik had gisteren mijn achterbak nog schoongemaakt en de bodem was nog niet droog.

Maar een reservewiel kan blijkbaar ook prima fungeren als hondenmand.

Op naar onze vaste dierenarts. Sorry Pieter dat we je weer op je vrije dag kwamen storen.

Wij zijn zo blij dat we altijd bij hem terecht kunnen. Veel dierenartsen werken met meerdere samen en verdelen de avonden, feestdagen en weekenden. Hierdoor kan het zijn dat je helemaal aan de andere kant van het eiland moet zijn bij een spoedgeval. Pieter is altijd te vinden op hetzelfde adres. En dat adres weten wij weer heel goed te vinden!

We kwamen net na etenstijd. Zelfs zijn vrouw kent ons inmiddels en terwijl Pieter de hond bekeek kregen wij een kop erwtensoep. 

Geweldig toch, want inderdaad wij hadden nog niks gegeten.

Ons hoopje ellende noemde we Jane van Jane doe. 

Wat een lieverd is het. En wat is ze dankbaar. Ze is maar 15 kilo. Lijkt heel wat, maar is voor een hond van haar formaat echt mager.

Na het schoonmaken van de ogen zag ze er al een stuk beter uit.

We hebben een bloedtest gedaan om hartworm en karpattenziekte uit te sluiten. Gelukkig geen hartworm. Wel karpattenziekte, maar dat is goed te behandelen. We waren er op tijd bij.

De moederhond werd behandeld tegen alle honderden vlooien die ze bij zich had. Verder oogde ze gezond. Hierna ben ik een rondje fosters gaan doen. De mama met kinderen afgeleverd en Jane doe naar haar foster gebracht. 

Fosters, dank je wel weer voor het opnemen en verzorgen van deze lieverds en Pieter, dank je wel voor je tijd!

Oranje is hot

Koningsdag vandaag was warm. Natuurlijk, hier is het altijd warm. Maar geloof me, er zit ook echt wel verschil in. De ene dag voelt warmer aan dan de andere.

Vooral de wind maakt het verschil. Vandaag was dus afzien.

Maar als echte diehards gaan we natuurlijk wel even sfeer proeven in Punda.

Of Koningsdag hier leeft? Kijk maar.

Heel even hadden we een moment van bezinning. Wij hadden het zweet op onze rug staan, maar hoe moet deze man zich voelen? 

Vol in de zon en ook nog eens een kogelwerend vest om. 

Wij zijn per direct gestopt met zuchten en steunen!

En hebben ons getrakteerd op een verkoelende versnapering.

Nog even genieten van een schattig dansgroepje. De muziek waar hierop gedanst wordt zijn van die lekkere meeswingnummers. Nee, van dat meeswingen hebben we natuurlijk geen foto.

Tot zo ver de middag.

De namiddag en avond stonden volledig in het teken van redden van honden.

Daarover morgen een uitgebreid verslag.

Daar gaat ie weer

Was Erik nog geen week terug van Saba, inmiddels is hij weer vertrokken.

Dit keer naar Nederland. Niet voor familiebezoek, maar voor het werk.

Al zal er na dat werk ook vast wel een beetje tijd overblijven om wat vrienden te bezoeken.

Het is alleen niet de hoofdreden van deze trip.

Nu hoor ik iedereen denken, alweer en vindt je dat niet vervelend dan?

Vervelend nee, dat niet. Soms is het wel saai. Maar het is ook maar net wat je gewend bent.

In Nederland was het al niet anders. Misschien is de frequentie nu wel hoger, maar ik was al wel gewend om het gezin alleen te runnen.

In Nederland deed ik dat gezin runnen om mijn eigen baan heen. Dat was soms best pittig. Zeker omdat ik onregelmatig werkte. Hier heb ik geen werk behoudens het fosteren van de honden. Dat maakt het wel een stuk makkelijker.

Deze week is het natuurlijk helemaal makkelijk. De kinderen hebben vrij. We hoeven ons dus niet te haasten en hebben geen vroege ochtendsessies.

Erik had vandaag de late vlucht richting Nederland. Hij vertrok pas om 18.30 en hoefde zich niet eerder dan 16.30 te melden. 

En het zal jullie niet verrassen, maar hij ging niet alleen. 

Deze mooie lieve kater Vincent krijgt een prachtig huisje in Nederland. 

Natuurlijk zijn er ook katten in Nederland die in een asiel wachten op een baasje. Maar hier zijn er honderden katten die wachten op een baasje. Het asiel zit zelfs zo overvol dat de katten er los op het terrein lopen. Als er dan voor een geluksvogel een plekje wordt gevonden in Nederland zijn wij uiteraard bereid hem mee te nemen. De kosten zijn wel voor de nieuwe eigenaar.

Het enige dat wij hoeven te doen is bij de balie de kat aanmelden en betalen. Dan op Schiphol halen we bij de balie bijzondere bagage de kat op en na de douane wordt hij direct herenigd met z'n nieuwe baasje.

Kleine moeite toch. Tenminste, wij vinden van wel en doen het dan ook graag.

In dit geval, Erik doet het graag.

Maud heeft van dit alles weinig meegekregen. Die is met haar vriendengroep het koningsfeest op het strand aan het vieren. Gelijk dat ze heeft. Geweldig toch als je het zo naar je zin hebt en met vele vaste vrienden allerlei leuke activiteiten kunt doen. Je vader uitzwaaien kan natuurlijk ook thuis voordat je naar je vrienden vertrekt.

Youri en ik hebben het er maar van genomen. Nadat Erik en de kat vertrokken waren zijn wij samen naar de burger king gegaan. Er zijn echt ook voordelen als Erik er niet is. Hij houdt niet zo van al die fastfoodketens. Youri wel, maar we komen er niet vaak. Nu Erik er toch niet bij is hebben we het er maar mooi van genomen. 

Pre Koningsdag

Dat ze hier van een feestje houden is bekend. Net zoals ze hier ook van de vrije dagen houden die bij die feestjes horen.

Koningsdag is dus een vrije dag en ook vrijdag 1 mei (dag van de arbeid) is hier een vrije dag.

Maar waarom zou je maar 1 dag genieten van een feestdag terwijl dat ook veel langer kan?

Gisteren begon het feest al een beetje. Youri zijn school deed mee aan de Koningsspelen.

Een sportdag inclusief ontbijt. Er deden best veel basisscholen mee. Ondanks dat Curacao onafhankelijk is en zelf beslissingen mag nemen hebben we nog wel dezelfde koning.

Dus ook Koningsspelen. Elk jaar wordt er ook even een door het Jeuddjournaal aandacht aan geschonken. Soms zijn ze op Bonaire, dit jaar weer op Curacao. Niet vanuit de school van Youri, maar vanaf een andere basisschool.

Bij de Albert Hein was vanmorgen vroeg de kleedjesmarkt. Kan je niet vroeg genoeg mee beginnen.

Waarom tot maandag wachten als het ook op zaterdag kan.

Zie hier een foto van Albert Hein door Albert Hein.

