Sprakeloos

Ik weet altijd heel veel te vertellen. Kan blogs vol schrijven over mijn fosterhondjes en mijn leven hier, maar vandaag ben ik sprakeloos.

Deze ochtend werd ik gewekt met een mailtje wat iedereen zou doen slikken.

Afgelopen nacht is de echtgenote van de aardrijkskunde docent van de school van Maud doodgestoken tijdens een overval.

Ze is verpleegkundige en kwam thuis na een late dienst. Ze overliep de overvallers en is koelbloedig neergestoken.

Er wordt nu gespeculeerd dat ze haar autosleutels niet wilde afgeven. Maar dan nog? Is een mensenleven zo weinig waard? Blijkbaar wel.

De vader blijft achter met 3 kinderen hier en één in Nederland.

Het is toch één van de ergste nachtmerries die een mens kan overkomen.

's-Middags ben je nog op met elkaar op het strand, 's avonds is je gezin uitéengereten door een stel randdebielen die liever jatten dan werken en daarbij ook niet schuwen om geweld te gebruiken.

Natuurlijk wakkert direct de discussie op of het dan hier zo vreselijk crimineel is?

Ja en nee. In Nederland voelde ik me op veel plekken niet veilig. Noem maar eens een verlaten fietspad of 's avonds al wachtend op het station voor de laatste trein.

Ik lees meer dan regelmatig dat er in Nederland woningovervallen worden gepleegd, kinderen van hun mobieltjes worden beroofd of mensen uit het niets in elkaar geslagen worden. Maar er wordt dan niet direct geschoten of gestoken. Er is een andere mate van geweld.

Helaas moet ik constateren dat er hier op het eiland veel wordt ingebroken. En zolang je maar niet thuis bent of de inbrekers niet overloopt heb je alleen schade van materiële aard. Maar kom ze niet tegen, want ze schuwen geen enkel geweld.

En zo kwam het dat mijn blog van vandaag totaal niet meer belangrijk is.

De vertederende snoetjes van de pups zijn nu even niet op zijn plaats.

Onze gedachtes gaan uit naar de aardrijkskundeleraar, zijn kinderen, zijn familie en ook het team van de school. 

Carpe Diem.