Een drukte van belang. Op meer plekken op het eiland werd al een pre Koningsdag gehouden.

Inclusief oud Hollandse spelen en kraampjes.

Wij zijn er niet geweest. Ik ben gek op koopjes, maar hetgeen wat verkocht wordt is niet meer wat voor ons interessant is. Het is meestal speelgoed en kinderkleding en daar zijn mijn kinderen inmiddels toch echt te oud voor.

Vroeger struinde ik wel de vrijmarkt af. Heerlijk om veel voor weinig te kopen.

Ik heb er één keer zelf gezeten, maar dat vond ik niks. Laat mij maar lekker kijken, kijken en soms wat kopen.

Morgen is er op een aantal stranden feest en maandag dan voor het echie. Dan gaan we wel, al is het maar om even sfeer te proeven.

Heen en weer

Vanmorgen begon de dag vroeg met het wegbrengen van Coco naar de dierenarts.

Geen noodgeval, maar een ingeplande sterilicatie. De pups van Coco waren lief en aandoenlijk, daar ligt het niet aan, maar we hebben meer dan genoeg honden op het eiland.

Als Coco dus straks naar haar nieuwe huisje gaat is ze ingeënt, ontwormt, gesteriliseerd en ook nog eens lief, sociaal en aanhankelijk. Als dat niet all in is!

De dierenarts heeft zijn praktijk vlak bij de tennisbaan liggen. Helaas kwam het organisatorisch niet uit om Coco te halen na de lessen, dus om 11.30 een extra ritje die kant uit om Coco weer op te halen.

Het was allemaal goed gegaan. Ze was nog wat suf en wilde niet lopen, maar kwispelde wel toen ik in haar hok kwam.

Snel maar weer lekker naar huis in de eigen vertrouwde omgeving.

Daarna even tijd voor een boterham om me daarna in de tenniskleding te hijsen.

Weer dezelfde route, ik kon hem wel dromen inmiddels, richting tennisbaan.

Het waait hard dus is het tennissen met hindernissen. Soms lijkt het of de bal recht op je afkomt, maar door de wind kan die zomaar ineens draaien. Dat is best raar en geeft bij mij nog erg bijzondere bewegingen. Ik kan dat met die bal en de wind nog niet goed inschatten waardoor ik te laat naast de bal sta. 

Het is maar goed dat er geen camera's staan. 

Volgens mijn tennisleraar kan ik dan straks in Nederland helemaal goed tennissen, daar heb je veel minder last van de wind. Jaja, ik snap dat hij me graag een oppepper geeft, maar eerst zien dan geloven.

Over camera's gesproken. Ik opperde aan mijn kinderen dat ik ook kon gaan vloggen. Voor de leken onder ons, dat is eigenlijk net als bloggen. Je verteld je verhaal dan alleen niet op papier, maar aan de camera en laat zien wat er om je heen gebeurd.

Ik dacht dat het wel leuk zou zijn. Maar nee, de kinderen vonden het écht geen goed plan. Hoe ik het in mijn hoofd haalde. Sterker nog, ik was er volgens hun echt te oud voor. Nou, daar kan je het mee doen! Dus maar weer verder op papier.

Na het tennissen had ik een ontmoeting met een vrouw die elke dag weer een aantal honden voert.

Dit zijn honden die zijn gedumpt. Allen zijn zo bang voor mensen dat meenemen geen optie is. 

Deze mevrouw gaat volgende week verhuizen en zocht mensen die het voeren van haar over konden nemen.

Gelukkig hebben er zich een aantal mensen gemeld zodat deze honden niet om zullen komen van de honger. Ik ga ook een dag of misschien twee op me nemen.

Gisteren had ik ook al een afspraak, maar kon ik het niet vinden. Wel vond ik op de plek waar ik toen was ook een gedumpte hond. Het is toch wat. Gelukkig heb ik altijd een tonnetje voer en een fles water bij me. 

Vandaag vond ik het dus wel.

Ik heb uitleg gekregen over het hoe en wat. Terwijl we daar stonden kwam er een geitenhoeder voorbij.

Dat is vrij normaal hier. Soms lopen de geiten los in een gebied en worden ze later weer opgehaald.

Deze hoeder loopt dagelijks hele stukken met ze.

Als ze langs het hondenvoer lopen is het weg. Geiten lusten blijkbaar ook hondenbrokken.

We gaan dus voeren nadat ze langs zijn geweest. 

En nu dan vakantie! Kunnen we mooi Coco een beetje in de watten leggen. Ze is nu terwijl ik dit blog schrijf nog steeds niet heel happy. Morgen gaat het vast wat beter.

Daar doen we het voor

Precies een week geleden haalden we Shoko van een druk plein midden in de binnenstad.

Inmiddels is ze gesteriliseerd en begint ze langzaam op te knappen.

Ze is nog wel erg passief. Ligt veel en eet weinig. Nu lijkt ze wel op een labrador, zou dat het zijn?

Ik vond het dan ook heel moeilijk om in te schatten of ze het wel naar haar zin heeft.

Zeker als ik lees dat haar vriendinnetje haar mist, oei dat komt wel binnen.

Ik weet ook wel dat het relatief is. Als Shoko morgen zou worden aangereden door een auto is het vriendinnetje ook alleen. Het liefst help je ze allemaal en haal ik ze allemaal op. Maar dan moet er eerst weer plaats zijn. Ik ben geen asiel. Ik weet ook niet wat voor hondje het vriendinnetje is? Sociaal, of juist helemaal niet?

Laten we ons dus eerst maar richten op Shoko. 

Ik ben speciaal voor haar bij de supermarkt een pak rijst en kipfilet gaan halen.

De meeste honden vinden rijst met gekookte kip een delicatesse dus hoopte ik maar dat Shoko dat ook vond. Ze vond het lekker, maar helemaal geweldig, nee dat ook niet.

Het kan ook best zijn dat er medisch gezien meer aan de hand is en dat er dus andere redenen zijn voor haar passiviteit en geringe eetlust. Daar gaan we nog naar laten kijken.

Vanmiddag zag ik wel eindelijk een grote stap.

Terwijl Tico en Coco aan het donderjagen waren kwam ze ook eens kijken. Ik bood haar een flostouw aan en zie daar! Ze ging er zowaar mee spelen. Dan ben ik echt helemaal gelukkig.

Daar doe ik het nou voor. Zien dat een hond weer lekker hond kan zijn en geniet! 

Wat je allemaal niet kunt bereiken met zorg, liefde en aandacht! Hier opnieuw het bewijs.

Dan mag ik hieruit ook concluderen dat ze het toch wel naar haar zin heeft. Gelukkig maar!

En voor de mensen die graag meer willen genieten heb ik ook een filmpje gemaakt van Shoko.

https://youtu.be/zGgO1CM_Sjo

Vreemde hobby

Terwijl ik argeloos aan het stofzuigen was vandaag, krijg ik ongeveer een rolberoerte.

Zie wat ik zag!

Ieuw, zag er niet best uit. Kon natuurlijk van alles wezen, maar het zag er naar uit dat het niet (meer) leefde.

En gelukkig klopte dat.

Ik werd even geconfronteerd met de hobby van mijn man. Nee, dat is niet het verzamelen van spinnen (gelukkig maar), maar dat is geochaching. Modern schatzoeken met een gps apparaat.

Dat kun je overal ter wereld doen, zo ook op Curacao. Alleen liggen er hier niet zo veel.

Hetgeen wat er ligt heeft hij al gevonden. Dan kan je twee dingen doen. Wachten tot iemand ergens een nieuwe neerlegt of zelf een nieuwe neerleggen.

En daar is die spin dus voor. Alleen lag hij op een beetje bijzondere manier in de kast waardoor ik ongeveer een hartverzakking kreeg.

Dat Erik zo veel reist is voor zijn hobby wel erg leuk. In elk land liggen wel van die dingen verstopt. In het ene land wat meer dan het andere. In Amerika liggen de meeste, de hoogste dichtheid van aantal geochaches heeft Duitsland. En in totaal over de hele wereld verspreid liggen er meer dan 2 miljoen.

Zoveel zal hij er niet vinden, maar de sport is toch wel om in elk land wat je aandoet er minstens één te loggen. Deze week was dat Saba. 

Voor mij heeft dat reizen een heel ander groot voordeel. Erik kan overal eens kijken hoe het er is en of het interessant is om er met het gezin of met z'n tweeën een keer heen te gaan.

Saba is op de to do lijst terecht gekomen. Goed gekeurd dus.

By the way, voor de cachers onder ons. Er liggen wel 6 hele caches. Op dat gebied ben je dus snel klaar. Dan hou je de rest van de tijd over om te genieten van de natuur en de mensen op het eiland.

Lichtpuntje

Vier dagen geleden vertelde ik over de gruwelijke mishandeling van een hond hier op het eiland.

In de krant stond dat de hond mee genomen was naar een dierenarts en uit zijn lijden verlost zou zijn.

De grote vraag was natuurlijk, wie was de dader en wat gaat daarmee gebeuren?

Om daar achter te komen is iemand gaan bellen naar de buitengewoon opsporingsambtenaar om het verhaal eens aan te horen.

Toen bleek helaas het verhaal anders in elkaar te steken. De hond was namelijk helemaal niet ingeslapen. Hij liep nog ergens rond! Het arme beest moest een hoop pijn hebben, dat wil je hem zo snel mogelijk ontnemen. Er werd dan ook een zoekactie op touw gezet. 

Zondagmiddag zijn een aantal mensen actief door de straten en de mundi gaan zoeken naar het hondje. Helaas zonder resultaat. 

Het welzijn van het hondje trok zich een hoop mensen aan. Voor velen was dit het toppunt, maar alle stichtingen die zich bezig houden met de dieren op het eiland weten dat dit geen uitzondering is.

Maar nu er zoveel mensen verontwaardigt reageren is het tijd voor actie.

Één van de stichtingen heeft een petitie gemaakt waarbij handtekeningen verzamelt gaan worden. Bij 2000 of meer zou er een gesprek gaan plaats vinden. Die 2000 handtekeningen zijn ruimschoots binnen en een gesprek met het openbaar ministerie en alle betrokken stichtingen staat gepland.

Maar het verhaal is nog niet klaar.

Vandaag komt het bericht dat mensen van de dierenbescherming op zoek zijn gegaan. Huis aan huis zijn ze langs gegaan op zoek naar de hond. En met resultaat. De hond was bij iemand in z'n achtertuin. 

De hond is meegenomen door de dierenbescherming en linea recta naar een dierenarts gebracht.

Hier bleek dat zijn wonden niet kwamen door fysieke mishandeling, maar door niet behandelde tumoren. Het niet geven van medische zorg is in mijn ogen nog steeds mishandeling.

Ik wil niet te veel uit wijden over het letsel van deze hond, ik weet dat ik ook jonge lezers heb.

Maar neem maar van mij aan dat elke leek kon zien dat deze hond veel pijn moest hebben.

Het kon dan ook niet anders dan dat de dierenartsen hem hebben moeten laten gaan.

Een sterretje in de hondenhemel erbij. Maar wat voor ster! Door dit hondje zijn eindelijk alle ogen geopend. Is er een handtekeningenactie opgezet en komen de eerste gesprekken met mensen die het verschil kunnen maken. 

Ik hoop echt van harte dat het niet alleen woorden maar ook daden zijn. Laten er maar flinke straffen komen voor het mishandelen en verwaarlozen van dieren.

Laat dit het laatste hondje zijn wat zo vreselijk heeft moeten lijden. Dan is dat hopelijk niet voor niks geweest.

R.I.P. kleine vriend. 

Nog even volhouden

Je zult het niet geloven, maar de kinderen zijn na deze week school alweer een week vrij.

Ze zijn er wel weer aan toe hoor. Het was alweer zolang geleden dat ze vrij waren. Haha.

Nu hoor ik iedereen in Nederland denken. Hoe kan dat nou, waarom hebben ze zoveel vrij?

Ik denk dat ze hier ondanks dat ze tot 12.30 naar school gaan toch meer uren maken.

De schooldagen beginnen hier dagelijks om 7.15 en gaan door tot 12.30. 

En dat 5 dagen in de week. Als je het helemaal uitrekent komt het er op neer dat school hier uiteindelijk iets langer duurt dan in Nederland. 

Doordat ze om 12.30 vrij zijn eten we met z'n allen thuis een broodje. En daarna is de middag voor het doen van huiswerk, sporten en chillen. 

Voor Maud gaat het trouwens niet op. Wel dat ze volgende week vrij is, maar niet het verhaal dat ze elke dag school heeft van 7.15 tm 12.30. Haar dagen duren ook wel eens tot 14.15 en één keer in de week is ze het eerste uur vrij en mag ze om 8.15 beginnen. Dat is dan uitslapen. De meeste scholen in Nederland zijn dan nog niet eens begonnen. Hier zien we het als luxe.

We hebben nog geen plannen voor volgende week. We zijn met z'n drietjes. Erik is voor het werk richting Nederland. We zijn het gewend, op dit moment is hij ook weg. Sinds zaterdag, er was een spoedklus. 

Ik denk dat we ook weinig zullen gaan doen. Ondanks dat we pas geleden nog vrij waren voelde dat niet als vakantie. Als je in Nederland op bezoek bent heb je een heel schema. Van smorgens vroeg tot  s avonds laat ben je onder de pannen. Heel gezellig, maar ook heel vermoeidend.

Nu dus uitzicht op een vakantie zonder plannen. Is ook wel eens lekker. 

Ik heb er wel ideeën bij. Uitslapen, keertje naar het strand, keertje in de tuin bij het zwembad hangen. 

Klinkt prima. Nog een paar dagen volhouden en dan is het zo ver.

Hier alvast even een wegkwijnplaatje.

Volle bak

Op dit moment is het druk in casa di Sandra.

Vijf honden heb ik tijdelijk. Maar ja, als je een moederhond met vijf pups kunt handelen, kan ik zeker weten twee extra volwassen honden aan.

Er is denk nu geen inbreker die het in z'n hoofd haalt om over het hek te komen. Hangen er vijf kaken in z'n kuit.

Coco is natuurlijk hier nog maar even. We wachten op het bericht dat haar nieuwe eigenaren over zijn naar hun nieuwe huis en Coco welkom is.

Afgelopen donderdag ben ik meegeweest naar het Brionplein. Dit is een groot plein midden in het centrum naast de pontjesbrug en de barkjes (marktkramen).

Op en rond dit plein leven ook zwerfhonden. Op zich nog een redelijk veilige plek qua autoverkeer, maar niet iedereen is weer gediend van zwerfhonden op hun terras.

Tussen de zwerfhonden liep een zwangere hond. We dachten hoog zwanger zelfs. Bevallen op een druk plein vol toeristen en daarna met de pups aan de wandel leek ons geen goed plan.

Omdat het een hele lieve hond zou zijn ben ik mee geweest om haar te vangen en daarna zo snel mogelijk te laten zien door een dierenarts. Degene die de melding had gedaan had al een afspraak bij een dierenarts staan. Prima, ik rij er wel achter aan.

Gelukkig bleek de hond minder zwanger dan we dachten. Ze was nog te steriliceren, de pups waren nog geen pups maar vruchtzakjes. Het is best een moeilijke kwestie, maar met het overschot aan dieren en het daarbij horende leed moeten we deze beslissingen nemen. 

Degene die de melding had gedaan en ook contacten had met de dierenarts heeft voor elkaar gekregen dat de hond is gesteriliseerd door Stichting dierenhulp. Super dat deze organisatie zich inzet voor het castreren en steriliseren van honden en katten. Op die manier wordt het overschot langzaam aan verminderd. Omdat de meldster zelf geen plek voor de hond had, heb ik haar weer opgehaald bij de dierenarts en meegenomen.

Zo terug zetten op straat nadat je baarmoeder verwijdert is kan echt niet! Dus mag ze lekker bij ons bijkomen. En wat vindt ze dat fijn!! Wat een lieverd en wat zal ze allemaal hebben meegemaakt!

Zodra je haar kant uit komt duikt ze in elkaar en gaat op haar rug liggen. Hiermee laat ze totale onderdanigheid zien en zegt ze eigenlijk ' ik doe niks, ik ben lief, doe mij alsjeblieft ook niks' En die of ogen dan erbij. Ik vind het wonderbaarlijk hoe een hond de mens kan blijven vertrouwen. Aan haar gedrag kan je merken dat ze echt wel het één en ander heeft meegemaakt.

Zo'n lieve hond die graag goed wil zijn voor de mens zetten we liever niet terug.

We gaan dan ook er alles aan doen om te kijken of we een huisje voor haar kunnen vinden.

Eerst opknappen, dan ontwormen, inenten en vervolgens naar een forever home. Zou toch een mooi happy end zijn. We gaan ervoor!

Bijzondere kunst

Na een heftig blog van gisteren vandaag maar eens even iets heel anders.

Ik zie elke dag ellende, maar ik zie gelukkig ook nog mooie, leuke en bijzondere dingen.

Anders zou je er nog depressief van worden.

Ik heb al eens eerder verteld dat men hier nogal makkelijk is met afval.

Afval scheiden wordt op hele kleine schaal gedaan. Je kunt namelijk petflessen en blikjes scheiden.

Die kan je dan zelf bewaren en bij de supermarkt in de container deponeren. Volgens mij kan je ook papier weg brengen, maar dat moet je dan zelf naar de vuilstort brengen. 

Denk maar niet dat het zoals in Nederland allemaal zo keurig thuis wordt opgehaald, dat is echt luxe. 

En dan zijn er nog mensen die het teveel moeite vinden.

Hier wordt dus eigenlijk alles bij elkaar gegooid. Glas, plastic, papier, restafval, tuinafval. En wat niet in je container past gooi je ernaast of ergens op het eiland.

Doet je auto het niet meer, dan zet je die ook ergens neer.

Sommige proberen hem dan nog te verkopen vanwege de onderdelen. 

Dat begint dan zo. Met een papiertje sale erop. Auto's die te koop staan zie je hier overal langs de weg. Zelfs midden op rotondes. Ik geloof niet dat er regels voor zijn. 

Sommige geïnteresseerder kopen de auto niet, maar komen s nachts om onderdelen te scoren.

Stelen heet dat ook wel. 

Dan zie je dit nog langs de weg staan.

Het begint vaak bij de wielen. Hier op de foto missen we ook al een koplamp, maar misschien was die er al uit. Kan maar zo.

Langzaam aan zie je dat er steeds meer uit en van de auto verdwijnt. Deuren, motorblok, spiegels, echt je kan het zo gek niet bedenken. Alles kunnen ze gebruiken.

En dan vervolgens hou je dit over.

Een soort autokarkas. Sommige al mooi versierd met klimop en andere groene bloeiers.

Het is net kunst, maar dan wel heel bijzonder.

Te gek voor woorden

Ik heb lang getwijfeld, schrijf ik er wel over of schrijf ik er niet over.

Heeft het meerwaarde om het te vertellen of schrikt het alleen maar af? 

Ik heb toch gekozen om erover te schrijven om inzicht te geven in wat voor achterlijke wereld we leven.

Een wereld waarin er respectloos met elkaar wordt om gegaan, laat staan met dieren.

In veel landen worden dieren niet als levend wezen gezien, maar als ding.

Een ding heeft geen gevoel, kent geen honger, angst en pijn.

Maar een dier is geen ding. Ooit een hond horen gillen van pijn? Dat gaat door merg en been en vergeet je niet snel. 

Gisteren plaatste een andere dierenvriend een berichtje op Facebook. Zij gaat elke dag naar een bepaalde plek waar zwerfhonden wonen. Die voert ze dan. Dit is ook tevens één van de plekken waar vaak dieren gedumpt worden. Dumpen is al erg, maar hier gaan ze vaak nog een stapje verder.

De hond die ze gisteren vond was vast gebonden en had tape om zijn bek heen.

Met andere woorden. Ga jij maar lekker snel dood, we gunnen je niet eens een leven als zwerver.

Gelukkig werd hij op tijd gevonden.

Kijk eens hoe blij hij daarmee was!

Kun je je indenken hoe hij er dus bij stond. Bek dicht getapt? Vreselijk toch!

Als je denkt dat we het nu gehad hebben, nee helaas. Het kan altijd erger.

Vandaag werd er een hond zo ernstig mishandeld. Echt te gek voor woorden.

Zijn ogen en geslachtsdelen waren in brand gestoken. Er stonden foto's op het internet. Ik zal ze jullie besparen. Ik denk dat ieder mens met gevoel kan indenken hoeveel pijn dit arme beest gehad moet hebben. Er is uiteindelijk politie bij geweest en het dier is door een dierenarts ingeslapen. 

Enig lichtpuntje in dit verhaal is dat het de krant heeft gehaald. Meerdere zelfs. Daaruit kan ik concluderen dat ook zij het zo afschuwelijk vonden dat ze het moesten benoemen.

Ik zie dat maar als lichtpuntje. Zou het de gewoonste zaak van de wereld zijn, dan schrijft men er niet over.

Ook op Facebook is er ontzettend verontwaardigd, boos, verdrietig en strijdvaardig gereageerd.

Ik hoop dat hier dan nu eens iets positiefs uitkomt. Misschien eindelijk een goede wetgeving waarbij dierenmishandeling wordt bestraft. En dan niet alleen het omschrijven van de wet, maar vooral het uitvoeren daarvan en het straffen nadien. Nu is aangifte doen een ondoenlijke klus. Ze weten niet wat ze ermee moeten.

Dat moet anders. Ik hoop maar dat dit arme dier niet voor niks geleden heeft en er door dit verhaal eindelijk echt wat gaat gebeuren. 

Geen Cito stress

Volgende week wordt in heel Nederland de Cito toets afgenomen.

Ook op de Nederlandse scholen in het buitenland. Tenmiste, dat is normaal wel zo.

Alleen dit keer niet. Niet omdat school niet mee wil doen, of omdat ze het niet eens zijn met de vernieuwde versie. Nee, omdat de Cito niet op tijd binnen is.

In Nederland waren de ambtenaren even vergeten dat we hier een postbezorgservice uit de middeleeuwen hebben. Die doen heeeeeel lang over het bezorgen van post.

In Nederland zeiden de ambtenaren nee, we kunnen u de Cito echt nog niet toesturen. Dan heeft u hem veels te vroeg, dat mag niet. En zo kwamen ze dus op de lijn dat hij dinsdag verstuurd is.

En volgende week hebben ze de papieren nodig. Gaat hem niet worden. Geen Cito in april op de Schroederschool. Alle planning natuurlijk door de war. Ze mogen nu meedoen met het tweede citomoment. Dat is in Nederland voor de kinderen die ziek of afwezig waren tijdens de eerste keer.

Vervelend voor school en vervelend voor de kinderen die er op voorbereid worden.

Youri ligt er niet wakker van. Die deed toch niet mee aan de Cito. Helaas houdt Cito geen aparte normering aan voor kinderen met dyslexie. Ze krijgen wel extra tijd en een vergrote versie, maar bij het onderdeel spelling wordt elke fout gewoon keihard meegeteld. Zo is uiteindelijk de uitslag niet reëel. Het geeft een vertekend totaalbeeld omdat de cijfers van elk onderdeel bij elkaar op worden geteld en dat de einduitslag geeft. Lekker dan als je bij spelling een hele lage score haalt.

Nu vindt school dat natuurlijk prima dat wij er op aandrongen Youri niet mee te laten doen.

Ik heb nog geen vijf minuten nodig gehad om het uit te leggen. Ze zitten natuurlijk niet te wachten op Youri zijn lage uitslag. Trekt het gemiddelde fors naar beneden. En juist die gemiddelde score van de Cito doet het zo geweldig op je website. 

Ik ben heus niet achterlijk en zie dat heus wel. Maar in dit geval heeft Youri er erg veel baat bij om hem niet te maken en ben ik dus juist ook weer blij met die medewerkzaamheid. Beetje dubbel, maar in dit geval kies ik voor m'n kind.

Goed geïntegreerd

Het is alweer een ruime maand geleden dat mama Mira met haar kroost bij mij werd gebracht.

Weten jullie het nog?

Vijf pups nam ze mee.

De eerste dagen ging het wat moeizaam. Ze deed erg onaardig tegen Tico en Luna die het juist zo goed met haar voor hadden.

Het was zelfs even de vraag of ze wel kon blijven omdat ze gromde en onze honden constant weg joeg. En daar waren die van mij dan weer niet zo van gediend.

We hebben het toch volgehouden. In de eerste week hebben we ervoor gezorgd dat ze lekker kon bijkomen en hielden we onze honden een beetje op afstand.

Haar pups werden geadopteerd en mama Mira die straks Coco gaat heten bleef nog even bij ons tot de nieuwe eigenaren zijn verhuisd.

Toen was het even afwachten wat ze zou gaan doen. Bleef ze zo chagrijnig tegen onze honden of zou dat nu bijdraaien nu ze niet meer de verantwoording over haar pups had.

Gelukkig gebeurde het laatste.

Heel langzaam zagen we vooruitgang. Even bij je staan voor een likje, niet meer grommen naar Tico en Luna en er werd zelfs af en toe gekwispeld.

Wat is het toch een prachtig proces om een onzekere wat bange hond zo te zien opbloeien. Deze hond is nog jong, waarschijnlijk pas 1,5 jaar. In haar leventje heeft ze nog geen zorgeloze hond kunnen zijn en heeft ze zelfs al een nest puppy's moeten groot brengen.

Spelen kende ze niet. Ze deed het niet met de andere honden laat staan met mensen.

Maar nu, we zijn nu 3 weken verder zonder pups, zien we een jonge speelse hond die er geen genoeg van kan krijgen.

Onze o zo sociale Tico heeft het weer voor elkaar. Hij heeft er een maatje bij, al is het nog maar voor even.

Maar wat een plezier hebben ze samen! Ze spelen de hele dag door totdat het dripsysteem om 21.00 aangaat.

Als honden beter in hun vel zitten zien we vaak ook wat boevengedrag naar boven komen.

Zo stond mama Rosa op m'n eettafel.

Coco is gek op brood. Zal ook wel uit het verleden komen. Luna heeft dan namelijk ook zo sterk. Ze heeft nog liever brood dan een hondenkoekje.

Brood is dan ook niet veilig. Nergens niet, ook niet op het aanrecht.

Ik weet nu trouwens ook dat ze heel snel is.

Ik had twee boterhammen geroosterd, wilde een pot koffie zetten en gooi buiten het koffiezakje weg, weg brood!

Dat kunnen er dus twee zijn. Ik ben op zoek gegaan naar de dader.......en betrapt.

Maar verder is ze wel lief hoor, haha.

Ze geniet steeds meer van menselijk contact, komt haar aandacht halen, blaft al heel waaks als ze iets hoort en valt eigenlijk niet op in de roedel.

We zullen haar nog missen als ze over twee weken naar haar nieuwe huisje vertrekt.

Nog maar even van genieten dus.

Ongenode gasten

Over dieren kunnen we wel blijven schrijven.

Meestal gaat het dan over mijn dieren of over de zwerfdieren.

Maar behalve huisdieren hebben we meer op 4 of 8 poten in huis.

Vind ik eigenlijk niet zo'n probleem. Ben niet zo bang uitgevallen, het hoort er hier gewoon bij.

Omdat je altijd alle ramen en deuren open hebt kan het niet anders dan dat er ook wel eens iets naar binnen glipt wat geen uitnodiging heeft gehad.

Is niet zo erg als het uit zich zelf ook weer gaat, maar soms heb je hardnekkige bezoekers.

Zo deed ik vanmorgen het keukenkastje open en werd begroet door dit kleine diertje.

Een hele kleine gekko. Niet gevaarlijk, niet vies en eigenlijk best grappig.

Iets minder grappig vindt Maud de aanwezigheid van een muis in haar slaapkamer.

Ze had al eerder het idee dat er een muis aanwezig was, maar helemaal zeker wist ze het niet.

Gisteren vond ze een afgeknabbeld oordopje en vandaag zag ze de muis.

In haar la van haar nachtkastje. Grote hilariteit en veel gegil.

Maud heeft het niet zo op muizen, wie had dat van haar gedacht. Gaat wel 55 feet hoog boven het water aan een parachute hangen, maar met een muis op haar kamer is het eigenlijk onmogelijk om te slapen.

Hij zat dus in haar nachtkastje, dat had ze gezien.

We hebben het hele kastje mee naar buiten genomen. Mocht hij eruit springen, dan kan hij meteen weg in plaats van elders in de kamer een schuilplek zoeken.

Inspectie nachtkastje.

Maud bekijkt het hoog en droog.

En geen muis. Die is er toch al in de kamer vandoor gegaan. Het is dat we geen logeerkamer hebben anders was Maud daar gaan slapen, want slapen op een kamer waar je weet dat er een muis huisvest was eigenlijk echt niet te doen. Maar ja, er was geen keus.

Maud heeft poes uitgenodigd voor een logeerpartijtje. Wie weet heeft poes de nacht van haar leven.

Woef weer thuis

Vanmorgen vroeg was Woef de eerste hond die bij de dierenarts op de operatietafel lag.

Zo kon de dierenarts daarna aan de rest van zijn schema beginnen en ik de hond al vrij vroeg slapend meenemen.

Aangezien gisteren het vangen niet makkelijk ging is slapend meenemen ideaal.

Ik had al een paar keer contact gehad met een buurtbewoner die nu speciaal uit zijn werk kwam om Woef te ontvangen. Woef mocht bijkomen in zijn achtertuin.

Wat hem betreft mocht hij er zelfs blijven wonen, maar dat zal Woef waarschijnlijk niet willen. We zullen zien. In ieder geval was er een warm welkom voor hem met een mandje, een beschutte plek, een bak voer en een hoop liefde.

De liefde van de mens is waar een hoop honden naar snakken, maar niet krijgen.

Zeker als ze huidproblemen hebben worden ze vaak voor vies aangezien en hierom weg gejaagd. Dat wegjagen doet men door stenen te gooien. Tja hierdoor laat je het als hond wel om nogmaals in de buurt van mensen te komen en brokkelt het vertrouwen steeds verder af. En dat terwijl schurft vrij makkelijk te behandelen is. 

Inmiddels was er al weer een volgende melding met de vraag of we er iets mee konden. Dit maal een hond die gelukkig het vertrouwen in de mens nog niet kwijt is en actief bij de mensen op zoek gaat naar eten. Alleen woont ze op een hele ongunstige plek. Een druk plein midden in Willemstad. Nu zou zij zich nog wel redden, ze woont er immers al een tijdje, maar ze is hoogzwanger. En dat kan niet goed gaan. Zolang de pups nog niet aan de wandel gaan is het nog te doen, maar zodra ze op ontdekking uitgaan zullen ze aangereden worden. Geen optie dus om haar nog langer daar te laten. En ook wel eens fijn om een hond te moeten vangen die niet bijt en gromt als je in de buurt komt.

Alleen op het tijdstip dat we afgesproken hadden was ze er niet. Jammer, want de dagen tellen nu. Als ze ergens bevalt wordt het een zoektocht naar het nest.

Dat willen we echt voor zijn. Morgen gaan we weer kijken en duimen dat ze er is.

Dan nog even heel iets anders. 

Toen ik in Nederland was werd ik overal waar ik was aangesproken over mijn blog. Iedereen leest het met plezier. Als er door één van mijn vrienden gereageerd wordt via Facebook kunnen de vrienden van deze persoon vervolgens ook mijn blog lezen. Zo hoorde ik dus dat er gevraagd werd vooral te reageren zodat vrienden van vrienden ook mee kunnen lezen.

Bij deze dan een berichtje voor alle vrienden van vrienden. Vindt je het leuk om mij te volgen en mijn blog dagelijks te lezen, schroom dan niet en stuur een vriendschapsverzoek. Over het algemeen accepteer ik je als ik zie dat we een gemeenschappelijke vriend hebben. Ik vind het niet vervelend, ik zie het juist als een hele eer dat er zoveel interesse in is. Hoe meer lezers, hoe leuker voor mij om te schrijven. Via mijn Facebook kan je ook er voor kiezen om me te volgen. Dan word je geen vrienden met mij, maar kan je wel dagelijks mee lezen. Maar net wat je wilt.

Dus een verzoek aan al mijn eigen trouwe lezers. Tag je vrienden die graag meelezen of reageer even op mijn blog zodat je vrienden vervolgens dit kunnen lezen en reageren. Dank je wel allemaal. Ik heb nu 350 viewers per dag, op naar de 500! Of meer natuurlijk ;-)

Een herhaling

Vanmiddag stond er een oproep op Facebook die wel heel erg leek op de oproep die in november gedaan werd door de vinders van Brownie.

Ook nu waren er Nederlandse toeristen die verschrikkelijk geschrokken waren van alle zwerfhonden hier in de straten. Menig zak voer is uitgedeeld, maar om één hond maakten ze zich extra zorgen.

Deze was zo mager dat de heupbotten eruit staken. Morgen gingen ze terug haar Nederland en zo wilden ze hem niet achter laten.

Ik had het gelezen en de stichting van Samira waar ik voor foster was ook al getagd.

Na wat overleg samen om te kijken of we eventueel indien noodzakelijk een plekje voor hem hadden heb ik contact gezocht met de toeristen.

In de loop van de middag ben ik er heen gereden om een inschatting te maken. Gelukkig was de hond aanwezig en konden de toeristen hem dus makkelijk aanwijzen.

De hond was inderdaad mager. En daarbij ook niet zo gediend van mensen. Hij wilde wel bij je komen voor een stuk worst, maar oppakken was niet te doen.

Gelukkig had ik ook de tranquigel bij me. Dit doe je op of eigenlijk in de worst en daarna is het wachten tot het diertje slaapt.

Gelukt! Wel voor de zekerheid altijd een muilkorf om want je weet nooit wat ze in hun angst doen.

Terwijl we de hond in de auto tilde om hem in ieder geval door een dierenarts te laten checken kwam er ook een buurtbewoner langs.

Die vertelde dat deze hond al drie jaar lang op straat woont en door hem en andere buurtbewoners gevoerd werd. Wel bleef hij ondanks anti wormen tabletten mager en dat baarde ze wel zorgen.

Bij de dierenarts is er een bloedtest gedaan. Er wordt dan bloed afgenomen en in een testje gedaan. Na ongeveer 10 minuten a een kwartier weet je of de hond hartworm en/of karpattenziekte heeft.

Hartworm is een vervelende ziekte en is een dure behandeling. Karpattenziekte is beter behandelbaar en een stuk goedkoper.

Gelukkig bleek Woef, want zo wordt hij door de buurtbewoners genoemd alleen karpattenziekte te hebben. Dat zou ook heel goed de rede kunnen zijn waarom het diertje zo mager is.

Inmiddels hadden meer buurtbewoners zich via Facebook onder de noodkreet gemeld en vertelden meer over Woef. Woef was namelijk niet sociaal te krijgen ondanks verwoede pogingen van mensen uit de buurt. Hij wordt dagelijks gevoerd en loopt ook dagelijks een rondje met een buurtbewoner mee als die zijn honden uitlaat.

Hij vocht wel veel met andere honden als er loopse teefjes in de buurt waren. Vaak was hij de verliezer en had dan weer allerlei wonden.

Met één van de buurtbewoners heb ik afgesproken dat Woef zo snel mogelijk gecastreerd zou worden.

Het liefst morgen nog, nu hij toch al bij de dierenarts was. Gelukkig had de dierenarts plek in zijn agenda en kon hij blijven.

Morgen als hij nog wat slaperig is haal ik hem op en mag hij bijkomen in de tuin van een buurtbewoner.

Daarna mag hij zijn oude leventje weer oppakken. Maar dan met medicatie zodat hij weer beter wordt van de karpattenziekte en dus ook weer aan zal komen. 

Aan aandacht zal hij niks te kort komen. Niet dat hij geaaid wil worden, maar er zijn veel mensen die op hem letten. Hartverwarmend was het om onder de Facebook noodkreet te lezen hoe begaan de buurtbewoners waren met Woef en hem graag weer op z'n vertrouwde plekje in de straat zagen.

Elke dag zal hij z'n pillen krijgen en elke dag wordt hij gevoerd. Zo kunnen we goed in de gaten houden of hij inderdaad dikker wordt. Er zijn een hoop zwerfhonden die er veel slechter aan toe zijn. En voor die schrijnende gevallen hebben we nu het fosterplekje even open gelaten. Woef komt er wel.

Surprise

Vandaag was dan eindelijk de dag.

Niet onze trouwdag, dat was wel vandaag maar niet in het bijzonder waar we zo naar uitkeken.

Maar wel naar een ander feestje.

Weken lang in het geheim heb ik contact gehad met de moeder van Davy.

Het plan werd gesmeden om een verrassingsparty voor Maud en Davy te organiseren.

Davy is op 8 april 18 geworden en Maud natuurlijk gisteren 16.

Voorbereidingen werden getroffen en stiekeme afspraken gemaakt.

Zo heb ik in Nederland zonder dat Maud het in de gaten had bij de Xenos allerlei vlaggen, cijfers en slingers gekocht. 

Er is zelfs nog een pakketje gestuurd naar het adres van oma dat wij mee naar Curacao moesten nemen. Alles is haar ontgaan.

Vandaag was het dan zo ver. Ze dacht dat ze gewoon een feestje voor een paar meiden ging geven en had daarvoor uitnodigingen verstuurd.

Om 18.30 zou dat starten, maar er kwam niemand. Ik vertelde Maud dat ik iedereen had gevraagd naar de lokatie te komen vanwege het vervoer.

Ze trapte er gewoon in, deed haar schoenen aan en ging mee.

We hadden een meetingpoint afgesproken waar we Davy zouden tegen komen. Die had namelijk gewerkt en zou door zijn moeder opgehaald worden. Het leukste zou zijn als ze beide tegelijk aan zouden komen bij het huis van Davy. 

Op een hoekje stond de moeder van Davy al klaar en zagen wij Davy bij een kat zitten.

Een mooi moment om er achter te gaan staan en hem te overvallen om mee te gaan naar het verjaardagfeestje van Maud. Dit hoorde natuurlijk allemaal in het complot, maar Maud en Davy hadden nog niks door.

Davy riep nog dat hij wel mee wilde, maar eerst even moest douchen en omkleden. Tuurlijk jongen, gaan we eerst naar jouw huis en nemen je daarna mee.

Deze opmerking kwam alleen maar heel goed uit, want het feest was namelijk ook bij Davy.

Bij hun voor de deur begon er toch wel wat twijfel te komen. Het was allemaal een beetje raar.

Gewoon doorpraten alsof er niks aan de hand is en bevestigen wat de plannen waren, haha.

Binnen in huis was er niks te zien. Davy wilde al gaan douchen, maar eerst moesten ze even beneden in de tuin gaan kijken. Daar was het versierd. En toen ze in het midden van de tuin stonden kwamen alle vrienden en vriendinnen van Maud en Davy tevoorschijn. SURPRISE!!

Het was een geweldige en geslaagde verrassing. Gelukkig is het allemaal goed gegaan en heeft niemand z'n mond voorbij gepraat. Het was een mooie avond om nog lang over na te praten.

Terror Tico

De dag begon vanmorgen vroeg. Dat is altijd zo als je terug bent gegaan in de tijd. Ik heb het gisteren tot 22.00 uur volgehouden, toen was het echt klaar.

Maar ach, zo op deze manier hadden we een lange dag om stil te staan bij de verjaardag van Maud.

16 alweer en een hele dame.

Als kadootje van ons mag ze gaan parasailen. Dat is hangend aan een parachute met een boot de lucht in getrokken worden en dan heerlijk hangen en kijken.

Helaas kon dit onmogelijk vandaag verzilverd worden, ook al hadden we dat natuurlijk wel graag gewild. Maar vanwege de harde wind is het op dit moment onverantwoord.

Prima! Ik ben allang blij dat ze het dan cancelen in plaats van willens en wetens door laten gaan vanwege het geld. Omdat het nu het windseizoen is zou het nog wel even kunnen duren voordat de tegoedbon geïnd kan worden. Maakt niet uit, komt vanzelf.

Vanmorgen hoorde ik wat gefladder onder een struik vandaan komen. Tico hoorde dat ook en was er als de kippen bij. Hij kwam onder de struik vandaan met een duif in zijn bek.

Ik gilde dat hij los moest laten en dat deed hij zowaar. De duif lag eerst op z'n rug, draaide zich daarna om en vloog een ander stuk met bosjes in. De duif was duidelijk erg geschrokken en bleef een tijd zitten in de struiken.

Dit hadden de dieren in eerste instantie niet in de gaten. Maar ja, dat kon natuurlijk niet lang duren.

Om een bloedbad voor te zijn heb ik de duif met een handdoek gevangen en in het hondenhok gezet.

Kon hij daar even bijkomen.

Vanmiddag ben ik gaan tennissen. Was alweer even geleden, dus daar had ik dan wel weer zin in.

Terug gekomen zie ik dat de deur van het hondenhok open staat.

Ik vraag Erik of hij de duif al had los gelaten. Nee zei hij. O nee, dat is niet goed.

En ja hoor. Terror Tico had de deur naar binnen weten te duwen en had de duif alsnog te pakken gehad. Arme duif! Al die moeite van mij ook voor niks geweest. 

En hoe weet ik zo zeker dat hij het was? Omdat hij nog minstens zes keer bij het hok is wezen kijken of dat ik er misschien alweer een nieuwe duif in had gezet. Eh nee Tico, dit gebeurd me namelijk geen tweede keer. Volgende keer zet ik een gewonde vogel in een kattenbench. En dan ook nog ergens waar Tico niet bij kan.

Vanavond zijn we uit eten geweest. Voor de verjaardag van Maud en ook voor onze trouwdag morgen. 18 jaar getrouwd zijn en een dochter die 16 is geworden maakt samen een goede rede om uit eten te gaan.

We zaten lekker aan het water en hebben genoten van het elkaar en het eten.

Als verrassing was er speciaal voor Maud nog een bijzonder toetje.

Goede reis

Gisteravond was het helemaal zoals we hoopten dat het zou zijn.

Een avond van theater en muziek waarbij Nick en Simon alle hoogtepunten uit hun carrière de revue lieten passeren. Niks was nieuw voor ons. Wij zijn al fan vanaf hun eerste hit, des te leuker was het dan ook om deze tour er bij te kunnen zijn.

We hebben aan heel veel concerten mooie herinneringen. Zo scoren we vaak de mooiste kaarten via marktplaats en hebben we al eens een offerte voor een Peugeot laten maken alleen maar voor gratis concertkaarten. Die Peugeot die namen we natuurlijk niet. We zijn ook een keer twee uur van te voren naar een concert gegaan om niet te veel achteraan te staan, was er nog niemand en stonden we dus helemaal vooraan!  Hun hoogtepunt was Symphonica in Rosso, ook daar waren wij natuurlijk bij! Allemaal geweldige herinneringen net zoals de tour heet die ze nu door het land houden. De herinneringen zijn dus wederzijds.

Aan het eind van de show kreeg je de gelegenheid om een praatje met ze te maken en op de foto te gaan. Oké oké, dat is natuurlijk te leuk om niet te doen. 

Getrouwd of niet, deze foto gaan we inlijsten. 

Ze vonden het trouwens een hele eer dat terwijl we op Curacao woonden we tijdens ons familiebezoek een concert bijwoonden. Dan was je een echte fan en zo is het!

Voor dat we in ons bedje lagen was het dan wel 01.30, maar het was het allemaal waard.

Vanmorgen vroeg zijn we 6.00 uur opgestaan. Om 6.30 zouden mijn ouders voor de deur staan die ons naar Schiphol zouden brengen. Ruim op tijd om eventuele files op de A6 voor te zijn. En gelukkig zijn we die ook niet tegen gekomen.

De vlucht is altijd lang. Echt 9,5 uur zitten is voor iemand zonder zitvlees eigenlijk niet te doen. Maar ja, de stewardessen zitten ook niet te wachten op een bemoeial in hun keukentje dus blijf ik maar keurig zitten.

Een keer heb ik me gemeld in hun domein. Ik had namelijk zo mijn best gedaan om als verrassing voor Maud een bijzondere maaltijd te regelen. Je kunt namelijk van de standaard maaltijden afwijken door online een andere maaltijd te kopen. Eén van die mogelijkheden is een Japanse maaltijd met zalm en sushi.

Helaas om onduidelijke rede lukte de bestelling niet. Ik heb via Facebook nog meerdere keren met KLM contact hierover gehad.

Ik dacht, wie weet is er dan wat in het vliegtuig zelf te regelen.

Groot was mijn verbazing dat de crew er van af wist. Ze vonden het ook erg vervelend dat het niet gelukt was en waren er zelf ook mee bezig geweest.

Kijk, dat is nou klantvriendelijk. Het is ze uiteindelijk ook niet gelukt, maar het feit dat ze het wisten en er wel hun best voor hadden gedaan was al fijn.

Uiteindelijk werd Maud toch nog verrast met een gebakje namens de crew. Dank je wel KLM!

En tja dan die vlucht he. Als je dan toch zolang zit kan je eens lekker wat mensen observeren. 

Voor ons hebben we de machoman. Afgetraind lichaam en al vanaf vanmorgen 9.30 z'n zonnebril op z'n hoofd. Ben benieuwd of hij over 9,5 uur nog weet dat hij hem daar heeft gelaten.

Een paar rijen achter ons hebben we de jonge ouders met een klein kind. Zodra het kleine kind begint te huilen zie je de onrust bij moeder. Al die 400 anderen in het vliegtuig hebben de ogen op haar gericht en hebben natuurlijk een mening. Hoop dat de moeder zich er niet te veel van aantrekt. We zijn allemaal klein geweest.

En dan hebben we de Heinekenhoek. Een stel rumoerige vrienden die na een paar biertjes steeds luidruchtiger worden. Blijkbaar zin in hun vakantie en dat mogen we allemaal horen! Weet niet wat erger is, de Heinekenhoek of het huilende kind? 

En dan de dames op hakken. Wat hebben zij vanmorgen gedacht toen ze voor hun kast stonden? Of dachten misschien juist wel niet en betreuren ze nu hun kledingkeuze? Mij niet gezien die hakken. Normaal al niet, maar al helemaal niet in een vliegtuig. En hoe doe je dat dan als we een noodlanding maken en je moet het vliegtuig via de glijbaan verlaten? Op hakken? Zie je het voor je? Heb ik haar op m'n gympies al lang ingehaald. Wij zijn dus vooral praktisch gekleed.

En dan eindelijk zijn we weer thuis. Genieten we weer van elkaar en zijn ook de honden weer erg blij met onze thuiskomst.

Nu zo lang mogelijk opblijven om de jetlag de nek om te draaien. Zo zijn we morgen fris en fruitig voor de verjaardag van Maud.

Dat was het dan

Het zit er weer op, het is weer voorbij.

De tijd is echt omgevlogen en uiteraard hebben we niet iedereen kunnen zien en spreken.

Houden jullie van ons tegoed. 

Vandaag ben ik de strijd aan gegaan met de koffers. We zijn met 40 kilo deze kant uit gekomen en mogen met 69 kilo terug. Eitje zal je denken, maar het was nog knap lastig.

Natuurlijk hebben we weer te veel gekocht en gekregen. Maar hoe dan ook wilde ik alles mee.

Eerst maar eens alles eruit en daarna herverdelen en er weer in.

Het is gelukt. Nu maar hopen dat de weegschaal bij de klm dezelfde kilo's aangeeft als bij oma thuis.

Nu op naar mijn oud collega waar ik gezellig ga eten en daarna doorga naar Leeuwarden waar Nick en Simon optreden.

Dit deden we altijd al samen met haar dochters en Maud. Nu we even in Nederland zijn is het hartstikke leuk om deze traditie gewoon voort te zetten.

Wij zijn al jaren fan van Nick en Simon. Niet om de mannen, die tijd hebben we wel gehad.

Maar vooral vanweg de muziek en dan vooral voor mij dan vanwege de inhoud van de teksten.

Vandaag dan ook even een vroeg blog. Ik vertrek zo en kom pas laat terug.

Daarna snel naar bed, want morgen om 6.00 uur gaat de wekker weer.

Lijkt me dus niet verstandig om vannacht nog een blog te schrijven.

Het volgende blog is weer donderdagavond Curaçaose tijd.